Mijn zorg-hormoon is op

Bij een twee leg

of een groot gezin lijkt me de kans inderdaad groter dat het op een bepaald moment 'op' is, terwijl de situatie daar nog niet naar is. Superleuk voor de kinderen

Als je je kinderen voor je 35e krijgt, dan zijn ze rond de tijd dat je in de overgang komt volwassen. Zo is het bedoeld, die hele hormonenwisseling bij de vrouw. Het is dus niet gek dat je het rond je 50e 55e zat begint te raken met al dat gezorg voor alles en iedereen. Daar komt nog bij dat je ook echt ouder wordt en minder aan kunt.

Een kind krijgen boven de 40 vind ik om die reden niet verstandig. Een tweede leg, terwijl je bijvoorbeeld al 45-50 bent en het gezinsleven al een keer hebt doorgemaakt zou ik al helemaal nooit willen, of aanraden. Misschien kun je het op die leeftijd wel aan, maar als je kind gaat puberen ben jij al 60-65, dat kun je je niet voorstellen, maar het verval is dan al ruimschoots begonnen.

Wat leuk

Wat leuk, dat het niet verstandig is kinderen te nemen na je 40e.
Had ik dus geen kinderen gehad, want mijn partner is ouder.
Ik zal vanavond eens vragen of hij het allemaal nog aankan, 2 pubers in huis, op zijn 60e. Rollatortje voor Sinterklaas kopen?

Over het

algemeen zijn mensen juist fitter en flexibeler als ze jonger zijn. Slaaptekort kun je beter aan, je lichaam is beter in staat de zwangerschappen te verdragen en de bevalling. Je lichaam zal makkelijker terugveren.

Je moet er natuurlijk wel aan toe zijn. Ik had er voor mijn 25e echt niet aan moeten denken, maar na mijn 35e moet ik er nu ook niet meer aan denken. Ik ben blij dat ik tussen mijn 30-33e kinderen heb gekregen. Wat mij betreft is dat de perfecte leeftijd.

Ik ben blij

Gelukkig is mijn man een stuk fitter dan jij, als ik dit lees!!! Zijn lijf is ook mooi teruggeveerd na de bevalling.

Mannen sterven

gemiddeld op jongere leeftijd en ook bij mannen gaat ouderdom gepaard met verval. Sorry kan er echt niets anders van maken.

Tja

En dan ben je begin 40 en al in de overgang...... Gelukkig had ik mijn kind al voor mijn 30e gekregen. Jammer dat het niet eerder lukte, dan was hij nu volwassen geweest.

Werkelijk waar Lanza, wat een bullshit, sorry hoor.

Ook dat

Ik zal eens even zijn verval bestuderen vanavond. Gelukkig is hij wel een stuk ouder en wijzer dan Lanza. Maar of het bij haar geneest als ze ouder wordt???

Het fnuikend verlangen naar het ideale gezin

https://www.nrc.nl/nieuws/1993/02/06/het-fnuikend-verlangen-naar-het-ideale-gezin-7172004-a400781
Stuk over het verlangen naar herstel van het ideale gezin, van vroeger. Dat geldt nu net zo hard. Als je het gezin als zelfvoorzienende eenheid op zichzelf terugwerpt ontken je de invloed van politieke maatregelen, de economie, de woningmarkt, vooral ook de arbeidsmarkt, en de (on)mogelijkheden om daar als zich ontwikkelend gezin adekwaat en gezond in te navigeren. Zonder tot ziekte en armoede te vervallen.

Lanza

Oh dus jij was eigenlijk ook al aan de late kant voor het biologisch gezien beste moment. Nou waar praten we dan over? Ik kreeg mijn eerste op de leeftijd die het meest ideaal zou zijn, maar je hebt kunnen lezen hoe dat is afgelopen. Pech kan je op elke leeftijd treffen.

Ik denk trouwens echt dat mijn conditie momenteel beter is dan 30 jaar geleden. Mijn gezondheid heeft tegenwoordig wel wat hulp van pilletjes, maar ach zolang mijn wagen nog kraakt ben ik niet dood 😉 (vrij naar krakende wagens worden het oudst.)

Nee maar!

Ik lees me hier toch enkele gemeenplaatsen.
Ik zou me bijna zorgen gaan maken over oprukkende vertrutting.

Maar goed: hier twee kinderen na m'n veertigste en twee ervoor. En dan heb ik ook nog een stiefdochter die acht jaar ouder is dan mijn oudste, dus ik zorg al best lang...

Inmiddels 2,5 uit huis, twee definitief, eentje die al twee keer is teruggekomen vanwege wisselende studies en dus voor de helft telt.

Ik merk idd dat ik me erop in stel om steeds wat minder kinderen thuis te hebben, en dat ik het best lastig vond om zoonlief weer thuis te verwelkomen. Het mag altijd natuurlijk, maar ik merk ook dat ik steeds meer behoefte krijg aan mijn eigen leven. Dat lukt gelukkig deels heel prima. Ik kan me ook zeker verheugen op de dag dat iedereen uit huis is.

Nooit op

Een ‘zorghormoon’ raakt nooit op, want dat zit in je karakter.
Als de zorg om de kinderen, (die sterk kan variëren na gelang de behoefte), mindert, komen vaak andere zorgbehoefdigen om de hoek kijken. Dat kan je partner zijn met rugklachten of andere medische problemen, het kunnen je ouders zijn zodat de mantel van goede zorg wordt aangetrokken. Het is zo gek niet te bedenken, of het overkomt je. De draad van zorg verlenen oppakken is en blijft een karakterdingetje.

Omgekeerd zal dat ook wel zo lopen; iemand die relatief weinig aandacht in de zorg van de kinderen stak, zal de taak van mantelzorger wrs ook gemakkelijker naar een ander doorschuiven.

Rust

Voel je niet schuldig dat je even geniet van deze rustige fase. Straks kan je weer op de barricade staan. Dan wordt je geacht voor de vorige generatie klaar te staan omdat er een te kort is aan zorg.

Zorghormoon

Ik heb best veel zorghormoon voor mijn eigen kinderen en onze huisdieren. Ik heb verrassend weinig behoefte aan zorgen voor anderen. Dus wat Flanagan zegt, dat klopt niet voor mij. Overigens merk ik ook el dat het met de leeftijd wat minder wordt.

Juist wel of niet meer willen zorgen

Dit vind ik altijd wel een betrouwbare site:
https://www.gezondheidsplein.nl/dossiers/overgangsklachten/emotionele-en-mentale-overgangsklachten/item120326

Het is toch ook bij de één wel en bij de ander niet. Er zijn ook vrouwen die rond de overgang een carrièreswitch maken. Zelf weet ik dat ik nu veel meer aan mezelf toekom. Veel dingen hoef ik niet meer te doen van mezelf, waaronder zorgen voor mijn dochter. Maar ook gezellig doen op feestjes, sportieve vakanties, gepassioneerd met mijn werk bezig zijn. Wie weet wat er nog te zorgen valt in de toekomst, nu even niet.

Nee hoor Flanagan

Op een gegeven moment komt een deel van de ouders op een punt dat het zorgen klaar is, het opvoeden en begeleiden grotendeels afgerond en sta je met teveel kapiteins op een schip.
Zoals gezegd, ik was op een gegeven moment uitgemoederd. Mijn kinderen zijn 2e helft 20 en ik heb dat zo ervaren.
Dat houdt echt niet in dat je nooit meer iets voor ze doet, maar je bent toe aan je volgende levensfase.
Niet iedereen zal dat hebben maar wat je zegt klopt voor veel mensen niet.

Zorghormoon raakt nooit op

Ik ervaar dat ook wel zo, maar dan zorg in de zin van dat je altijd betrokken blijft bij je kinderen en je je zorgen om ze maakt als daar aanleiding voor is. En een beetje verzorghormoon blijft bij mij ook wel aanwezig. Ze mogen een beroep op mijn verzorging blijven doen als dat nodig is. Verzorging in de zin van dat ze hier mogen komen als het bij hun zelf even niet kan. Een maand geleden is mijn dochter geopereerd en kreeg ze het advies om twee dagen bij ons te gaan slapen. Natuurlijk doen we dat dan. Het is nog nooit gebeurd, maar stel dat eentje net het eind van de maand niet zou halen qua geld voor eten. Natuurlijk mag kind dan aanschuiven. (Ik denk dat ze liever hun tong op eten dan het ons te vertellen trouwens.)

Het lijkt me toch wel normaal dat je die betrokkenheid bij je kinderen levenslang blijft houden. Maar wel ieder onder een ander dak .

Pluk

Ik wilde vroeger de verpleging in en als het anders was gelopen, was ik vast ook wel een goede verpleegkundige geworden, maar met de kennis van achteraf constateer ik eigenlijk ook dat het niet zo heel erg is dat het niet is doorgegaan.

Flanagan

Omgekeerd zal dat ook wel zo lopen; iemand die relatief weinig aandacht in de zorg van de kinderen stak, zal de taak van mantelzorger wrs ook gemakkelijker naar een ander doorschuiven.===

Wat een bijzondere conclusie.

tja...

Mijn zus heeft bewust geen kinderen gekregen en dat is maar goed ook. Ze is nogal zwart wit en kan moeilijk compromissen sluiten. Als moeder/vader leer je een beetje geven en nemen, streng zijn waar het moet en toegefelijk waar het kan, vertroetelen als het kind het nodig heeft en een schop onder de kont bij luiheid. Voor mijn zus is het al snel verwennen en moet een kind gewoon doen wat er wordt gezegd. Eigenlijk vindt ze kinderen maar lastig met hun voortdurende vraag om zorg en aandacht.
Nu zijn onze ouders inmiddels dik in de 80. Gelukkig zijn ze nog gezond, fit en ook geestelijk aardig bij de tijd, maar ik zie wel scheurtjes komen in wat ze allemaal kunnen. Mijn moeder begint een beetje vergeetachtig te worden en er komen steeds vaker verhalen uit de oude doos voorbij. Mijn vader is lichamelijk wat wankel aan het worden en is al een paar keer lelijk gevallen. De laatste keer ben ik met hem op de spoedeisende hulp terecht gekomen, na overleg met de huisarts. In het dorp waar mijn ouders en ik wonen is geen spoedeisende hulp, daarvoor moet je naar een stad 20 km verderop. Mijn moeder was helemaal van slag, vandaar dat ik mijn pa in de auto heb gezet en er heen ben gereden. Mijn zus vindt dat grote onzin en vindt dat mijn ouders dat prima zelf kunnen oplossen. Ze nemen maar een taxi als pa niet meer kan rijden. Ze zegt dat als ik 'nu al aan mantelzorgen begin, het hek van de dam is'. Zij ziet mantelzorgen als iets wat je als het even kan moet vermijden. Ik zie twee ontredderde oude mensjes, waarvan eentje met pijn, die even wat hulp en aandacht nodig hebben. Net zoals je je kind even een extra kus op een zere knie zou geven en een aai over de bol.
Zus woont aan de andere kant van het land en ik weet zeker dat als mijn ouders echt hulpbehoevend worden, de zorg voor 99% op mij gaat neerkomen. Zus mist het zorg-gen echt compleet.

Maar wat

had je zus kunnen doen dan? Ze woont aan de andere kant van het land. Ik vind het wel een goed idee om je ouders zoveel mogelijk zelfstandig te laten blijven, zolang dat kan. Er zijn voorzieningen voor ouderen die zelf niet meer rijden. Speciale gesubsidieerde taxi's.

Je kunt hen beter helpen te zoeken naar dergelijke oplossingen, je kunt niet alles voor hen opknappen. Dan maak je hen steeds meer afhankelijk van jou ipv dat je helpt ze zelfredzaam te maken.

die zus van Dymo

kan niet fysiek iets doen, maar ze kan wel wat meer empathie tonen. Natuurlijk, wie geld heeft kan allerlei zorg en diensten inkopen. Dat is mooi, als je dan inderdaad mensen over de vloer krijgt die het werk van harte doen. Maar het is ook vaak lang wachten - dan is een familielid dat tijd vrij kan maken heel wat comfortabeler.

Sterkte Dymo, je doet wat je kunt!

Lanza

Die voorzieningen waar jij het over hebt zijn steeds moeilijker bereikbaar. Gemeenten moeten bezuinigen en zeggen ronduit nee.

Wij moeten nu gaan voor het dure verzorgingshuis want vanuit de WMO wat de psychiater, geriater en huisarts de optimale zorg vinden voor mijn moeder om te functioneren komt niets voor mijn moeder dus moeten we voor de sub optimale maar vele malen duurdere optie gaan.

tja

Dus jij wilt een man van ver in de 80 met een kapotte knie waarin het bloed niet wil stollen in het weekend maar even laten uitzoeken hoe hij met een gesubsidieerde taxi naar een ziekenhuis in een andere stad moet, Lanza? Ik vind dat harteloos.
Zolang alles normaal is, kunnen mijn ouders zich goed redden. Gebeurt er iets onverwachts (en pijnlijks), dan hebben ze even wat zorg nodig. En dat doe ik dan graag. Net zoals ze mij vroeger uit de brand hielpen als mijn kind ineens de waterpokken had en ik moest werken.
Ik vind trouwens de uitspraak "Dan maak je hen steeds meer afhankelijk van jou ipv dat je helpt ze zelfredzaam te maken" een beetje cru. Ze vinden het al erg genoeg dat ze niet meer zo zelfredzaam zijn als vroeger. Een kind maak je zelfredzaam, een oudere help je zo lang mogelijk zelfredzaam te blijven.

En dat is ook de andere kant

'Net zoals ze mij vroeger uit de brand hielpen als mijn kind ineens de waterpokken had en ik moest werken' Stel dat de zus die aan de andere kant van het land woont wel kinderen had gehad, dan zou dit soort 'bijstand' ook veel moeilijker zijn geweest en zou zij het ook eerder zelf moeten uitzoeken. Ik zeg dat als iemand die zelf ook 'aan de andere kant van het land' woonde, wel kinderen heeft en geen zorghormoon heb kunnen vaststellen (ik houd absoluut niet van huishoudelijk werk, vergeet wel eens wat belangrijke familie-activiteiten, maar houd superveel van mijn kinderen en heb ook een goede, liefdevolle band met hen). Ik vond en vind het heel belangrijk dat iedereen beseft dat elk kind doet wat hij/zij kan op zijn/haar manier, binnen de relatie zoals die vorm heeft gekregen tussen dat kind en de ouders. En dat daar eigenlijk geen hierarchie in mag zijn. Niet iedereen wil of kan in een kleine straal van het ouderlijk huis blijven wonen (bijvoorbeeld).

Tsjor

mijn zus

Mijn zus is expres weg-verhuisd van de familie. Het is een lang en vervelend verhaal maar het is denk ik het beste zo. Niet alleen heeft zij geen zorg-gen, ze verwijt ons van alles. Heeft waarschijnlijk met haar man te maken, die ziet zijn eigen ouders niet meer, heeft ruzie met iedereen, gelooft in allerlei complottheorieën (waaronder het "feit" dat je van vaccinaties allerlei aandoeningen krijgt) en komt alleen opdraven als hij denkt dat er ergens geld te verdelen valt.
Dat zus aan de andere kant van het land woont maakt me niet uit, ik zou alleen willen dat ze niet misprijzend doet over wat ik denk dat nodig is voor mijn ouders als er iets onverwachts gebeurt. Maar misschien is het beter als ik het haar gewoon niet meer vertel. Dan zie ik haar vanzelf weer als de erfenis moet worden verdeeld.
Gelukkig heb ik een paar goede vriendinnen die in dezelfde fase zitten met hun eigen ouders. Daar heb ik veel aan als ik eens wil sparren.

Vandaar

Ik ben neit gewend om mezelf te citeren, maar doe het nu toch: 'Ik vond en vind het heel belangrijk dat iedereen beseft dat elk kind doet wat hij/zij kan op zijn/haar manier, binnen de relatie zoals die vorm heeft gekregen tussen dat kind en de ouders.' En als de erfenis verdeeld wordt wordt die verdeeld over de kinderen, niet al naar gelang de activiteiten die zij wel of niet gedaan hebben voor de ouders.
'ik zou alleen willen dat ze niet misprijzend doet over wat ik denk dat nodig is voor mijn ouders als er iets onverwachts gebeurt. Maar misschien is het beter als ik het haar gewoon niet meer vertel.' Misschien is dat laatste inderdaad beter. Misschien willen je ouders haar iets vragen als ze denken dat dat nodig is. Of moet je zelf kijken wat je aankunt en daar gewoon goed over nadenken. Zorg voor oude ouders kan lang duren.

Tsjor