Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Omega schreef op 05-11-2023 om 14:42:

Persoonlijk zie ik het omgaan en verwerken van mijn jeugd helemaal als mijn eigen proces, die vooral met vergeving en loslaten te maken heeft. Het maakt voor mij totaal niets uit of mijn ouders mijn pijnpunten begrijpen, laat staan dat ze er excuses voor moeten aanbieden. Mijn ouders zijn nog steeds de mensen die ze toen waren, dingen oprakelen zou ze alleen overstuur maken. Dat wil ik helemaal niet, in de nadagen van hun leven (beiden echt oud) wil ik in hun nabijheid alleen de liefde en goede bedoelingen herinneren.
De rest zie ik als mijn pakkie an.

Vooropgesteld dat je ouders niet écht grove fouten hebben gemaakt en geprobeerd hebben naar eer en geweten hun beste inzet te hebben gegeven, denk ik dat dit een hele realistische en volwassen insteek is. En uiteindelijk help je daar jezelf ook het meest mee. Het is een stukje empathie naar jezelf én naar hen toe. Ook het stukje empathie naar jezelf, dat je jezelf ook (alvast) vergeeft voor fouten die je ongetwijfeld op je eigen pad ook maakt.

Ik merk nl. ook dat vergeven voor mij twee kanten uitwerkt. Naar boven toe (eigen ouders), maar ook naar mezelf. Ik vergeef mezelf ook voor de fouten die ik heb gemaakt en ongetwijfeld nog ga maken. En ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen ooit kunnen en durven loslaten, nadat ik natuurlijk ook mijn eigen fouten naar hen zal erkennen. Helaas kan ik er niks meer aan veranderen en hun pijn daarover niet wegnemen. Dat zullen ze toch ook echt op hun eigen beurt weer zelf moeten opruimen. Dat betekent ook dat ik me maar ten dele verantwoordelijk voel voor hun pijn. Ik voel me verantwoordelijk voor de oorzaak, maar kán simpelweg niet verantwoordelijk blijven voor hoe zij op hun beurt weer met die pijn omgaan.

Dat is ieders eigen trauma die iemand zelf in de ogen moet kijken.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 14:13:

[..]

Dat weet ik niet. Ik weet wel, jou lezende, dat je stikt van de frustratie, teleurstelling en verwijten. En of je ouders nu wel of niet hun best deden (in jouw opinie niet), dat is niet eens relevant, want je zult er op deze manier nooit achter gaan komen. En waarschijnlijk heb je goede redenen hoor, maar je ego kan niet voorbij het punt van de kleine ik. Dat is iig merkbaar.

Ik denk dat deze overtuiging uitermate nadelig is voor een relatie met je kinderen. 

Diyer schreef op 05-11-2023 om 16:12:

[..]

Welke overtuiging bedoel je Thalas? Je quote iets van mij waarin ik geen overtuiging teruglees dat met mijn kinderen te maken heeft?

Ik lees over je overtuiging hoe kinderen die moeite hebben met het contact met hun ouders onvolwassen zijn en dat deze poster specifiek haar ego niet voorbij het punt van 'haar kleine ik' kan brengen. Ik lees in je posts een weigering om de verantwoordelijkheid te dragen voor de beschadiging van je kinderen in hun jeugd en een verlangen om de verantwoordelijkheid voor de relatie in de volwassenheid mede bij je kinderen te plaatsen, met daarbij het verwijt dat ze onvolwassen zijn als ze jou niet kunnen zien als een onvolmaakt mens met goede bedoelingen. Ik denk dat dit nadelig is voor een relatie met je kinderen. Die goede bedoelingen zijn inderdaad niet relevant als je kinderen schade hebben ondervonden van jouw opvoeding in hun jeugd. Zij waren in alle opzichten afhankelijk van jou en die ongelijkwaardige relatie is niet gelijkwaardig in volwassenheid omdat jij het wil. Als je zo'n relatie zou willen, ligt de sleutel bij deze overtuigingen, niet bij je kinderen. Maar ik lees hoe stellig je bent en deze discussie ga ik niet voeren. Doe ermee wat je wil.

Je hebt echt foute ouders die over hun kinderen denderen, maar er zijn ook veeleisende kinderen die vinden dat ouders het niet snel goed doen. Soms daartoe aangemoedigd door hun omgeving anders dan hun ouders.

Thalas schreef op 05-11-2023 om 16:36:

[..]

Ik lees over je overtuiging hoe kinderen die moeite hebben met het contact met hun ouders onvolwassen zijn en dat deze poster specifiek haar ego niet voorbij het punt van 'haar kleine ik' kan brengen. Ik lees in je posts een weigering om de verantwoordelijkheid te dragen voor de beschadiging van je kinderen in hun jeugd en een verlangen om de verantwoordelijkheid voor de relatie in de volwassenheid mede bij je kinderen te plaatsen, met daarbij het verwijt dat ze onvolwassen zijn als ze jou niet kunnen zien als een onvolmaakt mens met goede bedoelingen. Ik denk dat dit nadelig is voor een relatie met je kinderen. Die goede bedoelingen zijn inderdaad niet relevant als je kinderen schade hebben ondervonden van jouw opvoeding in hun jeugd. Zij waren in alle opzichten afhankelijk van jou en die ongelijkwaardige relatie is niet gelijkwaardig in volwassenheid omdat jij het wil. Als je zo'n relatie zou willen, ligt de sleutel bij deze overtuigingen, niet bij je kinderen. Maar ik lees hoe stellig je bent en deze discussie ga ik niet voeren. Doe ermee wat je wil.

Thalas schreef op 05-11-2023 om 16:36:

[..]

Ik lees over je overtuiging hoe kinderen die moeite hebben met het contact met hun ouders onvolwassen zijn en dat deze poster specifiek haar ego niet voorbij het punt van 'haar kleine ik' kan brengen. Ik lees in je posts een weigering om de verantwoordelijkheid te dragen voor de beschadiging van je kinderen in hun jeugd en een verlangen om de verantwoordelijkheid voor de relatie in de volwassenheid mede bij je kinderen te plaatsen, met daarbij het verwijt dat ze onvolwassen zijn als ze jou niet kunnen zien als een onvolmaakt mens met goede bedoelingen. Ik denk dat dit nadelig is voor een relatie met je kinderen. Die goede bedoelingen zijn inderdaad niet relevant als je kinderen schade hebben ondervonden van jouw opvoeding in hun jeugd. Zij waren in alle opzichten afhankelijk van jou en die ongelijkwaardige relatie is niet gelijkwaardig in volwassenheid omdat jij het wil. Als je zo'n relatie zou willen, ligt de sleutel bij deze overtuigingen, niet bij je kinderen. Maar ik lees hoe stellig je bent en deze discussie ga ik niet voeren. Doe ermee wat je wil.

Ok, jammer dat dat is wat je hieruit haalt. Ik geloof meer in algemene zin dat pijn nooit opgelost kan worden door een ander en dat ik daarvoor dan ook niet bij mijn ouders moet zijn. Omdat dit op hun beurt ook weer gemankeerde mensen kunnen of zullen zijn. Meestal ga je daar nooit uit krijgen wat je zou willen (herstel van de pijn). Dus moet je een evt. oplossing binnen jezelf zoeken.

Omdat een dynamiek per definitie iets tússen mensen is en ik een hele andere beleving van mijn opgroeien kan hebben dan mijn brus. Die kan geen, meer of minder pijn ervaren en ik denk dat beleving ook iets heel erg persoonlijks is, iets dat een ander niet kan wegnemen. Ik geloof ook niet zo dat een ander 100% verantwoordelijk kan zijn voor een complete dynamiek. Ik geloof wel dat ouders 100% verantwoordelijk zijn voor nalatigheid en uiteraard een veel grotere verantwoordelijkheid hebben tov het kleine kind. Ze waren echter niet de enigen die onderdeel waren van de dynamiek en voor een volwassen relatie zijn beide inzichten nodig.

Maar goed, als jij er allerlei dingen over mijn eigen kinderen aankoppelt, prima hoor.

Auwereel schreef op 05-11-2023 om 17:03:

Je hebt echt foute ouders die over hun kinderen denderen, maar er zijn ook veeleisende kinderen die vinden dat ouders het niet snel goed doen. Soms daartoe aangemoedigd door hun omgeving anders dan hun ouders.

Maar ik heb het dan ook niet over echt foute ouders. Echt foute ouders denk ik natuurlijk heel anders over. Ik lees alleen zoveel en zovaak verhalen waarbij ik idd wel eens denk, ok, en hoe zit het met je eigen aandeel in je pijnworsteling? Ouders die echt met de beste bedoelingen hebben opgevoed en desondanks kinderen hebben waarbij het niet snel genoeg is. In het leven loop je kwetsuren op. Door het leven zelf, ook door je ouders. Dat is nu eenmaal een gegeven. Daar zul je je toch toe moeten verhouden.

Wilmamaa schreef op 05-11-2023 om 17:40:

Mijn vader was vooral op emotioneel gebied vaak 'afwezig'. Mijn broer is daar nog altijd gefrustreerd door. Hij vond het niet alleen een gemis dat vader onvoldoende luisterde naar broers emoties en problemen. Hij wilde ook dat vader zijn eigen emoties meer deelde.
Ik ben het met mijn broer eens dat we niet bij vader terechtkonden voor troost en emotionele steun. Als klein kind heb ik het niet gemist, we hadden daar een lieve moeder voor. In de puberteit was de opstelling van vader wel moeilijk en hadden we wel wat conflicten. Maar al ruim voor ik uit huis ging, heb ik me er bij neergelegd dat hij zo was. Voor praktische hulp kon je prima bij hem terecht, dat was genoeg.

Toen ik kinderen kreeg, vond ik het soms wel een gemis dat hij geen betrokken opa was. Tegelijk besefte ik: Wat had ik anders verwacht? Hij bleef natuurlijk dezelfde man, die nu ook opa was. Dus ook dat als een feit geaccepteerd.

Ik heb meer moeite met de aanhoudende verwijten van mijn broer naar vader. Een hele starre , autistische houding (inderdaad, broer is autist). Hij wilde niet alleen een sorry, maar ook nog dat vader veranderde. Die begreep daar niets van. In praktische zin heeft vader ontzettend veel voor zijn zoon gedaan. Dat hij emotioneel minder te bieden had, moeten mijn broer en ik maar accepteren. Je kan ook vaders niet in een malletje gieten. En ik vrees dat een sorry mijn broer ook niet verder had geholpen.

Nou ja, beetje dit verhaal. Tuurlijk is het verdrietig en jammer om te constateren dat je vader bepaalde dingen niet in huis had en je dus als kind daardoor dingen hebt moeten missen. Ik geloof er wat dat betreft meer in dat ouders moeten zorgen voor een omgeving die kan bieden wat er nodig is, dan dat je alles zelf in huis moet hebben. Als je een partner hebt die goed A kan en jij kan juist goed B, dan ben je samen A + B. Zolang het een maar niet ondermijnend is voor het ander. En ik denk ook dat er kinderen zijn die nooit genoegen zullen kunnen nemen met de beperkingen van hun ouders. Verwachten dat ze door het stof moeten en zelfs dan blijven ze stilzwijgend ontevreden. Accepteren dat hun ouder nu eenmaal zo is (ten slotte, zoals ik al vaker schreef, ouders zijn net mensen, met hun plussen én minnen) lijkt gewoonweg geen optie. Mag hoor, maar dan zul je altijd dat ontevreden gekwetste kind blijven en je leven lang in en uit therapie moeten om die wonden te blijven likken. Weg gaan ze niet, zeker niet door je te blijven verzetten tegen dat wat IS.

Maar goed, het is wel duidelijk wat hier mijn mening over is. Nu weer over tot de orde van de dag.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 18:19:

[..]

Maar ik heb het dan ook niet over echt foute ouders. Echt foute ouders denk ik natuurlijk heel anders over. Ik lees alleen zoveel en zovaak verhalen waarbij ik idd wel eens denk, ok, en hoe zit het met je eigen aandeel in het geheel? Ouders die echt met de beste bedoelingen hebben opgevoed en desondanks kinderen hebben waarbij het niet snel genoeg is. In het leven loop je kwetsuren op. Door het leven zelf, ook door je ouders. Dat is nu eenmaal een gegeven. Daar zul je je toch toe moeten verhouden.

Daarom de 2e helft van mijn post

felija schreef op 05-11-2023 om 18:33:

[..]

Die kinderen ken ik dan weer helemaal niet, ik ken vooral (volwassen) kinderen die enorm loyaal zijn aan hun ouders, ondanks alles wat van die ouders niet bespreekbaar mag zijn.

Ik ken toch aardig wat van die kinderen. Waarmee ik écht niet wil zeggen dat wat ze gemist hebben in hun leven niet heel jammer en vervelend was. Maar die kinderen komen ook geen steek verder bij ouders en blijven in die kindmodi.

En op het forum lees ik het ook best regelmatig: teleurgestelde verhalen over ouders die maar niet begrijpen waarom dochterlief zoveel moeite heeft. En tuurlijk zit daar regelmatig een triestig verhaal aan vast, maar ook regelmatig (oordelend vanaf een afstand, dus echt weten doe ik dat natuurlijk niet) lees ik vooral veel teleurstelling over het gebrek aan ouder die niet compatible was met de behoefte van het kind. De moeder die wat afstandelijk is, de vader die weinig begrip kon tonen voor een bepaalde carriere en het kind dat zich daardoor niet geaccepteerd voelt, de moeder die overbeschermend was, de ouders die het gehandicapte broertje veel aandacht moesten geven, waardoor je ongezien werd voor je gevoel. Het is er, het blijft er en ouders zullen het verdriet niet altijd kunnen begrijpen. Dat is jammer en verdrietig, maar wil je daar in blijven?

Diyer schreef op 05-11-2023 om 18:50:

[..]

Ik ken toch aardig wat van die kinderen. Waarmee ik écht niet wil zeggen dat wat ze gemist hebben in hun leven niet heel jammer en vervelend was. Maar die kinderen komen ook geen steek verder bij ouders en blijven in die kindmodi.

En op het forum lees ik het ook best regelmatig: teleurgestelde verhalen over ouders die maar niet begrijpen waarom dochterlief zoveel moeite heeft. En tuurlijk zit daar regelmatig een triestig verhaal aan vast, maar ook regelmatig (oordelend vanaf een afstand, dus echt weten doe ik dat natuurlijk niet) lees ik vooral veel teleurstelling over het gebrek aan ouder die niet compatible was met de behoefte van het kind. De moeder die wat afstandelijk is, de vader die weinig begrip kon tonen voor een bepaalde carriere en het kind dat zich daardoor niet geaccepteerd voelt, de moeder die overbeschermend was, de ouders die het gehandicapte broertje veel aandacht moesten geven, waardoor je ongezien werd voor je gevoel. Het is er, het blijft er en ouders zullen het verdriet niet altijd kunnen begrijpen. Dat is jammer en verdrietig, maar wil je daar in blijven?

Het belangrijkste vind ik dat kinderen totaal afhankelijk zijn van hun ouders en die relatie dus omgelijkwaardig is gedurende een jaartje of achttien. Kinderen kunnen nog geen verantwoordelijkheid nemen voor hun daden, ouders wel. 

Daarom is het ook aan de ouders om de verantwoordelijkheid te nemen in het kader van je kwetsbaar durven opstellen en zelfreflectie hebben, zodat je je kind kunt laten zien dat je open staat voor hun visie op de opvoeding. Kritiek kunnen ontvangen en daarop reflecteren is een vorm van volwassen zijn.