Wanhopig door afstandelijke zoon.
Lieve ouders,
Weet het even niet meer!
Zoon 23 jaar sinds 2 jaar op kamers.
Heb meer dan last van het lege nest..
Hij is egocentrisch, komt nooit meer thuis, reageerd amper op appjes.
Gaat op vakantie, stuurt geen fotootje.
Er is een sterfgeval in de familie...geen reactie.
Voor alle duidelijkheid, hij is opgegroeid in een lievedevol gezin .
Als ik natuurlijk vraag waarom reageer je niet op appjes zegt hij....iedereen wil antwoord op appjes...oftewel ik blijf aan de gang!
Ik denk dan meteen...hallo ben wel je moeder.
Hij vaart voor 100% zijn eigen koers..
Geen empathie.
Iedereen zegt, is normaal voor die leeftijd..komt goed!!!
Intussen weet ik niet moet ik boos zijn of verdrietig..
Hoor graag van jullie.
Gr. M.
willem1959 schreef op 28-08-2022 om 15:15:
Jongeren zijn gewoon egoïstische lui die leven met appjes in plaats van intermenselijk contact en die opgegroeid zijn met de gedachte dat het hele universum om hen draait. Ze bestellen alles online, gaan in de supermarkt eventueel naar de zelfscankassa, werken nu alleen thuis, doen geen teamsport meer maar iets voor zichzelf, kijken Netflix in plaats van de bioscoop te bezoeken en kunnen slecht tegen adviezen.
Laat waaien. Dit is de tijdgeest.
Had jij vroeger ook niet z’n periode vlak nadat je uit huis was gegaan ?
willem1959 schreef op 28-08-2022 om 15:15:
Off topic: en dan wordt elders geklaagd over degene die die foute moslim-/koranteksten plaatst.
gr Angela
Angela1967 schreef op 28-08-2022 om 15:36:
[..]
Off topic: en dan wordt elders geklaagd over degene die die foute moslim-/koranteksten plaatst.
gr Angela
Wat is off topic? Mijn bericht?
Ik probeer alleen te duiden.
willem1959 schreef op 28-08-2022 om 15:43:
[..]
Wat is off topic? Mijn bericht?
Ik probeer alleen te duiden.
Mijn bericht is off topic
Angela1967 schreef op 28-08-2022 om 15:45:
[..]
Mijn bericht is off topic
Oh oké, dank. Begreep het niet.
Zit je zelf verder wel goed in je vel? Want als dat niet zo is, voel je dit soort dingen veel meer dan gewoonlijk.
Ik had het onlangs ook veel moeilijker omdat onze zoon tijdens zijn weekend hier amper tijd had om bij te kletsen door de vele afspraken met de vrienden van "vroeger". Een weekend gaat al zo snel voorbij. Maar ik zat zelf niet lekker in mijn vel en had er daardoor meer moeite mee dan gewoonlijk.
Is het niet zo dat uitvliegende kinderen voornamelijk met hun ouders appen als ze een vraag hebben? Dus niet om ouders op de hoogte te houden van de leuke succesvolle belevenissen maar eerder als ze willen mee eten of je auto willen lenen etc.
Is dat ondankbaar? Ik lees het eerder als een blijk van op eigen kracht ( dus onder moeders vleugels vandaan) na een leerzame opvoeding van diezelfde ouders.
Hij zal je heus niet vergeten zijn als hij uit een warm nest is gekomen.
Ik denk ook wat al eerder is gezegd: jongeren van die leeftijd zijn gewoon niet met hun ouders bezig maar met zichzelf. Hebben het druk met hun pas verworven nieuwe leven als volwassenen. Mijn jongste vertrok voor studie net voor de 18e verjaardag en ik begreep al snel: contact komt van mij. Dus ik ap af en toe of bel, nodig uit om iets leuks te doen of rij een uur om even samen koffie te drinken. Kind houdt zeker van me en vindt het altijd ook fijn om me te zien en spreken, maar denkt er zelf niet aan. Ik ben op de achtergrond, iemand die er toch wel altijd is als er nood aan de man is. En dat is volgens mij in die levensfase heel gezond.
Wat ik eigenlijk wou zeggen: accepteer dat jij degene bent die initiatief tot contact neemt en maak het voor je zoon zo leuk en makkelijk mogelijk.
ik vind je taalgebruik wat dramatisch, je bent wanhopig, hebt meer dan last van het lege nest, je bent wel zijn moeder…
ik begrijp dat het wennen is voor je. En dat je je zoon mist. Dat je dit graag anders zou willen zien. Maar ik denk ook dat als je je op dezelfde manier uit naar je zoon als je hier doet, hij het contact alleen maar verder zal vermijden. In ieder geval nu. Hetzelfde geldt voor de intensiteit van contact. Als het niet vaak of lang genoeg is en je laat dat merken, zou ik dat ook lastig vinden om mee om te gaan.
Zoals je leest lijkt zijn gedrag best normaal. Probeer er wat meer rust in te vinden en probeer niet teveel te trekken en niet te emotioneel beladen te maken. Daar ga je op lange termijn echt de vruchten van plukken.
Mensen om mij heen met “claimende” ouders hebben vaak nog steeds een lastige relatie. Ouders die hun uithuisgaande kinderen wat losser konden laten, hebben ook nu (20 jaar later) vaak een relaxter en beter contact.
Je kunt je afvragen wie het meest egocentrisch is, hij die zijn eigen gang gaat of jij die graag wil dat hij meer rekening met jou houdt. Misschien ligt de waarheid ergens in het midden?
Je noemt hem egocentrisch, hij heeft geen empathie en vaart alleen maar zn eigen koers. Je hebt recht op zijn tijd en aandacht 'want je bent wel zn moeder'.
Ben benieuwd naar die jongen z'n kant van t verhaal...
Wat verwacht je van hem? Kinderen krijg je om ze weer los te laten, ze zijn niet je bezit.
Myra is gevlogen.
Nou sorry hoor. Je mag toch best iets meer van je kind verwachten. Ja verwachten, zoals een kind ook dingen van zijn ouders mag verwachten. Van je vrienden heb je toch ook bepaalde verwachtingen, als die nooit naar je vragen zul je waarschijnlijk het contact laten verwateren. Waarom is het meteen verstikkend als je van je kind dan ook iets verwacht. Het moet niet zo zijn dat je kind alleen uit plichtsbesef contact zoekt maar ik snap zeker dat TO teleurgesteld is in het weinige contact met kind.
Vrienden kies je, ouders niet.