Loslaten?

Kun je sowieso financien met haar bespreken en daarbij helpen omdat zij het risico loopt dat hij met haar geld c.q. geleend geld ervan doorgaat? Dit klinkt alsof je uit negatieve overwegingen met haar het gesprek aan zou gaan, maar misschien kun je het in alle openheid combineren met elkaar. 
En die kamer en die spullen - dat is ook financieel risico, dat zou ik dan bij de financiële kant melden inclusief de oplossing dat jullie de zaken veilig stellen etc. 
gr Angela

Wat een zorgen Ingridt! Kan me voorstellen dat je er wakker van ligt.

Hoe liggen de verhoudingen qua geld? Hoeveel kan ze maximaal lenen en is dat (veel) meer dan dat jullie anders zouden betalen aan collegegeld, boeken, en bijdrage? Als dat op ongeveer hetzelfde bedrag uitkomt zou ik kiezen voor lenen en dan achteraf (na elk jaar?) helpen met terugbetalen.

Kent ze jullie overwegingen? Ziet ze ook waar het mis kan gaan? Geeft ze dat geld aan haar eigen gamen uit of aan haar vriend? Kan hij zijn bijstandsuitkering wel houden als zij bij hem intrekt? Ik zou proberen daar met haar over in gesprek te gaan, ze is al een aantal jaar kwetsbaar, hopelijk ziet ze dat zelf ook… Hoe staat ze tegenover een diagnose traject? Misschien helpt het in jullie relatie als ze professionele begeleiding krijgt in plaats van dat jullie steeds proberen bij te sturen? 

Hopen maar dat ze snel op dat vriendje uitgekeken raakt. Hoe snel wisselt ze normaal van vriendjes? Als ze zover uit elkaar liggen qua achtergrond en opleiding dan zal dat toch geen jaar meer duren? Ze zal vast tegen een leuke medestudent oplopen van het zelfde niveau.

Ik zou geen geld geven. Bij mijn zoon ging het op meerdere fronten niet goed, ook financieel. Hij leende ook maximaal terwijl wij de kamer betaalden. Inmiddels betalen we alleen nog de moetjes: collegegeld en boeken. Die schaffen we ook zelf voor hem aan. Het geld dat we hem normaal gesproken zouden geven als toelage, sparen we voor hem. En het spaargeld dat vrij zou komen toen hij 18 werd hebben we ook onder ons beheer gezet. Wel alles in overleg, oftewel op een vriendelijke manier medegedeeld. Nu kan hij maximaal lenen, maar krijgt hij aan het einde van de studie,  als hij ook weer een stuk volwassener is,  in ieder geval geld van ons om de schuld deels af te lossen. Anders zou alles op zijn plus een maximale schuld. 

Hij snapt het eigenlijk wel prima. Inmiddels zijn we twee jaar verder en is de weg naar boven gevonden. Dus misschien dat we het binnenkort wel weer anders gaan doen. 

Ik zou helemaal nergens over zeuren of preken. Alleen maar leuk contact proberen te houden. 

Ik begrijp dat er 2 oudere broers zijn. Ik weet niet hoe hun onderlinge contact is, maar misschien kunnen die makkelijker contact leggen met haar of uitleggen wat ze kan verwachten met studeren en duo en financiën etc. Misschien zitten zij meer in de buurt van zus, strakjes? Ik begrijp dat vriend niet bij jullie komt. Mogen jullie wel bij hun langs? 
Ik zou me ook wel heel erg zenuwachtig maken om haar game gedrag. Als er zoveel geld doorheen gaat klinkt het toch wel als een verslaving. En dan is geld geven geen goed idee.
Lastig hoor…. 

Ik begrijp je zorgen. Ik zou me hier ook zorgen over maken. Niet de lage opleiding van het vriendje, als de jongen hard werkte als buschauffeur, schoonmaker, bouwvakker of zo zou ik het prima vinden. Maar geen enkele dagbesteding hebben dan gamen, uitkering trekken, geen contact met jullie willen, dat zijn voor mij wel rode vlaggen.
Dat snelle samenwonen zou ik ook niet blij mee zijn, maar je kunt haar niet echt dwingen en het drukt de kosten natuurlijk wel.

Wat betreft die kamer zou ik heel duidelijk zijn; je zegt per 1 juli op. Dat betekent dat je dan niet meer betaalt voor de ruimte, maar er ook geen gebruik meer van mag maken, dus ook niet voor opslag van spullen. Want die hospita kan de ruimte nu niet verhuren aan iemand anders. En als je het leeg haalt, dan zorg je dat het netjes is opgeruimd. Doet ze dat niet zelf, dan halen jullie de toko leeg en is ze haar spullen kwijt. Jammer dan. 

Wat betreft studie hadden mijn ouders een declaratiesysteem. Wij betaalden alles zelf en maakten een overzicht met wat er binnen kwam aan studiefinanciering (dat kregen we nog) en uit ging aan studiekosten. Mijn zus woonde op kamers en die kreeg ook nog geld voor huur en boodschappen van mijn ouders elke maand. Wat we aan het einde van het jaar tekort kwamen, betaalden mijn ouders terug. 
In het geval van je dochter zou ik inderdaad stellen dat ze ofwel geld van jullie krijgt met een leenverbod en een bijbaanplicht (en dat die financiering stopt zodra ze wel gaat lenen). Of dat jullie collegegeld en boeken etc. voor haar kopen en ze de rest leent en jullie dat aan het einde van het jaar aflossen voor haar. Ze is 20 en heeft een tussenjaar gedaan met een reden. Ze weet waarschijnlijk zelf ook wel dat ze kwetsbaar is en dit soort stokken achter de deur nog nodig heeft. 

Verder zou ik wel een gesprek aangaan over de excessieve uitgaven aan games. Honderden euro's per maand zonder inkomen te hebben is echt heel veel. Een game kun je ook meer dan één keer spelen. Juist bij verslaving is financiering ook instandhouding ervan. En omdat de uitkering en het huis op naam van de vriend staan, maakt dat haar positie ook heel kwetsbaar, mocht de relatie uitgaan. 

Ik voel me vereerd dat Jonagold denkt dat ik misschien een praktisch idee zou kunnen hebben in deze situatie maar ik ben bang dat het teveel eer is: ik zou het ook niet weten. Behalve de denkrichting die jullie al verkennen, zorgen dat je in ieder geval geen grenzeloos financieel gedrag faciliteert, zie ik ook geen grote praktische kansen. Het gaat over een jonge vrouw die een eigen huishouden heeft in een andere stad. De invloed die je op haar hebt, is heel beperkt. 

Je dochter lijkt me een meisje dat ‘het leven nog niet goed in de vingers heeft’ maar dat niet wil weten. Dus dan is het ‘niet zo belangrijk’, ‘geen zin’ zoals die kamer. Dat begrijp ik eigenlijk wel. Het is moeilijk je goed te voelen over jezelf als je te diep laat doordringen hoe weinig grip je op jezelf en je leven hebt. En toch moet het haar ergens verontrusten dat ze dat met die kamer niet afgerond krijgt. Ergens moet ze beseffen dat dit natuurlijk niet kan, zomaar vertrekken en de rommel voor een ander laten liggen. 

Kennelijk geeft die vriend haar op de een of andere manier een goed gevoel over zichzelf? Je beschrijft dat zij misschien wel meer in de relatie inbrengt dan hij. Misschien geeft dat haar dat juist een goed, sterk gevoel? Misschien zou je die ongelijkheid eens kunnen benadrukken maar haar juist prijzen voor haar zorgzaamheid en verantwoordelijkheidsgevoel naar haar partner. Niet dat je zegt dat het goed is wat ze doet maar wel dat je ziet dat ze een goed hart heeft, zorgzaam is en dat ze de kracht heeft bepaalde dingen op zich te nemen. 

Die HBO-opleiding, hoe serieus is dat? Heb je het idee dat ze die opleiding echt wil of is het dat ze geen beter idee heeft? Of dat ze denkt: dan ben ik van het gezeur af? Denk je dat ze zelf het idee heeft dat ze het kan? Of is ze eigenlijk heel bang om niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen? En wat denk jij: is het een realistisch plan en gaat ze haar HBO-diploma halen? Of is ze binnen drie maanden afgehaakt? Of iets ertussenin? Ik weet niet in hoeverre jullie aandringen op die opleiding, of dat ze juist zelf vindt dat ze dit moet doen? Ik ben geneigd om te denken dat ze nog wat zou moeten uitrijpen, beter wat kan werken nu. Maar ik begrijp ook dat, als ze nog als ‘jongere’ fulltime wil studeren, het wel een keer zou moeten gebeuren. Het is moeilijk, ook voor haar waarschijnlijk, om die verwachting los te laten. Zeker als je Gymnasium gedaan hebt, verwacht iedereen dat natuurlijk van je. En zij ook van zichzelf. Het is vast pijnlijk voor haar het idee toe te laten dat ze haar potentieel niet waar kan maken. 

Is er iets wat ze goed kan? Waar ze trots op is? Is er iets waar ze werk in zou kunnen zoeken en waar ze dan van zou kunnen groeien? Hoe is ze dat tussenjaar uitgekomen? Je schrijft dat het bedoeld was om zichzelf terug te vinden en dat nu alles om haar heen aan het instorten is. Hoe schat jij dat in? Ik neem aan dat ze met inzichten en plannen uit dat jaar is gekomen. Maar al snel brokkelt dat kennelijk af? Alweer pijnlijk voor haar. Er lijkt een groot verschil tussen denken en abstractie enerzijds en praktisch vermogen en gevoel anderzijds? Dat gamen lijkt me pure zelfmedicatie eigenlijk: de onrust uit de weg gaan. Maar goed, als ouders van een uitwonende 20-jarige kun je daar niet veel mee. 

Nou ja, vooral heel veel vraagtekens dus! Ik denk dat er inderdaad weinig anders opzit dan de lijnen maximaal open houden terwijl je de financiële schade beperkt houdt, op een zakelijke manier. En er dan zijn als ze zelf ‘wakker wordt’ en hulp nodig heeft. En misschien krabbelt ze zelf wel een keer op. Dat kan ook nog! 

Ingrid, ik begrijp je zorgen. Je wil haar zo graag beschermen, zeker als je ziet dat het de verkeerde kant op gaat. Maar zij moet daar zelf door schade en schande achter zien te komen. 

Ik vind dat je het heel goed doet. Ook je visie is helder op het financiële gebied in verband met haar opleiding. Het belangrijkste voor nu is duidelijkheid en in contact blijven, zodat zij weet dat jullie er altijd voor haar zullen zijn!

Dikke knuffel!