onderhoudsplicht ouders
Ik ben een meisje van 17 en ik heb ruzie met mijn ouders. Zij zijn heel streng en onredelijk en zijn het er niet mee eens dat ik een vriend van 26 heb. Nu ben ik bij mijn vriend ingetrokken, want ik ben het zat om steeds met mijn ouders te ruzieen. Ze eisen gewoon te veel van mij.
Mijn vriend woont klein en zit nogal krap. Hij krijgt studiefinanciering en zijn ouders geven hem af en toe wat extra. Maar nu ik bij hem woon zijn de kosten natuurlijk nog hoger en wordt het wel erg moeilijk!
Mijn ouders willen nu geen kleedgeld en zakgeld meer geven aan mij. Dat vind ik echt belachelijk, want ze zijn gewoon onderhoudsplichtig naar mij! Zij moeten toch voor mij zorgen en omdat ik bij mijn vriend ben, willen ze dat niet doen. Hoe kan ik mijn ouders zo ver krijgen dat ze wel een soort toelage gaan geven voor mijn levenskosten?
En wordt dat nog anders als ik 18 ben? Want het duurt nog driekwart jaar voordat ik 18 wordt en zo lang kan ik niet zonder die inkomsten leven, of eigenlijk ik en mijn vriend.
Ik zit nog op school en doe dit jaar examen. Mijn vriend vindt het juist goed dat ik ook naar school ga en examen ga doen, maar hij eist ook van mij dat ik allerlei dingen in huis doe, waar ik soms geen tijd voor heb omdat ik huiswerk moet doen. Maar ja, hij moet ook naar school en huiswerk maken en zo, dus dat is best lastig.
Maar hoe kn ik mijn ouders zo ver krijgen dat ze ons helpen?
Vraagje.
Ben jij onverwacht, misschien in een boze bui, bij je vriend ingetrokken of heeft je vriend je gevraagd bij hem te komen wonen?
Eigen boontjes doppen
Wat er wettelijk geregeld is, weet ik niet. Wel kan ik je mijn eigen ervaring vertellen. Op mijn 19e op een vervelende manier het huis uit gegaan en bij mijn toenmalige, 10 jaar oudere vriend gaan wonen. Ik had op dat moment geen werk, maar kon vrij snel aan de slag via het (toen nog) arbeidsbureau. Mijn ouders hebben nooit een cent voor mij betaald toen ik eenmaal het huis uit was. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ze om geld te vragen.
Wat in jouw geval ook kan meespelen is het leeftijdsverschil. Toen ik 19 was begreep ik absoluut niet waar mijn ouders zich druk om maakten. Nu, inmiddels de 50 gepasseerd en zelf moeder van een dochter, kan ik me voorstellen dat dat niet het ideaalbeeld is wat ouders voor ogen hebben. Ik zie mijn dochter liever een relatie aangaan met een leeftijdsgenoot, zeker als ze 17 zou zijn.
ruzie
Ik heb ruzie gehad met mijn ouders en daarna ging ik naar mijn vriend. Toen ik bij hem was heb ik erg gehuild en zei hij dat ik wel bij hem mocht blijven. Dat kwam ook omdat mijn vader zo schreeuwt als hij kwaad is. Daarvan raak ik overstuur en toen wilde ik niet terug.
Als ik eerlijk ben dan mis ik ze ook wel een beetje,vooral mijn moeder. Maar het is ook nogal stom om nu terug te gaan of zo. Ik weet niet eens of mijn vader mij er wel in laat, hij was zo kwaad.
Maar wat maakt leeftijdsverschil uit, voor ouders? Ik snap wel dat ouders er moeite mee hebben als een dochter, 'hun kleine meisje' ineens groot wordt en ze haar voor het gevoel kwijtraken aan een jongen, maar ja... dat weet je als ouders toch, dat die dag er aan zit te komen?
Nelleke
Wat het schreeuwen van je vader betreft: ja, ik begrijp je gevoel daarover wel.
Schreeuwen is intimiderend. Heel intimiderend.
Maar misschien voelt je vader zich machteloos. Is hij bang dat jou van alles overkomt. En schreeuwt hij uit onmacht.
Jullie zitten in een nare neerwaartse spiraal nu. En die moet doorbroken worden. Iemand moet de eerste stap zetten. Jij misschien? Ik voel wel een soort trots in je woorden: "Het is ook nogal stom om nu terug te gaan". Nee, dat is een misplaatste trots. Daar moet je overheen stappen.
En dát zal ook echt volwassen zijn! Niet je gelijk proberen te halen, maar het gesprek aangaan. Naar elkaar luisteren wat jullie te zeggen hebben. Ja, jij ook naar wat je vader wil zeggen. Niet meteen in de verdediging gaan, maar luisteren. Dat is verdomd moeilijk. Maar als iedereen vanaf zijn eigen "ik heb gelijk"-eilandje naar elkaar staat te schreeuwen en te ruziën, schiet het ook niet op.
Wat leeftijdsverschil betreft: op jouw leeftijd zag ik daar ook niet zoveel problemen in (ik had overigens niet zelf daarmee te maken). Maar in de praktijk is er toch vaak een fors verschil, bijna een generatiekloof 
Als ouder kan dat, zeker als het om je dochter gaat, heel eng zijn. Je kunt je dan ontzettend machteloos voelen en allerlei doemscenario's zien.
Het hoeft niet mis te gaan. Een goede vriendin van me was 16 en viel op een man van 15 jaar ouder. Groot drama in het gezin! Op de dag dat ze 18 werd liep ze weg met hem om te trouwen. Het werd een heel gelukkig, fijn huwelijk. Het kan dus wel (en met de familie is het ook goed gekomen). Maar als jij als ouder je lieve kleine meid opeens met een grote volwassen vent ziet, dan schrik je je rot. Ook al is het nog zo'n vriendelijke man.
Zo zitten ouders nou eenmaal in elkaar
Maar goed. Ik denk dat het belangrijk is om het gesprek aan te gaan. Met je moeder. Ook met je vader. Het zou mooi zijn als daar iemand bij is die als soort "mediator" kan optreden. Een vriend van de familie bijvoorbeeld, of een familielid, of een professionele hulpverlener eventueel.
En dat je dan zegt wat het schreeuwen van je vader met je doet. Doe dat niet aanvallend. Wees niet bang je kwetsbaar op te stellen. En luister vooral ook naar wat je vader te zeggen heeft. Schiet niet de verdediging in als hij begint met een "ja, maar jij"-antwoord. Luister naar hem. Zijn kant van het verhaal. Want het draait niet alleen om jou, maar ook om je ouders. Om jullie allemaal. Dit is een strijd zonder winnaars, alleen verliezers.
Iemand die jullie helpt met het gesprek is dan heel belangrijk, want het is heel moeilijk om zo het gesprek aan te gaan als de spanning al zo groot is.
Zo doormodderen met al die conflicten en explosies is niet goed. En eentje moet de eerste stap zetten. Ben jij volwassen genoeg om die eerste stap te maken?
nou
" Maar wat maakt leeftijdsverschil uit, voor ouders? "
Jij bent nog lang niet uitgegroeid. Wat moet zo'n jongen met zo'n kind? Ik zou me dat ook afvragen. Wat is er mis met hem? Waarom niet iemand die geestelijk al wel is uitgegroeid en in dezelfde levensfase zit? Kan hij daar niet tegenop? En jij bent makkelijker te manipuleren? Bijvoorbeeld.
En alle 17-jarigen vinden zichzelf natuurlijk heel erg volwassen, maar ik ben er nog maar weinig tegengekomen die dat ook echt zijn. Dat je deze vraag stelt geeft al aan dat je nog niet zover bent.
Maar misschien is hij nog best kinderlijk en dat maakt het verschil al wat minder groot. Hoewel ik het verschil tussen een student en een scholier al enorm vind, en als hij 26 is en functioneert op het niveau van een 18-jarige dan is er toch ook iets niet helemaal in orde.
net toen ik...
dit zat te lezen belde mijn vader op. Hij vroeg aan mij of we vanmiddag met hun mee wilde voor een wandeling en samen wat drinken.... Pffff dit is spannend. Wel leuk, zie ik ons hondje want die is zo lief!
Mijn vriend vond het ook een goed idee dus....
Nelleke
Goede ontwikkeling!
knap hoor!
Het is rete moeilijk om in te binden als er zoveel stuk gegaan is. Dus knap van jou en knap van je vader!
Veel plezier...
Mijk
heel slim ook
neutraal terrein, dan is het veel minder moeilijk om rustig te blijven. Thuis binnen lopen de gemoederen veel sneller hoog op!
Fijn!
Ik hoop voor jou dat er rustig gepraat kan worden met je ouders, dat het een fijn gesprek wordt. Je ouders willen waarschijnlijk helemaal niet dat je relatie over moet zijn, tenslotte ben je samen met hem welkom om te komen eten.
Maar ik kan me indenken dat het allemaal wat snel gaat en dat gaat vaak zo als er een groot leeftijdsverschil is.
Ik ben benieuwd of je weer een fijne relatie krijgt met je ouders, dat is toch erg belangrijk,, vind ik.
Leeftijdsverschil
Weet je... Toen ik19 was kreeg ik een vriend van 28, dus ook 9 jaar ouder. En ondanks de enorme klik die we hadden, was dat verschil echt heel duidelijk. Ik zat op de middelbare school, hij had al gestudeerd en had z'n eerste baan. Had net een auto gekocht, woonde op zichzelf, en was dus veel zelfstandiger.
We woonden niet bij elkaar in de buurt, maar toen ik een jaar later ging studeren was dat heel dicht bij hem en zijn huis in en buurt. Ik heb er toen toch heel bewust voor gekozen om een kamer te huren, en eerst eens voor mezelf te gaan zorgen. Echt volwassen te worden, en zelfstandig. Niet op hem als "nieuwe vader" mee te liften, maar alles voor mezelf te regelen.
En met succes. Na twee jaar op kamers, dus drie jaar een relatie, zijn we gaan samenwonen. Inmiddels ben ik 38, zijn we getrouwd en hebben we kinderen, en zijn heel gelukkig samen. Het leeftijdsverschil is verdwenen (behalve als David Bowie ofzo doodgaat), en ik ben heel blij dat we het in het begin zo rustig aan gedaan hebben.
Goed bezig Nelleke
Probeer de rust te houden in de gesprekken en ga zo door!
Goed dat je bent blijven lezen in dit forum
ook ondanks dat de reacties waarschijnlijk niet waren op wat je hoopte. Overigens vind ik het als iemand die al tientallen jaren volwassen is het moeilijk om me altijd volwassen te gedragen als ik moe ben en dan beginnen die kinderen ook nog 'ns, hebben die kinderen dan niet door dat ik het beste met ze voor heb?
Nelleke
Fijn! Praten of gewoon samen wandelen met je vader en de hond is goed.
Je hebt maar 1 papa
En je bent al een grote meid, in zijn ogen is dat misschien moeilijk. Hij ziet je misschien nog als zijn kleine meid en eigenlijk, later...is dat best wel fijn...als je groot en volwassen bent en je nog eens terug kan naar je vader(en moeder)en je je weer even kind kan voelen. Geloof mij maar