Ten einde raad
Vanwege herkenbaarheid zal ik wat feiten verdraaien. Ben getrouwd, 2 kinderen, 1 van 19, 1 van 15. Om de oudste en haar vader gaat dit topic. Ze heeft ruim een jaar geleden diagnose add gekregen, net als haar vader een jaar of 10 geleden. Schoolloopbaan van dochter gaat al jaren met horten en stoten en ze heeft haar havo diploma gehaald. Heeft een jaar hbo gedaan maar dat heeft ze niet gehaald. Toen ze ons vertelde dat ze het niet zou halen hebben we gezegd dat ze dit jaar dan maar moest werken, zo goed als fulltime. Mocht ook deels vrijwilligerswerk zijn, en evt iets waar haar interesse/hobby was. Maar niet de hele dag op bed/in huis hangen en ook kostgeld betalen (wat wij opsparen voor haar, voor later). En nu zijn we maanden verder en is het vinden van een baan niet gelukt, ze heeft wel wat gedaan, maar kon dan toch niet blijven..is toch nog heel veel thuis. Er komt zonder aansporing van mijn kant weinig uit. Ook weet ze nog niet wat ze verder wil.
Mijn man kan hier helemaal niet tegen, die maakt zich er enorm druk om, is er erg boos en overstuur over. Doet dat niet naar haar, maar naar mij.
Ik baal ook van de situatie, maar ik hoor eigenlijk van een boel mensen dezelfde ervaring met pubers van die leeftijd. Ik denk: het is allemaal heel frustrerend en rot maar het kwartje moet bij mijn dochter valen en tot die tijd zal ik haar op alle mogelijke manieren ondersteunen en soms ook wel wat dwingender zijn. Het komt uiteindelijk goed, voor mijn gemoedsrust moet ik het maar een beetje loslaten, ze is niet verslaafd, steelt niet, etc.
Man vindt dat ik niet streng genoeg ben naar dochter toe, hij vindt dat er consequenties moeten komen voor haar luie gedrag.
En nu zitten we in een impasse, ik zit tussen dochter en man in en ik begin er mentaal aan onderdoor te gaan, en begin het ook lichamelijk te merken.
Ik heb aan man therapie voorgesteld voor ons, om samen er uit te komen, maar dat ziet hij niet zitten.
Het wekt bij mij de indruk dat het je man een beetje over de schoenen loopt allemaal, hij zit zelf niet lekker in zijn vel en dan loopt project-dochter ook nog eens niet goed en dat geeft zowel zorgen als het gevoel dat hij dat ook al niet voor elkaar krijgt.
Het zou hem zoveel lucht geven als hij haar ontwikkeling los kan zien van zichzelf. HIj hoeft haar niet meer te vormen, ze doet dat zelf en heeft hooguit steun en hulp van jullie nodig. Er is geen uitkomst die bereikt moet worden, het is niet de zoveelste klus die "af" moet voor hij opgelucht adem kan halen.
Ze is al waar ze moet zijn. Haar leven is nu. En de rest volgt vanzelf. Net als bij ieders leven.
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 15:38:
Misschien dat dit in combinatie met psycho-educatie over ADHD kan helpen. Want alleen met psycho-educatie ligt de nadruk mogelijkerwijs nog teveel op dochter en minder op wat dit van jullie als ouders vraagt.
Nu hoop ik toch dat je bij psycho-educatie ook handvaten krijgt over hoe je ermee om kunt gaan! en dan kan zij altijd nog roepen dat hij het niet goed doet.
Therapie voorstellen waarbij de onderliggende boodschap is dat hij het niet goed doet, ik kan me voorstellen dat iemand daar geen trek in heeft. De focus ligt dan op de onderlinge relatie en niet op de problematiek rond dochter. In feite maak je het probleem alleen maar groter.
tsjor schreef op 14-11-2025 om 08:00:
[..]
Nu hoop ik toch dat je bij psycho-educatie ook handvaten krijgt over hoe je ermee om kunt gaan! en dan kan zij altijd nog roepen dat hij het niet goed doet.
Therapie voorstellen waarbij de onderliggende boodschap is dat hij het niet goed doet, ik kan me voorstellen dat iemand daar geen trek in heeft. De focus ligt dan op de onderlinge relatie en niet op de problematiek rond dochter. In feite maak je het probleem alleen maar groter.
De handvatten bij psycho-educatie over opvoeding zijn er wel maar niet gericht op de dynamiek waar Kopjesoep1 en haar man in zitten.
De vraag is eigenlijk ook of het écht over de problematiek van dochter gaat. Het gaat veel meer over het systeem van het gezin, verschillende visies op opvoeding, en de relaties die lijden onder de onenigheid daarover.
Vandaar mijn advies: doe beiden.
Dat is het ook, zijn emmer is overgelopen de afgelopen weken. Maar ik weet niet hoe ik dit aan zijn verstand gepeuterd krijg. Hij is daar echt heel standvastig en overtuigd in. Plus dat hij allergisch is voor het feit dat hij de 'schuldige' is. Ik heb heel vaak aangegeven dat ik er samen uit wil komen, dat ook ik tekortkomingen heb en het onvermogen om constructief te praten. Ik hoor hem ook al niet meer in het heetst van de strijd. Mijn insteek is echt om er samen aan te werken. Nu zitten we elk op ons eigen eilandje en is er over dit onderwerp geen communicatie meer, ook weer tot grote frustratie van hem, en dat snap ik goed. Maar ik kan geen gesprek meer aangaan op de manier waarop we het tot nu toe hebben gedaan want dan komen we er niet uit. Dus houd ik die deur nu dicht.
'Plus dat hij allergisch is voor het feit dat hij de 'schuldige' is. Ik heb heel vaak aangegeven dat ik er samen uit wil komen, dat ook ik tekortkomingen heb en het onvermogen om constructief te praten.'
Maar dan nog ben jij degene die de problemen definieert, inclusief je eigen problemen. Dat gaat niet helpen. Vandaar dat ik de focus niet zou leggen op de onderlinge relatie, wat volgens mij toch echt een uitbreiding van de problematiek is, maar op het probleem van de vraag: hoe gaan we het beste om met onze dochter, die op dit moment vastloopt.