Gezin met 7 kinderen
Mijn vriendin van 50 jaar is gelukkig getrouwd en heeft een gezin met 7 kinderen waarvan de jongste 10 is en de oudste bijna 25. De oudste kinderen 4 zijn jongens. Daarvan is 1 jongen behulpzaam ook in het huishouden, maar de overige jongens maken er een potje van. De jongens studeren in principe buiten de deur en hebben daar meestal ook een kamer (soms even niet), maar komen om de haverklap terug naar huis, omdat ze ook daar hun vrienden hebben en thuis is het allemaal zo gezellig. Nu in de zomervakantie hebben ze daar ook een bijbaantje, maar dan voor wisselende uren (20). De jongste 3 kinderen zijn meiden en daar verloopt alles prima mee. Maar met de jongens is het continue strijd: ze slapen op andere tijden en koken ook zelf soms wanneer het hun uitkomt, maar ruimen niet op. Mijn vriendin en haar man hebben geprobeerd afspraken hierover te maken en heel veel gesprekken gehad met de jongens, maar keer op keer lijkt het in de het begin beter te gaan en daarna vervallen ze weer in oude patronen. Mijn vriendin geeft toe dat ze de jongens vanaf het begin af aan anders had moeten opvoeden, maar op dit moment komt ze er niet uit met haar man. Als zij thuiskomen van vakantie is het eigenlijk altijd een ergernis (ondanks afspraken die ze maken). Ze zegt: 'ik zit gevangen in mijn eigen huis'. Hebben jullie tips?
Doet je vriendin nog veel voor ze? Wassen, koken (als ze het niet zelf doen)?. Daar zou ik mee stoppen. En eisen (desnoods met ruzie) dat ze zich aanpassen/gedragen, anders blijven ze maar in hun studentenhuis. Je gevangen voelen in je eigen huis kan natuurlijk niet.
Ik vraag me oprecht af hoe xo'n situatie kan ontstaan! Hoe kan het in vredesnaam.dat man van 25; nog studeert. Die moet al lang en breed geld verdienen.
Decembermamma schreef op 10-08-2025 om 07:36:
Ik vraag me oprecht af hoe xo'n situatie kan ontstaan! Hoe kan het in vredesnaam.dat man van 25; nog studeert. Die moet al lang en breed geld verdienen.
Nou dat kan prima hoor. Vervolgstudies, buitenlandse stages met verlenging enz. Een arts bijvoorbeeld is pas klaar met 30 jaar geloof ik.
Veel dingen zijn tijdelijk. De vakantie met de bijbaantjes is zo afgelopen. Ook de studies zullen een keer eindigen. En wellicht volgen er een keer relaties die vóór vrienden gaan.
Ondertussen kan ze toch een keer optreden tegen de jongens, ook al zijn de effecten dan weer maar tijdelijk.
Alternatief is een 'mancave' bouwen, bijvoorbeeld in de schuur, kunnen ze daar hun gang gaan. Op het platteland bouwen ze daarvoor een keet.
Op een dag zal het stil worden in haar huis en heeft ze het hele huis voor zichzelf en haar man.
Decembermamma schreef op 10-08-2025 om 07:36:
Ik vraag me oprecht af hoe xo'n situatie kan ontstaan! Hoe kan het in vredesnaam.dat man van 25; nog studeert. Die moet al lang en breed geld verdienen.
Studerenten van 24 komen een stuk vaker voor dan gezinnen met 7 kinderen. Wel bijzonder dat je over dat eerste valt en niet over dat tweede.
Decembermamma schreef op 10-08-2025 om 07:36:
Ik vraag me oprecht af hoe xo'n situatie kan ontstaan! Hoe kan het in vredesnaam.dat man van 25; nog studeert. Die moet al lang en breed geld verdienen.
De gemiddelde afstudeerleeftijd na een wo master is 24-25.
Ze zijn oud genoeg om het allemaal te begrijpen, dus ik zou me niet in allerlei moeilijke bochten wringen om ze bij Gods gratie zover te krijgen dat ze meewerken.
Ik zou nog een keer vriendelijk maar duidelijk uitleggen wat er moet veranderen, en dat jij ervoor gaat zorgen dat dat gaat gebeuren in jouw huis. Werken ze niet mee, dan zijn ze niet meer te pas en te onpas welkom.
Waarom raakt dit je zo dat jij hier een draadje opent over het gezin van je vriendin? Welke rol heb je zelf?
Tsja, ze noemen het 'afspraken maken'. Klinkt leuk. Maar als je van een ander iets vraagt dat ze liever niet doen, kan je ook niet verwachten dat die ander zomaar vanzelf gemotiveerd is om mee te werken.
Laten we situaties waarin geen wederzijdse instemming is, niet langer 'afspraken maken' noemen, maar 'regels stellen'. Het stellen van regels is een stuk ingewikkelder.
Ten eerste moeten je regels realistisch en duidelijk zijn. Leg degene die de regels op moet volgen ook uit waarom die regel belangrijk is en wat de voordelen ervan zijn. Geef inspraak, dat vergroot de motivatie. Hou ondertussen goed in de gaten of de ander zich aan de regels houdt. Wees consequent en stimuleer positief. Laat merken wat je goed ziet gaan. Geef complimenten. Mopper niet, maar stel vragen, 'kan je dat melkpak meteen even weggooien?' werkt beter dat 'nou heb je alweer een leeg pak laten staan!' Probeer de ander niet te overvragen. Het duurt enige tijd voor een enkele regel is geïmplementeerd, geëvalueerd en indien nodig is aangepast. Dus probeer niet in één keer allerlei regels te stellen over de was, de vaat, rommel en tijden waarop gegeten wordt. En tot slot: hou je zelf ook aan de regels. Dus zet je eigen tas ook onder de kapstok en ga niet tòch de vaat van anderen verzamelen.
Kortom, het is niet realistisch van je vriendin om te verwachten dat 'afspraken' en 'gesprekken' met haar zoons zullen leiden tot het door haar gewenste gedrag. Ze zal helaas regels moeten gaan stellen en implementeren.
Ysenda schreef op 10-08-2025 om 08:38:
[..]
De gemiddelde afstudeerleeftijd na een wo master is 24-25.
Ja maar deze is 25 en studeert nog. Dus zal op zijn minst 26 zijn als hij is afgestudeerd. Nominaal gezien dus 3 jaar vertraging, nagenoeg onmogelijk dus. Je bent 12 als je de middelbare start 18 als je klaar bent 23 als je klaar bent met master.
Wat is de winst als blijkt dat de oudste eigenlijk niet meer zou moeten studeren? Ik was overigens 27 toen ik klaar was met studeren. Woonde niet meer thuis overigens.
yette schreef op 10-08-2025 om 09:21:
Tsja, ze noemen het 'afspraken maken'. Klinkt leuk. Maar als je van een ander iets vraagt dat ze liever niet doen, kan je ook niet verwachten dat die ander zomaar vanzelf gemotiveerd is om mee te werken.
Laten we situaties waarin geen wederzijdse instemming is, niet langer 'afspraken maken' noemen, maar 'regels stellen'. Het stellen van regels is een stuk ingewikkelder.
Ten eerste moeten je regels realistisch en duidelijk zijn. Leg degene die de regels op moet volgen ook uit waarom die regel belangrijk is en wat de voordelen ervan zijn. Geef inspraak, dat vergroot de motivatie. Hou ondertussen goed in de gaten of de ander zich aan de regels houdt. Wees consequent en stimuleer positief. Laat merken wat je goed ziet gaan. Geef complimenten. Mopper niet, maar stel vragen, 'kan je dat melkpak meteen even weggooien?' werkt beter dat 'nou heb je alweer een leeg pak laten staan!' Probeer de ander niet te overvragen. Het duurt enige tijd voor een enkele regel is geïmplementeerd, geëvalueerd en indien nodig is aangepast. Dus probeer niet in een keer allerlei regels te stellen over de was, de vaat, rommel en tijden waarop gegeten wordt. En tot slot: hou je zelf ook aan de regels.
Kortom, het is niet realistisch van je vriendin om te verwachten dat 'afspraken' en 'gesprekken' met haar zoons zullen leiden tot het door haar gewenste gedrag. Ze zal helaas regels moeten gaan stellen en implementeren.
Wat mooi omschreven en zo waar!
Verder: zeven kinderen leek ooit een leuk plan, je krijgt niet per ongeluk zeven kinderen. Dan is het nu dus een kwestie van uitzitten natuurlijk. Ook vijfentwintig jaar geleden had je kunnen bedenken dat ze rond hun vijfentwintigste nog thuis zouden kunnen wonen. Zeven kinderen en een papa en mama gezellig in een huis klinkt een stuk leuker dan negen (bijna) (jong) volwassen op een kluitje in een huis.
Wat een onzin; mijn Zoon is 25 en is nu met zijn master bezig; hij heeft eerst een MBO opleiding gedaan….Dus er zijn vele wegen…..
tja, dan toch iedere keer weer terug roepen als ze de keuken smerig aantreft, dat hij het alsnog moet komen opruimen. Is de zoon al weer op pad dan zou ik er foto's van maken en ze hem sturen, met de mededeling dat dat zo niet kan, je ruimt het op zoals je de keuken aangetroffen hebt. Ik zou het wel zelf dan maar opruimen want je gaat niet 1 dag in een vieze keuken leven totdat zoon terug is, maar ik zou als tegenprestatie dan eisen dat hij een andere klus ter compensatie maar aanpakt. Bijv. de andere dag dat jij gekookt hebt de boel opruimen of desnoods een andere huishoudelijke klus waar je ook zelf wat aan hebt ter compensatie. Het zijn volwassen jongens, die moeten dit toch inmiddels snappen maar denken vermoedelijk dat ze er bij hun ouders mee wegkomen misschien? Die oude patronen moeten eruit en daar moet ze denk ik voorlopig echt bovenop zitten, totdat het kwartje definitief gevallen is.
Decembermamma schreef op 10-08-2025 om 09:37:
[..]
Ja maar deze is 25 en studeert nog. Dus zal op zijn minst 26 zijn als hij is afgestudeerd. Nominaal gezien dus 3 jaar vertraging, nagenoeg onmogelijk dus. Je bent 12 als je de middelbare start 18 als je klaar bent 23 als je klaar bent met master.
Of je neemt een ander pad:
Vmbo basis of kader/mavo, (mbo1/2/3), mbo4, hbo etc
Of mavo, havo, hbo etc.
Waarom gaan zoveel mensen uit van hbo/wo starten op je 18e? Er is meer dan havo/vwo voor kinderen die de basisschool verlaten.