Ten einde raad
Vanwege herkenbaarheid zal ik wat feiten verdraaien. Ben getrouwd, 2 kinderen, 1 van 19, 1 van 15. Om de oudste en haar vader gaat dit topic. Ze heeft ruim een jaar geleden diagnose add gekregen, net als haar vader een jaar of 10 geleden. Schoolloopbaan van dochter gaat al jaren met horten en stoten en ze heeft haar havo diploma gehaald. Heeft een jaar hbo gedaan maar dat heeft ze niet gehaald. Toen ze ons vertelde dat ze het niet zou halen hebben we gezegd dat ze dit jaar dan maar moest werken, zo goed als fulltime. Mocht ook deels vrijwilligerswerk zijn, en evt iets waar haar interesse/hobby was. Maar niet de hele dag op bed/in huis hangen en ook kostgeld betalen (wat wij opsparen voor haar, voor later). En nu zijn we maanden verder en is het vinden van een baan niet gelukt, ze heeft wel wat gedaan, maar kon dan toch niet blijven..is toch nog heel veel thuis. Er komt zonder aansporing van mijn kant weinig uit. Ook weet ze nog niet wat ze verder wil.
Mijn man kan hier helemaal niet tegen, die maakt zich er enorm druk om, is er erg boos en overstuur over. Doet dat niet naar haar, maar naar mij.
Ik baal ook van de situatie, maar ik hoor eigenlijk van een boel mensen dezelfde ervaring met pubers van die leeftijd. Ik denk: het is allemaal heel frustrerend en rot maar het kwartje moet bij mijn dochter valen en tot die tijd zal ik haar op alle mogelijke manieren ondersteunen en soms ook wel wat dwingender zijn. Het komt uiteindelijk goed, voor mijn gemoedsrust moet ik het maar een beetje loslaten, ze is niet verslaafd, steelt niet, etc.
Man vindt dat ik niet streng genoeg ben naar dochter toe, hij vindt dat er consequenties moeten komen voor haar luie gedrag.
En nu zitten we in een impasse, ik zit tussen dochter en man in en ik begin er mentaal aan onderdoor te gaan, en begin het ook lichamelijk te merken.
Ik heb aan man therapie voorgesteld voor ons, om samen er uit te komen, maar dat ziet hij niet zitten.
kaatjecato schreef op 12-11-2025 om 20:51:
[..]
Onze relatie is er bijna onder geklapt. Maar uiteindelijk heb ik aangestuurd op dat we samen een training Verbindend gezag gingen volgen. Daarnaast heeft hij zelf hulp gezocht (ook voor andere zaken, en na lang aandringen van mij) waarbij hij onder andere ACT (Acceptance & Commitment Therapy) oefeningen deed. Daarin werd hij bijvoorbeeld actief bevraagd: wat is het ergste dat er kan gebeuren. Deed hij meditatie oefeningen. En wat hielp was dat het op een gegeven moment ook beter ging met zoon zelf, dat gaf lucht en ruimte om weer de goede dingen te zien, uit de negatieve spiraal te komen.
Edit: ik moet erbij zeggen dat het met onze zoon een stuk slechter ging dan de situatie van de dochter van TO, zoals ik op basis van de openings post van TO inschat.
Het is precies wat jij zegt, man blijft (in mijn ogen) star in zijn eigen gelijk hangen en heeft zelf, ondanks zijn diagnose, heel hard gewerkt om dingen te bereiken. Dat is heel knap, dat hem dat allemaal is gelukt. Hij snapt niet dat dochter niet 'gewoon' aan de slag gaat.
Ik probeer dochter vaak wat los te laten, maar af en toe wat strenger te zijn. Laat haar klusjes doen in huis en stimuleer haar door dingen te gaan onderzoeken. Man is erg gefrustreerd over de situatie, en ik ben de enige waarbij hij dit loslaat. En dat is ook ongezond, want hij kropt al zijn ergernis op. Ik heb ook die frustratie, maar krijg zijn frustratie erbij. (Ben vrij hooggevoelig dus de afgelopen maanden ook veel last van stress in mijn lijf, ik voel ook zijn stress, ook als hij niks zegt.
Ik heb man gezegd dat ik wil praten met iemand erbij, zodat we er samen uitkomen. Want in een gesprek blijven we steeds in een zelfde kringetje rondlopen. En eigenlijk is dat mijn enige optie. Maar hij vindt niet dat dit zijn probleem is, maar dat dochter het probleem is.
Ik zie een kind dat erg zoekende is, zich deels nog gedraagt als een puber (en een grote bek krijgen is ook niet leuk) maar ze is eigenlijk in sommige opzichten enorm braaf. Als je het van een afstand bekijkt is er weinig aan de hand dan dat ze geen daginvulling heeft en het vinden van werk, ook om geld te hebben, niet zo snel en soepel gaat. En dat ze moet gaan onderzoeken wat ze hierna gaat doen.
Elke keer denk ik: ik ben toch niet gek? Heeft mijn man dan toch gelijk? Maar ik hoor om mij heen zoveel zelfde verhalen, maar als ik dat tegen mijn man zeg dan komt dat niet binnen.
Kopjesoep01 schreef op 13-11-2025 om 06:57:
[..]
.Maar hij vindt niet dat dit zijn probleem is, maar dat dochter het probleem is.
Naar dat je herkent wat ik schrijf, want ik weet hoe ingewikkeld het is om 'ertussenin' te staan. En inderdaad ook hoe het je kan slopen om in die stress van de ander te worden getrokken, zonder dat je daar in gelooft.
En hij kan het niet meer mis hebben dan hierboven: dochter heeft eigenlijk geen probleem. Zij doet het in haar tempo. De enige die een probleem heeft (of maakt) is hij, en hij maakt het vervolgens jullie probleem omdat hij wil dat je dochter en jij het oplossen.
Wat je het liefst wil is dat hij zijn eigen gedachten gaat onderzoeken. Waarom is het belangrijk dat ze zo snel mogelijk aan het werk gaat? Welke doemscenario's heeft hij in zijn hoofd? Wat wil hij nu eigenlijk echt voor dochter? En waarom wordt hij er zo onrustig van dat ze daar meer tijd voor nodig heeft? Wat is het belangrijkste in het leven? Maar dit inderdaad wel onder begeleiding, want anders zal hij die gedachten als waarheid aannemen en ze niet echt willen uitdagen en onderzoeken, vrees ik.
Er is trouwens ook een goed boek over Nieuwe Autoriteit, als je daar eerst iets over wil lezen. Het is erg gericht op voorbeelden van kinderen die destructief gedrag laten zien, maar ik vind het eigenlijk basismateriaal voor alle ouders, omdat het echt gaat over een basishouding in opvoeding. Het gaat precies ook over de tegenstelling die we vaak bij ouders zien, waarbij de een meer op verbinding gericht is (soms te toegeeflijk) en de ander meer op grenzen stellen (vaak met consequenties en straf).
Dank je wel KaatjeCato, er zit veel weerstand bij mijn man en 'in therapie gaan'. Heeft het er met niemand anders over, loopt nu ook vast op werk (combi overload op werk + stress van thuis). Zijn schrikbeeld is een kind dat nog tot in lengte van dagen thuis woont en de financiën/loopbaan niet op orde heeft.
Hoe heb jij je man zover gekregen dat hij wel met jou en een ander in gesprek ging?
Kopjesoep01 schreef op 13-11-2025 om 08:57:
Dank je wel KaatjeCato, er zit veel weerstand bij mijn man en 'in therapie gaan'. Heeft het er met niemand anders over, loopt nu ook vast op werk (combi overload op werk + stress van thuis). Zijn schrikbeeld is een kind dat nog tot in lengte van dagen thuis woont en de financiën/loopbaan niet op orde heeft.
Hoe heb jij je man zover gekregen dat hij wel met jou en een ander in gesprek ging?
Dat is niet van de ene op de andere dag gelukt. Mijn man had ook veel weerstand en therapie vond hij ook nooit nodig (want dan is er iets mis, en stel je toch voor dat je moet erkennen dat je het zelf niet meer weet). En elke keer dat hij wel (mee)ging naar een therapeut deed hij dat ook met veel weerstand. Uiteindelijk was er een crisis voor nodig waarin ik aangaf dat ik een pauze wilde van onze relatie. Omdat ik altijd oplossingen zocht (o.a. in therapie) en hij alleen maar kritiek had op die oplossingen, maar nooit zelf met een echte concreet plan kwam, behalve foeteren en vinden dan anderen moesten veranderen.
Dus ik zou proberen te blijven aandringen, eventueel het boek aanschaffen en hem ook vragen het te lezen (misschien tegelijkertijd) zodat je het erover kunt hebben. En hou er rekening mee dat je uiteindelijk zelf misschien heel duidelijke grenzen aan moet geven. Benoemen dat het jullie relatie op het spel zet. Als hij het echt zo'n groot probleem vind, waarom wil hij dan geen hulp vragen?
Mijn man is er van overtuigd dat er met hem niks mis is, maar dat dat bij dochter ligt. Dus hoezo therapie voor hem/ons?
Ik wil ook niet meteen roepen dat hij de fouterik is, en dat ik het altijd bij rechte eind heb. Maar in dit geval denk ik dat hij (door add?) te strak in zijn overtuiging blijft hangen, niet ziet wat dat met hem, mij en mijn dochter doet. Dit werkt juist averechts.
Ik zou ook niet roepen dat hij fout is. Je kunt wel aangeven dat jullie er samen niet meer uit komen en dus hulp nodig hebben om er wel samen uit te komen. En dat dat is wat jij wilt: er samen uit komen, dit niet de bom onder jullie huwelijk laten zijn.
Complimenten dat je nu naast jullie dochter gaat staan, en niet tegenover haar. Je doet het goed hoor.
Man heeft daar juist kritiek op, vindt dat ik de kinderen niet op nr 1 moet hebben, maar hem.
Kun je niet voorstellen om je samen wat meer te gaan verdiepen is ADD en wat dat vraagt aan begeleiding door de ouders (en door de partner)?
Dan wordt het een project waar jullie samen aan gaan staan, meer expertise verwerven, maar ook met elkaar kunnen overleggen over je bevindingen. Dat kan beginnen met een ik-boodschap: ik weet niet goed hoe we hiermee om moeten gaan, ik zie dat we twee verschillende manieren hebben en we weten allebei niet wat het beste is. Zullen we ons hier eens in gaan verdiepen.
Bijvoorbeeld: https://www.centrumvooravondonderwijs.com/cursus/adhd---omgaan-met/tadhd; maar kan ook websites met tips, artikelen of lidmaatschap van stichting Balans. Het mooiste is als jullie samen beslissen wat je gaat doen en je bevindingen ook samen deelt en bespreekt.
tsjor schreef op 13-11-2025 om 10:47:
Kun je niet voorstellen om je samen wat meer te gaan verdiepen is ADD en wat dat vraagt aan begeleiding door de ouders (en door de partner)?
Dan wordt het een project waar jullie samen aan gaan staan, meer expertise verwerven, maar ook met elkaar kunnen overleggen over je bevindingen. Dat kan beginnen met een ik-boodschap: ik weet niet goed hoe we hiermee om moeten gaan, ik zie dat we twee verschillende manieren hebben en we weten allebei niet wat het beste is. Zullen we ons hier eens in gaan verdiepen.
Bijvoorbeeld: https://www.centrumvooravondonderwijs.com/cursus/adhd---omgaan-met/tadhd; maar kan ook websites met tips, artikelen of lidmaatschap van stichting Balans. Het mooiste is als jullie samen beslissen wat je gaat doen en je bevindingen ook samen deelt en bespreekt.
Dat vind ik een heel wijs advies. Ik weet niet of je kind nu begeleiding heeft bij de ADHD, dat zou ook een ingang kunnen zijn. Dan heb je het niet over goed en fout, maar over extra kennis en tips.
Mijn partner verwijt me ook wel eens dat ik mijn kinderen op 1 zet. Ik pareer dat meestal met een opmerking dat dat evolutionair volstrekt logisch is. En dat er ook diersoorten zijn waarvan de vrouwtjes de mannetjes na de paring opeten, dus dat hij best mazzel heeft. Zo'n opmerking moet je natuurlijk niet maken als je verwacht dat dat verkeerd landt, maar soms kan het net de spanning wat breken.
Goed advies van Tjsor, in elk geval om mee te beginnen. De vraag is wel of het leidt tot andere inzichten over opvoeding en wat een kind dan nodig heeft. Zelfs met inzichten over hoe ADHD werkt, kun je je behoorlijk ingraven in het idee wat dochter dan dus nodig heeft (en dus zou moeten doen). Als iemand weinig bereid is tot zelfreflectie, kan het lastig blijven.
Mijn man was voor dit soort dingen helaas ook altijd minder te porren, eigenlijk alles wat werk van hem vroeg. Met de overtuiging dat het het kind was dat aan het werk moest, en niet hij.
Als ik jouw posts lees, zie ik heel veel overeenkomsten, ook in dat mijn man ook vond dat ik het vooral met hem eens moest zijn, en hem moest steunen. Dus hem op 1 zetten. Een beetje rigide manier van denken, want je leeft inmiddels met meerdere volwassenen in een huis en het is sowieso niet de ouders tegenover de kinderen. Een voorbeeld: als mijn man ergens ongemak van ervaarde, vond hij dat ik hem daarin moest steunen, zonder af te wegen wat dit betekende voor de anderen in het gezin. Dat heb ik hem op een gegeven moment echt onomwonden uit moeten leggen, dat ik dat niet ging doen. Dat zijn ongemak niet de maatstaf was voor hoe we dingen in huis doen. Toen viel het kwartje. Maar voordat je dit soort patronen helder ziet én kunt benoemen ben je vaak al heel wat jaren verder.
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 11:43:
Goed advies van Tjsor, in elk geval om mee te beginnen. De vraag is wel of het leidt tot andere inzichten over opvoeding en wat een kind dan nodig heeft. Zelfs met inzichten over hoe ADHD werkt, kun je je behoorlijk ingraven in het idee wat dochter dan dus nodig heeft (en dus zou moeten doen). Als iemand weinig bereid is tot zelfreflectie, kan het lastig blijven.
Mijn man was voor dit soort dingen helaas ook altijd minder te porren, eigenlijk alles wat werk van hem vroeg. Met de overtuiging dat het het kind was dat aan het werk moest, en niet hij.
Als ik jouw posts lees, zie ik heel veel overeenkomsten, ook in dat mijn man ook vond dat ik het vooral met hem eens moest zijn, en hem moest steunen. Dus hem op 1 zetten. Een beetje rigide manier van denken, want je leeft inmiddels met meerdere volwassenen in een huis en het is sowieso niet de ouders tegenover de kinderen. Een voorbeeld: als mijn man ergens ongemak van ervaarde, vond hij dat ik hem daarin moest steunen, zonder af te wegen wat dit betekende voor de anderen in het gezin. Dat heb ik hem op een gegeven moment echt onomwonden uit moeten leggen, dat ik dat niet ging doen. Dat zijn ongemak niet de maatstaf was voor hoe we dingen in huis doen. Toen viel het kwartje. Maar voordat je dit soort patronen helder ziet én kunt benoemen ben je vaak al heel wat jaren verder.
Wat goed uitgelegd, Kaatje!
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 11:43:
Goed advies van Tjsor, in elk geval om mee te beginnen. De vraag is wel of het leidt tot andere inzichten over opvoeding en wat een kind dan nodig heeft. Zelfs met inzichten over hoe ADHD werkt, kun je je behoorlijk ingraven in het idee wat dochter dan dus nodig heeft (en dus zou moeten doen). Als iemand weinig bereid is tot zelfreflectie, kan het lastig blijven.
Mijn man was voor dit soort dingen helaas ook altijd minder te porren, eigenlijk alles wat werk van hem vroeg. Met de overtuiging dat het het kind was dat aan het werk moest, en niet hij.
Als ik jouw posts lees, zie ik heel veel overeenkomsten, ook in dat mijn man ook vond dat ik het vooral met hem eens moest zijn, en hem moest steunen. Dus hem op 1 zetten. Een beetje rigide manier van denken, want je leeft inmiddels met meerdere volwassenen in een huis en het is sowieso niet de ouders tegenover de kinderen. Een voorbeeld: als mijn man ergens ongemak van ervaarde, vond hij dat ik hem daarin moest steunen, zonder af te wegen wat dit betekende voor de anderen in het gezin. Dat heb ik hem op een gegeven moment echt onomwonden uit moeten leggen, dat ik dat niet ging doen. Dat zijn ongemak niet de maatstaf was voor hoe we dingen in huis doen. Toen viel het kwartje. Maar voordat je dit soort patronen helder ziet én kunt benoemen ben je vaak al heel wat jaren verder.
Het zouden broers kunnen zijn...
Wat ik wil benadrukken: het kan dus wel veranderen, maar het kan heel veel tijd en energie kosten.
Hem bewegen tot therapie of wat voor soort begeleiding dan ook, vraagt denk ik inzicht dat je elkaar als ouders steeds verder in een bepaalde hoek drukt, vanuit die verschillen omdat je voor elkaar gaat proberen te compenseren. Jij steeds meer de verbinding met dochter zoekend omdat haar vader steeds meer uit verbinding gaat, haar vader steeds strenger omdat jij steeds toegeeflijker wordt (in elk geval in zijn ogen). Die dynamiek wil je verbreken, maar dat vraagt van jullie beiden om je visie op ouderschap en opvoeding onder de loep te nemen. En dus te realiseren dat verbinding en grenzen goed samen gaan, niet elkaars tegenpolen zijn. Sterker nog: ze hebben elkaar nodig. Zonder verbinding kun je geen grenzen stellen. De methode Nieuwe Autoriteit gaat precies daarover.
Misschien dat dit in combinatie met psycho-educatie over ADHD kan helpen. Want alleen met psycho-educatie ligt de nadruk mogelijkerwijs nog teveel op dochter en minder op wat dit van jullie als ouders vraagt.
Misschien je man de link laten lezen die ik eerder plakte?
Dat topic is van een jaar geleden en ik heb het en maand geleden omhoog geschopt.
Het gaf mij goede moed voor de toekomst. Zoon heeft sinds een paar weken een huis en nu ook een baan.
Ik heb heel veel aan jullie reactie, het zet me weer aan t denken en zo kan ik dingen weer op een rijtje krijgen, dank jullie wel!