Hoe kan ik wat meer emotionele afstand van dochter nemen?

Is hier iets aan te doen dan? Is het niet gewoon een kwestie van erkennen dat je je onmachtig voelt, tegelijk beseffen dat je niks kan doen (daarom voel je je immers ook onmachtig) en het daarbij laten totdat het wegebt? Uiteindelijk gaat het wel over, hopelijk. 

En naarmate dochter volwassener wordt en steviger in haar schoenen komt te staan (of beter wordt in het vermijden van mensen waar ze meer last dan gemak van heeft) hoef jij je minder onmachtig te voelen. 

Het is niet verkeerd dat je dit voelt, denk ik, het is alleen maar lastig voor jezelf. Dat kan je erkennen, en dan vervolgens zorgen dat het je dochter niet in de weg zit. 

Het belangrijkste dat je kan doen, doe je al: beseffen dat je dochter de ruimte moet laten haar eigen problemen op te lossen (ik moet denken aan een ander draadje dat hier laatst liep van een moeder die dit nog niet zo door leek te hebben)

Cindy0105, je typeert je dochter met een soort diagnose, HSP. Daarmee geef je op voorhand al aan dat ze erg kwetsbaar is en dat zij dus bescherming nodig heeft. Maar ze zal toch in deze wereld zelfstandig moeten leren leven. De diagnose heeft je een kant opgestuurd waardoor ze haar zwakke kant eigenlijk het beste heeft kunnen ontwikkelen. 
Tot nu toe heeft ze niet geleerd om op zichzelf te vertrouwen. Ik denk dat dat een eerste stap kan zijn: bespreek en denk mee met haar hoe ze meer zelfvertrouwen kan krijgen. Het zou al goed zijn als ze zelf begrijpt dat het nodig is en dat ze moet kunnen gaan vertrouwen op haar eigen beslissingen. Meer zelfvertrouwen kan door studie, sport, uitdagingen aangaan. 
Wellicht kun je zelf je behoefte om te beschermen gaan richten op andere onderwerpen, andere mensen of dieren. Over enige tijd zal ze het huis verlaten en dan heb je iets anders nodig om je op te richten. 
Is er geen vader, zijn er geen andere kinderen, is het alleen jij en zij? 
Als er liefde in het spel komt denk ik dat elke ouder wel zijn/haar hart vast houdt. Maar het is toch echt het moment om los te laten en als een bijna-buitenstaander te gaan kijken hoe zij het doet, hoe zij dingen aanpakt en wat ze daar zelf van vindt. 

voor mij hielp het uitwonend te gaan studeren. In een studentenhuis ervaar je vanzelf dat andere mensen minder beschermd zijn opgevoed, en als je iets voor elkaar moet krijgen, je dat zelf moet regelen. Huisgenoten reageren heel anders op huilen en klagen en dergelijke dan een moeder doet. Heel gezond.

Het is niet de bedoeling dat jij je moeder rol verlaat. Het is de bedoeling dat zij haar vleugels uitslaat.

Stel je eens voor dat er een buurvrouw is die zich met jouw leven bemoeit zoals jij dat nu met je dochter doet, en hoe je dat zou vinden... zou je dat fijn vinden? Of irritant? Of grensoverschrijdend? Of een brevet van onvermogen van haar aan jou?
Het is best lekker als iemand voor je zorgt maar het kan ook verstikkend zijn, en dan is het erg veel gevraagd van een 17-jarige om tegen het directe comfort in en tegen het belang van een goede band met haar moeder in, jou weg te duwen en ruimte voor zichzelf op te eisen. Door over haar grenzen te gaan, ook als ze die niet duidelijk aangeeft, leert zij niet hoe ze die grenzen moet bewaken.
Ik bepaal ook graag alles voor mijn kinderen, dat geeft mij een goed gevoel, ik heb dan controle en het leidt me ook een beetje af van alles wat ik in mijn eigen leven niet op orde heb. Dat gaat alleen wel allemaal over mij, en totaal niet over hen. Zij zitten daar niet op te wachten, zijn meestal te vriendelijk om mij terug in mijn hok te sturen en komen niet veel verder dan "misschien moet je weer eens gaan puzzelen mam". Dus ik probeer daar zelf op te letten. Mijn eigen leven leiden is wel lastiger, maar daar ligt wel mijn taak. Niet bij dat van hen, hoe verleidelijk ook.
Dat valt niet mee. Bij de Omdenken podcasts, die soms irritant zijn maar altijd aan het denken zetten, zitten er meerdere over mensen die hun ouderschap erg serieus, te serieus misschien, in proberen te vullen, maar ik was ook getroffen door de podcast over Jaap die zo graag mensen coachte in hun leven. Zoals de podcaster opmerkte, als Jaap alsmaar het leven van anderen aan het leiden is, wie leidt dan het leven van Jaap? 
Opvallend genoeg was dit een van de weinige mensen die in de aftermath meldde dat hij er nog niet erg mee opgeschoten was.

Dat gaf mij ook te denken.

Bij mijn tieners begon het altijd met de vraag: 'Wat heb jij van mij nodig?'

Hoe graag ik ook adviezen gaf, zeker als ik eerder dan zij zag dat het niet zo lekker ging, of dat ze over hun grenzen gingen, als ze mijn advies niet nodig hadden dan was dat zo. Soms was ik praatpaal, soms gaf ik advies en soms maakten we concrete afspraken. Maar het ging uit van hen. 

Ik kwam op deze vraag toen ik de serie New Amsterdam keek, waarbij de ziekenhuisdirecteur Max altijd de vraag stelde: "How can I help?"
Best simpel, maar het heeft bij ons heel goed gewerkt. 

Ademes, jij schrijft precies wat ik ook wilde schrijven. (En wat ik helaas niet gedaan heb toen mijn 'zorgenkind' die leeftijd had). Achteraf denk ik : had ik maar wat vaker gevraagd: wat wil je dat ik doe? 
Waarschijnlijk (denk ik nu) wilde mijn dochter in veel gevallen gewoon even haar hart luchten, haar verhaal kwijt, even mopperen, even zeuren, even zielig zijn... zonder dat daar actie van mama op moest volgen. Maar heel vaak schoot ik meteen in de Oplos-modus. Naar school bellen om een probleem met een vermiste kluissleutel op te lossen.
Of ik zei haar wat ze moest doen. "Stap gewoon naar de congierge en vraagt of hij een reserve-kluissleutel voor je heeft". En dan de volgende dag haar op haar huid zitten. "Ben je al naar de congierge geweest? Waarom niet? Dan heb je nu nóg dat boek niet om je proefwerk uit te leren.' 
Idem dito bij meer emotionele problemen...
Ik snap mezelf wel. Als moeder sta je zo lang in de stand 'verantwoordelijk voor kind'.  Zeker bij een 'zorgenkind'. Het is je taak (en iets waar andere mensen je om beoordelen goede moeder/geen goede moeder). Zie die zorgende houding maar eens los te laten. 

Trouwens, niet alleen ouders zouden richting kinderen vaker moeten zeggen: Wat wil je dat ik doe, kan ik wat doen? Maar ook tegen andere volwassenen. Wat wil je met dit gesprek? Wil je vooral je hart luchten, wil je adviezen/mijn mening horen, of wil je mijn praktische hulp.