Ik vind mijn kinderen niet leuk.
Dit klinkt misschien heel erg. Maar het is wat het is...
Twee zonen, allebei jongvolwassen. De een van jongs af aan al zwaar problematisch ( ook 2 diagnoses), andere kind vanaf puberteit de verkeerde kant op gegaan. Steeds switchen van studie, drugs gebruiken, heeeeeel brutaal,schulden enz enz.
Een van de twee woont met begeleiding, de andere woont nog thuis.
De aanleiding dat ik dit durf te schrijven, want 'dat mag je toch niet zeggen?!?!' .... Uitwonende kind dit jaar mss 3 keer gezien, reageert noit op telefoontjes, neemt niet op als ik bel... kan ineens appen wanneer hij zijn Sinterklaargeld kan komen halen.
Zo had ik het me niet voorgesteld, het moederschap. Ik kan heel goed met kinderen/ jongeren overweg! Alle vriendinnen van zonen liepen met me weg, zo ook de vrienden die ik ken. Van jongs af aan zorgen gehad, toestanden gehad met uitwonende zoon. De hele dag ellende in huis, hij sarde mij en andere kind continu. Eigenlijk weet ik niet wat het is om normaal moeder te zijn...trots met je kinderen tevoorschijn kunnen komen. Mijn oudste had zulke gedragsproblemen, dat ik bijna nergens op bezoek durfde, niet naar een speeltuin durfde, omdat hij lukraak kinderen ging slaan enz. En vanaf het moment dat oudste uit huis ging, is mijn andere kind de verkeerde kant op gegaan.
Ik voel me compleet burn out en alleen..... Mensen om mij heen hebben allemaal kinderen die wel leuk en aardig zijn, geen noemenswaardige problemen...
Ik vraag me af of er moeders zijn die dit herkennen, en het durven delen hier, geheel anoniem. Extra handicap... Ben gescheiden en vader draagt 0,0 bij aan de opvoeding.
Ik wil je even een hart onder de riem steken.
De oudste zoon van goede vrienden van mijn moeder was dramatisch. Van school gestuurd, drugs, gevangenis, gestolen van ouders, moeder geslagen, kind verwerkt bij verslaafde vrouw. Hij heeft echt een dramatisch verhaal achter de rug. Maar: in de gevangenis (gek genoeg) uiteindelijk hulp gekregen en los gekomen van de drugs en andere ellende. Hij was toen 34, hij is nu 56 en is nooit teruggevallen. En het contact met zijn ouders is goed.
Ik wens je niet dat het zo ver gaat met je zoon(s) maar zelfs als iedereen gelooft dat alles verloren is, dan nog ie er altijd de mogelijkheid tot inkeer.
Ik geef je een dikke knuffel!
Sinilond
Ik heb geen diepgaand advies en ben geen ervaringsdeskundige, maar wilde je toch even een virtuele knuffel geven. Het lijkt me ontzettend heftig, pas goed op jezelf. Heel knap dat je duidelijk hebt aangeven bij de hulpverleners dat verandering noodzakelijk is, hopelijk zorgt het voor jou gauw voor verlichting van de situatie. 
ik begrijp helemaal hoe je je voelt
Wat een moeilijke situatie Sarada! Ik hoop dat je ergens steun kan vinden, en anders vind je hier wel een luisterend oor.
Het ouderschap is soms gewoon klote. 
(edit:nu pas de andere berichten gelezen: heftig! Nogmaals een hele dikke knuffel!)