Wanhopig door afstandelijke zoon.

Is hier niet veel anders. We hebben een gezinsapp: dochter 25, zoon 22 en hun vader en ik (zijn al langere tijd uit elkaar) omdat ieder zo zijn eigen leven leidt en zo blijven we een beetje op de hoogte van elkaars doen en laten . Alleen mijn zoon leest die appjes niet eens, laat staan dat hij iets post over zijn bezigheden. Die zien we dan later op Instagram. Ik heb er wel eens een ironische opmerking over gemaakt "Niet zo veel appen hoor. Daar heb ik geen tijd voor". Ook op appjes van mij direct blijven meestal onbeantwoord. 

Maar dan belt hij ineens en vraagt naar een recept of wil in mijn winkel langskomen. Tot een paar maanden geleden had ik wel regelmatig contact met zijn vriendin (een echte schat) en gingen we af en toe samen uit eten. Nu is het helaas uit en is het contact nog minder. Hij studeert, werkt en woont nog bij zijn vader. Ondanks dat ze in 1 huis wonen, zien ze elkaar nauwelijks. 

Ik heb er totaal geen moeite mee. Het is een goede jongen (man) en doet zijn eigen ding. Buiten dat is hij qua karakter bijna een kloon van zijn oom, mijn broer. Die hoor of zie je alleen als hij wat kwijt moet. Mijn broer woonde bij mijn moeder om de hoek (ik woon in het buitenland) en kwam heel zelden bij haar op bezoek. Maar toen mama dement werd, was hij iedere dag bij haar. Ook toen ze in het verzorgingstehuis woonde, kwam hij soms wel 4x op een dag. Bracht indische hapjes mee, zong liedjes, maakte haar aan het lachen en deed zelfs haar was. En dan te bedenken dat mijn moeder voordien regelmatig mopperde op hem dat hij egoistisch was, nooit langs kwam enz. 

Dus lieve Myra, niet wanhopen, boos of verdrietig zijn. Accepteer je zoon zoals hij is. Dat hij zijn eigen leven leidt, nauwelijks contact zoekt en zichzelf ontdekt als jongvolwassene, zegt niets over zijn karakter. 

Trouwens, dit schrijvende kreeg ik net een belletje dat mijn zoon even langskomt. Is zeker een maand geleden dat ik hem heb gezien. Hij moest lachen toen ik hem zei dat ik over hem aan het schrijven was  .

Fély schreef op 30-08-2022 om 13:49:

Is hier niet veel anders. We hebben een gezinsapp: dochter 25, zoon 22 en hun vader en ik (zijn al langere tijd uit elkaar) omdat ieder zo zijn eigen leven leidt en zo blijven we een beetje op de hoogte van elkaars doen en laten . Alleen mijn zoon leest die appjes niet eens, laat staan dat hij iets post over zijn bezigheden. Die zien we dan later op Instagram. Ik heb er wel eens een ironische opmerking over gemaakt "Niet zo veel appen hoor. Daar heb ik geen tijd voor". Ook op appjes van mij direct blijven meestal onbeantwoord.

Ook wij hebben een gezinsapp, wel zo handig. Mijn man houdt absoluut niet van appen maar onze zoon stuurt regelmatig foto's door van activiteiten en zijn leven daar en zo blijft mijn man toch op de hoogte zonder dat ik hem steeds hoef bij te praten. 

Wilmamaa schreef op 10-09-2022 om 22:15:

Fély schreef: "Mijn broer woonde bij mijn moeder om de hoek (ik woon in het buitenland) en kwam heel zelden bij haar op bezoek. Maar toen mama dement werd, was hij iedere dag bij haar. Ook toen ze in het verzorgingstehuis woonde, kwam hij soms wel 4x op een dag. Bracht indische hapjes mee, zong liedjes, maakte haar aan het lachen en deed zelfs haar was. En dan te bedenken dat mijn moeder voordien regelmatig mopperde op hem dat hij egoistisch was, nooit langs kwam enz.
Dus lieve Myra, niet wanhopen, boos of verdrietig zijn."

Jij vindt dit kennelijk wel lief van je broer. Deels is dat ook zo. Ik zie het negatiever. Wat had je moeder er zelf aan dat hij kwam toen ze al dement was? Toen merkte ze er weinig of niets meer van (afhankelijk van de stadia). Ze had hem zo te lezen liever vaker gezien toen ze nog gezond en fit was.
Waarschijnlijk bekijk ik het te negatief, maar nu lijkt het meer alsof je broer bij zijn moeder op bezoek ging voor zijn eigen belang, om zijn schuldgevoel af te wenden. Of besefte hij pas hoeveel hij van haar hield, toen het (bijna) te laat was.

Demente mensen zijn ook mensen Wilma. Die wel degelijk meekrijgen dat er iemand (en wie) langskomt en gezellig doet en hun blij maakt.

Dementie is niet een knopje dat omgaat in iemands hoofd waarna die persoon ineens net zoveel meekrijgt als de gemiddelde kamerplant.

WendelmoedM schreef op 11-09-2022 om 13:21:

[..]

Demente mensen zijn ook mensen Wilma. Die wel degelijk meekrijgen dat er iemand (en wie) langskomt en gezellig doet en hun blij maakt.

Dementie is niet een knopje dat omgaat in iemands hoofd waarna die persoon ineens net zoveel meekrijgt als de gemiddelde kamerplant.

Daar gaat het niet om, ze woonde al niet meer thuis, dus was misschien toch al wat verder heen, maar ook als ze dat niet was: ik snap dat wel. Mijn ex probeerde zijn tekorten de laatste jaren ook in te halen en de beste zoon te zijn toen de laatstlevende ouder langdurig ziek werd. Beetje laat.

Bijtje82 schreef op 11-09-2022 om 14:55:

Het is nooit te laat om jezelf van een betere kant te laten zien.

Toch wel in sommige gevallen, dan valt er een deur dicht, is een grens bereikt en zijn credits verspeeld. 

Het klinkt niet per se heel erg.
- hij reageert amper op appjes. Dan kunnen het appjes zijn waar niet op te reageren valt, zoals veel te regelmatig "hoe gaat het?" of "de buurvrouw heeft een nieuwe hond".  Bovendien is 'amper' heel subjectief. Wat de één weinig vindt, vindt de ander genoeg. Of je antwoordt "goed" en dan heb je, vind jij, het appje beantwoord, maar je moeder wilde vragen terug en vindt dus dat je niet reageert. Of je hebt een keer geantwoord dat je met X en Y hebt gegeten en je kreeg meteen een kruisverhoor over X en Y, en laat details dus in het vervolg maar achterwege, want je hebt een heel alfabet aan vrienden en het is irritant dat je moeder dan die twee onthoudt en denkt dat je daar alles mee doet.
- hij stuurt geen foto van vakantie. Waarvan dan? En misschien plaatst hij ze elders.
- hij geeft geen reactie op een sterfgeval. Dan lijkt het mij dat het een nogal ver familielid was, voor hem. Wat moet hij er dan mee verder?

“Heb meer dan last van het lege nest..”

Ik denk dat het een combi is gezien mijn gekopieerde zin uit je openingspost. Hoeveel druk leg je zelf op hem of laat je ook zelf maar een enkele keer van je horen? Als je hem dagelijks overspoeld met appjes, dan begrijp ik zijn reactie van ‘niet reageren’ nl wel. 

Maak jezelf niet belangrijker dan je bent (hallo, ik ben wel je moeder) en probeer jezelf te verplaatsen in zijn leeftijd en fase in het leven. Je verwachtingen zijn te hoog volgens mij en ja, dan ga je je gekwetst voelen, dus probeer je verwachtingen bij te stellen. 
Ik denk dat de reacties hier jou ontzettend tegenvallen gezien je afwezigheid, al is dit uiteraard invulling van mij. Jammer, want er zitten heel veel waardevolle reacties tussen die je goed kunt gebruiken.

Wilmamaa schreef op 10-09-2022 om 22:15:

Fély schreef: "Mijn broer woonde bij mijn moeder om de hoek (ik woon in het buitenland) en kwam heel zelden bij haar op bezoek. Maar toen mama dement werd, was hij iedere dag bij haar. Ook toen ze in het verzorgingstehuis woonde, kwam hij soms wel 4x op een dag. Bracht indische hapjes mee, zong liedjes, maakte haar aan het lachen en deed zelfs haar was. En dan te bedenken dat mijn moeder voordien regelmatig mopperde op hem dat hij egoistisch was, nooit langs kwam enz.
Dus lieve Myra, niet wanhopen, boos of verdrietig zijn."

Jij vindt dit kennelijk wel lief van je broer. Deels is dat ook zo. Ik zie het negatiever. Wat had je moeder er zelf aan dat hij kwam toen ze al dement was? Toen merkte ze er weinig of niets meer van (afhankelijk van de stadia). Ze had hem zo te lezen liever vaker gezien toen ze nog gezond en fit was.
Waarschijnlijk bekijk ik het te negatief, maar nu lijkt het meer alsof je broer bij zijn moeder op bezoek ging voor zijn eigen belang, om zijn schuldgevoel af te wenden. Of besefte hij pas hoeveel hij van haar hield, toen het (bijna) te laat was.

Gelukkig wist mijn moeder tot aan het einde dat mijn broer haar zoon was. Ikzelf was al 2 jaar helemaal uit haar herinnering verdwenen. En ja hoor, ze heeft er heel veel aan gehad. Ze sprak constant over hem tegen de verpleging en fleurde helemaal op als hij kwam. 

Toen ze nog helemaal gezond was kon het tussen hun behoorlijk botsen. Waarschijnlijk omdat ze qua karakter zoveel op elkaar lijken. Allebei stijfkoppen en ze triggerden elkaar constant. Tot mama met 84 jaar borstkanker kreeg. Misschien was dat een wake-up call voor hem, want sindsdien deed hij alles voor haar. Zo hebben ze nog 6 jaar heel veel tijd met elkaar doorgebracht, ondanks de dementie die haar vaak angstig maakte. 

Toch jammer dat TO hier nooit meer terug is gekomen... Ik hoop wel dat ze meegelezen heeft en wat heeft gehad aan onze inzichten/adviezen/meningen. En dat de relatie met haar zoon daardoor beter wordt.

Misschien was er voorheen (toen hij nog thuis woonde) wel teveel contact/communicatie waar hij nu even vanaf wil.  Ik heb zo'n kennis die constant verbaal "zend" naar haar kinderen over allerlei topics die de kinderen echt duidelijk geen biet interesseert.  Nu kunnen die niet meer dan lijdzaam aanhoren, maar als het verbale straks appjes worden, kan ik nu eigenlijk al voorspellen dat die onder de negeer gaan.

Als je schrijft: Piet van Ria is overleden.  En je zoon heeft amper iets met Piet of Ria, dan neemt hij dat ter kennisgeving aan.  Jij verwacht dan blijkbaar een bericht terug, maar dat is helemaal niet zo duidelijk. In de paar gevallen dat je echt reactie terug wil, zou ik daar expliciet naar vragen.

Probeer in gedachten te houden dat jongeren echt een berg appjes hebben, over school, over bijbaan, over hobby, van vrienden, etc ... ze moeten echt wel selectief lezen en beantwoorden onder die lawine van communicatie.  En alleen urgente dingen of dingen die ze zelf interessant vinden worden beantwoord.