Uit huis en mogelijk ASS
ik heb al een hele tijd door jullie berichten en vragen gescrold en her en der wel wat topics gelezen die dezelfde lading hebben als mijn ‘zorgen’
Maar die zijn al lange tijd geleden gepost. Vandaar dat ik toch mijn eigen topic hier open.
Ik ben een 49 jarige moeder met een zoon van 23 jaar.
Zoon heeft al twee jaar een vaste baan, verdient goed en gaat binnenkort op zichzelf wonen.
Klinkt prima en dat is t eigenlijk ook.
Maar mijn overbezorgdheid veroorzaakt voor mezelf soms ingewikkelde emoties.
Op basisschool werd er geopperd dat ze onze zoon wilde testen op autisme, wij hebben toen de keuze gemaakt dit niet te doen, omdat hij zijn leven prima kon leiden. Weliswaar zagen wij ook dat hij sociaal niet heel handig was, maar zijn leven lang een stempel was ook niet de keuze die wij voor hem wilden. Er zullen hier genoeg mensen zijn die dit vreemd vinden. Maar 20 jaar geleden was dit voor ons een weloverwogen keuze.
Zoon heeft HAVO en HBO prima doorgelopen. Hij had wel wat vrienden maar contact onderhouden vond hij lastig. Werkte in supermarkt en horeca met veel plezier.
Echter nu hij minder met leeftijd genoten in aanraking komt doordat hij nu werkt, merken wij dat zijn sociale leven ook steeds minder wordt.
Hij werkt met verschillende leeftijdsgroepen samen en daar heeft hij plezier, maar buiten werk doen ze niets samen.
De vrienden die hij heeft ziet hij max twee keer per maand en hij geeft zelf ook aan dat hij dat jammer vindt.
Hij is afwachtend en wil liefst in middag appen om in avond iets te doen. Hij loopt er zo natuurlijk tegenaan dat anderen al iets gepland hebben. Daar zou hij van kunnen leren, maar dat is dus niet zo.
Daardoor zit hij zich in weekend meestal
te vervelen. Lijkt dit ook niet te kunnen ‘omdraaien’ en afspraken te plannen.
Nu is hij nog thuis, maar ik krijg er nu al buikpijn van als ik eraan denk dat hij straks alleen de weekenden in zijn appartementje moet doorbrengen. Natuurlijk weet ik dat ik dit niet meer voor hem kan regelen. Maar soms denk ik; hadden we vroeger wel maar een test laten doen en had hij toen hulp kunnen krijgen om zijn (waarschijnlijke) vorm van ASS beter te kunnen handelen.
Hem nu nog laten testen is geen optie. Een stempel zou zijn leven onrustiger maken. Hij wil niet anders zijn dan anderen. En is ook niet bespreekbaar.
Zijn er hier ouders die ervaring hebben met jong volwassen met ASS die zelfstandig wonen? Hoe redden zij zich en hoe vullen ze hun leven in.
Kan echt wakker liggen van de ‘angst’ dat hij eenzaam en alleen is zodra hij het huis uit is. 😞
Ik denk dat je je verwachtingen en eigen norm opzij moet zetten. Zoals ik het lees is je zoon heel gelukkig. Hij werkt. Kan goed voor zichzelf zorgen. Heeft contacten. Misschien is jouw norm om veel tijd te besteden aan vriendschappen maar blijkbaar heeft jouw zoon die behoefte niet. Zo zijn er echt heel veel mensen voor wie dat gewoon niet belangrijk is. Een stempel als autisme gaat hier overigens ook niets aan veranderen. Het is niet dat hij moet leren om contacten aan te gaan. Want als hij in een supermarkt en horeca werkt is hij constant bezig met menselijk contact. Hij is avonds misschien wel gewoon blij dat hij even niets mee anderen moet 🫣
Lieve mama, leg je er bij neer. Erken dat je graag had gezien dat je zoon investeert in vriendschappen omdat je dat zelf belangrijk vind. Maar accepteer dat dat jouw keuze is en niet die van hem.
Geef hem een knuffel of kus en spreek naar hem uit dat je trots op hem bent dat hij op deze leeftijd zijn eigen boontjes kan doppen want hé dat is de investering geweest van je opvoeding
Ik wens je veel geluk en wijsheid
April2021 schreef op 01-10-2024 om 08:41:
De zoon is nu gediagnosticeerd door het forum. Misschien heeft hij helemaal geen ASS maar is hij gewoon sociaal wat onhandig of heeft hij weinig behoefte aan sociaal contact.
??? Huh? Wat?
........dat stond toch al beschreven in het openingstopic
Poezenmeisje schreef op 30-09-2024 om 11:03:
Bedankt voor de positieve reacties in dit draadje. Wij kampen met hetzelfde.
Zoon heeft nog een stage af te ronden (de vorige twee heeft hij verklooid) en daarna kan hij hopelijk aan het werk.
Al een paar jaar ingeschreven, inmiddels ook bij een tweede woningbouwvereniging in een omgeving waarvan we verwachten dat de werkgelegenheid daar beter is.
Geen diagnose ASS omdat hij ook niet ziet wat het zou toevoegen, hij heeft al genoeg stempels.
We zien op zichzelf wonen ook met angst en beven tegemoet, maar hier lees ik dat het ook positief uit zou kunnen pakken.
Qua sociaal leven heeft hij één avond/nacht scouting en dat vindt hij voldoende.
TO, heel veel sterkte. Onze kinderen komen er uiteindelijk wel, het pad is alleen erg grillig.
En toch is dit heel belangrijk om te weten, ook wb zijn stages, want heeft zoon die 'verkloot', zoals je zelf schrijft, of is er geen rekening gehouden in zijn stagebegeleiding dat hij oa autisme heeft en heeft hij daardoor zijn stages 'verkloot'?
Hier zou ik toch echt even bij stilstaan....
Twinski schreef op 01-10-2024 om 10:33:
[..]
Hoho, ik heb hem gediagnosticeerd met bemoeierites. Dat is een ontstekingsreactie op teveel zorgen in de lucht. ☝️
echt geweldige reactie 
Misschien is het ook leuk om podcast 158 "Zoon met problemen¨ van de Omdenken podcast eens te luisteren, over een zoon van 17. Er zitten wel raakvlakken in denk ik.
BritgetJones007 schreef op 02-10-2024 om 06:04:
[..]
En toch is dit heel belangrijk om te weten, ook wb zijn stages, want heeft zoon die 'verkloot', zoals je zelf schrijft, of is er geen rekening gehouden in zijn stagebegeleiding dat hij oa autisme heeft en heeft hij daardoor zijn stages 'verkloot'?
Hier zou ik toch echt even bij stilstaan....
Zijn eerste stage leverde een 9,5 op. Zijn tweede stage een 8,5. Hij kán het dus wel.
Zijn tweede stage was in een academische omgeving, waar we hem echt zagen opbloeien.
De volgende stages liepen niet. De bedrijven/mensen lagen hem niet, helaas.
absor schreef op 30-09-2024 om 23:23:
[..]
Gewoon een vraag; ben je een autist of heb je autisme. Ben je je handicap of heb je een handicap. Of is het geen handicap.
En is er uberhaupt zoiets als wij autisten.
Op de eerste vraag: daar wordt heel verschillend over gedacht. Dat is tegelijk het antwoord op je tweede vraag 
.
Het lijkt me nogal een semantisch probleem, ben je doof of heb je verminderd gehoor, ben je blind of heb je slecht zicht, heb je autisme of ben je een autist.
Autisme is pervasief, oftewel het zet zich door in alle aspecten en je kunt het niet uitzetten en het was er altijd al en het gaat nooit meer weg. Het is een neurotype, al noemen we mensen zonder autisme neurotypisch (wat ik niet zo goed begrijp als term, aangezien de term neurodivergentie aangeeft dat er meerdere neurotypen zijn).
Is iemand met borderline maar zonder autisme dan neurotypisch? Of iemand die bipolair is? Of zijn we gewoon allemaal verschillend en hebben we allemaal wel wat trekken van het een of ander, sommigen alleen wat meer dan anderen?
Een ding hebben de meeste mensen wel gemeen en dat is dat ze de dingen graag overzichtelijk houden en dus moet iemand of man of vrouw zijn, of autist of niet... want teveel hokjes vinden we onoverzichtelijk en de hokjes moeten sowieso wel een beetje strak gedefinieerd zijn. Best autistisch eigenlijk .
AnnaPollewop schreef op 02-10-2024 om 08:13:
Misschien is het ook leuk om podcast 158 "Zoon met problemen¨ van de Omdenken podcast eens te luisteren, over een zoon van 17. Er zitten wel raakvlakken in denk ik.
De reacties onder de podcast klinken goed. Ik ga hem beluisteren, dank je wel. 🌻
Goedemiddag!
Ik schop dit topic omhoog.
De laatste stage is netjes afgerond. Het diploma is binnen.
Een baan is er nog niet, een rijbewijs moet ook nog aan gewerkt worden, maar sinds een week heeft zoon een huisje na bijna vijf jaar inschrijving.
De vloer ligt er in, nu nog op zoek naar hoogslaper (klein appartement), fornuis, koel-vries combinatie en een bank.
Gaat het allemaal lukken? Man heeft er een hard hoofd in, maar de ervaringen in dit topic hebben me goede moed gegeven.
Ik hoop dat het met de andere kinderen ook goed gaat.
😊
Poezenmeisje schreef op 13-10-2025 om 14:46:
Goedemiddag!
Ik schop dit topic omhoog.
De laatste stage is netjes afgerond. Het diploma is binnen.
Een baan is er nog niet, een rijbewijs moet ook nog aan gewerkt worden, maar sinds een week heeft zoon een huisje na bijna vijf jaar inschrijving.
De vloer ligt er in, nu nog op zoek naar hoogslaper (klein appartement), fornuis, koel-vries combinatie en een bank.
Gaat het allemaal lukken? Man heeft er een hard hoofd in, maar de ervaringen in dit topic hebben me goede moed gegeven.
Ik hoop dat het met de andere kinderen ook goed gaat.
😊
Goed om te horen dat hij iets gevonden heeft om te wonen! Eerst maar settelen en dan op zoek naar die baan. Misschien kan hij daar ook wat hulp bij gebruiken van jullie?
En lukken, ja wat is lukken. Hij leeft het leven en dat is het, hoe kun je beoordelen of het ¨gelukt"is? Er zullen dingen goed gaan en er zullen dingen tegenvallen, dat is toch hoe het ons allemaal vergaat. Niet dat ik daarmee wil wegwuiven of gladpraten, maar soms verwachten we zo veel en dat leidt dan per definitie tot teleurstelling, terwijl het gewoon is hoe dingen gaan. We modderen allemaal maar wat aan. Je probeert wat, daar leer je van, en dan ga je weer verder.
Zeespiegel schreef op 29-09-2024 om 23:09:
je zoon kan al volwassene rustig zelf besluiten of hij zich wilt laten testen. Als je je pas als volwassene laat testen, kan het formeel niet meer worden aangetoond, autisme is per definitie aangeboren, maar bij een volwassene zijn andere oorzaken niet meer uit te sluiten. Heb je je zorgen ooit met hemzelf besproken? Heeft hij zelf behoefte aan sterkere vriendschappen?
Toen ik me op het hbo heb laten testen, was al vooraf duidelijk dat ik hooguit een milde vorm van autisme kon hebben, omdat ik anders nooit zover als het hbo was gekomen, zonder begeleiding.
Voor mij heeft de diagnose wel rust gegeven. Omdat ik toen eindelijk begreep dat hoewel het wel aan mij lag, het niet iets was waar ik ooit iets aan had kunnen doen.
Dat betekent niet dat ik nu opeens veel goede vrienden heb. Daar heb ik nooit behoefte aangehad. 1 is genoeg. En mijn familie. Sociale situaties zijn veel te complex en stressvol voor een autist om er een grote vriendengroep op na te houden.
Een onderzoek naar autisme kan ook bij volwassenen.
Maar ik denk dat het bij deze zoon niet nodig is.
Wat een mooi bericht Poezenmeisje! Fijn dat het zo goed gaat.
Wel helemaal eens met AnnaPollewop: lukken is ook maar net wat je eronder verstaat! Je kunt je kind niet langs jouw meetlat leggen. Hij leeft zijn eigen leven en dat is per definitie (mijn idee) gelukt. Wat er ook gebeurt. Iedereen loopt zijn eigen pad en dat is wat het is. Voor iedereen horen bij dat pad successen en teleurstellingen. Van die laatste leer je hopelijk.
Hier gaat het met zoon (25 intussen) redelijk. Zit in het 3e jaar hbo en heeft een relatie. Heeft een aantal vrienden maar ziet ze maar weinig. Geen baan naast zijn studie, dat lukt niet. Heeft begeleiding van een ASS-coach. Meestal gaat het redelijk goed, soms heeft hij een (flinke) dip. Voorlopig woont hij nog bij ons. Hij moet over een paar maanden stage lopen, benieuwd waar en of hij dan uit huis gaat. We zullen zien...
Bauhaus, Gamma, Leenbakker, Jysk, Expert, Mediamarkt, Ikea én de Action.
Mijn voeten vallen eraf, maar we zijn wel wijzer geworden.
😄
Zoon lijkt nu aardig ingericht.
Hoogslaper en bank gratis van marktplaats, tweepits inductieplaatje en pannen van IKEA, een lelijke eettafel van de kringloop 🙄.
We doen onverslijtbare jaren 60 keukenstoeltjes van mijn opa&oma die kant op, dan heeft hij twee, totdat hij denkt iets beters te weten.
Afgelopen nacht sliep hij thuis, de nacht ervoor in zijn eigen huis. Shampoo, tandenborstel, alles moet nog even verkassen. 😄
Klinkt goed zeg, Poezenmeisje. Wat fijn voor hem dat zo'n zachte overgang mogelijk is.