Wanneer kwam het keerpunt en gingen je kinderen betere keuzes maken…?

Zoals ik in een podcast mooi verwoord hoorde, verbetering gaat volgens een spiraal dus je zult regelmatig het gevoel hebben dat je weer op hetzelfde punt zit - maar dan ben je ondertussen toch een stukje hoger gekomen. 
Verwacht geen rechte lijn omhoog, zo gaat het niet. Er zijn hick-ups en die zullen er blijven komen. Maar kijk af en toe eens om naar waar je vandaan komt en of er dan toch enige vooruitgang te bespeuren is, dat geeft mij altijd veel hoop.
En het is nooit klaar, dat zou niet best zijn als iemands leven klaar was, maar je gaat wel steeds meer aan de zijlijn staan en flankerend beleid voeren en dan ondersteuning geven en tenslotte alleen nog gevraagd advies.
Soms zijn de tijden heel donker, maar dat wil helemaal niet zeggen dat ze dat altijd zullen blijven.
Ik denk dat je jezelf geen plezier doet door in metaforen als "een keerpunt en dan gaat het vanaf daar alleen maar beter" te denken. Zo werkt het gewoon niet. En je kunt er ook niet op sturen, je moet toch uitgaan van iemands eigen zelfredzaamheid en dat ondersteunen waar je kan.
Want therapie, vrienden, andere school of verhuizen of ander behang,  het gaat allemaal niet helpen als je kind het niet zelf wil (of kan). 
De vraag is wel: hoe oud is je kind. Want bij een 14-jarige zit er weinig anders op dan vasthouden, uitzitten en schade beperken, bij een 19-jarige kan het beter zijn om wat afstand te nemen en daartussen in is het vooral schipperen tussen die twee, meen ik me te herinneren.

Wij hebben veel meegemaakt, met alle kinderen wel (de een meer dan de ander) maar ik kan niet zeggen dat er nou een duidelijk punt was ooit waarvandaan ik kon zeggen: kijk nu gaat het voortaan beter, en dat dat dan ook alleen nog maar een opgaande lijn was. Maar nu ze allemaal (ruim) volwassen zijn, zitten we echt in veel beter vaarwater dan toen ze nog allemaal door die periode 14-18 heen moesten. Toch was het ondertussen ook echt niet alleen maar kommer en kwel, als ik er op terugkijk. Maar wel zwaar, en soms heel zwaar.

Ja, wat helpt, therapie kan helpen als iemand zelf wel, de juiste vrienden helpen maar dat kun je niet afdwingen, verkering helpt, de tijd helpt, veel liefde geven en zorgen voor verbondenheid en lekker eten en huisdieren helpt. De ruimte geven maar binnen grenzen helpt, en wel proberen nog iets van school voor elkaar te krijgen maar niet met al te veel druk helpt. Uiteindelijk kun je school ook later nog wel doen, daar heb ik ook prima voorbeelden van gezien. Veel zaken die belangrijk leken zoals school, sporten, populair zijn, nette kleding, kamer opruimen, het bleek allemaal maar bijzaak ten opzichte van iemand overeind houden en niet laten vallen. Geef onvoorwaardelijke liefde maar niet grenzeloos.

Zoon is 23, heeft sinds een paar weken een appartementje en ineens is er weer een beetje met hem te leven. Hij heeft bijna de hele zomer op minicampings gezeten omdat hij het huis uit wilde.

Nu heeft hij weer wat lol in zijn leven en daarmee ook eindelijk een baan.

Allebei toen ze de opleiding gevonden hadden waar ze zich echt thuis voelden en dat was bij allebei een iets langere weg, na en op hun 20e.

Belangrijke aanvulling: de jongste heeft zoveel begeleiding nodig dat sinds diens 18e dat via gemeente gaat, noem stichting hier liever niet wegens herkenbaarheid. Kunnen wij weer een leuke ouder zijn ipv personal assistent, kok, bank, schoonmaker etc. Betreft jongere met ASS. 

rionyriony schreef op 31-10-2025 om 18:50:

Ik deed alles goed en wat ik niet goed deed (kan me niet heugen dat ik iets verkeerd deed, zeker niet iets wat fataal was) daar leerde ik van. Ik was niet stom ofzo toen ik tiener of twen was. Ik kon ook rekenen. Niemand betaalde mijn rekening. Ik begon gewoon een baan en een huishoudinkje en probeerde iets eetbaars op tafel te zetten en mijn vriend te pleasen met mijn gezelschap.

Dus ik liep niet in zeven sloten tegelijk. Was een leuke tijd.

La Bohème, haha.

Hoe is dit helpend voor TO? Ik vind het echt kwetsend. TO maakt zich zorgen om haar dochter en jij komt als reactie even vertellen wat een braaf meisje jij was. 

Geen hele vreselijke dingen meegemaakt, wel hele onverwachte.
Dochter is nu 23 en lijkt zowaar nu het overzicht te hebben. Ook gewoon een volwassen houding naar ons toe( en wij dus ook naar haar). Gelijkwaardiger contact.

Ik wacht nog.

Bij ons kwam dat al heel vroeg. 2 maanden voor zijn 13e verjaardag lag jongste ineens die ziekte in het ziekenhuis op leven en dood. Hij heeft het gered maar moest bijna 2 jaar revalideren. 
Dan heb je van de ene op de andere dag twee volwassen kinderen die weten dat het leven eindig kan zijn.  De een was dus bijna 13 de ander bijna 16. Voor onbezonnen puberacties was geen ruimte meer in hun hoofden.
Ik gun het niemand maar iets ernstigs meemaken kan soms wel helpen om pubers in te laten zien dat er meer is dan feest vieren en alles uit het leven halen. 

Inmiddels zijn ze 23 en 20 en hebben hun leven prima op de rit. 

Toen ze hun doel of bestemming hadden gevonden. Toen ze wisten waarom die havo of mavo afgemaakt moest worden. Wat ze nodig hadden voor hun gedroomde vervolgopleiding of voor de baan die ze wilden. 

Maar, ze hebben nooit heel erg gekke of onbezonnen dingen gedaan. 

Ergens tussen vijftien en achttien. Corona hielp ons ook. Niks mocht, alles was dicht. Er was niks geks te doen, zeg maar.

Het keerpunt bij onze ontspoorde oudste (toen 16, verkeerde vrienden,  crimineel circuit) kwam toen hij een bbl opleiding ging doen (na geschorst te zijn op het vmbo) en hij naast 1 dag school een baan kreeg waar hij heel welkom was en hij hard ging werken om zich te bewijzen en complimentente krijgen. Dat werd gezien en ze waren trots op hem. Hij maakte daar goede vrienden, waar hij zich aan optrok om wat van zn leven te maken, en zo deed hij veel succeservaring op in het zijn van een goede, behulpzame serieuze jongen. Toen hij serieuze verkering kreeg was het helemaal "af".
Dat laatste kun je niet afdwingen, en ik lees geen leeftijd of schoolverloop van je dochter,maar ik zou inzetten op een leerwerkomgeving wat bij haar past en waar ze gezien wordt, en kansen en positieve ondersteuning krijgt. Bij ons was dat van vmbo afhalen en naar een entree opleiding doen. Qua Stagewerk zat hij eerst 2 keer niet op zn plek en moesten we verder zoeken. Maar de derde plek werd een succes, mede dankzij zijn coach van het uitzendbureau,en zijn mentor van de entree opleiding, waar hij een goede klik mee had. Beiden konden zich goed inleven in de leefwereld van jongeren, en vonden het ook mooi werk om jongeren te helpen groeien. Positieve benadering, smoren in liefde,respect en vertrouwen. Dat is goud waard. 
Zoon is nu 19 ,werkt 36 uur, doet mbo 3,bezig met rijbewijs en aan het sparen om te gaan samenwonen. Dat had ik 3 jaar geleden niet durven dromen. 
Sterkte!

Hersenen groeien door tot een jaar of 23. Tot die tijd zijn de executieve functies nog in ontwikkeling. Volwassen zijn op papier is wat anders dan al volwassen keuzes kunnen maken. En dan nog....

Bij middelste pas met 22….Doet nu een HBO opleiding, en heeft eindelijk veel plezier in school…en eindelijk vooral leuke mensen om zich heen. 
Bij oudste met 18: hij besloot heel bewust om leraar  te worden. En tweede oudste wist al toen ze 12 was, dat ze medicijnen wilde studeren….En die 2 hadden ook gegen Problemen op school, en normale vrienden.
Meisje na de midelste heeft 2 keer een jaar Stage gelopen, en kwam erachter dat je toch echt een opleiding moet doen om Geld te verdienen… en is daar mee bezig.
En bij jongste ging zijn leventje tot nu toe vloeiiend….En natuurlijk is ie verdrietig als zijn verkering uit gaat…. Maar dat hoort ook bij volwassen worden….

Ik denk dat voor de jeugd nu „het worden wie je bent“ moeilijker is.En door Corona, en door de hardheid van de maatschappij.

Hier een achttienjarige bij wie het allemaal niet makkelijk gaat. Sterker nog, sinds ie 18 is lijkt het lastiger. Zelf keuzes maken, 'vergeten' te overleggen (of denken dat dat niet nodig is omdat je nu volwassen bent) en dan blijken die keuzes niet goed uit te pakken. Weinig motivatie voor school, niet lekker in zn vel en voor zn gevoel te veel moeten en niet weten hoe. Hoop dat het een beetje op en neer blijft gaan, want als dit de stabiele lijn blijft dan worden de komende jaren pittig!

Van vrienden met kinderen in dezelfde leeftijd of ouder hoor ik trouwens wel vergelijkbare geluiden. En die zeggen dat t rond de 20 jaar wel wat rustiger wordt. Dus we houden nog maar ff vol, haha!

Toen de bodem van de diepe put bereikt was en er inzicht begon te dagen. En dat was pas op jong volwassen leeftijd.