Het treitergedrag van "vrienden"

Leg de verantwoordelijkheid bij haar neer, dmv open vragen, wat al werd gesuggereerd. Dus als ze vertelt over een niet betaald tikkie: 'Vervelend, wat ga je eraan doen?' Zoiets.

Probeer los te laten dat je niet meer moet of mag reageren. Maar heb een conversatie met haar, in plaats van dat je een instructie geeft. Vraag waarom ze dingen doet, wat ze ervan vond, wat ze wil. Zo is er juist veel meer ruimte voor diepgang. 

Maar doe vooral niet de deur dicht voor gesprekken met haar omdat je denkt dat je niks meer mag zeggen tegen haar. Want dat bedoelt niemand hier. En ook je 19jarige mag je echt nog hulp bieden, maar niet al die "puberdingen" hoeven daadwerkelijk (door jou) opgelost te worden of hoeft ze voor behoed te worden. Een beetje vallen en opstaan hoort er ook wel bij. 

Kleinduimpje schreef op 25-06-2025 om 19:27:

Hmm heel lastig. Over dat leeftijdgenootje, dat verhaal heeft ze me wel verteld, maar ik wist dat ik anders moest reageren, tenminste dat hadden jullie me verteld. Wat er was gebeurd vond ik eigenlijk belachelijk en ik vroeg haar wel wat ze ervan vond. Ja, niet leuk, ik zei dat ik dat begreep. Maar ik had het liefst gezegd; wat is dit nu weer, wat een kl... actie van die griet, kan ze niet maken enz...het was ook echt te belachelijk.

Dat te dure cadeau. Ik reageerde daar niet op, alleen OKe! Maar ik had eigenlijk willen zeggen, de volgende keer niet zo'n duur cadeau kopen, een kleinigheidje is prima. Dit is haar eerste keer dus moet ze dat ook.leren.

En ook van zo'n tikkie terrugbetaling. Als ik had gezegd. X moet dat wel terugbetalen hoor, gewoon nog een tikkie sturen. Dan voelt ze zich toch gesterkt, zo van oja ik moet het gewoon nog een keer vragen. Ik denk omdat ik nu zo reageerde dat ze kan denken, ach ja laat maar, het is niet zo erg. En dit heeft ze ook echt vaker dqt ze niet wordt terug betaald.

Héél goed dat je dit niet meer doet! 

Als je dochter vertelt over iets dat ze 'niet leuk' vindt, is dàt haar uitgangspunt. Hoe zou ze kunnen omgaan met iets dat voor haar voelt als 'niet leuk'? 

Misschien kan je het vergelijken met die rijlessen die je hier tussendoor even noemt. Blijkbaar vind jij het 'niet leuk' hoe dat loopt omdat het een hoop geld kost. 

Wij kunnen daar op verschillende manieren op reageren: 

Jij hebt er het meeste aan als we reageren door belangstelling te tonen en je te helpen om een oplossing te vinden die bij jou past: 'Wat is er aan de hand? Waarom vind je dat niet leuk van je dochter? Hoe ga je het oplossen?' 

We kunnen ook reageren door je te vertellen wat wij in een dergelijk geval zouden doen. Maar aan die adviezen heb je mogelijk minder, omdat de manier waarop anderen zich bij zoiets voelen en het dus op zouden lossen, misschien helemaal niet past bij hoe jij erin staat. De een vindt zoiets namelijk verder gaan dan 'niet leuk'. Zij vinden het 'onacceptabel' en zouden acuut stoppen met rijlessen betalen. En anderen vinden het hooguit 'jammer, maar zo gaat dat'. Die zouden zeggen:  'Tsja, ik heb nou eenmaal een rijbewijs belooft. Dat mijn tiener niet zo gemotiveerd is als ik hoopte, wil niet zeggen dat ik die belofte breek'! Door het ene advies zal jij je gesterkt voelen omdat je er (ongeveer) hetzelfde over denkt. Het andere advies, kan je juist doen twijfelen. Adviseren is dus niet altijd de juiste manier om iemand te helpen. Een advies moet passen bij hoe de persoon zelf het probleem ervaart en het kan en wil oplossen. 

Tot slot kunnen we reageren vanuit plaatsvervangende emoties. Zoals: 'wat is dit nu weer, wat een kl... actie van die griet, kan ze niet maken enz...het was ook echt te belachelijk!' Je eigen woorden. Je geeft hierboven aan dat jij nog steeds het liefst op die manier zou reageren. Maar is dat ook wat je zelf het liefst van een ander wil horen als je iets 'niet leuk' vindt?

Heb afgelopen dagen dit hele topic geprobeerd te lezen en wil nu toch graag proberen te reageren. Niet op een berichtje in het bijzonder, maar meer op de rode draad die ik denk te lezen.

Je opent dit topic over treitergedrag van vrienden, maar als ik het goed lees, gaat een heel groot deel van dit draadje over het ervaren van gedrag dat jij en/of je dochter als onwenselijk ervaart en hoe daar mee om te gaan als je zelf nogal conflict vermijdend bent ingesteld.

Zelf houd ik ook niet van gedoe en ik ben best lang bezig geweest om een fijne balans te zoeken tussen conflict vermijden en assertiviteit. Ja, het voelt in de eerste instantie veilig om een conflict te vermijden. Het voelt soms alsof je voorkomt dat anderen boos of geïrriteerd raken en alsof je de goede sfeer bewaart. Nadeel van dit gedrag is dat er onderhuids veel meer gaat broeien en dan maakt het niet uit welk woord je daaraan koppelt. Dat kan boosheid zijn, verdriet, teleurstelling of je verdooft jezelf en voelt niets. Dat gebeurt bij jou en je dochter, maar ook bij de vrienden. Ook al wordt de irritatie of frustratie niet in elkaars gezicht uitgesproken, deze is er soms wel. 

Op mij komt het over alsof zowel bij jou als bij je dochter hierdoor de behoefte ontstaat om te ventileren. Het is heel fijn dat jouw dochter dat opgekropte verhaal of gevoel en  haar gedachtes daarover met jou kan en durft te delen. En het is fijn dat jij met je familie en vrienden, maar ook hier kunt sparren. Maar door het buiten de groep te houden waar het betrekking op heeft, blijft het daar wel broeien. 
In dit topic kom jij op mij ook extreem conflict vermijdend over. Je zegt iets, een ander reageert daarop en vervolgens zie jij je genoodzaakt om toch met een andere nuance aan te brengen. Je bent het niet gewoon oneens, maar de situatie is blijkbaar toch net anders dan wij begrepen hebben. Dat ligt dan natuurlijk niet aan ons, maar jij kon het gewoon niet zo sterk formuleren. Uit reacties van sommige anderen denk ik op te merken dat ze gefrustreerd raken, omdat het als een soort gekonkel voelt. Ik kan me maar zo voorstellen dat dit ook exact is wat in de vriendengroep van je dochter speelt. Dingen uitspreken kan dus juist ook heel erg helpend zijn en soms moet je daar op korte termijn de confrontatie voor aan gaan om op lange termijn gedoe te voorkomen.

Het appgroepen verhaal heb ik niet helemaal scherp. Het gaat om een appgroep van ongeveer 12 waar ze nu wel weer in zit, maar je had het ook over een appgroep van 3 waar ze mee op vakantie zou gaan en in die groep zat ze ook niet? Was dat beide keren dezelfde vriendin?

Over het praten met je dochter. Ook mijn dochters praten veel meer met mij dan gebruikelijk is, als ik dit topic zo lees. Zeker met oudste dochter heb ik het daar wel eens over. Haar vrienden grappen er wel eens over hoeveel ze met mij bespreekt en ik moet bij haar echt wel eens om de rem trappen om te voorkomen dat ik dingen hoor die ik vind dat ik als moeder niet zou moeten horen. Prima dat het niet gebruikelijk is, als wij ons er prettig bij voelen, dan doen wij dat gewoon. Ook dat ik nog vaak op visite ga bij mijn ex en zijn vriendin en hoe vaak ik ze help, is niet normaal volgens velen. Helemaal prima, zolang wij ons er maar goed bij voelen. 

Ook zonder dit los te laten, kun je de zelfstandigheid bij je dochter stimuleren. Je hoeft niet alles voor je dochter op te lossen om er voor haar te zijn en jullie mogen ook gewoon andere meningen hebben. Ik ken jullie voorgeschiedenis niet, maar ik weet dat wijzelf te maken hebben met trauma uit het verleden. Ik vind het mede daardoor heel moeilijk om mijn dochter verdrietig te zien. Dat is mijn probleem en dat maakt niet dat ik haar verdriet kan voorkomen of moet oplossen. Zij wordt sterker als ze hiermee leert omgaan. Dus voor mij is het gewoon soms ook een kwestie van accepteren dat iets is zoals het is, ook al vind ik dat niet leuk.

'Maar ook wat jullie schrijven hoe te reageren op dochter daar kom ik eigenlijk ook niet op, allemaal van die wijze woorden.'

Dat is wat het voor jou moeilijk maakt denk ik. En ik vind dat ook niet zo vreemd..
Mensen geven adviezen, maar het is niet jouw taal. Daarom voelt het heel onnatuurlijk. 

Ik denk dat de boodschap van dit forum eigenlijk het volgende is: geef niet direct je mening of advies, maar zorg dat je dochter zelf gaat nadenken. Vul niet voor haar in, zij mag de dingen anders ervaren dan dat jij dat doet. En ze mag ook onderuit gaan, dat hoort bij groei. Je hoeft haar niet voor alles te behoeden, maar je kunt haar wel opvangen als het niet goed gaat.

Dat zal een beetje zoeken zijn voor je. Welke woorden gebruik ik/wanneer geef ik mijn mening wel en wanneer niet/wanneer geef ik advies en wanneer luister ik/etc.
Wees je er van bewust dat je dochter het zelf moet gaan leren doen, jij hoeft het niet op te lossen. Je kunt soms wel vertellen wat jij zou doen, of wat jij er van vind, probeer je bewust te zijn van wat passend is voor dat moment.

Volgens mij doe je al ontzettend je best. 
Het is een beetje uitproberen wat bij jullie past en soms doe je het goed en soms misschien niet. Dat geeft niks. Je bent aan het zoeken wat bij jou/jullie past.
Ik krijg de indruk dat je goed nadenkt, tips ter harte neemt en het graag goed wil doen. 
Ik denk dat het wel goed komt bij jullie. Succes!

Je geeft zelf aan dat je bij je collega's anders reageert. Je dochter is nu 19, benader haar als een collega. Je kunt het wel. 

Kleinduimpje schreef op 26-06-2025 om 21:27:

ja, ,misschien dat mijn schrijfwijze niet duidelijk is, dat is zeker aan de orde, ik ben daar niet sterk in en ook niet in real life in het verwoorden van mijn gedachtes. Als ik jullie zo lees denk ik dat jullie allemaal hoog geschoold zijn, maar dat zal misschien best meevallen,. Jullie schrijfwijze dat kan ik echt niet, ik gebruik ook vaak chatgpt. Maar ook wat jullie schrijven hoe te reageren op dochter daar kom ik eigenlijk ook niet op, allemaal van die wijze woorden. Dus ja, is allemaal lastig, dus daar loop ik tegenaan.

Die appgroep. Nee dochter zit gewoon in app groep van vriendinnen van vakantie en ik had het over 2 groepen van 12 man, waarbij ze er bij 1 niet meer in mocht en ja, vriendin zit bij alle appgroepen.

Voor sommigen van ons zal gelden dat we hoog opgeleid zijn. Maar anderen ook niet.  Ik schrijf zelf bijvoorbeeld uit ervaring met mijn kind. 

Mijn kind (nu 23) kwam van een probleemloze basisschool in de brugklas terecht met heel veel gedoe. Ze was dus wat jonger dan jouw dochter toen het begon, ik heb dus 11 jaar ervaring met het uitzoeken wat ik kan/ moet zeggen om haar te steunen of te helpen om het gedoe op te lossen.

In de brugklas was het gedoe zo heftig dat en andere ouder het bij de mentor had neergelegd en dat ik gebeld werd dat mijn dochter "normaal" moest doen. In die tijd hebben we als gezin heel veel geleerd over dat meidenvenijn dat kan spelen in een groep. Ook dochter heeft daar heel veel aan gehad. We zijn dus langzaam gegroeid van kleine verdrietjes oplossen naar de wat grotere issues.

Toen er in het eerste jaar uni ook even gedoe/venijn was hoefde ik alleen maar te vragen of ze nog wist hoe ze het opgelost had met Muriel om dochter weer op het goede spoor te krijgen.

Ik vind het knap van je dat je op een forum om raad vraagt en ook probeert de tips die je krijgt toe te passen en met vallen en opstaan ga je het echt wel leren om te luisteren en dochter zelf de oplossingen te laten verzinnen. Had je dochter op de middelbare nooit van die gedoetjes waar je dan al een beetje mee hebt kunnen oefenen?  

Kleinduimpje schreef op 27-06-2025 om 08:18:

ik loop al tegen 2 dingen aan die dochter verteld. Dus hoe weet ik op ieder verhaal te reageren, ieder verhaal is anders.

Ze heeft verjaardag van een meisje X uit groep met etter. Maar er is ook iets anders te doen, waar ze veel liever naartoe gaat. Ik zei dus wat doe je liever, ja veel liever naar het andere. Maar ja, ik kan niet maken om niet naar X te gaan. Ik zeg tegen, ga lekker daarheen waar jezelf wilt om haar te stimuleren om toch haar gevoel te volgen. Ik merk dat ze bevestiging zoekt of ze dat wel.kan maken Maar nu twijfel.ik weer, want ik vind eigenlijk ook dat je naar X moet gaan uit fatsoen, maar je moet ook doen wat jezelf wil.(En ik mag mijn mening niet geven.)

Dan gaat ze 3 dagen met die groep naar feest. Volgens mij vindt ze dat ook spannend, want goede vriendin gaat niet mee en hoe gaan ze doen tegen haar? Die kaarten zijn langer geleden gekocht en ze wilt wel gaan. Ik wil eigenlijk wel afspreken met haar dat als er vervelend gedaan wordt ze vertrekt. Het zou zo maar kunnen dat ze vervelend doen en ze na 3 dagen huilend thuiskomt dat het verschrikkelijk was, dat wi ik voorkomen. Nu denk ik meteen negatief, maar ik wil het wel dat ze dit doet. Of moet ik niks zeggen?

Kijk, dit vind ik dan weer lastig.

Een verjaardag is geen verplichting. Als je iets anders te doen hebt/kunt doen wat je veel leuker vindt kun je weloverwogen kiezen om dat andere te gaan doen, volgend jaar is X weer jarig en zo leuk is het niet in die groep.

Wij zijn een keer niet naar de verjaardag van mijn zwager geweest, omdat we een ander evenement konden bijwonen waar we niet elk jaar de gelegenheid voor zouden krijgen.

Je wil voorkomen dat ze na dat 3 daagse evenement thuis komt en dat ze zegt dat het verschrikkelijk was. Dat ligt niet bij jou. Die kaarten zijn gekocht en ze kan gaan. Als het niet leuk is of de groep doet niet leuk dan kan ze vertrekken maar dat is aan haar. Je kan aanbieden dat je haar komt halen als ze op een raar tijdstip weg wil maar meer niet. 

Vraag waarom ze het moeilijk vindt om te kiezen. 
Wens haar veel plezier bij het uitstapje. Wat ga je meenemen?