Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
felija schreef op 05-11-2023 om 18:33:
[..]
Die kinderen ken ik dan weer helemaal niet, ik ken vooral (volwassen) kinderen die enorm loyaal zijn aan hun ouders, ondanks alles wat van die ouders niet bespreekbaar mag zijn.
Fijn voor je. Ik ken ze helaas wel. Mijn broer dus (al speelt autisme mee). Maar ook mijn twee schoonzussen t.o.v. hun moeder. Deze vrouw had inderdaad duidelijke beperkingen - en werd erg belemmerd door haar eigen traumatische jeugd en haar genenpakket. Ondanks dat was ze de beste moeder die ze gezien de omstandigheden kon zijn. En dat was matig.
Mijn man en zijn brussen hebben geen fijne jeugd gehad (vooral de tienerjaren niet). Moeders gedrag is vaak onderwerp van gesprek. Opvallend is dat de dochters in verwijten blijven hangen. De zoons kunnen met milde spot en humor terugkijken op al haar falen en gekkigheden.
Van deze moeder konden ze echt geen sorry verwachten. Niet omdat ze zo harteloos was. Juist totaal niet, ze was op zich een heel lieve vrouw. Maar door haar eigen trauma's en vreemde kronkels in haar hoofd kon ze kritiek echt niet begrijpen. Ze voelde zich bij kritiek enorm gekwetst en aangevallen. Ze kon zich niet in een ander inleven. Dat zij met al haar goede bedoelingen mensen enorm kon kwetsen was niet uit te leggen.
In zo'n geval heeft het totaal geen zin om 'dingen uit te praten'. Bovendien stopte het gedrag haar hele leven niet. Wat heeft het voor zin dingen uit de jeugd te bespreken als iemand het niet herkent en zichzelf zeker niet kan veranderen? Frustrerend, maar hopeloos.
Overigens zijn ook de kritische dochters niet de beste moeders gebleken. Nu zijn het hun dochters die met frustraties zitten. Zo gaat het door, van generatie op generatie. Hopelijk steeds iets milder.
Bakblik schreef op 05-11-2023 om 13:03:
[..]
Ik weet niet hoe oud je bent maar:
Moeten we de acties van ouders en dingen waarin ze tekort zijn geschoten misschien ook bekijken in de geest van die tijd?
Mijn grootouders zijn hun gezinnen gestart ten tijde van de 2e wereldoorlog en naar goed katholiek gebruik zijn dat grote gezinnen geworden. Niet alle kinderen die geboren zijn hebben de volwassen leeftijd bereikt door kinderziektes (waarvoor nog geen vaccin bestond) of problemen tijdens zwangerschap en bevalling die toen nog onvoldoende bekend waren. Binnen hun mogelijkheden op sociaal en financieel vlak hebben zij er het beste van gemaakt. Niet alle kinderen kregen evenveel aandacht en het oudste meisje (mijn moeder) hielp veel mee in de huishouding en met de verzorging en opvoeding van de jongere kinderen. De zuster van de zesde klas vond dat mijn moeder niet hoefde/kon doorleren, want zo'n hoogvlieger was ze niet. (Veel school gemist, omdat ze werd thuisgehouden om te helpen in huis) Dus mijn moeder deed huishoudschool en ging toen werken. Voor halve dagen, zodat ze ook haar moeder nog kon bijstaan in de zorg voor de 8 andere kinderen. Haar broers en zussen hadden na de lagere school een betere start in opleiding en de weg naar werk.
Natuurlijk had mijn moeder andere wensen en behoeften maar in die tijd was een open gesprek daarover met de ouders niet mogelijk. Mijn moeder kende in die tijd geen jaloezie. Haar nichten en vriendinnen die de oudste waren in een gezin volgden allemaal dat door de mores van die tijd (grote invloed van de kerk en veel sociale controle) uitgestippelde pad. Dat was "het lot" van oudste meisje zijn in een gezin. Mijn moeder mocht gelukkig wel een relatie aangaan en plannen maken voor een huwelijk en daadwerkelijk trouwen. Iets wat de oudste zus van mijn opa niet mocht. Als oudste meisje was zijn voorbestemd om moeder te helpen en later voor haar ouders te zorgen. (Gezin van 14 kinderen)
Toen mijn moeder zelf kinderen kreeg bestond de pil en kon er iets gedaan worden aan gezinsplanning. 3 kinderen vonden mijn ouders een mooi getal en daarmee zagen ze kans om alle kinderen min of meer gelijkwaardig op te voeden. Ieder kind kreeg gelijke kansen. In die tijd ontwikkelde mijn moeder wel wat jaloerse gevoelens ten aanzien van haar broers en zussen. Ze voelde een sterke mate van onrecht over de kansen die zij niet en haar siblings wel hebben gehad.
Medio jaren 70 was dat nog steeds niet iets dat ze met haar ouders zou gaan bespreken. Ze besefte heel goed dat haar ouders in de geest van die tijd hebben gehandeld en hun stinkende best hebben gedaan om in die jaren van wederopbouw binnen het grote gezin zoveel mogelijk kinderen zonder kleerscheuren volwassen te krijgen. Wat ze goed is gelukt.
Mijn ouders staan open voor reflectie en bespreken met ons dingen die zij fout hebben gedaan. Dingen die wij zelf aankaarten maar ook dingen die ons niet gehinderd hebben maar waarvan ze, terugkijkend, zelf beseffen dat ze niet zo handig waren maar binnen de geest van die tijd de norm waren. Excuses zijn wat mij betreft niet nodig. Ik zie goed dat zij hebben gehandeld in de geest van die tijd.
Het scheelt denk ik wel dat er zowel in het gezin waarin mijn moeder opgroeide en in het gezin waarin ik opgroeide geen sprake is geweest van grensoverschrijdend gedrag behalve de in die tijd nog veelvuldig toegepaste corrigerende tik.
Binnen mijn gezin is al jaren ruimte voor reflectie. We zijn open naar elkaar en kunnen elkaar aanspreken op dingen die niet goed gaan of waarvan de, inmiddels jongvolwassen, kinderen vinden dat ze anders moeten. Dat wordt meteen besproken en indien nodig worden er excuses aangeboden.
Maar dit is wel een essentieel stukje! Mijn ouders zijn allebei het product van hun opvoeding en hun genen. Mijn vader komt uit Indië, is aan het begin van de oorlog zijn vader verloren, zijn moeder bleef achter met 3 kleine kinderen (waarvan mijn vader de oudste was) en ging het Jappenkamp in. Later hertrouwde zij omdat ze geen inkomsten had. Deze stiefvader was een nare man. Mijn vader was geen lieverdje, gezien zijn jonge jaren, maar deze meneer spoorde echt niet. Explosieve combi. Mijn moeder is er eentje van 7, net nog in de oorlog geboren als een-na-jongste. Komt uit een ‘gegoede’ familie. Natuurlijk hebben zij ook hun nare ervaringen in de oorlog gehad, en honger, maar niet te vergelijken met de situatie van mijn vader.
Mijn vader is degene die nogal beschadigd is door zijn jeugd, maar die ook met heel veel zelfreflectie zijn eigen ‘fouten’ en tekortkomingen ziet. Mijn moeder is overtuigd van haar eigen gelijk, en dat moet ook altijd iedereen horen. Ze is zeer dominant, maar vindt van zichzelf dat ze zeer bescheiden is en compenseert haar gevoel van ‘er niet toe doen’ door vooral veel en hard te praten en geen blad voor de mond te nemen. Kan ook zeer racistisch uit de hoek komen. Ook richting mijn vader. En als iemand daar wat van zegt (wij kinderen) dan ‘weten we toch wel dat ze het niet discriminerend bedoelt’. Maar ze kan het dus niet opbrengen om het níet te zeggen, ook als ze weet dat iets als kwetsend wordt ervaren. Ze kan alleen maar van zichzelf en haar eigen waarheid uitgaan. Het standpunt en de denkbeelden van een ander, daar kan ze niks mee. Ze snapt niet dat andere mensen anders tegen dingen aankijken dan zij.
Dus, nee, geen zelfreflectie, geen vragen hoe wij dingen ervaren hebben, alles wat wij vinden of willen delen wordt weggewuifd, herkent ze niet, is niet zo gebeurd, of we moeten ons gewoon niet aanstellen want ze heeft toch altijd voor ons klaargestaan. Ja, zoals hierboven ook al iemand schreef, zolang we deden, dachten, zeiden wat zij van ons verwachtte. Zodra we een eigen mening kregen werd het grimmig. Dat heb ik hierboven al eens verteld. Ze heeft echt voor veel mentale problemen gezorgd bij mij. Ik ben niet (meer) boos op haar, niet verbitterd, want ze is wie ze is. Maar contact met haar blijft hierdoor wel altijd oppervlakkig. Met mijn vader kan ik over alle onderwerpen de diepte in. Met mijn moeder over niks.
Leest als een gezonde, maar ook noodzakelijke manier om om te gaan met je moeder Jonagold. Verwachtingen loslaten en een manier vinden in een omgang die haalbaar voor je is. Iets anders zit er niet in. Hoe verdrietig ook.
Diyer schreef op 05-11-2023 om 14:13:
[..]
Dat weet ik niet. Ik weet wel, jou lezende, dat je stikt van de frustratie, teleurstelling en verwijten. En of je ouders nu wel of niet hun best deden (in jouw opinie niet), dat is niet eens relevant, want je zult er op deze manier nooit achter gaan komen. En waarschijnlijk heb je goede redenen hoor, maar je ego kan niet voorbij het punt van de kleine ik. Dat is iig merkbaar.
Later schrijf je: ”oordelend vanaf een afstand, dus echt weten doe ik dat natuurlijk niet”.
Ik denk dat je het daar beter bij kunt houden, in plaats van bovenstaande post. Het is niet helemaal spot on.
Diyer schreef op 05-11-2023 om 21:08:
Leest als een gezonde, maar ook noodzakelijke manier om om te gaan met je moeder Jonagold. Verwachtingen loslaten en een manier vinden in een omgang die haalbaar voor je is. Iets anders zit er niet in. Hoe verdrietig ook.
Soms is het helaas noodzakelijk om het contact met een ouder te verbreken, omdat het ten koste gaat van je eigen (mentale) gezondheid. Mijn moeder en zwager zagen zich hiertoe genoodzaakt. Ouder worden kan iedereen, ouder zijn, is een ander verhaal.
Een kind heeft er niet om gevraagd om geboren te worden. Natuurlijk mag je je ouders dankbaar zijn, maar niet omdat ze je op de wereld hebben gezet, dat kan iedere gek.
Wilmamaa schreef op 05-11-2023 om 20:28:
[..]
Fijn voor je. Ik ken ze helaas wel. Mijn broer dus (al speelt autisme mee). Maar ook mijn twee schoonzussen t.o.v. hun moeder. Deze vrouw had inderdaad duidelijke beperkingen - en werd erg belemmerd door haar eigen traumatische jeugd en haar genenpakket. Ondanks dat was ze de beste moeder die ze gezien de omstandigheden kon zijn. En dat was matig.
Mijn man en zijn brussen hebben geen fijne jeugd gehad (vooral de tienerjaren niet). Moeders gedrag is vaak onderwerp van gesprek. Opvallend is dat de dochters in verwijten blijven hangen. De zoons kunnen met milde spot en humor terugkijken op al haar falen en gekkigheden.
Van deze moeder konden ze echt geen sorry verwachten. Niet omdat ze zo harteloos was. Juist totaal niet, ze was op zich een heel lieve vrouw. Maar door haar eigen trauma's en vreemde kronkels in haar hoofd kon ze kritiek echt niet begrijpen. Ze voelde zich bij kritiek enorm gekwetst en aangevallen. Ze kon zich niet in een ander inleven. Dat zij met al haar goede bedoelingen mensen enorm kon kwetsen was niet uit te leggen.
In zo'n geval heeft het totaal geen zin om 'dingen uit te praten'. Bovendien stopte het gedrag haar hele leven niet. Wat heeft het voor zin dingen uit de jeugd te bespreken als iemand het niet herkent en zichzelf zeker niet kan veranderen? Frustrerend, maar hopeloos.
Overigens zijn ook de kritische dochters niet de beste moeders gebleken. Nu zijn het hun dochters die met frustraties zitten. Zo gaat het door, van generatie op generatie. Hopelijk steeds iets milder.
Een veilige hechting is enorm belangrijk om later een stabiele volwassene te worden. Gelukkig is iedereen anders en heeft de één meer moeite met een onveilige hechting dan de ander. Het blijft een combi van nature en nurture.
Maar ik vind alles slikken voor de lieve vrede, omdat het toevallig je ouders zijn, de omgekeerde wereld.
dan lees je een aantal reacties toch echt verkeerd Felija. Niemand heeft het over alles slikken voor welke vrede dan ook.
Ik kom graag nog even terug om te melden dat ik veel aan jullie reacties heb. Het heeft me echt aan het denken gezet. En dat heeft me geholpen om vooruit te komen. Daarna heb ik toch weer een stapje in de richting van mijn jongste dochter gezet. Dat was goed, maar ook confronterend.
Normaal is ons contact heel afgemeten - op het moment en de manier waarop zij het wil. Nu ben ik een keer spontaan bij haar woonruimte langs gegaan. Daar reageerde ze tot mijn verrassing heel positief op. (Een vorige keer ging de deur maar een kiertje open).
Ik noem het ook confronterend, omdat duidelijk werd dat ze nog steeds volop blowt. Midden op de dag was ze stoned, er lagen diverse zakjes en hulpmiddelen en de damp was te snijden. Maar eerlijk gezegd was ik bijna opgelucht dit te merken.
Bij onze andere schaarse contactmomenten heeft ze zelf de regie. Dan kan ze het goed verbergen. Dan lijkt ze net een jonge vrouw die haar leven op orde heef - en er heel bewust voor kiest om haar familie op afstand te houden.
Door mijn onaangekondigde komst zag ik haar werkelijke situatie. Overigens was ik haar al een paar keer bij toeval op straat tegengekomen. Ook blowend en stoned, dus toeval of verrassend was het niet. Maar daar leek ze stoer en onverschillig. Nu kwam ze vooral kwetsbaar en een beetje 'weird' over.
Het voelt als een opluchting dat haar verslaving (?) ervoor zorgt dat ze bepaalde keuzes (niet) maakt en waarom ze zelden contact met 'thuis' zoekt. Ik besef dat het niet perse als afwijzing van ons bedoeld is. Zij leeft in zo'n totaal andere wereld. Door haar middelengebruik en ADHD kan ze gewoon niet anders.
Ik denk dat ik voorheen onbewust dacht dat háár gedrag en keuzes mij een slechte moeder maakten. Omdat het mijn taak als moeder was om dit te voorkomen en te 'repareren'. Ik besef nu die twee dingen los van elkaar staan. Dat haar gedrag en keuzes los staan van mij en mijn kwaliteiten als moeder. (Nou ja, ik kan dat nog niet helemaal aanvaarden, maar ik weet dat ik die kant uit moet denken).
Wilmamaa schreef op 21-11-2023 om 22:09:
Ik denk dat ik voorheen onbewust dacht dat háár gedrag en keuzes mij een slechte moeder maakten. Omdat het mijn taak als moeder was om dit te voorkomen en te 'repareren'. Ik besef nu die twee dingen los van elkaar staan. Dat haar gedrag en keuzes los staan van mij en mijn kwaliteiten als moeder. (Nou ja, ik kan dat nog niet helemaal aanvaarden, maar ik weet dat ik die kant uit moet denken).
Wauw, wat een waardevol inzicht, Wilmamaa! En wat goed dat je gewoon spontaan bent langsgegaan en dat het zo gelopen is.
Ik vermoed dat je dochter dit gevoel van falen van jou (onbewust) aanvoelde. Niets confronterender dan jezelf zien door de ogen van anderen, met name je ouders, en misschien ook voelen dat haar gedrag en keuzes voor jou persoonlijk als falen voel(d)en. Waarschijnlijk is ze zich al uitermate bewust van wat haar niet lukt, en kan zij de spiegel van de ander daar niet nog eens bij hebben.
De verwijdering die je voelde, is dan in grote mate een soort zelfbescherming van haar kant geweest. Even niet de verwachtingen van de ander willen/kunnen voelen.
Ik hoop voor jullie dat deze nieuwe inzichten er voor kunnen zorgen dat de verwijdering minder wordt en er ruimte ontstaat voor iets nieuws ♥️