Het treitergedrag van "vrienden"
mijn dochter is 19 jaar en heeft al heel lang een vriendengroep. 1 van de jongens is al maanden vervelend aan het doen als ze bij elkaar zijn, altijd dat dochter dom is. "Je hebt weinig hersencellen, we laten jou dat niet doen, want ben je te dom voor". Af en toe zijn er zelfs vrienden die mee doen, zelfs haar vriendin heeft weleens meegelachen (ik denk allemaal om maar niet zelf aan de beurt te zijn) maar meestal is het die ene jongen. Ze wilt graag bij de vriendengroep blijven, maar is er ontzettend onzeker van geworden. Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op. Ik weet niet meer wat ik aan moet raden, het enige is om maar bij de vriendengroep weg te gaan wat ik ook onzin vind om je door zo iemand weg te laten jagen. Ik snap het ook niet, dat je je als 19 jarige zo gedraagd.Maar hij trekt zch nergens wat van aan, dus je kunt zeggen wat je wilt, negeren is ook geen optie. Dochter is juist net altijd heel aardig tegen iedereen.
BritgetJones007 schreef op 28-06-2025 om 00:53:
[..]
Ik wil er even op wijzen dat moeder heeft aangegeven dat er bij dit meisje wellicht een vorm van autisme meespeelt.
Dat aangenomen betekent dus dan haar dochter problemen ondervindt in sociale interactie door haar vermoeddelijke autisme, omdat haar hersenwerking dan anders verloopt en ze sociale situaties anders verwerkt. Dan is het ook logisch en goed dat ze daarbij sturing krijgt van haar moeder, dus dat voelt moeder juist heel goed aan.
Adviezen om 'open vragen' te stellen, kunnen dan juist voor heel erg veel onrust zorgen en onduidelijkheid, wat juist onwenselijk is als dochter autisme heeft, omdat dat stress geeft. Wel kan helpen als moeder verschillende ' reacties' bespreekt en oefend met dochter en kijkt wat dochter het beste aanspreekt.
Dus de toon van irritatie naar TO, over haar handelen is niet helpend. Juist, omdat er een sterk vermoedden is van autisme. Dat vraagt een andere aanpak en ik denk dat moeder dit juist wel goed aanvoelt dat dochter juist wel wat sturing kan gebruiken op dit moment. En ik hoop eigenlijk dat moeder door al deze reacties juist niet onzeker wordt over haar eigen handelen, maar toepast wat ze juist zelf goed aanvoelt.
Het is helemaal niet zo dat open vragen minder goed werken en zelfs onrust veroorzaken bij mensen met autisme. Het leerproces kan anders zijn omdat dingen minder goed ingeschat worden, maar ook dan moet je niet zoveel sturen als TO doet maar mensen zelf met een oplossing laten komen.
Juist, omdat er een sterk vermoedden is van autisme. Iemand oppert of mss sprake kan zijn van autisme. Moeder zegt dat dat zou kunnen. Ze herkent het ook bij zichzelf. Punt.
Nergens een sterk vermoeden. Er is zo waar een psycholoog betrokken bij dochter. Maar geen autisme diagnose of vermoedens besproken. Áls je het dan toch een vermoeden wil noemen dan geldt dat evengoed voor TO. En om nu de ene autist de andere een soort sociale vaardigheidstraining te laten geven...
BritgetJones007 schreef op 28-06-2025 om 00:53:
[..]
Ik wil er even op wijzen dat moeder heeft aangegeven dat er bij dit meisje wellicht een vorm van autisme meespeelt.
Dat aangenomen betekent dus dan haar dochter problemen ondervindt in sociale interactie door haar vermoeddelijke autisme, omdat haar hersenwerking dan anders verloopt en ze sociale situaties anders verwerkt. Dan is het ook logisch en goed dat ze daarbij sturing krijgt van haar moeder, dus dat voelt moeder juist heel goed aan.
Adviezen om 'open vragen' te stellen, kunnen dan juist voor heel erg veel onrust zorgen en onduidelijkheid, wat juist onwenselijk is als dochter autisme heeft, omdat dat stress geeft. Wel kan helpen als moeder verschillende ' reacties' bespreekt en oefend met dochter en kijkt wat dochter het beste aanspreekt.
Dus de toon van irritatie naar TO, over haar handelen is niet helpend. Juist, omdat er een sterk vermoedden is van autisme. Dat vraagt een andere aanpak en ik denk dat moeder dit juist wel goed aanvoelt dat dochter juist wel wat sturing kan gebruiken op dit moment. En ik hoop eigenlijk dat moeder door al deze reacties juist niet onzeker wordt over haar eigen handelen, maar toepast wat ze juist zelf goed aanvoelt.
Ik waardeer dat je voor TO opkomt, maar je speelt nu de autisme-kaart uit, terwijl daar onvoldoende aanleiding voor is.
Je stelt daarbij bovendien een aanpak voor, die ik als moeder van inmiddels jong-volwassen kinderen met ASS in ons hele traject van diagnostiseren, speciaal onderwijs en begeleiding, nog nooit ben tegengekomen.
Want, autisme of niet, iemand helpen met een probleem, doe je door te kijken naar wat die persoon zelf als oplossing zou willen en wat hij/zij kan doen om dat te bereiken. Daar horen open vragen bij.
yette schreef op 28-06-2025 om 11:05:
[..]
Want, autisme of niet, iemand helpen met een probleem, doe je door te kijken naar wat die persoon zelf als oplossing zou willen en wat hij/zij kan doen om dat te bereiken. Daar horen open vragen bij.
Klopt ook, maar volgens mij heeft moeder ook helder wat dochter wilt, maar heeft dochter moeite om de juiste reactie te geven op deze specifieke situatie en dan kan dit samen oefenen helpzaam zijn, waardoor ze dit eerder als vaardigheid kan inzetten op het juiste moment, ipv moeite met schakelen, overvallen voelen en dichtklappen.
Meesje schreef op 28-06-2025 om 07:46:
En om nu de ene autist de andere een soort sociale vaardigheidstraining te laten geven...
Je bedoelt mensen met autisme, ipv een autist....en waarom zet je deze moeder weg als oncapabel?
Niet nodig lijkt mij
BritgetJones007 schreef op 29-06-2025 om 00:52:
[..]
Je bedoelt mensen met autisme, ipv een autist....en waarom zet je deze moeder weg als oncapabel?
Niet nodig lijkt mij
Een bekende van mij zegt juist ik ben Marietje en ik ben autistisch. Dat zegt ze, omdat het een wezenlijk onderdeel is van haar identiteit. Voor haar voelt zeggen dat ze autisme heeft alsof het ook weer over kan gaan net als een griepje.
Ik zie er geen kwaad in om over iemand te zeggen dat hij of zij autist is maar goed dat is mijn mening.
Bakblik schreef op 29-06-2025 om 10:08:
[..]
En bekende van mij zegt juist ik ben Marietje en ik ben autistisch. Dat zegt ze, omdat het een wezenlijk onderdeel is van haar identiteit. Voor haar voelt zeggen dat ze autisme heeft alsof het ook weer over kan gaan met als een griepje.
Ik zie er geen kwaad in om over iemand te zeggen dat hij of zij autist is maar goed dat is mijn mening.
Deze autist staat er precies zo in.
Bakblik schreef op 29-06-2025 om 10:08:
[..]
Een bekende van mij zegt juist ik ben Marietje en ik ben autistisch. Dat zegt ze, omdat het een wezenlijk onderdeel is van haar identiteit. Voor haar voelt zeggen dat ze autisme heeft alsof het ook weer over kan gaan net als een griepje.
Ik zie er geen kwaad in om over iemand te zeggen dat hij of zij autist is maar goed dat is mijn mening.
Mijn oudste zoon zegt het ook zo, zijn ervaring is dat iedereen het dan ook beter begrijpt.
Bakblik schreef op 29-06-2025 om 10:08:
[..]
Een bekende van mij zegt juist ik ben Marietje en ik ben autistisch. Dat zegt ze, omdat het een wezenlijk onderdeel is van haar identiteit. Voor haar voelt zeggen dat ze autisme heeft alsof het ook weer over kan gaan net als een griepje.
Ik zie er geen kwaad in om over iemand te zeggen dat hij of zij autist is maar goed dat is mijn mening.
Dank je. Dat ken ik ook zo van anderen, waaronder dit forum. Beide kan, denk ik.
Daarbij; ik zeg niet dat moeder niet capabel is. Ik zeg dat als je (Bridget) dochter een diagnose geeft en vervolgens besluit welke dingen ze niet kan (incapabel is eigenlijk), dat je dan niet kan verwachten van moeder, met de zelfde diagnose, dat zij het beter kan.
Maar goed, ik denk dat we hier sowieso niet moeten spreken van 'waarschijnlijk sprake van ASS'. Dat was eigenlijk vooral wat ik wilde zeggen.
BritgetJones007 schreef op 29-06-2025 om 00:49:
[..]
Klopt ook, maar volgens mij heeft moeder ook helder wat dochter wilt, maar heeft dochter moeite om de juiste reactie te geven op deze specifieke situatie en dan kan dit samen oefenen helpzaam zijn, waardoor ze dit eerder als vaardigheid kan inzetten op het juiste moment, ipv moeite met schakelen, overvallen voelen en dichtklappen.
Dit heeft Kleinduimpje allang geprobeerd. Ze schreef 3 weken geleden (!) in haar OP: 'Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op'.
En dat is helemaal niet zo vreemd.
Als je onderdeel uitmaakt van een groep waarin je als 'vrienden' achter elkaars rug om moppert over anderen in de groep en onderling bespreekt dat je een van de anderen stom vindt, trek je bij irritaties je mond alleen maar open als je weet dat je gesteund wordt. Anders gaan ze hetzelfde achter jouw rug doen. Dàt is wat er speelt.
TO's dochter, krijgt die steun niet. En ondertussen voelen degenen die pesten en buitensluiten, zich gesterkt door wat er achter de schermen wordt besproken.
Ookal ben je iemand die doorgaans prima in staat om een pestkop op zijn nummer te zetten, als je bij een groep met een dergelijke cultuur wil blijven horen, kijk je wel 3x uit.
Dat TO's dochter niet assertief reageert op het getreiter, komt volgens mij dus niet alleen omdat ze daar überhaupt moeite mee heeft, maar ook omdat ze beseft dat ze daarmee haar wens om leuk met die groep mee te blijven doen, in gevaar brengt.
Dus ja, dàt is haar wens. We weten wat ze wil.
Als je dan vervolgens oplossingsgericht aan de gang gaat en een doel maakt van haar wens, zal je moeten concluderen dat het pesten en buitensluiten binnen deze vriendengroep, alleen kan stoppen door die hele cultuur van gemopper achter de schermen, aan te pakken.
Hoe doe je dat? Wie heb je daarbij nodig?
Is die wens überhaupt te realiseren?!
Jouw plan, dat Kleinduimpje haar dochter zou kunnen leren om beter van zich af te bijten, is hier al besproken. Natuurlijk is het belangrijk om voor jezelf op te kunnen komen. Kleinduimpje heeft hier ook al uitgelegd dat ze met hetzelfde probleem kampt en daardoor niet weet of ze het goed aanpakt. Heel goed om daarover na te denken, maar is dat gebrek aan assertiviteit in dit geval wel onderdeel van dit probleem? Is het eerlijk om daarop te focussen?
Ik vind van niet. Het is een ander probleem.
Je hoeft namelijk niet assertief te zijn om aardig behandeld te worden.
Het probleem waar we het hier over hebben, is die verziekte groepscultuur. Daar doe je in je eentje, zelfs met de beste assertiviteitstraining, helemaal niks aan.
Weet je, BritgetJones, ik probeer het hierboven netjes uit te leggen, maar al met al ben ik eigenlijk wel klaar met je.
Je meent anderen aan te moeten spreken op hun termen en toon, maar ondertussen schrijf je zelf doodleuk dat je denkt dat een meisje dat wordt gepest en buitengesloten, wiens zelfvertrouwen door anderen moedwillig wordt ondermijnd, die ellende zelf kan aanpakken door te werken aan de manier waarop zij zich opstelt?!
yette schreef op 30-06-2025 om 12:09:
[..]
Dit heeft Kleinduimpje allang geprobeerd. Ze schreef 3 weken geleden (!) in haar OP: 'Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op'.
En dat is helemaal niet zo vreemd.
Als je onderdeel uitmaakt van een groep waarin je als 'vrienden' achter elkaars rug om moppert over anderen in de groep en onderling bespreekt dat je een van de anderen stom vindt, trek je bij irritaties je mond alleen maar open als je weet dat je gesteund wordt. Anders gaan ze hetzelfde achter jouw rug doen. Dàt is wat er speelt.
TO's dochter, krijgt die steun niet. En ondertussen voelen degenen die pesten en buitensluiten, zich gesterkt door wat er achter de schermen wordt besproken.
Ookal ben je iemand die doorgaans prima in staat om een pestkop op zijn nummer te zetten, als je bij een groep met een dergelijke cultuur wil blijven horen, kijk je wel 3x uit.
Dat TO's dochter niet assertief reageert op het getreiter, komt volgens mij dus niet alleen omdat ze daar überhaupt moeite mee heeft, maar ook omdat ze beseft dat ze daarmee haar wens om leuk met die groep mee te blijven doen, in gevaar brengt.
Dus ja, dàt is haar wens. We weten wat ze wil.
Als je dan vervolgens oplossingsgericht aan de gang gaat en een doel maakt van haar wens, zal je moeten concluderen dat het pesten en buitensluiten binnen deze vriendengroep, alleen kan stoppen door die hele cultuur van gemopper achter de schermen, aan te pakken.
Hoe doe je dat? Wie heb je daarbij nodig?
Is die wens überhaupt te realiseren?!
Jouw plan, dat Kleinduimpje haar dochter zou kunnen leren om beter van zich af te bijten, is hier al besproken. Natuurlijk is het belangrijk om voor jezelf op te kunnen komen. Kleinduimpje heeft hier ook al uitgelegd dat ze met hetzelfde probleem kampt en daardoor niet weet of ze het goed aanpakt. Heel goed om daarover na te denken, maar is dat gebrek aan assertiviteit in dit geval wel onderdeel van dit probleem? Is het eerlijk om daarop te focussen?
Ik vind van niet. Het is een ander probleem.
Je hoeft namelijk niet assertief te zijn om aardig behandeld te worden.
Het probleem waar we het hier over hebben, is die verziekte groepscultuur. Daar doe je in je eentje, zelfs met de beste assertiviteitstraining, helemaal niks aan.
Ware woorden Yette.
Soms zijn mensen gewoon niet zo leuk. Soms is een groep niet zo leuk. Daar is niet altijd makkelijk wat aan te doen door één iemand. Behalve weggaan, of hopen dat de dynamiek verandert doordat anderen weggaan. Ik heb zelf ooit ook zo'n ervaring gehad, dat de dynamiek in de groep veranderde door een nieuwkomer en hoewel ik eigenlijk strikt genomen met hemzelf helemaal geen probleem had, gingen de anderen zich door hem wel anders gedragen en viel ik er ineens buiten. Toen een groepje mensen rondom hem samen met hem wegtrok, lag ik ineens weer prima in de groep die achterbleef. Zonder dat ik er nou zelf echt iets aan had kunnen doen, naar mijn gevoel of dat van anderen waarmee ik hierover later sprak. Groepsdynamiek is een raar iets. Nu terugkijkend denk ik: ik viel eerst binnen de bandbreedte van de groep tot de nieuwkomer kwam en de groep opzij trok, toen viel ik er ineens buiten. Nadien trok dat weer recht en paste ik er weer in. It just happened.
Was het een leuke tijd? Nee, het was een nare tijd. En ik was graag weggegaan (studentenflat), maar dat lukte ook niet. Dus een opluchting dat het vanzelf veranderde. Ik zie niet wat iemand daar zelf aan kan doen, behalve weggaan of het uitzitten terwijl je wat medestanders zoekt die het ook niet zo leuk vinden. Jezelf enorm gaan lopen aanpassen werkt in ieder geval niet, nog afgezien van de schade die dat aan jezelf doet.
Niet iedereen past nu eenmaal in elke groep, en groepen veranderen soms. Dan word je ineens behandeld als het "steentje in de schoen" zonder wie het allemaal zoveel beter zou zijn. Maar als je weggaat, klapt de boel misschien wel in elkaar. Want wie moeten ze dan gaan buitengooien? Inderdaad, verziekte cultuur.
yette schreef op 30-06-2025 om 12:09:
[
Je hoeft namelijk niet assertief te zijn om aardig behandeld te worden.
Het probleem waar we het hier over hebben, is die verziekte groepscultuur. Daar doe je in je eentje, zelfs met de beste assertiviteitstraining, helemaal niks aan
Eens!
Dochter komt met iets waar ze mee zit. Prrsoon x en m heeft ze gevraagd iets te doen. Persoon x en m zitten even later samen zonder dochter. Ze verteld me dit, ik zeg alleen oja en loop weg. Dit voelde helemaal niet goed, want ze zat er zo mee en ik loop weg. Zo van zoek het maar uit met je probleem. Ik loop weer terug en vroeg wat ze ervan vond van peroon x en m enz. Als antwoord geef ze paar keer terug ik weet het niet wat ik moet doen. Dus ik stel vragen. Ze geeft ook nog bij me aan dat ik het maar normaal vond wata er was. Ik vond het helemaal niet normaal, maar dat kon ik niet zeggen, dus ik merkte aan dochter dat ze zich niet gesteund voelde, wat ik ook al niet fijn vond, want ik was het maar haar eens, het was ook niet normaal. Uiteindelijk heeft ze geappt ze het niet snapte en waar ze nu af gingen spreken. X zegt oh ik hoorde maar niks en daarbjj was het verhaal af. Het verhaal van X klopte niet, maar dochter zei niks meer , het was al laat en ze dacht zo hoeft het voor mij niet meer om af te spreken als je niet zegt kom ook maar. Nu vind ik zelf weer dat ze het niet hierbij had moeten laten en weer teveel over haar grenzen is gegaan en zo leert ze het nooit als niemand haar zegt hoe het aan te pakken.
Maar waar het me om gaat is dat ik haar nu niet heb kunnen helpen. En in eerste instante heb ik geluisterd en ben weggelopen, nou dan voel je niet echt dat er naar je geluisterd word. Dan weet ze zelf niet wat ze.moet zeggen tegen de persoon, En uiteindelijk vind ik dat ze weer ovrr haar grenzen heen gaan en heeft ze dat laten gebeuren. Dus ik voel me rot, ik haar niet kan steunen en ik vind dat het niet goed is opgelost en zij zit er ook.mee.
Het gaat me even over de manier van handelen of jullie begrijpen dat dit ook niet helemaal fijn is hoe ik reageer. Tenminste dit voelde totaal niet fijn. Wat kan ik anders doen zodat ze tich leert niet over haar grenzen te laten gaan. (Alhoewel ze wel iets heeft gezegd)Ik dacht dat ik wel.jullie tips had gevolgd, maarcdan loop ik hier tegenaan. Het voelt ook alsof ik haar niet het gevoel geef dat ze het goed doet.
Nu vind ik zelf weer dat ze het niet hierbij had moeten laten en weer teveel over haar grenzen is gegaan en zo leert ze het nooit als niemand haar zegt hoe het aan te pakken.
Wat vind jij dat ze had moeten doen? Welk advies had je haar willen geven?
'Als antwoord geef ze paar keer terug ik weet het niet wat ik moet doen. Dus ik stel vragen.' Heel goed! Probeer haar onder woorden te laten brengen wat ze zelf hierbij voelde en zou willen doen. Dat is het belangrijkste.
' Ze geeft ook nog bij me aan dat ik het maar normaal vond wata er was. Ik vond het helemaal niet normaal, maar dat kon ik niet zeggen, dus ik merkte aan dochter dat ze zich niet gesteund voelde,'. Dat is wat ze tot nu toe kende en wat ze nu ook verwacht: jouw verontwaardiging over iets wat zij meemaakt en daarop gebaseerd jouw advies. Dat is tot nu toe haar reddingslijn, zo bepaalt ze haar gedrag. Maar wat je wil is dat ze kijkt naar wat ze zelf ergens van vindt en hoe ze daar zelf mee om wil gaan. Dus je kunt zeggen: ik vind het niet leuk, maar het gaat er niet om wat ik vind, maar wat jij vindt en wat jij ermee wil doen, het is jouw leven. Hopelijk gaat ze dat begrijpen en gaat zij zo haar eigen levenslijn uitzetten.