Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin

Vraag

Wordt het niet tijd dat zoon op zichzelf gaat wonen?

Mamaveertigplus

Wat schiet TS daar mee op?

Pollewop

Dat is inderdaad ontzettend lastig. Je zoon moet weten dat hij niet verantwoordelijk is voor haar. Heeft hij al eens een gesprek gehad met haar en haar ouders? Misschien dat dit verhelderend kan werken?
De zoon van een vriendin heeft ook al eens zo'n relatie gehad. Meisje dreigde met zelfmoord en al. Hij deed ook alles voor haar, kon ook altijd bij zijn ouders terecht als er wat was. En je wilt niet weten wat er allemaal gebeurt is. Maar uiteindelijk zag hij zelf in dat het geen goede relatie was en heeft het uit gemaakt. Uiteindelijk ook een ander telefoonnummer gekregen omdat ze maar bleef bellen ed.

Als ze bij jullie thuis is mag je haar wel aanspreken op het feit dat ze rommel maakt. Misschien meer van, goh Truus, hier ligt wel heel veel van jou hè. Zullen we het samen even opruimen?

Moeilijk

Dit lijkt me zo moeilijk. Je gunt je kind juist een onbezorgde tijd waarin ze samen een toekomst opbouwen en elkaar steunen en motiveren. Ik denk dat jullie het goed doen, jullie zijn gastvrij en steunen haar. Het is te hopen dat zoon zelf tot inzicht komt om ermee te stoppen en het liefst snel, al zal dat dan wel een enorm drama geven. Ik zou zoon wel stimuleren en schoondochter ook om te blijven afspreken met hun vrienden zonder partner dan kan hij zien hoe het ook anders kan en behoudt zijn vrienden. Wees vooral niet negatief over haar ten opzichte van jullie zoon. Maar ik zou hem wel wijzen op bepaalde zaken en hopen dat hij er over na gaat denken. Uit huis gaan is nu denk ik niet zo handig dan trekt ze waarschijnlijk gelijk bij hem in en claimt ze hem volledig. En het is jullie huis dus je kan best vragen of ze haar spullen wil opruimen.

Uitmaken

En wat ik me ook afvraag. Waarom adviseer je zoonlief t niet uit te maken met deze meid. T vreet energie en deze meid is geen stabiele levenspartner. Nu zijn ze 18 en 20. Over een paar jaar komt er wellicht een kinderwens. Komen er financiele vraagstukken. Hoe is deze vriuw micht zoon ziek worden?

Deze tijd komt nooit meer terug voor je zoon.

redden

Hij kan haar niet redden. Dat moet je hem duidelijk maken (en haar). Dat moet ze zelf doen.
Misschien lukt het hem wel haar richting hulpverlening te bewegen, al zullen haar ouders dat ook wel hebben geprobeerd. Je kan het beste met hem meeleven en blijven herhalen dat hij haar niet in zijn eentje kan redden. Hij moet zelf tot dat besef komen (het zijn maar woorden je moet dat voelen), of de grens bereiken dat hij niet verder met haar wil. Je hebt wel een hele lieve zoon, maar wat hij ook doet, zijn aandeel is maar beperkt.
Moeilijk om toe te moeten kijken.

Ik denk ook dat we het best goed doen

Maar het is moeilijk en vermoeiend.

Op ons advies is ze inderdaad al terug gegaan naar haar psycholoog. Ze heeft sessies op afstand vanwege Corona en zoon is daar regelmatig bij. Hij heeft ook goed contact met haar ouders. Wij overigens ook.
Natuurlijk zeggen we haar op te ruimen, en dat doet ze dan wel, maar het komt niet uit haarzelf. We hebben er een heftige puber bij in huis, die ook nog eens niet eigen is. Dat is vermoeiend.

Ik weet van de verhalen hier en ook uit eigen ervaring met zoon dat sommige kinderen langere en intensievere begeleiding nodig hebben. En ik gun ze dat allebei. Maar als moeder vind ik het vreselijk moeilijk om te zien wat het mijn zoon kost. Los van dat hij echt gek is op haar voelt hij zich verantwoordelijk. Ook al weet hij rationeel dat hij dat niet is. Hij zal het daarom niet snel uit maken.

Ze heeft verrassend veel zelfinzicht voor een 18-jarige met haar problemen. Maar dat maakt nog niet dat ze zichzelf altijd in de hand heeft. Ze is met regelmaat aan het bewijzen dat ze slecht is en dat het allemaal niet uitmaakt. Erg moeilijk om mee om te gaan. Man heeft ook veel minder geduld met ze, dus daar zit ik dan ook nog eens tussen...
Fijn dat ik hier even mijn hart kan luchten!

Mvp: uit huis is geen optie. Deze kinderen hebben, ook al zijn ze voor de wet volwassen, behoefte aan stabiliteit en begeleiding. Ik ga daarom verder niet op dat soort reacties in.

Toekomst

En de toekomst? Hoe zien jullie die?

Toekomst

Die kan ik (gelukkig) niet voorspellen. Daar ben ik ook helemaal niet mee bezig. Alleen wil ik natuurlijk wel graag dat zoon zijn opleiding afmaakt. Het is ook echt wel de opleiding die hij graag wil, dus we zijn blij dat hij dit eerste jaar over mag doen.

Weg ermee zou ik zeggen

Maar heb je niet zoiets van met deze meid komt er alleen maar ellende en mijn zoon is maar 1 x jong die tijd krijgt hij nooit meer terug? Lijkt me niet echt een goed idee om met deze meid verder te gaan en evt kinderen te krijgen.

Fijn dat hij zn jaar over mag doen maar als hij alke energie in zn studie en n evt positieve vriendin had gezet dan was er denk ik wel n grotere kans geweest dat hij t wel had gehaald of zie ik dat verkeerd?

Ik zou t iig vreselijk vinden als mijn zoon een dergelijke vriendin zou hebben en doodsbang zijn dat ze zwanger zou worden.

Alcohol en grenzen

Je doet het fantastisch Pollewop. Betrokken en lief, maar wel met grenzen. Is het een idee dat je bepaalde grenzen nog wat duidelijker stelt, en dan in overleg met je man, omdat hij er nog meer moeite mee heeft? Want je moet nu wel echt zorgen dat je zelf goed overeind blijft. Zo'n positie tussen je zoon en je man in is niet fijn, dat moet je niet al te lang willen volhouden. Dus dat zou ik proberen als ik jou was: kijken waar je praktische zaken wat makkelijker kan maken. Dat kan gaan over opruimen, eten, hoe vaak per week over de vloer, ik heb geen idee maar inventariseer eens bij je man en jezelf en je zoon wat er mogelijk is aan verbetering voor jullie gezin, zonder dat je het meisje laat vallen.

Of, een heel ander soort grens: alcohol. Een instabiel meisje dat drinkt, wordt daardoor nog veel instabieler. Ik weet natuurlijk niet hoe veel en hoe vaak ze drinkt. Maar het zou zo maar kunnen dat ze enorm opknapt als ze kan stoppen met drinken. Zou je daar op aan kunnen sturen, dat ze dat onder begeleiding van haar psycholoog gaat proberen?

Blijf verder gewoon hier je hart luchten. Dat kan ook al het een en ander verhelderen en hopelijk wat lichter maken voor je.

(Blijf ook de bijdragen van MVP negeren.)

Wat van zeggen

Ze zegt toch dat ze hem begeleid? Dan mag je toch ook je mening of advies geven? Deze meid kostcalleen maar geld en energie. Maakt troep. Zoon moet jaar over doen. Daar mag moeder heus wel wat van zeggen.

Wat moet je dan als moeder hier je huis voor openstellen met als gevolg dat haar huis ontploft van de troep en ze soms niet naar zolder kan...

Je mag als moeder hier echt wel wat van zeggen!!

Beste

Zoon is veel meer gebaat bij een lieve positieve vriendin of tijdelijk even geen vriendin zodat hij zn studie ff recht kan trekken.

En nee dat mag moeder niet bepalen maar ze mag zoon wel adviseren. Omdat he als moeder t beste voor je kind wil.

ADHD

Zonnehoed, we weten voldoende over ADHD, mede dankzij dit voor hem. Hij heeft zelf ADD, dus veel van de problematiek is inderdaad bekend hier. We weten dus dat dat niet te genezen. Ze gebruikt geen medicatie momenteel, omdat ze zich daar in het verleden niet prettig bij voelde. Op ons aanraden is ze daarover wel weer in gesprek met haar psycholoog. Ik vind dat heel erg positief, dat ze daar weer voor openstaat.

Zoon is wars van alcohol en drugs, en vindt het ook vreselijk dat zij dat af en toe wel gebruikt (lachgas). Maar het is haar manier van zich afzetten tegen alles en iedereen. En misschien ook wel een manier om gevoelens te dempen. Annie hou, ik ben al lang blij dat hij zich niet over laten halen om mee te doen.

Ik gun zoon een makkelijkere vriendin, maar ik gun haar ook een stabiele vriend en schoonouders die haar door deze moeilijke periode heen helpen. Dus we moeten een vrolijk voort. Jullie reacties dat wij het goed doen deze manier zijn wel heel fijn.

Mvp: denk je nou echt dat wij het er niet met zoon over hebben? En denk jij echt dat hij naar ons luistert als wij hem zeggen dat hij het uit zou moeten maken? Hij is 20 hè! Bovendien lijkt mij dat de snelste manier om hem het huis uit te jagen en de relatie tussen ons en hem voor altijd te verpesten. Hoe dan ook is dit een leerzame en vormen de periode voor hem. Hij wordt daar vast niet slechter van. En zelfs als hij zijn opleiding niet zou halen, zijn er meer wegen die naar Rome het lijden. Mijn taak als ouder is het om hem zijn eigen pad te laten volgen en hem daar zo goed mogelijk bij te steunen.

grenzen stellen

Daarmee bedoel ik niet je zoon adviseren met haar te breken. Van zeer nabij heb ik meerdere malen gezien hoe afkeuring van de ouders het kind juist verder in de armen van het foute vriendje of vriendinnetje jaagt.

Ik vrees dat je weinig kunt doen, behalve zelf meer afstand van haar nemen en meer grenzen stellen. Hoe moeilijk ook. Laat het probleem bij jouw zoon en vooral: bij zijn vriendin. Pas ook op dat je niet haar vervangende ouder, adviseur of therapeut wordt, want zo te lezen is dat al het geval aan het worden omdat haar ouders het niet meer trekken. Laat dit niet jouw probleem worden, hoe triest ook!
Zo te lezen heeft ze al flink voet tussen de deur bij jullie en ik begrijp dat je haar wil helpen, maar pas alsjeblieft op. Ik begrijp je man dan ook wel. Neem afstand. Voor je eigen bestwil. Sommige mensen zijn helaas moeilijk te redden en zijn net zinkende schepen die behulpzame mensen meezuigen in hun ondergang.

Stel ook grenzen.
Wijs haar elke keer weer op de puinhoop die ze achterlaat. Accepteer geen dronkenschap in jouw huis meer. Accepteer niet meer dat jij niet op zolder kunt komen als ze daar weer lange tijd zitten.

Blijf ondertussen wel je zoon steunen, maar laat haar meer los en stop met redden, want dit is een gebed zonder end. Hopelijk ziet jouw zoon dat op den duur ook in.

Dit

Het gaat er niet om dat je je zoon moet dwingen t uit te maken. Maar in gesprekken zou je t wel kunnen noemen. Tijd kan je nl nooit meer terugdraaien.

Maar doe wat je denkt dat goed is dat is altijd t beste.

Tja

Als ik zeker wist dat zij niet meer te redden zou zijn, zou ik het een stuk makkelijker vinden afstand te houden. Maar ik heb sterk het gevoel dat ze met wat hulp en ondersteuning wel weer vaste grond onder haar voeten kan krijgen. In ieder geval hoop ik dat intens. Daar wil ik haar wel bij helpen. Ook al omdat het zomaar zou kunnen zijn dat ze toch een blijvertje is. Mijn man en ik zijn op dezelfde manier gestart namelijk. Ik had er toch niet aan moeten denken dat zijn ouders op een breuk tussen ons hadden aangestuurd.

We hebben wel al besproken met haar dat ze niet hier in huis kan komen wonen. Ze gaat straks beginnen aan een studie hier in de buurt en wil dan op kamers, maar ze gaf zelf ook al aan dat ze dan niet voor een overbruggingsperiode hier in huis wil. Dat lijkt mij ook heel verstandig.

Maar ik vind het lastig balanceren tussen alle partijen. Dank voor je input in ieder geval. En inderdaad hebben wij al aan zo’n aangegeven dat sommige mensen niet gered kunnen worden. En dat het uiteindelijk allemaal haar eigen verantwoordelijkheid is, en niet de zijne. Maar ja, wat hij met zijn verstand weet is nog niet het zelfde als wat hij voelt.

En soms...

Ik ken al een jaar of 10 iemand die ook ADHD heeft. Indertijd was hij nog zoekende naar zichzelf en hoe hij zijn leven op orde moest brengen. Problematische jeugd omdat hij 'lastig' was, zijn ouders gescheiden, moeder die zelf niet heel stabiel was en niet goed met haar kinderen kon omgaan etc. Hij zag het vaak ook zelf niet zitten "wat maakt het uit" etc etc.

En toch, op een bepaald moment, ontmoette hij iemand èn er gebeurde iets in zijn leven waardoor hij het leven door andere ogen ging zien. Dit is een paar jaar geleden gebeurd en hij is een ander mens. Van zijn ADHD merk je eigenlijk weinig meer. En dat komt zeker ook door zijn vriendin. En niet zozeer doordat zij hem 'opgevoed' heeft, maar meer doordat er iemand is die hem de moeite waard vond om haar leven mee te delen en samen een toekomst op te bouwen.
Misschien is de vriendin van je zoon nog wat jong, maar juist dat je de moeite waard bent, ondanks je "lastige gedrag" is natuurlijk heel belangrijk.
Kunst is alleen dat zoon ook zijn eigen grenzen moet blijven bewaken.

Hmm ...

Misschien zou je die lijdensweg naar Rome kunnen verlichten met een twee sporen stappenplan: enerzijds investeren in assertiviteit bij je zoon en anderzijds de schoondochter gedurig helpen een goede omgang te vinden met haar ADHD.

Voor het eerste liggen cursussen assertiviteit en conflictbeheersing voor de hand, naast zelf het goede voorbeeld geven.

Voor het tweede zou ik denken aan het aanmoedigen van een zeer gezonde leefstijl in het algemeen en een sportieve in het bijzonder.

Intensief sporten brengt meestal een stofwisseling teweeg die gemoedsrust en concentratievermogen bevordert. Eenmaal gegrepen door de behoefte zoveel mogelijk spiermassa aan te kweken ten behoeve van het prestatieniveau, zal de hang naar het consumeren van alcoholhoudende dranken - hopelijk drastisch! - afnemen.

Alcohol werkt immers als een rem op spiergroei - zo leert iedere actieve sporter - , mede omdat het de nachtrust verstoort. Voor de aanmaak van groeihormoon is namelijk een diepe slaap vereist, terwijl iemand met alcohol in het bloed daar niet of nauwelijks toe geraakt. Een ideale nachtrust kent drie fasen van diepe slaap en de bijbehorende productie van groeihormoon. Daarvoor zijn 8 tot 10 uren benodigd. Een goede zogeheten 'slaapkamerhygiëne' kan daarbij goede diensten verrichten.

Regelmatig sporten bevordert discipline; miet alleen als het gaat om slapen, maar ook als het gaat om voeding: d.w.z. niet te veel of te weinig tot je nemen en er zoveel mogelijk voor zorgen dat e.e.a. van zo goed mogelijke kwaliteit is. Iemand met ADHD doet er zeer verstandig aan om te letten op voldoende inname van de rustgevende mineralen magnesium en kalium. Overleg desnoods met de huisarts over het gebruik van voedingssupplementen.

Wie op een dergelijke manier zichzelf goed verzorgt, voorziet zichzelf eigenlijk in ene moeite door van een positieve grondhouding, die op haar beurt het zelfvertrouwen en de eigendunk weer op een hoger peil brengt. Al helemaal als het sporten in groepsverband plaatsvindt.

Sporters zijn de enthousiaste mensen die ik ken en het is doorgaans - d.w.z. enkele narcistische Iezegrimmen daargelaten - een waar genot om met hun om te gaan.

Rode krullenbol

Aduh! Een 'slip of the pen' ...

"miet" moet zijn: "niet"

Rode krullenbol

mamaveertigplus (ot)

Kun je het denigrerende meid niet gebruiken. Los van al je andere totaal overbodige interventies in draadjes op OO maar daar kan ik niks over zeggen zonder meta te worden.

Meta?

Meid is n doodnormaal woord

Meid

heeft wel degelijk een negatieve lading, Mvp, zeker in combinatie met de rest van je negatieve teksten.
Ik wil dit meisje zo goed als mogelijk helpen, zonder dat ik haar hulpverlener word. Dat verdient ieder kind dat worstelt met zichzelf en al helemaal het meisje waar mijn zoon van houdt. Waar ik naar zoek is de balans.
Dank aan de andere reageerders, we zitten dus op de goede lijn maar we kunnen hier en daar wat strikter zijn.
We gaan de kamer van zoon veranderen zodat er een tweepersoonsbed in past, dan hoeven ze niet meer in het logeerbed op zolder. En we hebben de vakantie naar Zuid-Spanje verboden. Het was de bedoeling dat zoon zou rijden, maar dat vinden we niet verantwoord, 2 hele dagen achter het stuur en overnachten in de auto. Want dat was het plan. Ze bedenkt echt hele leuke dingen zonder de consequenties te overzien 😉. Ze gaan nu op zoek naar iets dichter bij huis, of ze gaan vliegen.

Pollewop

Je doet het heel goed vind ik. Ik zou ook denken aan een tweesporenbeleid: je zoon helpen voor zover hij dat toelaat met zijn ADD en zijn vriendin ondersteunen in haar zoektocht naar en acceptatie van zichzelf. Ik vind het erg aandoenlijk dat ze blijkbaar luistert naar wat jullie haar meegeven.

Je schrijft dat haar ouders het niet meer trekken, en dat zij en haar ouders een instabiele relatie hebben. Misschien komt ze wel niet voor niets op jullie pad. Hoewel het natuurlijk best een opgave is, een rommelige en impulsieve puber erbij, is het juist ook weer prettig dat het niet je eigen kind is, waardoor je eigen emoties er toch minder in meespelen.

Verder zou ik nooit, maar dan ook nooit proberen te stoken in een relatie. Dat is dé manier om je kind kwijt te raken.
Ik vind het ook een mooie eigenschap, dat zorgzame van je zoon. Dit is ook een periode waarin hij kan leren om zijn eigen grenzen te herkennen en toch voor iemand te gaan. Ze zijn allebei nog jong en hebben idd je begeleiding nodig. Juist als de relatie met jou goed is, zullen ze ook dingen van je aannemen, en open met jullie praten. En als je zoon merkt dat jij er ook voor zijn vriendin bent, kan hij wellicht zijn zorgen wat loslaten.
Fijn dat je zoon z'n jaar nogmaals mag doen. En ook fijn dat je 'schoondochter' weer een opleiding heeft gevonden. Misschien kan ze begeleiding krijgen, vanwege de adhd? Daar zou je eens achteraan kunnen gaan, samen met haar?

Pollewop

'Ze bedenkt echt hele leuke dingen zonder de consequenties te overzien 😉.'

En dan is het zuur dat jij dat moet afremmen, en haar moet teleurstellen. Voor mensen met ADHD misschien wel extra zuur, want ze worden al zo vaak 'teruggefloten', door het leven zelf. Maar het is wel heel belangrijk dat je dat doet. Jij bent dan toch een beetje hun realiteitszin. Zolang je uitlegt dat je het niet doet om vervelend te zijn, maar gewoon omdat jij meer inzicht hebt in de consequenties, kan ze er hopelijk ook het voordeel van zien.

Gezonde grenzen

Er zijn al veel goede dingen gezegd. Ik moet nog denken aan een les die ik zelf door schade en schande heb geleerd. Ik heb ooit een suïcidale vriendin proberen te redden en daar raakte ik helemaal in verstrikt. Zij weigerde overigens professionele hulp in te schakelen. Op een gegeven moment besefte ik dat ik haar niet meer kon helpen. Ik had daarbij het volgende beeld. Zij ligt met een slagaderlijke bloeding op straat en ik stel voor om 112 te bellen (professionele hulp in te schakelen). Zij zegt: "Ik vertrouw die lui niet. Plak er nou maar gewoon een pleister op." En dat heb ik een hele tijd ook nog gedaan ook! Tot ik de absurditeit van wat ik aan het doen was besefte. Ik realiseerde me dat ik mezelf schromelijk overschatte en dat ik totaal boven mijn macht greep door me op die manier tot haar te verhouden. Mij heeft dit beeld veel helderheid gegeven over wat ik aan het doen was. Misschien kan het jullie en je zoon ook helpen om te voelen wat je wel en niet voor haar kunt doen?