Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
en als je nu eens alle latten die zo hoog liggen, naar de grond haalt? Gewoon laat gebeuren wat er gebeurt?
Studeren is niet zaligmakend en kan altijd nog, misschien is het juist eens goed als ze merkt dat er vertrouwen is in haar keuzes. Dus als ze niet wil studeren, prima toch? Gaat ze werken. Zoveel stellen waar maar één van de twee partners werkt. Het met z'n tweeën rooien, daar gaat het om. Geen toelages met voorwaarden maar eigen boontjes doppen.
Ik denk dat dat heel verhelderend op haar zal werken, dat een paar jaartjes doen, het werk leven, collega's, rekeningen betalen, budgetteren, taken verdelen, een huishouden draaiende houden.
Slekire schreef op 07-01-2023 om 17:58:
en als je nu eens alle latten die zo hoog liggen, naar de grond haalt? Gewoon laat gebeuren wat er gebeurt?
Studeren is niet zaligmakend en kan altijd nog, misschien is het juist eens goed als ze merkt dat er vertrouwen is in haar keuzes. Dus als ze niet wil studeren, prima toch? Gaat ze werken. Zoveel stellen waar maar één van de twee partners werkt. Het met z'n tweeën rooien, daar gaat het om. Geen toelages met voorwaarden maar eigen boontjes doppen.
Ik denk dat dat heel verhelderend op haar zal werken, dat een paar jaartjes doen, het werk leven, collega's, rekeningen betalen, budgetteren, taken verdelen, een huishouden draaiende houden.
Heb je gelezen wat dochterlief zelf zegt dat ze mist? en dat ze baalt dat dingen niet lukken? Even los van studeren/lat/toelages of niet, zij zegt zelf dingen.
gr Angela
nou daarom juist, er zijn blijkbaar behoorlijk hoge verwachtingen van haar ouders, broers, over wat ze zou moeten doen en bereiken. Of in elk geval heeft zij dat gevoel. Dus misschien is het fijner als ze voorlopig even van die verwachtingen afstapt en een zelfstandig leven gaat lijden. Dat is al lastig zat en als dat haar wel lukt, verwacht ik dat dat heel goed zal zijn voor haar zelfvertrouwen en eigenwaarde.
QuizzicalOpossum53 schreef op 30-06-2022 om 20:04:
Ik zou helemaal nergens over zeuren of preken. Alleen maar leuk contact proberen te houden.
Hoi QuizzicalOpossum53 en IngridT,
En wat is deze tip lastig. Ik herken veel in jouw verhaal, vooral de houding van la mama (moi). Ook mij is deze tip gegeven en, zeer terecht. Maar wat is het moeilijk om je eigen gedachten en gevoel tijdens die leuke contacten te parkeren. Ik vraag me oprecht af hoe anderen dat doen. Ik doe enorm mijn best tijdens het contact met mijn dochter op het positieve te reageren, maar ik merk aan mezelf dat de irritaties over haar gedrag soms niet weg te drukken zijn.
Daarom IngridT, ik leef, denk en lees met je mee. Ik denk dat we het best goed doen, anders waren we niet op zoek naar hulp via dit forum (dank iedereen, ook bij de andere topics). Ouders die hulp zeken, zijn zich bewust van zaken die anders zouden moeten en durven te kijken naar hun eigen aandeel.
Meer kan ik niet dan dit.
Liefs,
Slekire schreef op 07-01-2023 om 18:15:
nou daarom juist, er zijn blijkbaar behoorlijk hoge verwachtingen van haar ouders, broers, over wat ze zou moeten doen en bereiken. Of in elk geval heeft zij dat gevoel. Dus misschien is het fijner als ze voorlopig even van die verwachtingen afstapt en een zelfstandig leven gaat lijden. Dat is al lastig zat en als dat haar wel lukt, verwacht ik dat dat heel goed zal zijn voor haar zelfvertrouwen en eigenwaarde.
lijden .. .?
en je bent wel heel stellig. Het is allemaal koffiedik kijken, maar statistisch gezien denk ik dat hoe zij was en soms nog is beter voorspelt wat ze wil. Waarom zou ze een heel ander leven willen dan ze tot voor relatief korte tijd wilde? Twee relaties met jongens die totaal ander soort leven leiden en toch ongelukkig zijn. Jouw scenario zou realistischer zijn als ze best wel gelukkig zou zijn maar niet goed wist of studeren nou een goed plan was.
gr Angela
excuus voor de spelfout.
Mee eens hoor, het lijkt erop dat ze tevreden is, maar ze geeft nu toch ook aan dat ze dat soort dingen zegt omdat ze aan de verwachtingen wil voldoen. Dat ze alleen met haar moeder heeft afgesproken omdat ze al tien keer heeft afgezegd en zich daarover schuldig voelt. Niet dat ze afspreekt omdat ze dat zelf graag wil, maar uit plichtsbesef.
Ik weet t allemaal niet zo goed, en soms word ik ook helemaal gek van alle verschillende adviezen die ik ( gevraagd, dat wel) krijg.
Gisteren was ik wandelen met een goede vriendin ( overigens psycholoog van opleiding) en die omhelsde me bijna toen ik vertelde over m’n emotionele uitbarsting richting dochter. ‘Eindelijk’ verzuchtte ze. ‘Ik dacht dat je t nooit zou doen. Heel goed voor je dochter, om dit een keer ongecensureerd te horen. Wake up call kan geen kwaad. Laat haar er maar even goed over nadenken.’
Tja. Dat is weer een heel andere benadering.
ik snap denk ik jouw vriendin wel. Wat ik uit je berichten opmaak ( mijn mening mening, niet de waarheid ) is dat jullie als ouders plus de anderen in jullie gezin best op eieren lopen. Of hebben gelopen. Behoedzaam hebben gewezen op dingen, haar alle mogelijkheden gunnen en die financieel fasciliteren. Dan een keer breken vind ik heel gewoon menselijk, ook richting je dochter. Maanden, zo niet jaren, van onrust in jezelf. Je ziet dat het niet goed gaat, met kerst als 1 van e verdrietig dieptepunten. Mag ik je een pb sturen?
Westerwolde schreef op 07-01-2023 om 19:10:
ik snap denk ik jouw vriendin wel. Wat ik uit je berichten opmaak ( mijn mening mening, niet de waarheid ) is dat jullie als ouders plus de anderen in jullie gezin best op eieren lopen. Of hebben gelopen. Behoedzaam hebben gewezen op dingen, haar alle mogelijkheden gunnen en die financieel fasciliteren. Dan een keer breken vind ik heel gewoon menselijk, ook richting je dochter. Maanden, zo niet jaren, van onrust in jezelf. Je ziet dat het niet goed gaat, met kerst als 1 van e verdrietig dieptepunten. Mag ik je een pb sturen?
Lief. Tuurlijk.
Het lijkt me ook echt heel menselijk om een keer zo'n uitbarsting te hebben hoor. Je dochter ziet dat nu misschien nog als een aanval, als pijnlijk, maar zonder wrijving geen glans toch?
Als je al jaren heel veel voor iemand doet, je veel zorgen maakt, overal omheen laveert en geen pijn wilt doen en toch voelt het nooit als 'goed genoeg' dan is dat ook gewoon lastig.
Het zou zomaar kunnen dat wat je haar gezegd hebt, waar is en dat ze dat zelf diep van binnen ook wel weet. Het is lastig om toe te geven dat je fouten hebt gemaakt of dat je iets beter anders had kunnen doen en dat je zelf ook baalt van de situatie zoals die nu is en niet meer weet hoe je de shit op moet ruimen. Boos zijn en de schuld bij de ander neerleggen is dan makkelijker.
Toen ze met dat tussenjaar bezig was en zich daar ook nog volledig op focuste, was ze gelukkig. Toen ze een bijbaantje had, was ze daar blij mee en ging ze er met plezier heen. Zij en haar vriend zullen op een bepaalde manier absoluut wel van elkaar houden, maar ze voegen niet echt iets toe aan elkaars leven in de zin van stimulans, ambitie, toekomstperspectief.
Niet iedereen hoeft te studeren, zeker niet. Maar het lijkt me ook geen gezond uitgangspunt dat gezonde jongelui van 20-30 jaar hele dagen gamend samen op de bank doorbrengen. Er is werk genoeg, ook als je geen opleiding hebt. Ik vind het ook een stukje maatschappelijke verantwoordelijkheid om ofwel te gaan werken en iets bij te dragen aan de samenleving of een opleiding te volgen waarmee je dat in de toekomst kan gaan doen.
Daarnaast denk ik dat zowel deze jongen als dit meisje eigenlijk al genoeg hebben aan zichzelf in het leven, in ieder geval op dit moment.
Vooralsnog zou ik in ieder geval je dochter laten weten dat jullie er voor haar willen zijn en dat jullie haar willen helpen om haar leven weer op de rit te krijgen.
IngridT schreef op 07-01-2023 om 19:01:
Ik weet t allemaal niet zo goed, en soms word ik ook helemaal gek van alle verschillende adviezen die ik ( gevraagd, dat wel) krijg.
Gisteren was ik wandelen met een goede vriendin ( overigens psycholoog van opleiding) en die omhelsde me bijna toen ik vertelde over m’n emotionele uitbarsting richting dochter. ‘Eindelijk’ verzuchtte ze. ‘Ik dacht dat je t nooit zou doen. Heel goed voor je dochter, om dit een keer ongecensureerd te horen. Wake up call kan geen kwaad. Laat haar er maar even goed over nadenken.’
Tja. Dat is weer een heel andere benadering.
Weet je, als ik van haarzelf had gehoord dat ze eerste kerstdag helemaal alleen had gezeten, dan zou ik er ook wat van gezegd hebben (wat iedereen zou zeggen). Maar je had de informatie nu uit tweede hand, van iemand die op social network zat en daar bepaalde info (over de vriend) aan elkaar koppelde. Dat zou ik moeilijk vinden, omdat je dan je kind het gevoel geeft haar via andere media en via derden in de gaten te houden. Dat geeft een gevoel van onveiligheid en dat zou ik niet willen. Dus ik zou daarover wijselijk gezwegen hebben.
De wake-up-call heeft in elk geval niet het gewenste effect gehad. Maar natuurlijk is het ook geen doodzonde dat je een keer uit je slof schiet.
Tsjor
IngridT, wat mij toch ook wel een beetje verbaast is niet zozeer dat je 'te sturend' bent, maar dat het idee over een het toekomstperspectief voor je kind toch wel wat beperkt is.
'Ik geloof dat mijn grootste zorg/angst is dat ze niet haar eigen keuzes maakt, maar dat ze in deze situatie is beland omdat ze anderen (haar vriend) blij wil maken.' Wellicht. Maar dan nog is het haar keuze om op dit moment in haar leven niet jullie 'blij' te maken, maar haar vriend. Als dat al haar motief zou zijn.
'Of ( ik kan het nog steeds niet helemaal blokken, deze gedachte, ook gezien haar eerdere relatie) dat haar vriend haar op wat van manier ook onder druk zet/dwingt haar leven zo in te richten zoals het nu gaat' Let op wat je hier doet: je maakt haar zo tot een willoos, passief, beïnvloedbaar wezen. Maar dat wil je toch juist niet? Dus zul je haar moeten gaan zien als een wezen dat eigen initiatieven heeft en eigen keuzes maakt, al zijn die keuzes onbegrijpelijk voor jou. Ik denk dat je haar zo ook moet aanspreken. Eerste kerstdag alleen? Dat is dan haar keuze, of de consequentie van haar keuzes. Benader haar als iemand die haar eigen keuzes maakt, moeilijke keuzes, met moeilijke gevolgen, maar wel als iemand die daar zelf verantwoordelijkheid voor draagt. Is het geen liedje van Annie MG Schmidt: 'Red mij niet'. Oh nee, Maarten van Roozendaal blijkbaar.
'En als ze nou blij was...maar nee, ze heeft keer op keer weer episodes waarin ze ongelukkig is. Ze zegt dat ze stilstaat. Ze wil zo graag dingen die nu niet gebeuren omdat het haar niet lukt. En ik ben zo bang dat ze, door continu ondergedompeld te zijn in het trage lege bestaan van haar vriend daar zover in meegaat dat ze er nooit mee
uitkomt. En ''gewoon'' accepteert dat dit is wat het leven voor haar in
petto heeft'.
Blijft inderdaad een vraag: wellicht is er toch veel meer onvermogen bij haar, door wat voor reden dan ook. Ze wil dat dingen gebeuren, maar niets gebeurt zomaar. En blijkbaar lukt het haar (!) niet om die dingen te doen die ze daarvoor nodig heeft. Misschien gaf het tussenjaar haar een duidelijke structuur, of werden andere vaardigheden aangesproken. Maar er is ook niet iets overgebleven waarmee ze daarna bevlogen verder kon gaan. Het 'trage, lege bestaan' van haar vriend is wellicht de minimale basis waarin ze in elk geval kan bestaan. Voor nu, voor dit moment. Jij maakt je zorgen over de toekomst, maar voor haar is het leven op dit moment wellicht de grootste zorg, niet de toekomst.
Dus ik zou je willen adviseren om zorgen over haar toekomst even los te laten. Het gaat niet om haar toekomst, maar om haar leven hier en nu. En dat is al moeilijk genoeg. Ze maakt keuzes, geen gemakkelijke, maar ze wil het graag zelf uitzoeken. Het toekomstbeeld wat jij haar te bieden hebt spreekt haar niet aan of ze kan het niet aan. Ik zou een bepaalde mate van nieuwsgierigheid (met betrokkenheid en liefde) proberen op te brengen om te kijken hoe zij zich hierin gaat ontwikkelen, maar dan vooral ook met basaal vertrouwen in haar capaciteiten om zelf haar eigen leven vorm te geven, ook al kun jij je niet voorstellen hoe dat eruit gaat zien. Meer een open houding dus van belangstellende, liefdevolle nieuwsgierigheid, waarbij je haar zoveel mogelijk recht zet in haar eigen keuzes (ook over haar financiën).
Tsjor