Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?
Mijn prachtige dochter (bijna 19) heb ik langzaam zien veranderen in een jonge vrouw die niet goed voor zichzelf zorgt. Ze is te zwaar (vooral ongezond buikvet) en vaak ongedoucht met vet haar.
Ze heeft zware borsten (cup G) waar ze veel last van heeft. Ze zou het liefst een borstverkleining willen en ik snap dat heel goed, maar vind het belangrijk dat ze deze mogelijkheid goed bespreekt met de huisarts. Er staat een 'afspraak gepland met mij bij de huisarts voor een gesprek over een eventuele borstverkleining. Alleen heeft ze steeds een reden om deze afspraak uit te stellen.
Ik vrees dat haar ongezonde levensstijl een combinatie is van een slecht zelfbeeld (op de basisschool hoorde ze er niet echt bij en zocht ze vnl contact met meisjes die net als zij ook niet erbij hoorden, maar waar ze geen stabiele vriendschap mee opbouwde) en niet zoveel wilskracht. Daarnaast herken ik mezelf volledig in haar. Ik ben zelf ook te zwaar. Begon rond dezelfde leeftijd en ik herken de smoezen en smoesjes.
Ik merk dat er een verwijdering ontstaat tussen haar en mij. Dat ligt zeker ook aan mij: Ik maak steeds de fout haar te willen 'helpen' de juiste voedingkeuzes te maken. Als ze hier eet met haar vriend, laat ik merken dat ik een derde tortilla met veel crème fraiche wel wat veel vindt. Ook vind ik het lastig haar nog serieus te nemen als ze voor de zoveelste keer een smoes bedenkt om maar niet te gaan sporten en dat merkt ze aan me. Ze voelt feilloos aan dat ik moeite heb met haar keuzes zowel wat betreft eten als het niet aanpakken van haar overgewicht.
Ik zou zo graag dit alles in mijn hoofd los willen laten. Ik weet dat mijn gedrag voor haar alleen maar als afwijzing voelt. Ook als ik haar een compliment geef, zit daar voor haar een omgekeerde afwijzing in.
Zij reageert op mij door alles wat ik zeg of doe onder een vergrootglas te leggen en vaak erg boos weg te lopen of me uit te dagen door verzoeken van mij bewust te negeren. Een stil verzet. Wat ik snap. Ze voelt dat ik niet blij ben met haar gedrag.
Hoe kan ik het tij keren? Ik weet niet hoe ik haar wel kan laten merken dat ik om haar geef. Ik probeer haar vaak te knuffelen, maar in mijn armen voel ik haar verstijven.
Wie herkent zich hierin en heeft constructieve tips? Heel erg bedankt!
Tja... ik ben opgevoed door een moeder die opportunistisch perfectie nastreeft. Ook mijn zus heeft last van die opvoeding. `ik weet dat het allemaal erg 'zielig' klinkt, maar dat is niet mijn bedoeling: mijn moeder heeft wss trekken van het NPS. Nooit geweten dat dat bestond, tot ik zelf volledig uitgeput bij de psychiater terecht kwam. Lang verhaal kort: Ik heb al veel geleerd (afstand nemen maar niet volledig breken met haar. Dat trek ik niet. Haar eeuwige tekortgedane reacties doen echter nog steeds pijn. Ik heb geprobeerd niet dezelfde fouten te maken, maar helaas, het is me niet volledig gelukt. Ik wil mijn dochter niet opzadelen met mijn rugzak, dus heb in het verleden hulp gezocht. Nu, in deze nieuwe fase van haar leventje denk ik dat ik opnieuw hulp moet zoeken: Toen ik zo oud was als zij nu, had ik heel heel veel last van het gedrag van mijn moeder. Dat stapelde zich jaren en jaren op, totdat ik volledig uitgeput was. Dat wil ik koste wat kost voorkomen bij mijn dochter.
Ninoea, heel erg bedankt voor jouw feedback. Tranen.
Maria1611 schreef op 09-09-2021 om 11:38:
Ninoea, heel erg bedankt voor jouw feedback. Tranen.
Ginevra schreef op 09-09-2021 om 11:26:
[..]
Reëel gezien is het misschien onzin, maar het gevoel is er wel. Waarom is dat er? Heb jij er direct last van als zij een boze collega heeft? Komen de klachten bij jou binnen? Of heeft zij een pesthumeur als ze op haar donder krijgt van haar collega? Of ben je bang dat het op jou afstraalt als moeder als zij iets niet goed doet? Denk je dat ze niet zal kunnen functioneren in de maatschappij? Heb je het idee dat ze nu "af" zou moeten zijn en dat het niet meer goedkomt als ze nu nog fouten maakt?
Er kan van alles achter zitten dat jij je druk maakt als zij op haar donder krijgt wegens gemiste afspraken. Het is handiger voor iedereen als je leert dat jij je daar niet druk over moet maken, maar het is ook handig als je wel onderzoekt waarom dat gevoel er is. Soms moet het gewoon slijten en loslaten en dat jij nog wat meer moet leren om haar op eigen benen te laten staan, maar er kan ook bij jou nog iets achter zitten.
Dit zeker.
Ik heb gemerkt dat kritiek vaak gebaseerd is op een paar zaken; schaamte, senioriteit en andere standaard (bij gebrek aan een beter woord).
Bijvoorbeeld: jouw dochter haar kamer is een puinhoop en jij wilt dat zij het opruimt, want als er iemand langs komt, dan ziet diegene misschien die bende. Waarom moet het opgeruimd zijn? Omdat jij je schaamt voor hoe het er uit ziet. Dat iemand misschien denkt dat je een slechte huisvrouw/moeder bent, dat jij je dochter niet opgevoed/onder controle hebt.
Oplossing: Gewoon de deur dichttrekken en gasten niet die kamer laten zien. Daarmee respecteer je ook de privacy van jouw kind.
Bij senioriteit draait het vaak om kritiek geven op wat iemand doet omdat je meer ervaring hebt en het DUS beter weet. En diegene het dus in één keer goed kan doen. Terwijl het helemaal niet erg is als iemand er langer mee bezig is of iets over moet doen. Ik ben ouder/ervarener dus ik weet het beter en jij moet het doen zoals ik het zeg.
Oplossing: zolang de gevolgen niet ernstig zijn (en iets over doen of fout doen is niet ernstig), lekker laten. Hoogstens een: als je hulp nodig hebt, dan weet je mij te vinden.
Bij andere standaard verwijs ik even naar dat rommelige bureau. Ik vind dat prettig, lekker alles binnen handbereik. Voor sommige mensen werkt dit niet en die proberen dan hun eigen standaard (leeg bureau) er door te drukken. Een beetje zoals wanneer je vroeger buiten ging spelen zonder jas, maar omdat je druk aan het spelen was, had je het niet koud. Maar dat je van jouw moeder een jas aan moest want of ze had het zelf koud of ze kreeg het koud als je zou zonder jas zag.
Enfin oplossing: ga na of je iets wilt omdat het jouw standaard is (leeg/vol bureau) of omdat het gewoon iets normaals is (toilet doortrekken na gebruik).
Zusterclivia schreef op 09-09-2021 om 11:53:
[..]
Dit zeker.
Ik heb gemerkt dat kritiek vaak gebaseerd is op een paar zaken; schaamte, senioriteit en andere standaard (bij gebrek aan een beter woord).
Bijvoorbeeld: jouw dochter haar kamer is een puinhoop en jij wilt dat zij het opruimt, want als er iemand langs komt, dan ziet diegene misschien die bende. Waarom moet het opgeruimd zijn? Omdat jij je schaamt voor hoe het er uit ziet. Dat iemand misschien denkt dat je een slechte huisvrouw/moeder bent, dat jij je dochter niet opgevoed/onder controle hebt.
Oplossing: Gewoon de deur dichttrekken en gasten niet die kamer laten zien. Daarmee respecteer je ook de privacy van jouw kind.
Bij senioriteit draait het vaak om kritiek geven op wat iemand doet omdat je meer ervaring hebt en het DUS beter weet. En diegene het dus in één keer goed kan doen. Terwijl het helemaal niet erg is als iemand er langer mee bezig is of iets over moet doen. Ik ben ouder/ervarener dus ik weet het beter en jij moet het doen zoals ik het zeg.
Oplossing: zolang de gevolgen niet ernstig zijn (en iets over doen of fout doen is niet ernstig), lekker laten. Hoogstens een: als je hulp nodig hebt, dan weet je mij te vinden.
Bij andere standaard verwijs ik even naar dat rommelige bureau. Ik vind dat prettig, lekker alles binnen handbereik. Voor sommige mensen werkt dit niet en die proberen dan hun eigen standaard (leeg bureau) er door te drukken. Een beetje zoals wanneer je vroeger buiten ging spelen zonder jas, maar omdat je druk aan het spelen was, had je het niet koud. Maar dat je van jouw moeder een jas aan moest want of ze had het zelf koud of ze kreeg het koud als je zou zonder jas zag.
Enfin oplossing: ga na of je iets wilt omdat het jouw standaard is (leeg/vol bureau) of omdat het gewoon iets normaals is (toilet doortrekken na gebruik).
Deze gaat op een tegeltje (ok op een hele grote tegel 
)
Erg handig. Dank,
gr Angela
Vanavond komt dochter met vriendje eten. Ik heb me voorgenomen geen "weet je wat jij eens zou kunnen doen-opmerkingen" te maken, maar alleen actief te luisteren. Ben benieuwd.
Maria1611 schreef op 14-09-2021 om 11:10:
Vanavond komt dochter met vriendje eten. Ik heb me voorgenomen geen "weet je wat jij eens zou kunnen doen-opmerkingen" te maken, maar alleen actief te luisteren. Ben benieuwd.
Heel goed! Succes!
Maria1611 schreef op 14-09-2021 om 11:10:
Vanavond komt dochter met vriendje eten. Ik heb me voorgenomen geen "weet je wat jij eens zou kunnen doen-opmerkingen" te maken, maar alleen actief te luisteren. Ben benieuwd.
Succes! En hopelijk een fijne avond 💪
Misschien is het ook wel verhelderend als je haar uitlegt dat je bent gaan inzien dat je niet altijd even handig je geuit hebt. Dat je veel van haar houdt en dus minder scherp wilt worden omdat ze dat niet verdient. Een excuus maken als begin van een goede verstandhouding.
Anders begrijpt ze niet waar die verandering bij jou vandaan komt..
Flanagan schreef op 14-09-2021 om 14:10:
Anders begrijpt ze niet waar die verandering bij jou vandaan komt..
Hoeft ook niet. Heel vaak zet er een verandering in bij alle partijen als één iemand stopt met bepaald gedrag. Daarvoor hoef je in wezen niks uit te leggen.
hoi Maria,
Hoe is het gegaan? (Als je daarover iets kwijt wilt tenminste)
hoi Maria,
Hoe is het gegaan? (Als je daarover iets kwijt wilt tenminste)
Nou, wat lief!
Het ging best goed. Ik merkte wel dat ik weer in de "zou je nou eens..." modus stapte, maar ik corrigeerde mezelf hardop door "oeps, daar ga ik weer" te zeggen. Ik heb veel gedacht, maar het niet uitgesproken. Het was heel gezellig. Jammer was dat vriendje onverwacht weg moest, maar.... ze ruimde uit zichzelf haar bord en dat van hem af en ze zette zelfs de sixpacks fris, uit zichzelf, in de garage. Dus al met al een kort, maar fijn bezoekje. Klein beginnen, toch?
Goed dat je alert was op jezelf, heel knap!
Klinkt goed, Maria! Wat knap dat je zo bewust bezig bent met hoe je je dochter benadert!
Misschien was de euforie wat snel. Gisteren had dochter haar vierde poging theorie examen. Helaas voor haar weer gezakt.
We wisten dat ze om 13.00 uur examen had. Meestal is direct na het examen bekend of je geslaagd bent of niet. Om ong 15.00 uur heb ik voorzichtig gevraagd hoe het was gegaan. Geen reactie. Om 9 uur 's avonds nog steeds geen reactie, ook niet nadat ik haar had geappt dat, wanneer ze gezakt zou zijn, ze echt niet bang moest zijn voor een boze reactie van ons. Ik weet nl dat ze heel snel bang is dat mensen boos op haar zijn, terwijl dat niet altijd zo is. Ze heeft daar zelf een woord voor: anxiety " Ik heb last van anxiety". Dus ik dacht er goed aan te doen haar aan te geven dat er niemand boos is, omdat ze misschien (weer) gezakt zou zijn. Dat zou ook erg onredelijk zijn en het helpt nou niet echt mee aan een sterker zelfbeeld. Nadat ook mijn man had gebeld, nam ze de telefoon niet op. We hebben aangegeven dat we ons een beetje zorgen maakten omdat ze geen enkele reactie terug gaf. (En eigenlijk vind ik het ook niet zo respectvol om niet te reageren, maar dt hebben we niet gezegd). Nadat ik haar vriendje had geappt, heeft ze uiteindelijk laat in de avond terug gebeld. Ze was idd bang voor mijn reactie, ook al had ik echt duidelijk aangegeven dat ze daar niet over moest in zitten.
Ik maak me zorgen over haar angsten. Ik merk dat ze confrontaties (die niet altijd negatief hoeven zijn) vaak uit de weg gaat. Ze is in groep 7 gediagnostiseerd met ADD, dus dat veel prikkels tegelijk (bijv zo'n theorie examen) haar overspoelen, snap ik. Dat heb ik haar ook aangegeven. Uiteindelijk heb ik gisteravond in het gesprek ook aangegeven dat het voor ons niet uitmaakt hoe lang ze er over doet, dat ik het vooral voor haar heel vervelend vindt en als we kunnen helpen we dit graag doen. Maar ze wilde er verder niet over praten. Ik heb daarom haar de tip gegeven dat theorie examen even te laten rusten en nu vooral te focussen op haar stage. Je kunt nou eenmaal niet alles tegelijk.
Dat ze weer bij de mama van vriendje was en daar ook al bijna drie dagen verblijft, heb ik niet met haar besproken, maar het raakt me wel. Hier is ze hooguit 1x in de week. Het komt jaloers over, maar ik bedoel het anders: Er is iets waardoor ze minder graag hier is en ik kom er niet achter. Ook als ik er naar vraag. Dan zegt ze dat het 'handiger' is, want daar is ze dichter bij haar werk (scheelt 5 minuten fietsen met ons huis, maar ja). Ik moet dat dan maar geloven. Zelf denk ik dat ze daar meer vrij gelaten worden. Ze rookt, wat ik heel erg vindt. Dat weet ze ook. Ik zeg er al een poos niets meer over (ze is via zowel mijn man als via mij behept met extra kans op hart- en vaatziektes, vandaar mijn gevoel bij het roken). Daar rookt de mama van vriendje ook, dus tja... dan is het logisch dat je liever daar wilt zijn.
Hier verwacht ik dat ze af en toe iets doet: bijvoorbeeld haar bord in de vaatwasser zetten. Daar wordt alles voor hun gedaan. Tja...
Ik ben nu al zo ver dat ik haar toesta in de tuin te roken, want in huis wil ik het absoluut niet.
Pffff.... hoe vrolijk ik me gisteren voelde, hoe somber nu.