Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Lieveheersbeest schreef op 05-11-2023 om 11:57:

[..]

Dat zou het moeten zijn, maar dat is het niet.

Er zijn ook zoveel ouders wiens wereld gewoon om henzelf draait. Die roepen dan wel dat ze hun stinkende best hebben gedaan, maar hun acties zeggen iets anders. Mijn ouders zullen er ook van overtuigd dat ze ons alles hebben gegeven wat ze konden, maar als wij (de kinderen) erop terugkijken gold dat alleen zolang we meedraaiden in hun playbook. Wensen en behoeften die daarvan afweken kwamen niet aan bod. Is dat je stinkende best doen?

Verder eens met je 2e alinea.

Ik ben het helemaal met je eens. Ik zie helaas ook dat zelfreflectie heel vaak ontbreekt bij ouders. Wat tot gevolg heeft dat volwassen kinderen meer vanuit loyaliteit, plichtsbesef dan vanuit verbondenheid met hun ouders omgaan. 

Lieveheersbeest schreef op 05-11-2023 om 11:57:

[..]

Dat zou het moeten zijn, maar dat is het niet.

Er zijn ook zoveel ouders wiens wereld gewoon om henzelf draait. Die roepen dan wel dat ze hun stinkende best hebben gedaan, maar hun acties zeggen iets anders. Mijn ouders zullen er ook van overtuigd dat ze ons alles hebben gegeven wat ze konden, maar als wij (de kinderen) erop terugkijken gold dat alleen zolang we meedraaiden in hun playbook. Wensen en behoeften die daarvan afweken kwamen niet aan bod. Is dat je stinkende best doen?

Verder eens met je 2e alinea.

Ik weet niet hoe oud je bent maar:

Moeten we de acties van ouders en dingen waarin ze tekort zijn geschoten misschien ook bekijken in de geest van die tijd?  

Mijn grootouders zijn hun gezinnen gestart ten tijde van de 2e wereldoorlog en naar goed katholiek gebruik zijn dat grote gezinnen geworden. Niet alle kinderen die geboren zijn hebben de volwassen leeftijd bereikt door kinderziektes (waarvoor nog geen vaccin bestond) of problemen tijdens zwangerschap en bevalling die toen nog onvoldoende bekend waren. Binnen hun mogelijkheden op sociaal en financieel vlak hebben zij er het beste van gemaakt.  Niet alle kinderen kregen evenveel aandacht en het oudste meisje (mijn moeder) hielp veel mee in de huishouding en met de verzorging en opvoeding van de jongere kinderen. De zuster van de zesde klas vond dat mijn moeder niet hoefde/kon doorleren,  want zo'n hoogvlieger was ze niet. (Veel school gemist, omdat ze werd thuisgehouden om te helpen in huis) Dus mijn moeder deed huishoudschool en ging toen werken.  Voor halve dagen, zodat ze ook haar moeder nog kon bijstaan in de zorg voor de 8 andere kinderen. Haar broers en zussen hadden na de lagere school een betere start in opleiding en de weg naar werk. 

Natuurlijk had mijn moeder andere wensen en behoeften maar in die tijd was een open gesprek daarover met de ouders niet mogelijk. Mijn moeder kende in die tijd geen jaloezie.  Haar nichten en vriendinnen die de oudste waren in een gezin volgden allemaal dat door de mores van die tijd (grote invloed van de kerk en veel sociale controle) uitgestippelde pad. Dat was "het lot" van oudste meisje zijn in een gezin.  Mijn moeder mocht gelukkig wel een relatie aangaan en plannen maken voor een huwelijk en daadwerkelijk trouwen. Iets wat de oudste zus van mijn opa niet mocht.  Als oudste meisje was zijn voorbestemd om moeder te helpen en later voor haar ouders te zorgen.  (Gezin van 14 kinderen)

Toen mijn moeder zelf kinderen kreeg bestond de pil en kon er iets gedaan worden aan gezinsplanning. 3 kinderen vonden mijn ouders een mooi getal en daarmee zagen ze kans om alle kinderen min of meer gelijkwaardig op te voeden. Ieder kind kreeg gelijke kansen. In die tijd ontwikkelde mijn moeder wel wat jaloerse gevoelens ten aanzien van haar broers en zussen.  Ze voelde een sterke mate van onrecht over de kansen die zij niet en haar siblings wel hebben gehad.

Medio jaren 70 was dat nog steeds niet iets dat ze met haar ouders zou gaan bespreken.  Ze besefte heel goed dat haar ouders in de geest van die tijd hebben gehandeld en hun stinkende best hebben gedaan om in die jaren van wederopbouw binnen het grote gezin zoveel mogelijk kinderen zonder kleerscheuren volwassen te krijgen. Wat ze goed is gelukt. 

Mijn ouders staan open voor reflectie en bespreken met ons dingen die zij fout hebben gedaan.  Dingen die wij zelf aankaarten maar ook dingen die ons niet gehinderd hebben maar waarvan ze, terugkijkend, zelf beseffen dat ze niet zo handig waren maar binnen de geest van die tijd de norm waren.  Excuses zijn wat mij betreft niet nodig. Ik zie goed dat zij hebben gehandeld in de geest van die tijd. 

Het scheelt denk ik wel dat er zowel in het gezin waarin mijn moeder opgroeide en in het gezin waarin ik opgroeide geen sprake is geweest van grensoverschrijdend gedrag behalve de in die tijd nog veelvuldig toegepaste corrigerende tik. 

Binnen mijn gezin is al jaren ruimte voor reflectie. We zijn open naar elkaar en kunnen elkaar aanspreken op dingen die niet goed gaan of waarvan de, inmiddels jongvolwassen,  kinderen vinden dat ze anders moeten. Dat wordt meteen besproken en indien nodig worden er excuses aangeboden. 

Lieveheersbeest schreef op 05-11-2023 om 06:27:

[..]

Misschien kom je dan wel op een meer ethische discussie uit.

als je je best doet en je faalt, ben je dan tekortgeschoten? Of is je best doen altijd goed genoeg en is het aan de ontvanger om zich daarbij neer te leggen?

Ik denk dat het begint bij accepteren dat dit nu eenmaal een feit is. Je kunt tekort schieten, je kunt tekort geschoten zijn. En vanuit daar een meer volwassen kijk hebben op de situatie. Maar om dan maar in verwijten te vervallen vind ik zelf een hele kinderlijke manier van ermee omgaan. Dat associeer ik met een driftige kleuter die staat te stampvoeten omdat zijn lolly is afgepakt. De volwassene kan zien dat er ongetwijfeld een (goede?) reden voor was en dat de kleuter begrijpelijk gefrustreerd is, maar de ouder ook probeert om te gaan met de situatie en ook keuzes maakt die achteraf niet altijd goed bleken uit te pakken. Tja.

Vergeving en begrip voor elkaar is een groot goed. Maar als ouders doe je het zelden perfect. En in ieder geval niet als je verschillende karakters hebt binnen een gezin.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 13:55:

[..]

Ik denk dat je hier ook wel de vinger op de zere plek legt: ouders zijn mensen. En zoals we allemaal mensen zijn, kunnen we ook betere mensen zijn voor de een dan voor de ander. Met sommige mensen kan ik weinig en met andere mensen veel. Omdat ik nu eenmaal een betere aansluiting heb bij de een dan bij de ander. En dat is voor ouders niet anders. De ene ouder zal de behoeften van een specifiek kind beter vervullen dan van een ander kind. Zo merk ik zelf ook een groot verschil in mijn omgang tussen mijn kinderen en hun vader kan ook weer op een andere manier met onze kinderen omgaan dan ik. Sterker nog, ik merk ook een groot verschil met leeftijden. Ik kon beter met het oudere kind dealen en mijn ex beter met het jongere kind.

Maar om dan te zeggen dat die ouders geen leuke mensen zijn. Ik denk vooral dat de verwachtingen van elkaar als mensen of als ouders niet altijd reëel zijn. Van ouders wordt verwacht dat ze met álle kinderen onder álle omstandigheden de beste ouders zijn en dat is helaas niet zo. Ouders zijn mensen en geen superwezens en dat mis ik vanuit het kind perspectief wel eens.

Alleen zijn kinderen niet gelijkwaardig aan hun ouders, ze zijn ervan afhankelijk. Dat maakt dat de verantwoordelijkheid van ouders groot is en ik heb het idee dat niet iedere ouder zich daar voldoende bewust van is. 

Voor mijn opleiding zijn we nu bezig met het boek van orthopedagoog Martine Delfos: 'Luister je wel naar mìĵ?' Met de klemtoon op mij, gaat over echt luisteren door volwassenen naar kinderen en hoe moeilijk dat eigenlijk is. We zijn zo geneigd om bevooroordeeld en vanuit ons eigen verwachtingspatroon en referentiekader te luisteren, dat er veel te veel ruis is op de lijn.
Het is goed om ons als ouder daarvan bewust te zijn.

AnnaPollewop schreef op 05-11-2023 om 10:48:

[..]

Ligt het punt niet bij het erkennen dat het kind het als onprettig beleefd heeft? Tenslotte wijzen we complimenten ook niet af al gaan ze over iets dat vanzelf ging. Dan is het wel zo eerlijk en ook helend, denk ik, om te erkennen dat er dingen niet goed gingen ook al had je het anders gewild. Die ander schiet immers weinig op met goede intenties (al is het zeker prettiger dan opzettelijker gekwetst worden). Iemand vergeven omdat die toch zijn best deed en het niet zo bedoelde, is aan de gekwetste, dat is niet iets dat je kan afdwingen “omdat je het niet zo bedoelde”.

En dat is dus het ding wat ik probeer te verduidelijken: je kunt idd. niks afdwingen bij een ander. Als een ander gekwetst is, dan is dat iets waar je het maar mee te doen hebt. Punt wat ik wil maken, het komt op mij vaak eenzijdig over. Het kind is gekwetst en er lijkt vaak weinig meer wat een ouder nog kan doen om dat 'recht' te breien. Vaak is het zelfs zo dat het kind maar verwijtend blijft (want komt niet uit dat kind brein) en dan krijg je ook ouders die dan op een gegeven moment ook aanslaan. Want als je als ouders met je beperkingen binnen de gegeven omstandigheden hebt geroeid met de riemen die je had en desondanks tekort schoot, voelt het niet fijn om dat steeds maar weer voor je voeten geworpen te krijgen. Als het kind dan niet uit die modus van (stil) verwijt kan komen, dan krijg je die eewige wrijving en zal je als kind maar blijven vinden dat je niet begrepen wordt. En zal er nooit een soort wederzijdse volwassenheid onstaan.

Probeer als kind dat verwijt eens te parkeren en een nieuwe relatie met je ouder op te bouwen. Het zal verfrissend kunnen zijn. Je leert je ouders kennen op een manier die niet mogelijk is als je in die gekwetste kind rol blijft hangen.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 14:07:

[..]

En dat is dus het ding wat ik probeer te verduidelijken: je kunt idd. niks afdwingen bij een ander. Als een ander gekwetst is, dan is dat iets waar je het maar mee te doen hebt. Punt wat ik wil maken, het komt op mij vaak eenzijdig over. Het kind is gekwetst en er lijkt vaak weinig meer wat een ouder nog kan doen om dat 'recht' te breien. Vaak is het zelfs zo dat het kind maar verwijtend blijft (want komt niet uit dat kind brein) en dan krijg je ook ouders die dan op een gegeven moment ook aanslaan. Want als je als ouders met je beperkingen binnen de gegeven omstandigheden hebt geroeid met de riemen die je had en desondanks tekort schoot, voelt het niet fijn om dat steeds maar weer voor je voeten geworpen te krijgen. Als het kind dan niet uit die modus van (stil) verwijt kan komen, dan krijg je die eewige wrijving en zal je als kind maar blijven vinden dat je niet begrepen wordt. En zal er nooit een soort wederzijdse volwassenheid onstaan.

Probeer als kind dat verwijt eens te parkeren en een nieuwe relatie met je ouder op te bouwen. Het zal verfrissend kunnen zijn. Je leert je ouders kennen op een manier die niet mogelijk is als je in die gekwetste kind rol blijft hangen.

Door oprecht excuses te maken als ouder zijnde, neem je je kind serieus en erken je zijn/haar gevoelens, waardoor het kind verder kan. 

felija schreef op 05-11-2023 om 14:02:

[..]

Stampvoeten als een dreinende kleuter is toch niet de enige vorm om kritiek te hebben op je ouders? Vind jij kritiek hetzelfde als verwijten? Wat is er mis mee om als ouder sorry te zeggen tegen je kind, omdat je nu eenmaal niet perfect bent?

Daar is niks mis mee. Ik denk dat je dat als ouder ook zeker moet doen. Het helpt alleen niet als het kind dat niet kan horen, omdat de pijn vd gekwetstheid daarmee niet over is. En dan houdt het op een gegeven moment wel op. Na de sorry zul je als kind ook moeten proberen te vergeven en accepteren dat iets een gemis zal blijven, al krijg je er honderd sorry's voor.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 14:09:

[..]

Daar is niks mis mee. Ik denk dat je dat als ouder ook zeker moet doen. Het helpt alleen niet als het kind dat niet kan horen, omdat de pijn vd gekwetstheid daarmee niet over is. En dan houdt het op een gegeven moment wel op. Na de sorry zul je als kind ook moeten proberen te vergeven en accepteren dat iets een gemis zal blijven, al krijg je er honderd sorry's voor.

Ik zie juist dat ouders dat zo weinig doen/kunnen: oprechte excuses maken. Dat het in de relatie helemaal niet zo ver komt.

Lieveheersbeest schreef op 05-11-2023 om 11:57:

[..]

Dat zou het moeten zijn, maar dat is het niet.

Er zijn ook zoveel ouders wiens wereld gewoon om henzelf draait. Die roepen dan wel dat ze hun stinkende best hebben gedaan, maar hun acties zeggen iets anders. Mijn ouders zullen er ook van overtuigd dat ze ons alles hebben gegeven wat ze konden, maar als wij (de kinderen) erop terugkijken gold dat alleen zolang we meedraaiden in hun playbook. Wensen en behoeften die daarvan afweken kwamen niet aan bod. Is dat je stinkende best doen?

Verder eens met je 2e alinea.

Dat weet ik niet. Ik weet wel, jou lezende, dat je stikt van de frustratie, teleurstelling en verwijten. En of je ouders nu wel of niet hun best deden (in jouw opinie niet), dat is niet eens relevant, want je zult er op deze manier nooit achter gaan komen. En waarschijnlijk heb je goede redenen hoor, maar je ego kan niet voorbij het punt van de kleine ik. Dat is iig merkbaar.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 14:18:

[..]

Ik denk dat dat niet eens aan het 'beroep' ouders ligt. Ik denk dat de meeste mensen dat niet eens kunnen. Ontzettend veel mensen, de overgrote meerderheid zelfs, is op hun beurt ook weer een heel klein kind met een klein ego en dat kritiek maar heel moeilijk kan verdragen. Dan maakt het niet uit hoe oud je bent, 15 of 75, de meeste mensen kunnen slecht tegen kritiek, want het raakt ze in elke kern en dat gevoel vinden veel mensen onverdraaglijk. Zeker als die kritiek afkomstig is van je eigen kinderen of eigen ouders.

Waarmee ik zeker geen excuus wil opwerpen om het niet te doen, maar wat de ouders misdoen is hetzelfde patroon wat de kinderen voortzetten. Diepe krenking van het ego. Iemand moet daarboven kunnen staan. En bij voorkeur zijn het de ouders, maar het mag echt ook bij jou beginnen als volwassen kind. Een klein stukje afstand tov wat er is misgegaan kán een hele nieuwe relatie tot stand doen brengen.

Ik spreek gelukkig niet uit eigen ervaring, dus van persoonlijke frustratie is geen sprake, maar om mij heen, zie ik heel veel mis gaan. Ik zie trouwens ook naarmate de generaties vorderen dat er zeker vooruitgang is en dat ouders meer bereid zijn naar hun eigen aandeel te kijken. Wat een positief effect heeft op de ouder-kindband.

Persoonlijk zie ik het omgaan en verwerken van mijn jeugd helemaal als mijn eigen proces, die vooral met vergeving en loslaten te maken heeft. Het maakt voor mij totaal niets uit of mijn ouders mijn pijnpunten begrijpen, laat staan dat ze er excuses voor moeten aanbieden. Mijn ouders zijn nog steeds de mensen die ze toen waren, dingen oprakelen zou ze alleen overstuur maken. Dat wil ik helemaal niet, in de nadagen van hun leven (beiden echt oud) wil ik in hun nabijheid alleen de liefde en goede bedoelingen herinneren. 
De rest zie ik als mijn pakkie an.