Hoeveel rekening moet je nog houden met een inwonend volwassen kind?

lastig

die jongvolwassenen zijn zo makkelijk niet. Ze zijn ook nog zo in hun eigen wereldje bezig, toch wel egocentrisch ( niet expres).

Bezwaar

Ik hou maar tot een bepaald punt rekening met mijn jongvolwassen kinderen die nog thuis wonen. Als ik een hond zou willen en zij perse niet dan zou ik kijken waarom ze die hond niet willen. Zijn ze heel bang of allergisch dan vind ik dat wel iets om rekening mee te houden. Als de reden gewoon is niet zo leuk dan zou ik daar een stuk minder rekening mee houden. Jouw dochter is bovendien al gewoon akkoord gegaan, de hond is er al en de afspraak ligt er ook (wel een hond maar zij hoeft er niks voor te doen) dus in dit geval heeft ze helemaal gewoon pech gehad. Ik zou ook wel even duidelijk maken dat de hond er nu eenmaal is en dat je geen zin hebt om nog 10x die discussie te voeren. Je weet dat ze het er niet echt mee eens is maar het is jullie huis en jullie hebben een beslissing genomen.

Ik vind dat als je met elkaar in een huis woont je zeker tot op bepaalde hoogte rekening met elkaar moet houden. Tenslotte ben je huisgenoten van elkaar naast familie en dus is het toch een beetje geven en nemen. Echter rekening houden met is uiteraard iets anders dan laten draaien om. Het draait niet alleen om de kinderen maar ook om jullie. En hou ouder de kinderen zijn hoe minder het om de kinderen draait en hoe meer het er om gaat om gelijkwaardig met elkaar te leven waarbij alle partijen rekening houden met elkaar.

Maar tegelijk is het geen situatie waarbij iedereen volkomen gelijk is. Uiteindelijk zijn jullie toch de ouders, jullie betalen de rekeningen en jullie zetten dus de lijn uit.

Je dochter is 22 en zal vast binnen een paar jaar het huis uitgaan. Dat is ook de normale gang van zaken. Als ze het echt niet eens is met hoe jullie dingen regelen kan ze haar eigen huishouden op gaan zetten. Thuiswonen is niet alleen gezellig maar heeft financieel ook veel voordelen. Ze heeft dus wel profijt van dat ze bij jullie woont en dat mag ook best. Tegelijk woont ze wel bij jullie en zal ze er bij neer moeten leggen dat niet alles 100% naar wens gaat.

Hier zijn er ook wel eens problemen maar gelukkig kunnen we het meestal goed uitpraten.

Even zakelijk

Inwonende kinderen boven de 18 jaar.
Hebben hier de vrijheid om te gaan en staan waar ze willen, zonder er een hotelsituatie van te maken, dit houd in:

Ze melden tijdig wanneer ze thuis zijn met eten of niet mee eten.
Ze vertellen dat ze vrienden hebben uitgenodigd.
Ze vragen of er iemand mee mag eten.
Ze geven door hoelaat ze van plan zijn thuis te komen of dat ze ergens anders slapen.
Ze vragen of er iemand mag blijven slapen, dit met het oog op onze pryvacy, dat je 's morgens niet ineens oog in oog staat met een "vreemde".
Als ze visite hebben, vragen ze of ze iets lekkers uit de kast mogen pakken, of ze kopen zelf iets.

Voordelen die ze hebben door, als volwassen kind, thuis te wonen zijn:
Hun was wordt gedaan.
Ze hoeven geen boodschappen te doen.
Hun eten staat gekookt op tafel.
Ze wonen hier gratis, tot ze een vast inkomen hebben.

Taken die ze hebben (en dat is niet zoveel):
Er is een schema m.b.t. één kookbeurt per week en afwas beurten. Daarnaast hebben ze als taak dat ze hun eigen kamer schoon en opgeruimd houden. Douche en wastafel dienen ze afgedroogd achter te laten voor de volgende gebruiker. De ontbijtboel, die ze uit de kasten en koelkast weten te halen, wordt ook weer terug gezet, als je het kunt pakken, kun je het ook weer terugzetten.

Zij leven hun leven, wij het onze, en dit is niet "in dienst van het kind".
Beslissingen m.b.t. aanschaf van...zal zeker besproken worden, maar de uiteindelijke beslissing ligt bij ons.
En daar zullen zij het mee moeten doen.

niet zakelijk, en allemaal "ja, is goed, schat"

mam, kan mijn gymbroek morgen schoon en droog
kun je noedels kopen
kun je de olijven niet door de sla doen
wil je morgen de zuurkool eten, dan eet ik niet thuis
ik ben te laat, kan je me even naar school brengen
kan je mijn werkstuk even uitprinten, ik moet nog douchen
ik zit wat krap, heb je wat geld voor me
kun je me om 2 uur vannacht ophalen, daar en daar
kun je vandaag een boodschap voor me doen
kan je een pakketje voor me posten
enz.enz.enz

nou nou

Een volwassen vrouw van 22 in huis die enigszins ontstemt is omdat de zaken niet helemaal volgens haar wensen gaan. En natuurlijk is de hond belangrijker dan haar! De hond is nieuw en jong. Het lijkt mij tijd voor een zelfstandig leven voor je oudste dochter. Ik denk dat je haar daar een dienst mee bewijst. Ik zou zeggen kamer huren en baan zoeken. Of bij haar verkering intrekken die beslist later een hond wil. Tjonge jonge. Sorry dat ik het schrijf maar ik vind dat de verhoudingen bij je thuis een beetje zoek zijn.

miekemieke

was het maar zo makkelijk als jij stelt. Ik ben kaaskopje dan wel niet maar heb ook thuiswonende jongvolwassenen. Het voelt idd geregeld alsof het tijd is dat ze het huis uitgaan, was ik zelf ook al op die leeftijd. Maar om zo maar te roepen... dan trekt ze maar bij de verkering in of zoekt ergens anders een kamer. Zo eenvoudig is dat niet, je hebt daar geld voor nodig en een betaalbare ruimte (en die zijn allebeide niet altijd makkelijk te vinden)

Nee inderdaad

Wij vinden op zich ook dat het langzaam tijd wordt voor zelfstandigheid en dat was ook de planning, als ze geen halve punt te weinig had gehad voor haar examen. Studieplannen moesten dus uitgesteld worden en wat dan?? Wij stimuleren haar bijna dagelijks om werk te zoeken en daar maakt ze niet echt haast mee, dus dat vinden wij ook wel een vervelend punt, maar zelfs al zou ze nu wel werk vinden, dan kan ze evengoed niet meteen de wijde wereld in met alle kosten die daarbij horen. Ze zoekt nu trouwens wel wat serieuzer, dus ons 'gezeur' begint te werken. Haar verkering is nog niet in het stadium waarin samengewoond gaat worden. Er zit ook een flinke afstand tussen beide woonplaatsen.
Los van dat het tijd wordt voor een eigen leven, vind ik het stiekem ook nog wel gezellig dat ze allebei thuiswonen. Van mij moeten ze niet weg, maar je kunt wel merken dat er langzaam maar zeker 3 kapiteins op 1 schip varen en dat werkt natuurlijk niet altijd even soepel. Dit is zo'n situatie. Het zou dus gezond zijn als ze in de komende tijd eigen woonruimte zou krijgen, maar net wat Netere Mut zegt... dat is nog niet zo simpel.

aanvulling op jasam

"kun je me komen ophalen, weet alleen niet waar ik ben, bij een ...chinees restaurant...."
gelukkig was er ook een vriend bij die helder genoeg was om een straatnaam te vinden, ze liggen nu te slapen.
Vaatwasser uitruimen/ vullen moeten ze 1x per week, wasgoed dat niet in de badkamer gebracht is wordt niet gewassen, kamers zelf schoonmaken/ opruimen etc. Meehelpen boodschappen opruimen, vuilnis bij elkaar zoeken/ aan de weg zetten moeten ze zonder zeuren doen. Tuinwerk, grotere schoonmaakklussen, aoto wassen, tegen een kleine vergoeding

tja, maakbaarheid

Hier ook twee volwassen dochters. De oudste is zeer zelfstandig en doet echt haar deel in huis (booschappen doen, koken, jonger broertje ophalen, eigen kamer keurig houden en meteen even de hele bovenverdieping meezuigen, huiskamer netjes houden, etc.). Nummer twee, met dezelfde opvoeding en maar een jaar verschil, moet voor elk klusje gevraagd worden, vergeet het vervolgens weer, is verbijsterd als haar was niet de volgende dag schoon is nadat ze na een opruimsessie voor zes wassen in de mand heeft gedeponeerd, etc. etc. Echt, de invloed van jezelf als ouder is veel kleiner dan je denkt.

We hebben weinig regels, ze hebben de leeftijd dat ik van henzelf verwacht dat ze meedenken. De ene jongvolwassene kan dat, een ander zal het pas (noodgedwongen) leren als 'ie op zichzelf woont. Een lijst met regels maken past niet bij mij, het idee dat ik toezicht moet houden op de naleving ervan is afschrikwekkend.

Haha Yta

'Een lijst met regels maken past niet bij mij, het idee dat ik toezicht moet houden op de naleving ervan is afschrikwekkend.'

Die houd ik erin, dank je!

belangrijke hond

ook wij hebben maar een regel, rekening houden met elkaar.
maar dat betekent dus dat je moet melden als je niet thuis eet, of dat er iemand blijft slapen, of dat je meldt waar je s,nachts uithangt. Dat je je kamer schoonhoudt.
Dat doen man en ik ook, dat valt allemaal onder 1 regel* rekening houden met elkaar*.
Ik lees in jouw bericht kaaskopje dat dochter duidelijk toe is aan *op zichzelf gaan wonen, en het zelf allemaal regelen*.Uiteraard moeten daar ook mogelijkheden voor zijn, een inkomen en woonruimte( staat ze al ingeschreven?)Tot die tijd zou ik niet meer ingaan op haar gezeur over de hond, je hebt het uitgelegd, haar betrokken bij de keuze wel/geen hond, en nu is het gewoon klaar. Mocht ze weer over de hond beginnen dan zeg je gewoon, wij hebben gekozen voor een hond, jij doet het later op jouw manier.punt.
Zo voorkom je oeverloze discussies en ik vermoed dat ze door jouw kort door de bocht reactie heel duidelijk aanvoelt dat ze moet stoppen met zeuren.

hier zijn wij het toch echt

Die beslissingen nemen. Zo bepalen wij nog altijd wie de afstandbediening hanteert. Daarbij willen we echt wel rekening houden met wensen van de jongvolwassenen dat is het niet, maar wij bepalen het. Dat gaat eigenlijk allemaal zonder veel morren omdat ze wel weten dat wij daar rekening mee houden. En als het hun écht niet aanstaat mogen ze op hun eigen kamer verder kijken.
Nogal simpel eigenlijk. En wij willen best voor 1 keer verkassen naar boven als oudste een film wil kijken met haar vriendinnnen. Maar dan moet dat niet elk weekend gebeuren want dan passen wij ook.
Het is ook een kwestie van elkaar wat gunnen. Wij gunnen hun wat en dus gunnen ze ons ook wat.
Qua huishouden verwacht ik toch echt een bijdrage. Tenminste als ze een rooster hebben dat ze de halve dag thuis geeft en wij beiden moeten werken. Eigen troep opruimen is wel het minste. Maar ook afwasmachine uitpakken en de was in de droger doen of ophangen en zelfs koken hoort hier gewoon in het takenpakket van iedereen, afhankelijk van ieders rooster eigenlijk. Maar in praktijk komt het meeste (70% denk ik) toch op man en mijn's schouders. Waar ik op zich geen groot bezwaar tegen heb. Het is toch ook ons huis?
Wij 'verwachten' wel het een en ander. Maar ik ben ook wel een keer 'uitgemoederd', oudste voelt dat denk ik ook.
Er is aan haar niet veel meer te moederen. Ze dopt haar eigen boontjes en houd daarbij rekening met ons.
Ze zorgt zelf voor haar geld, betaald d'r eigen studie en uitgaan en zelfs een aandeel voor hier in huis (als haar eigen vrienden komen). Ze zou het met gemak kunnen.
Ik denk dat die eerdaags d'r biezen pakt. En bij vriendje intrekt. Ondanks dat ze haar studie nog niet af heeft.
Van mij en man mag het.
Ze is er klaar voor.
groeten albana

We lijken het redelijk hetzelfde te doen

Ik ben ook niet van de regeltjes. Er zijn wat zaken die door de jaren heen wel gezegd zijn, maar we doen niet aan 'overtreden met straf als gevolg'. En een gevleugelde uitspraak van ons is ook 'later mag je het allemaal zelf bepalen'. Mijn dochter probeert haar klachten vaak kracht bij te zetten met 'anderen vinden ook dat we al veel huisdieren hebben' of 'óók nog een hond?' (we hebben nu 4 katten en een hond). Mijn reactie: jammer dan, dat ze dat vinden. Wij voelen ons daar goed bij. Ik wil bijvoorbeeld ook een metalen traphekje in de deuropening van de huiskamer en het halletje zetten. "Dat is geen gezicht, dan schaam ik me echt hoor!" Mijn reactie: wat wij in huis doen, gaat een ander niets aan. We hebben járen geleden de deur uit die deuropening gehaald, omdat de hal zo klein is dat met die deur amper ruimte is voor de kapstok. Waar we eventueel over kunnen denken is of we de deur naar de andere kant open kunnen doen, daarvoor moeten we even contact opnemen met de wooncorporatie, maar tot die tijd is het traphekje een praktische oplossing voor het probleem 'hond rent steeds naar boven'.

Kaaskopje

Niet lullig bedoeld, maar het klinkt alsof ze nog niet is uitgepuberd. Ik herken er een heleboel in van mijn 14-jarige puber, en ik had toch zo gehoopt dat het met een jaar of wat wel over zou zijn.

sus-anne

Welnee. Opvoeden is dat hele voorafgaande proces waarbij je ernaar streeft dat je kinderen als ze volwassen zijn hun verantwoordelijkheden kennen en nemen.

Yta Chalne

dat was kort door de bocht ,ik bedoel uiteraard: zonder regels kun je niet opvoeden.

Katniss

Op zich valt het wel mee hoor met dat puberen Maar ze doet hier negatief over en dat is erg jammer. Ik denk ook dat er een stukje frustratie meespeelt. Ze zou best het huis uit willen, maar dat zit er financieel gezien nog niet in. Ze zit zichzelf daar ook mee in de weg door niet actiever naar werk te zoeken. Op zich begrijp ik haar probleem op dat gebied ook wel, maar ze zal nu toch de knop om moeten zetten.

En stel het eens andersom

Wat als drie andere personen in huis een hond willen en jij niet? Dan komt die hond er toch ook niet? Hier wil iedereen een hond maar ik niet, dus er komt geen hond. Ik zit dan gewoon niet prettig op mijn eigen bank. Daarnaast vind ik een hond vies, eng, etc.

De onderliggende discussie over elkaar iets gunnen, daar ben je zelf debet aan. Denk ik. Zij weet dat dat een gevoelige snaar raakt. Zij weet dat daar jullie zwakke plek zit. Zij weet natuurlijk ook dat jullie haar van alles 'gunnen' en daar soms ook de portemonnee voor trekken maar dat het eigenlijk niet kan. Maar he, ze is 22. Dan trek je soms de portemonnee voor een cadeautje op haar verjaardag maar toch niet meer om haar iets te gunnen? Daar werkt ze maar lekker zelf voor. Dat ze nu even geen school heeft oid doet daar niets aan af. En door de focus nu te leggen op elkaar iets gunnen, heeft zij met de hond een prachtig instrument in handen om jullie dingen haar te gunnen. Want je leest het in jou stukjes. Je vindt het sneu dat ze niet uit huis kan omdat ze geen werk heeft. Ammehoela, ze moet gewoon zelf in haar levensonderhoud gaan voorzien dus hups iedere dag solliciteren. Daar hoef je echt geen medelijden mee te hebben.

Het is simpel, die hond is er nu eenmaal. Take it or leave it. Dat leave it, bedoel ik niet letterlijk. Zij hoeft er niets voor te doen (ik neem aan dat dat wel een afspraak is die jullie hebben gemaakt), dus.

Anneke

Nou, heel erg sneu vind ik het niet hoor dat ze het huis niet uit kan. Dat is oorzaak en gevolg. Tot ze het huis uit kan, zal ze het dus met ons moeten doen. Wat ik wel sneu vind is dat ze op een halve punt is gezakt op mbo 4 niveau en daardoor nu terug zakt naar mbo 2, omdat ze 3 overgeslagen heeft. Maar nu zal ze toch door moeten. En dat doet ze niet genoeg. Ik geef haar tips, laat haar sites zien waar ze werk kan vinden, maar ik hoor er vervolgens niets meer over, tot ik maar weer eens begin met 'heb je daar al werk van gemaakt?'

Wat je eerste vraag betreft, ik vind een hond niks en de rest wel, wat ik zou doen. Als ik zie hoe gelukkig mijn man is met onze nieuwe hond, dan zou ik daar voor hem moeite voor doen. Tot nu toe heb ik van elk beest wat we gehad hebben de lol wel ingezien. Behalve van een kanarie, die duetjes ging zingen met de parkieten. Mijn trommelvliezen begaven het bijna, dus die ging terug naar de oorspronkelijke eigenaar. Ook als mijn man voor mij enge beesten zou willen houden, een vogelspin bijvoorbeeld, dan zou ik hem veel plezier wensen, maar ik steek er geen vinger naar uit. (Mijn man vindt spinnen enger dan ik, dus weinig kans) Ik weet dat mijn man een aquarium leuk vindt. Ik heb er niet zoveel mee. Maar ik zit wel voor hem in folders te spitten om de kosten te berekenen.

Inwonend kind zonder werk

Een inwonend kind zonder werk zou van mij al het huishoudelijk werk moeten gaan doen in huis en echt verplicht moeten gaan zoeken naar werk. Als er dan ook nog eens gemopper bij komt en het kind doet niets in huis heb je aan mij een hele slechte. Kom op zeg, dit laat je toch niet gebeuren?

Moeder

Ja, dat moest ik ook 33 jaar geleden toen ik met school was gestopt. Ik vond die eis ook helemaal niet zo verkeerd. Mocht ik weer een baan vinden, dan is het zeker een optie om haar bepaalde taken te geven. Tot die tijd moet ze gewoon haar deel doen. Het is niet echt mijn stijl om haar al het werk te laten doen, terwijl ik zelf ook thuis ben, maar ik had al wel bedacht dat ze voor het geld wat ze van ons gekregen heeft best iets terug mag doen.

Kaaskopje

Mag ze het examen niet overdoen? Dit is wel heel erg zonde, en de omstandigheden zullen ook niet hebben meegewerkt. Als ze niet verder gaat zou ik er toch echt wel druk achter zetten om haar aan het werk te krijgen. Misschien kan ze een BBL-opleiding doen. Vaak krijg je dan wel het minimumloon betaald, en dan kan ze wellicht toch een kamer zoeken.

het is me ook wel

een klote situatie met die punten.....

Maar goed... Even terugkomend op je beginpost: wat doet of laat ze nu precies waar jij last van hebt en anders wil?

Katniss en Polletje

Ze heeft al het maximum aantal herexamens gedaan. Het lukt steeds net niet. Ze wil nu proberen om via een toets op een opleiding te komen.

En het ging me in dit draadje vooral om haar houding t.o.v. de hond. En daar ben ik nu wel uit

Yta (ot)

Gewéldige zin: 'Een lijst met regels maken past niet bij mij, het idee dat ik toezicht moet houden op de naleving ervan is afschrikwekkend.'

Zo is het voor mij ook, precies zo! Helaas hebben wij een kind met autisme, en zijn regels en vooral de naleving ervan voor hem heel erg belangrijk.

Dit kost mij, ondanks dat ik echt wel weet en zie waarom het voor hem zo nodig is, ongelooflijk veel moeite en energie. Inderdaad: het pást niet bij mij.

Kaaskopje, toets

Balen joh, voor je dochter (haar punten en diploma).
Door omstandigheden heeft mijn stiefdochter nooit een middelbareschooldiploma gehaald. Toch is ze op een mbo-opleiding aangenomen via een toets. Dat zou toch ook mogelijk moeten zijn voor een vervolgopleiding?
Bovendien is het ook zo dat voor sommige opleidingen, (HBO-niveau) het ook al voldoende is om een bepaalde leeftijd te hebben, waarna je idd een soort toegangsexamen moet doen. Ik denk dat dat met 22 zou moeten kunnen lukken.

Probeer wel je dochter te blijven stimuleren. Ik ken het gedrag wat je beschrijft van mijn 'schoonzoon'. Het lijkt een soort depressieachtig gedrag. Toen hij, gepresst door mn stiefdochter, eigenlijk bij toeval och een baan plus opleiding vond, was het een beetje lamlendige gedrag direct over. Ritme en het gevoel dat je zinvol bezig bent, is gewoon erg nodig voor een mens. Misschien zou het helpen als je een soort deadline geeft voor het vinden van een baan(tje)? Al is het maar om iets omhanden te hebben.

Over je oorspronkelijke vraag: ik denk dat haar gedrag daaromtrent misschien idd wel te maken met het zichzelf niet prettig voelen. Ze kan zich nu prima afreageren op het fenomeen hond.
Verder, ook al ben je thuis, dan nog lijkt het me een goed idee om eens een gezinsvergadering te beleggen en het over de taakverdeling te hebben. Het is ook voor haar goed om zinvol bezig te zijn, dan maar in het huishouden.