Ik vind mijn kinderen niet leuk.

MoederIADHkind schreef op 03-12-2021 om 11:10:

Ja ik herken het. Oudste is een Kind met stempels, aangeboren en psychiatrisch, woont beschermd, gebruikt drugs en is psychotisch. En ik houd van mijn kind, maar ik kan niets met de karikatuur van zichzelf die het nu geworden is.
Levende rouw, heb ik het ooit genoemd. Ik heb rouw omdat mijn kind, zoals ik ooit een lief kind had, er niet meer is. Ik rouw omdat alle beloftes die het in zich had, verdwenen zijn en nooit vervuld zullen worden. En ik rouw omdat kind een ontzettend verdrietig en naar leven heeft en waarschijnlijk zal hebben.
Voor buitenstaanders klinkt dat raar, want je kind leeft toch nog? Ja. Maar ik zie het nooit, en als ik het zie, is het niet mijn kind maar iets wat erop lijkt, aangetast door drugsgebruik en ander zelf vernietigend gedrag. Vandaar dat ik rouw.
Dus ja, ik houd van kind, maar onderdeel van rouwen is volgens mij ook gewoon boos zijn. Boos op de omstandigheden, op zijn ziektes, op mezelf vanwege alles wat ik misschien ooit anders had kunnen doen.
Het is gewoon zwaar, om ouder te zijn van een kind met zo’n stapel stempels en zo’n te dikke handleiding. Heb je zelf iemand om tegenaan te praten? En daarnaast iemand die je helpt om de zorg rondom kind te organiseren? Want dat is wat ik wel doe, ik kan niets met hem doen dus probeer ik de zorg om hem zo goed mogelijk te mobiliseren en organiseren. Wat veel energie kost en weinig vreugde oplevert.

Weet dat je niet alleen bent. En dat het niet raar is om zo over (de ziektes en handicaps van) je kind te denken. Ook al is het niet gebruikelijk om het uit te spreken, het mag er heus zijn.

Ken je de podcastserie 'Levend Verlies'? Ik heb daar veel aan gehad. Het zijn gesprekken met ouders en zorgverleners over omgaan met deze vorm van rouw. Echt de moeite waard!

Je kan het vinden via hun eigen site: https://levend-verlies.nl/

Ik kan me wel goed voorstellen dat je er zo in staat, het is niet niks allemaal zeg! 

Wat heftig zeg, ik snap het heel goed. Heb er geen ervaring mee maar wilde even zeggen dat ik het goed van je vind dat je dit hier uitspreekt! Hopelijk vind je steun bij lotgenoten! 

Mijn kinderen zijn jonger en hebben allebei etiketten. Het gaat nu gelukkig naar omstandigheden erg goed maar ik heb een periode erge spijt gehad dat ik aan kinderen begonnen ben. Ik heb mij hier erg voor geschaamd en schuldgevoelens over gehad. Ik trooste mijzelf met de gedachte dat andere ouders hun kinderen op een regenachtige dag al achter het behang wilde plakken. Dan is het eigenlijk niet gek dat je er doorheen zit met minstens 3 verschrikkelijke driftbuien op een dag, iedere dag. Nu kan ik wel erg genieten maar het leven zal nooit normaal worden. Ik ben soms wel bang voor de toekomst omdat ik niet weet hoe het dan zal gaan. 

Ik ben gelukkig nog wel samen met mijn man maar gestopt met werken. Ik heb ook best wat mensen ontmoet die niet snappen dat ik altijd moe ben. De kinderen hebben veel meer zorg en aandacht nodig, de extra afspraken en stress over vanalles kost bergen energie. Het onbegrip van anderen kan ook nog best wat energie kosten. 

Het kost gewoon veel tijd, en altijd op momenten dat je net wil werken. Of zelf zwaar ziek bent. En al die hulpverleners snappen dat wel, maar begrijpen het niet en plannen weer een overleg om 2 uur smiddags. Om dat dan nog drie keer te verzetten. ‘Gelukkig’ is mopperen op hulpverleners ‘veilig’ en wordt het vaak door de gemiddelde gesprekspartner wel geaccepteerd. 
Die wens om op Timboektoe te zitten is zo in te voelen. Maar zelfs daar zit je niet rustig want wat halen ze nu weer uit, elk telefoontje verhoogt je hartslag, en je slaapt nog steeds met een half oor open om te luisteren of je ergens moet ingrijpen. Eigenlijk leef je gewoon continue onder hoogspanning, zoals militairen in een oorlogsgebied. 

Behalve herkenning heb ik weinig oplossingen voor je. Ik heb wel geleerd om juist wel heel hard tegen de hulpverleners te roepen dat ík het niet meer trek. Dat dít voor mij niet meer te doen is. En dat ik dus ook ondersteuning nodig heb, als ze willen dat ik het vol bleef houden om met hem in een huis te wonen. Gewoon, elke keer weer. Want je hebt als moeder vaak de neiging om te doen alsof je het wel redt en nog wel even kan. In mijn ervaring gaan er soms pas echt dingen gebeuren op het moment dat jij als ouder echt dwars gaat liggen en heel duidelijk, zonder omhaal meldt dat het niet meer gaat. 

Kun je later wel eens denken over hoe je met dat continue onrust- en stressgevoelig  en die levende rouw moet omgaan. Als je kinderen even veilig zijn is er wel tijd om te denken aan mindfulness, therapeutisch wandelen of een leuk kopje thee met vrienden. 
Tot die tijd lucht je hier veilig je hart. Met een virtuele knuffel van mij, zodat je je misschien heel even niet zo alleen voelt. 

@Sarada:

Weet niet of dit behulpzaam is, maar op een gegeven moment heeft mijn partner ook hulp voor haar ingeschakeld, zodat er momenten waren waarin zij haar verhaal kwijt kon zonder dat het compleet draaide om haar zoon. Ik heb haar daarin ook gesteund want in het begin zocht ze steeds hulp om beter voor haar zoon te kunnen zorgen en op een gegeven moment kom je dan zover dat je zoveel adviezen krijgt omtrent de opvoeding, dat alles automatisch rond het kind begint te draaien.

Wij hebben het geluk dat we in een co-ouderschapregeling zitten, dus de week zonder haar zoon kan ze zich weer wat wijden aan zichzelf, maar ik denk dat het doodvermoeiend moet zijn om constant in deze situatie te zitten.

yette schreef op 03-12-2021 om 11:40:

[..]

Ken je de podcastserie 'Levend Verlies'? Ik heb daar veel aan gehad. Het zijn gesprekken met ouders en zorgverleners over omgaan met deze vorm van rouw. Echt de moeite waard!

Die wilde ik ook tippen inderdaad. ik volg ze ook op LinkedIn. Heel veel sterkte TO, ik vrees ook dat de naasten vaak in het proces vergeten worden.

Bij mij is het niet zozeer niet leuk vinden of niet houden van, maar dat rouwen is heel herkenbaar. Hier een zoon met autisme, helemaal vastgelopen op school, angsten etc. Het is echt een schat van een kind, heel jong in gedrag, maar lichamelijk echt een puber van 17 en dat maakt het zo lastig. En hij vraagt zoveel energie van ons om hem toch te motiveren voor iets: naar de voetbaltraining te gaan, naar een wedstrijd, naar de dagbesteding etc. etc. 
Ik werk 32 uur en dat is af en toe dus echt niet te doen. Ik ben ook deels een andere functie gaan uitoefenen op het werk en dat scheelt gelukkig al veel. Ook neem ik regelmatig een middag vrij als het me echt boven het hoofd groeit. Ik houd echt van mijn kind maar zou willen dat hij een aantal dagen in de week ergens anders woonde, zodat we ook eens tijd hadden voor ons zelf en voor onze dochter. 
Dochter is een heel ander kind, heel sociaal, actief etc. echt het andere uiterste. Ze probeert het allemaal te begrijpen, maar kan soms ook zo egocentrisch uit de hoek komen en daar erger ik me dan ook weer aan. Terwijl ik het best kan begrijpen want het is voor haar ook lastig om een broer te hebben waar je eigenlijk niet echt iets leuks mee kan doen en die zoveel aandacht vraagt van je ouders, ook al ben je 20. 
De lastigste momenten vind ik nog steeds als ik groepjes jongens van zoon zijn leeftijd gezellig samen zie fietsen, voetballen op een veldje etc. Dat heeft zoon allemaal niet. Ik ben al blij als er een keertje 1 vriend voor hem langskomt. 

@ Tango,
Vergeet niet dat broers en zussen ook rouwen om het stuk van hun broer of zus dat er niet is. 

Sarada schreef op 04-12-2021 om 07:41:

Lieve allemaal, Dank voor jullie reacties! Dat geeft me echt een hart onder de riem!

MoederIADHkind, toevallig heb ik gister echt aan de bel getrokken mbt mijzelf over thuiswonende zoon. Het gaat met mij slecht. Mijn sociale leven lijdt onder alles, mijn werk, ik heb weer paniekaanvallen... Er is een optie, ook voor hem. voor begeleid wonen. Alleen wil hij dat niet en zet hij mij hierbij vreselijk onder druk. Maar het kan niet langer, en dat lijkt wel serieus opgepakt te worden nu....

Gister met de ambulant hulpverlener duidelijk afgesproken dat hij s avonds niet de deur uit zou gaan. Toen ik in slaap ben gevallen, is hij blijkbaar toch stiekem de deur uit gepiept, want ik hoorde hem vannacht binnen komen...

Hij zit ook wel in het traject van een diagnostisch onderzoek..... heeft veel kenmerken van borderline of bipolair.... Of dat is ontstaan door de druk die oudste als kind op hem heeft gelegd??? Geen idee.... Met vader zijn ook wat issues.... Ik heb het idee dat hij verder bij mij wel een stabiele jeugd heeft gehad....

Goed dat je aan de bel trekt. Blijf dat doen, en hard ook. Je bent zijn moeder en hebt het beste met hem voor. Maar ook met jezelf, en daarom is het voor jou nu niet meer te doen.

Het is vreselijk om zo nee te zeggen tegen je kind en om aan te moeten geven dat het niet meer gaat. Maar bedenk dat je dat niet alleen in je eigen belang doet. Voor hem kan dit ook geen fijne situatie zijn, als hij continue zo agressief en zelfdestructief wil zijn. Zoals het nu gaat kun je ook geen moeder zijn, maar alleen maar bewaker. En dat is niet hetzelfde. 

Wat me wel opvalt is dat je in je tekst heel erg bezig bent met een diagnose of oorzaak. Natuurlijk is het goed dat er gekeken wordt of iets aangeleerd is (en dus kan worden afgeleerd) of aangeboren (en je dus iets nieuws moet aanleren). En of iets even een compensatiefase is of juist een ‘je mag het eindelijk zien want het was er altijd al’.

Maar toch ben ik daarmee gestopt. Ik ben me heel erg gaan focussen op het zuiver beschrijven van gedrag en wat het voor effect op mij had. Hij ging vannacht toch uit en dat maakte mij machteloos en boos omdat hij afspraken volkomen achter zich liet en toch drugs gebruikt. Hierdoor heb ik slecht geslapen en geen energie om deze dag met zijn  agressie door te brengen  

Dit ben ik gaan bijhouden in een feitelijk dagboek; aangevuld met mijn emoties.  Wat gebeurde er, wat heb ik gedaan en hoe voelde ik me toen. Dit hielp me omdat ik het niet meer hoefde te onthouden en elke nieuwe hulpverlener die het nog even wou aankijken, kon laten zien hoe lang we hier al tegen aankeken, dus dat ze dat idee kon vergeten.

Als iemand handvaten heeft om met hem om te gaan, dan graag. Maar ga je niet verliezen in bedenken wat hier de oorzaak van kan zijn, want je hebt je energie nodig voor jezelf. 

Maar vooral  sterkte met het doorkomen vam deze dag. Kun je de ambulant begeleider mailen, dat de afspraak niet gewerkt heeft? Zodat ze dat vast weet voor de volgende keer?