Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Ik weet niks helpends te zeggen maar leef met je mee
Oh IngridT oppakken en mee naar huis nemen zou ik bijna zeggen. Wat verdrietig en sneu voor je dochter.
Die betreffende schoondochter? Kan die niet nog een keertje met haar praten? Als soort van neutrale derde?
Ze komt een paar dagen naar huis toch? Dat is een goed teken. Zorg dat ze zich thuis voelt, laat haar lekker haar gang gaan. Geen druk. Laat het initiatief tot praten over lastige dingen bij haar. Er hoeft geen plan te komen die dagen. Ze hoeft zich alleen maar welkom en thuis te voelen. Laat vooral niet uit jezelf merken dat je iets weet van Kerst! Als ze zelf iets vertelt stel dan open, neutrale vragen.
Blijf haar thuis, haar vangnet en laat ieder initiatief bij haar. Geen goede raad, alleen een paar armen en oren. En verder niet óp je tong bijten, maar 'm er afbijten.
Moeilijk, ik weet het.
Nou. Over dat niks zeggen over kerst…te laat. Ze was vorige week een half dagje thuis, heeft toen verteld dat t met studie niet ok ging. Maar (zonder verder in details te treden) …er zijn zoveel meer zorgelijke dingen loos , dat kerst gedoe was voor mij even de druppel die de emmer deed overlopen. Ik ben echt heel verdrietig geweest. En emotioneel. Dat ze haar kerst zo doorbrengt. Ons fantasieverhalen vertelt. En nog wel wat meer. Ze schrok ervan. Ik weet niet of het goed was of juist niet, maar het is niet anders. Ik ben ook maar een mens.
Anyway, ik heb haar voorgesteld deze week een aantal dagen naar huis te komen. Studiespullen mee. En dat ik er voor haar ga zijn. En haar wil helpen op een rijtje te krijgen hoe nu verder. En dat wil ze. Graag zelfs zegt ze. Ze komt morgen. en ik heb haar beloofd dat er geen uitbarstingen komen. Dat zij aangeeft waar ze het over wil hebben. Pief….je
zegt geen druk…maar het is wel belangrijk dat ze voor 1 feb over een paar dingen nadenkt..De richting waar ze voor heeft gekozen vindt ze heel fijn. Voelt ze zich goed bij. Maar als ze doorstudeert in deze toch wel wat ongeorganiseerde chaos en dan haar bsa niet haalt kan ze een overstap naar een soortgelijke opleiding de komende jaren op haar buik schrijven. Voor 1/2 stoppen houdt alle opties open. Er is dus wel een klein beetje druk om in ieder geval een paar dingen op een rijtje te zetten. ( ja, en ik weet, helemaal niet studeren voorlopig is ook een optie. Allemaal ok als het haar helpt zich wat beter te voelen) Dat wil ze zelf ook. Heeft ze vorige week aangegeven. Ze loopt al weken in haar eentje te malen en komt er niet uit. Maar ik beloof jullie ( net zoals ik haar beloofd heb). Het initiatief ligt bij haar. Geen ongevraagde adviezen van mij of m’n man. Geen oordelen. Hoe lastig ook.
Over de broers en schoonzus: het is verdrietig, maar ze geven het een beetje op. Ze weten het echt niet meer. Wat ze nog kunnen doen om haar te helpen. Er voor haar zijn is ook lastig, want ze treffen elkaar weinig, en als ze elkaar zien laat ze zelden zien wat er echt speelt ( ingewikkeld ook, met die geheimzinnige vriend die er niet wil zijn. Net of er altijd een grote roze olifant in de kamer staat, maakt ook dat er een heel groot stuk van haar leven is waarover ze eigenlijk niet ‘normaal’ kan praten. )
Laat al je verwachtingen los. Echt. Jullie normen liggen er te dik bovenop. Als ze ook maar enigszins het gevoel krijgt dat jullie haar in een richting duwen, hoe subtiel ook, dan is ze deze kans kwijt. Ze komt naar jullie toe. Dit heeft haar zoveel moeite gekost. Koester dat en laat haar voelen dat het goed is. Ook als ze niet beslist, ook als ze niet studeert, ook als ze haar bsa niet haalt. Het is allemaal niet belangrijk. Belangrijk is dat ze haar eigen pad vindt. Dat kost tijd. Daarvoor hoef je haar alleen maar steun te geven. Het gevoel dat ze thuis is. En dat het altijd goed is wat ze doet, omdat ze goed is zoals ze is. Ook al kost het nog een paar jaar aanmodderen voordat ze echt haar richting vindt. Dat maakt niet uit. Ze komt daar wel. Straal dat uit.
Wat verdrietig dat het allemaal zo rot loopt. Dat het studieprogramma zo veranderd is waardoor het chaotisch is en veel zelfdiscipline vraagt. Waar zij moeite mee heeft en die er vanuit haar huidige woonsituatie ook allerminst is.
Ik snap dat je verdrietig bent omdat ze niet de vrijheid heeft ervaren om eerlijk te zijn over haar kerstplannen. Dat geeft toch een beetje het gevoel dat er meer speelt.
Het is goed dat ze heeft aangegeven naar jullie te willen komen en dat jullie er voor haar willen zijn en samen dingen op een rijtje te willen krijgen.
Ze hoeft niet nu precies deze week grote keuzes te maken, maar wel alvast nadenken over dingen. Niet studeren is natuurlijk zeker een optie, maar ik zou het wel belangrijk vinden dat ze dan een andere vorm van dagbesteding heeft en niet zoals afgelopen zomer dag en nacht zit te gamen.
Ik zou vooral naar haar luisteren. Laat haar de antwoorden maar geven. En dat hoeft niet allemaal op één dag, maar met de juiste vragen kan ze daar wel over na gaan denken.
Ook niet sturen, niet dwingen tot keuzes mbt haar studie/financiën, alleen maar vangnet zijn. Láát haar leren, láát haar een motivatie vinden, kracht zoeken, fouten maken, op haar bakkes vallen.
Verwacht niets, vraag niets, stuur niets, accepteer haar met al haar mankementen; al wil ze eerst alleen maar zijn. Zolang ze vrijwillig naar je toekomt heb je een kans om het contact te houden en dat is het enige dat nu telt.
En echt ik begrijp je, maar hak die tong eraf en let vooral ook op je non-verbale communicatie en uitstraling.
Wees in het moment, vertroetel haar en geef haar wat ze nodig heeft, niet waarvan jullie denken dat ze het nodig heeft.
Max88 schreef op 03-01-2023 om 00:40:
Ook niet sturen, niet dwingen tot keuzes mbt haar studie/financiën, alleen maar vangnet zijn. Láát haar leren, láát haar een motivatie vinden, kracht zoeken, fouten maken, op haar bakkes vallen.
Verwacht niets, vraag niets, stuur niets, accepteer haar met al haar mankementen; al wil ze eerst alleen maar zijn. Zolang ze vrijwillig naar je toekomt heb je een kans om het contact te houden en dat is het enige dat nu telt.
En echt ik begrijp je, maar hak die tong eraf en let vooral ook op je non-verbale communicatie en uitstraling.
Wees in het moment, vertroetel haar en geef haar wat ze nodig heeft, niet waarvan jullie denken dat ze het nodig heeft.
Ja, ik ben het hier mee eens. Hoe moeilijk ook, helemaal niet sturen of druk opleggen. Ook niet over de beslissing die voor februari genomen moet worden. Realiseer je dat het jouw eigen druk is die je voelt om daar deze week mee aan de slag te gaan.
Bij mijn eigen vastgelopen kind heb ik heel lang gedacht: ja, maar dit moet nu even. En als we dat nu niet regelen gaat alles mis. Ja maar als we dat regelen, dan gaat het tenminste niet helemaal mis. Wij voelden constant die externe druk van deadlines en buitenwereld. En het heeft in ons geval onze zoon helemaal niets geholpen, misschien zelfs averechts, als wij ergens druk op uitoefenden, stuurden of wat dan ook.
Het zorgde voor verwijdering, want we oefenden druk uit die hij helemaal niet aan kon. Pas toen we hem helemaal 'los' lieten (uiteraard niet de liefdevolle verbinding, en er als steun om terug te vallen zijn), kon hij zelf stappen gaan nemen. En ja dat duurde lang (voor ons gevoel) en hij moest eerst een paar keer vallen, zijn neus stoten. Maar daardoor heeft hij echt ervaren, dat alleen hij iets aan zijn situatie kon veranderen. Dat de dingen die hij deed niet voor ons waren, of om aan onze verwachtingen te voldoen. Dus pas toen wij alle verwachtingen loslieten, en de problemen niet meer voor hem oplossen (wel met hem meedachten als hij hulp vroeg, en steun gaven waar hij expliciet om vroeg), ging hij bij zichzelf kijken wat hij nou eigenlijk wilde.
Die deadline, het studeren, het wel of niet halen van BSA, is ook maar iets van de buitenwereld. Die druk voel jij, maar probeer het niet haar druk te laten zijn. Als ze die voelt, én ze wil dat je meedenkt, komt ze er vanzelf mee.
Trouwens: superfijn dat ze naar huis komt en jullie warme nest als steun ontvangt. Probeer dat te koesteren ☺️
Wat ontzettend mooi dat ze zelf aangeeft dat ze even bij jullie wil zijn. Ze heeft jullie steun en liefde duidelijk nodig!
Heel herkenbaar, die studie met veranderd curriculum. Daar is mijn zoon ook door onderuit gegaan. In combinatie met corona (dus thuis zitten) en 0 begeleiding vanuit school. Heeft hem 2 jaar gekost en veel frustratie, twijfel aan zichzelf en teleurstelling in zichzelf. Op dit moment woont hij weer bij ons, want de relatie met zijn vriendin is over, hij heeft het 3 maanden geleden uit gemaakt.
Hij heeft een half jaar geleden een nieuwe baan gevonden, technische buitendienst bij zo'n scooterverhuurder. Hij is 4 dagen per week hele dagen in zijn eentje op pad in zijn bus, is in weer en wind aan het sjouwen met die scooters en accu's en vindt het heerlijk. Intellectueel zeer zwaar onder zijn niveau (hoog IQ) maar het is wat hij nu nodig heeft. Geen belasting, op geen enkel vlak. We zijn er blij mee en hopen dat hij daardoor genoeg ruimte in zijn hoofd en energie krijgt om zichzelf weer een beetje op te peppen.
Hij wil graag ondersteuning voor zijn ASS, vooruitlopend op het weer oppakken van een studie. Hij heeft een coach, maar hij wil ook weer medicatie, dus is nu een traject gestart bij de GGZ. Dat schiet nog niet erg op, dus ik heb hem aangeraden om weer langs de huisarts te gaan. Ook omdat zijn antidepressiva niet werken of in ieder geval niet genoeg. Maar dat soort dingen duurt bij hem even, en daar heeft hij toch wat zetjes bij nodig. Daar hebben we het samen met zijn coach over gehad, in hoeverre we hem daarbij gevraagd en ongevraagd zouden moeten ondersteunen. Hij geeft zelf aan het fijn te vinden als we hem in dat soort zaken toch een beetje duwen. Dus dat doen we, maar we vragen steeds of hij dat prettig vindt. Zo ligt het initiatief toch bij hem.
In het geval van je dochter zou ik de adviezen hierboven ter harte nemen. Voorlopig even helemaal niets. Alleen maar er voor haar zijn. Zoon is nogal aanhalig, die ga ik dus 's avonds nog lekker op zijn rug kriebelen. Heel soms komt er dan een gesprekje uit voort, meestal niet, maar dat is ook oké. Gewoon samen zijn en elkaar laten voelen dat we van elkaar houden is genoeg. De rest komt wel. Is er ook zoiets waarmee je de band met je dochter kan versterken? Iets dat jullie samen deden toen ze nog klein was? Zou kunnen helpen op dit moment...
Sterkte Ingrid, het is ontzettend lastige materie. Maar jullie band is met stip het belangrijkste. Studie, werk, vriend, allemaal niet bepalend voor de band die jullie hebben. Hou vooral gewoon alleen maar van haar, gewoon omdat ze jullie dochter is.
kaatjecato ( en pief, en Max)
ik hoor wat jullie zeggen en ik herken het. Ik realiseer me ook dat dat iets is waar ik wat mee kan ( moet) . Overigens moet ik wel zeggen dat ik de afgelopen maanden ( eigenlijk sinds augustus) die ‘ ik ben er voor je als je dat wilt, je bent goed zoals je bent, en geen enkele druk op wat dan ook’ houding eigenlijk heel prima heb kunnen toepassen. We hebben haar gecomplimenteerd met wat goed ging ( studie, leek het, klein bijbaantje, gaat goed! Zelfstandig hulp gevraagd bij studieadviseur voor plannen en organiseren…) . We hebben het gedoe met vriend die niet bij ons thuis wil komen gelaten voor wat het is. En geen druk op haaruitgeoefend om daar iets mee te doen. We hebben zelfs het fraudegebeuren losgelaten, en maken haar maandelijks een basis toelage over om van te leven. Toen ze in oktober een dipje had en daar wel over praatte ( toen voornamelijk te maken met sociale dingen/ zichzelf) heb ik geluisterd en meegeleefd. Toen ze daarna al haar (vanuit haar zelf bedachte) plannen om naar huis te komen steeds maar cancelde heb ik niet doorgevraagd wat er loos was maar haar verhalen over ‘ te druk met studie’ ( werk ze meid!) of ‘beetje grieperig’ ( vervelend, beterschap!) zonder doorvragen geaccepteerd.
Maar. Kunnen jullie me ook adviseren over hoe dit nu doorzet nu ze dus echt vastloopt met (oa) de studie?
Geen druk. Niks besluiten is ook ok. Dat klinkt allemaal prima, maar ik ben wel een praktisch mens. Hoe doen we dat dan financieel? Blijven we gewoon haar toelage overmaken? Voor mij voelt dat eigenlijk niet ok. Niet studeren = in je eigen onderhoud voorzien, zeker als je uitwonend bent ( wilt blijven). Geld blijven betalen om te faciliteren dat ze daar blijft zitten zonder dagbesteding klinkt eigenlijk volstrekt idioot, maar ja. Ze is kwetsbaar, zit in de penarie. Wat doen we dan als we de toelage stoppen? zijn we dan toch weer aan het sturen ..en is het hardvochtig om haar op die manier te dwingen na te denken over de organisatie van haar leven terwijl ze daar (nog) niet aan toe is? Of helpen we haar op die manier met het beginnen met het heft in eigen hand te nemen?
Die financiële band is inderdaad een probleem. Ongewild meen je dan toch als ouder dat er goede redenen zijn waarom je je er wel mee gaat bemoeien. Studie is dé reden waarom je haar financieel faciliteert, dus wordt alles rond studie ook een onderwerp voor ouders. Misschien duidelijk hierover zijn, naar haar toe en naar jezelf toe.
Ik zou haar wel op neutrale wijze voorleggen wat volgens jou nu de opties voor haar zijn: wat betekent 1 februari, welke gevolgen zitten eraan vast; wat betekent de financiële ondersteuning in jullie ogen en wat betekent het voor haar. Ik zou voor mezelf (niet voor haar) wel voor ogen houden dat financieel faciliteren eindeloos kan zijn en ervoor kan zorgen dat ze lang in een ongelukkige (vermoedelijk) relatie blijft hangen, zonder eigen initiatief en eigen keuzes daarin te maken. Geen financiële ondersteuning betekent dat ze financieel afhankelijk wordt van haar vriend. Wenselijk? Financiële ondersteuning gebruiken om haar richting studie te duwen, terwijl dat misschien niet de beste weg voor haar is is ook lastig.
Aangezien mondelinge communicatie vaak sturend is moet je misschien op papier een paar scenario's uitwerken en die voorleggen aan haar. Bijvoorbeeld: vóór 1 februari stoppen met studie, financieel stopt ouderbijdrage, gaan werken, later eventueel andere studie. Na 1 februari stoppen met studie: ouderbijdrage stopt, gaan werken, probleem met vervolgstudie. Doorgaan met studie: ouderbijdrage blijft, zwaar.
Wat betreft de relatie kun je niet zoveel. Waarom blijft iemand liever alleen op eerste kerstdag terwijl vriend gaat feesten, liever dan naar huis gaan en moeten toegeven dat ze alleen gelaten is door vriend.... dat is zo'n emotioneel ingewikkelde kwestie, daar zou ik me niet mee bemoeien, dat moet ze echt zelf uitzoeken.
Tsjor
Nou Tsjor, dat zou ik dus echt helemaal niet doen. Dat is dan meteen einde progressie voor het meisje, want veel teveel druk, ze kan dit echt nu niet overzien, en funest voor de band met de ouders.
Ingrid, jullie hebben het erg goed gedaan de laatste maanden. Dat ze nu naar jullie toekomt is daar een gevolg van. Ik zou uitstralen en zeggen dat ze rustig de tijd kan nemen, dat er geen haast is om nu iets te beslissen en helemaal niet beginnen over de financiën. Dat is voor veel later. Dit meisje zit heel diep, overwint van alles om bij jullie te komen voor steun. Koester dat. Dat het geld is voor de studie zit in jullie hoofd. Dat is nu helemaal niet belangrijk. Ze blijft niet eeuwig in deze fase. Als je nu druk zet raak je haar kwijt maar erger nog, ze raakt zichzelf dan ook nog meer kwijt.
ja, dat financiële aspect is echt ingewikkeld, dat hebben wij ook ervaren. Eens met Tsjor, dat je daar voor jezelf wat scenarios uit moet denken. Maar let op, dat betekent niet perse dat je dat moet communiceren tijdens de dagen dat dochter bij jullie is. Dat kan eventueel ook later. De relatie en dat ze even komt bijtanken zou ik voorop laten staan. Laat het bijvoorbeeld afhangen van of zij het initiatief neemt om de studiesituatie te bespreken. Zo ja, dan kun je dit punt aansnijden. Zo nee, wacht dan even tot de week erna.
Onze zoon had anderhalf jaar geen studie en het lukte hem uiteindelijk ook niet om werk te zoeken. Was natuurlijk wel het plan, maar hij bleek een depressie te hebben die het onmogelijk maakte om initiatief te nemen.
Wij zaten dus ook met het dilemma: draaien we de geldkraan dicht of steunen we hem toch financieel. Uiteindelijk lieten we zijn maandgeld doorlopen, en toen hij expliciet vroeg om extra steun, omdat hij stap voor stap bezig was om uit die depressie te komen, en geen inkomen had, hebben wij dat zelfs nog wat opgehoogd. Hij kon toen zelf aangeven dat hij begreep dat hij werk moest gaan zoeken, maar dat hij wist dat hij eigenlijk niet in staat was om een baan vast te houden. Maar hij had ook nodig om leuke dingen te doen, zoals zijn vrienden. En dat begrepen we.
Het bleef een enorm dilemma hoor, wat is redelijk? Welke voorwaarden stellen we? En ook toen de destijds voorgestelde einddatum in zicht kwam zijn we nog wat langer blijven bijspringen. Omdat we zagen dat hij stapje voor stapje, op zijn manier, bezig was eruit te komen.
Het was dus een combinatie van steeds bekijken: wat vinden we redelijk, haalbaar (financieel voor ons, rekening houdend met zijn depressie) en wat vraagt hij aan ons (dus ook het initiatief bij hem gelaten om aan te geven wat hij nodig had en dan mee te denken).
Zoon woont overigens thuis, dus is misschien net een wat andere situatie dan bij jullie.