Zomerstop buitenlandse student, en dan?

Tja

Ik zou er geen problemen mee hebben, zolang ze studeren zijn ze in de vakanties weer van harte welkom. Op kamers gaan betekend in mijn opinie niet automatisch voorgoed uit huis gaan.

Misschien

Zonnetje, ik heb ervaring met een kind wat maanden in het buitenland was en dan weer een maand of wat thuis (niet door studie, maar werk). Het werkte hier prima, je moet elkaars privacy accepteren en wat regels afspreken. Maar misschien heeft je zoon wel vrienden die een eigen woonruimte hebben en bij wie hij tijdelijk kan gaan wonen? Voor hen gezellig en de kosten kunnen ze tijdelijk delen. Dat zie ik regelmatig bij vrienden van mijn kinderen.

Ik denk

dat hij misschien wel kan blijven in die kamer ,maar er dan fors voor moeten betalen. De kamers worden zomers verhuurd aan toeristen, mensen die een zomercursus doen of aan studenten( zoals mijn zoon) die een zomerbaan (vaak verplicht tussen 3de en 4de studie jaar) van 3 maanden heeft.

Ervaring

Mijn dochter is een paar jaar geleden naar Frankrijk vertrokken om daar te studeren en zij is ook de hele zomer vrij. Nu kan zij wel gewoon haar appartement daar aanhouden in de zomer maar de afgelopen drie zomers heeft ze gewoon bij ons doorgebracht. Daar blijven zou erg saai zijn want bijna al haar studie genoten en vrienden zijn zomers bij hun familie. Ze komt dus liever gezellig die drie maanden thuis. Ik vind dat alleen maar leuk. Ik vind het geweldig om haar weer thuis te hebben en geniet er erg van om haar gewoon weer om me heen te hebben. Ik heb het liefst al mijn kinderen in de buurt als ik eerlijk ben hoewel ik hun uiteraard al hun avonturen ver weg gun. Ik heb dus geen tips voor je. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat je het zo erg vind. Tenzij er natuurlijk allerlei andere dingen spelen maar bij gewone verhoudingen lijkt het me geen probleem.

Ze is net vorige week weer gekomen. Ze gaat straks met ons mee op vakantie en dan gaat ze in Augustus zelf nog weg met haar verloofde. In september is ze dan weer bij ons en eind september vertrekt ze weer naar haar studie stad.

Maylise

Thuis?

Het lijkt me moeilijk als je moeder zo nadrukkelijk verwacht dat je nooit meer een tijdje 'thuis' komt wonen als je eenmaal vanwege studie elders op kamers bent.

Je vindt het heerlijk om na zijn vertrek meer ruimte en privacy te hebben - dat kan ik me voorstellen, dat gevoel herken ik. Maar dat die behoefte zo groot is dat je hem liever niet meer terug thuis hebt, die zomermaandan, dat snap ik niet zo best. Zie ervaringen van Reina en Maylise.
Maar natuurlijk kan er iets spelen wat wij niet weten en waardoor je liever hebt dat hij die maanden eigen woonruimte elders heeft.

Hem verplichten aan de overzijde van de plas te blijven lijkt me niks - zoals anderen al schrijven, studiegenoten zijn er dan ook niet. En hij vindt het misschien best leuk om weer wat af te spreken met vrienden in Nederland.

Thuis blijft wat mij betreft thuis. (al is dat bij ons anders, want in het huis waarin wij nu wonen hebben drie van onze kinderen nooit gewoond, daardoor voelt het voor hen anders; ze kunnen niet terug naar 'hun oude kamer')

Tonny

Afspraken

Wij maakten afspraken over 'even laten weten of je thuis eet', 'even sms-en als je niet thuis slaapt', zo nu en dan even een was draaien, regelmatig koken en uiteraard eigen kamer bijhouden. Omdat zoon vaker op zijn werk at dan thuis en sowieso weinig thuis was hebben we geen bijdrage gevraagd in de kosten, dat zou ik anders denk wel gedaan hebben.

Zonnetje

Ik heb er van te voren eigenlijk nooit zo over nagedacht. Ik denk wel dat het tegenwoordig veel voorkomt dat volwassen kinderen weer een poosje thuis komen wonen vanwege woning tekort, terugkomst na buitenlandse avonturen of gewoon tussendoor even.
Hier gaat het eigenlijk vrij wel automatisch. Wij hebben ook geen enorm huis. Wel groter dan jullie maar ook veel meer mensen. Mijn dochter deelt als ze weer thuis is (nu dus) een kamer met haar jongste zusje van 14. Ik kook gewoon en doe haar was en de andere huishoudelijke dingen maar zij helpt ook mee net als de andere kinderen. Ik voel me sowieso niet 100% alleen verantwoordelijk voor het huishouden. Als ze nu weer hier past ze ook regelmatig op haar jongste broertje en nichtjes, helpt met koken en stofzuigen. Gewoon net als de rest van het gezin. Verder mag ze natuurlijk haar eigen gang gaan betreffende uitgaan en dingen ondernemen zolang ze ons wel even op de hoogte houdt. Ze is ook niet de hele zomer thuis. Straks gaat ze nog een paar weken met haar geliefde weg. Ze gaat dit jaar ook met ons mee op vakantie en tussendoor heeft ze ook nog vakantie werk. Juist als je drie maanden thuis bent kun je echt een baantje zoeken en even redelijk verdienen + daarnaast nog tijd houden voor vakantie en ontspanning.

Maylise

Wat vindt hij zelf?

'Het lijkt mij niks om als zelfstandige jonge volwassene weer terug te moeten kruipen in het moederlijke nest. '

Ja - da's jouw gevoel. Maar wat vindt hij?

Freshman troubles

Hoi Zonnetje,

Ik heb zelf in Engeland (Leicester) gestudeerd (afgestudeerd 2007) en dit is eigenlijk alleen een probleem als je nog op de studentenhuisvesting van de universiteit woont. Buiten Oxford en Cambridge om gaan de meeste mensen na hun eerste jaar met een stel vrienden in een huis samenwonen dat je ook in de zomer aan kan houden. Afhankelijk van je vriendenkring gaan sommige mensen de hele zomer naar huis maar veel mensen blijven ook.

Ik heb in mijn zomervakanties de volgende dingen gedaan. Bij vacansoleil gewerkt (heb je inwoning gratis op de camping), in Brazilie mijn medische praktijk ervaring uitgebreid, samen met mijn vriend in Leicester gebleven en gewerkt (huisvesting van de universiteit gebruikt, was niet duurder dan door het jaar heen) en in de weken die in dat soort vakanties overbleven nog snel familie en vrienden buiten Engeland bezocht.

Overigens is het erg belangrijk dat je buiten je studie ook ervaring opdoet, afhankelijk van je studie gaat dat dat dan om werk/praktijk ervaring, dat maakt je "employability" later echt stukken beter en daar zijn die idioot lange zomervakanties heel geschikt voor.

Het loopt wel los dus.

Mariel

Goh

Wat ben ik blij dat mijn ouders niet meteen dachten 'uit het huis is uit het huis'. Ik heb jarenlang toen ik een kamer had (een kamer is namelijk geen huis!) de weekeindes en vakanties thuis doorgebracht. En ik dacht ook dat dat normaal was. Eerlijk gezegd, jouw opstelling ken ik helemaal niet in mijn omgeving.
Ik vind het niet erg moederlijk klinken als je zegt dat je zoon niet automatisch 3 maanden thuis zou mogen zijn als hij dat zou willen. Tjee, ik ben al 20 jaar samen met mijn betere helft en daar mogen we nog steeds altijd komen slapen voor zolang we willen! En nee, die hebben ook geen groot huis.

Zonnetje

Nog even dit, ik vond het heerlijk als zoon weer een paar maanden thuis was! Nu woont hij niet meer thuis, moest ik echt aan wennen, hij wel in Nederland, maar niet meer hier

Nou

Ontaard vind ik je niet. Maar ik snap eigenlijk niet dat je je er nu al druk om kan maken.
In mijn familie gaan eigenlijk alle kinderen,neven en nichten bedoel ik dan met 18 jaar de deur uit om te studeren. Dat vinden sommige mensen vroeg. Maar dan houden ze nog wel hun plek in het ouderlijk huis. De één komt wat vaker, de ander bijna nooit. Ook toen ik zelf en mijn broers en zussen studeerden ging dat zo. je bent nog niet echt uit huis als je op kamers bent.

Hier ook zo'n "ontaarde moeder"

Mijn kinderen zijn met 18 jaar het huis uitgegaan, bleven wel in dezelfde stad wonen als wij. Komen geregeld langswaaien, maar hebben hier vanaf dat moment ook niet meer geslapen. vonden ze zelf niet nodig en wij ook niet eerlijk gezegd.
Dochterlief is inmiddels 5 jaar uit huis en woont sinds begin deze week, na een half jaar studie in het buitenland weer even thuis, in afwachting van een stage buitenlands in september.
Hoewel ik het logisch vind dat ze even hier komt wonen, heb ik me er vantevoren ook wel vraagtekens bij gesteld.
Het doet ook iets met mijn gevoel van vrijheid in huis, er loopt nu toch opeens een volwassene extra rond. En hoe verhoud ik me tot een volwassen dochter in huis?
(hier komt ook mijn eigen geschiedenis om de hoek kijken, mijn moeder heeft me nog steeds niet losgelaten en ik wil het zelf absoluut anders doen).
We hebben 2 duidelijke afspraken gemaakt op dit moment: laten weten of je al dan niet mee eet en laten weten als je s'nachts niet thuis slaapt. Daarnaast de verwachting uitgesproken dat ze zo nu en dan een bijdrage in het huishouden levert.
Tot nu toe gaat het prima...

En ja zonnetje, ik was zo'n moeder die aan het einde van de vakantie dolblij was dat ze weer naar school mochten en ik het huis weer een paar uur voor mezelf had. (toen de basisschool besloot dat de eerste maandag van de vakantie pas 's middags werd gestart met de lessen, was ik wel de enige ouder die daarover beklag deed....)

gr Incar

Zonnetje

Dat is dan het verschil. Ik vind het ook al niet leuk als de vakantie is afgelopen. Ik vind de vakanties heerlijk. Lekker iedereen thuis. Het enige nadeel is altijd opvang regelen voor dat deel van de vakanties dat we niet zelf konden overbruggen maar tegenwoordig hoeft alleen de jongste nog naar de NSO twee dagen per week en de rest van de vakantie lossen we onderling op. Ik werk trouwens ook deels vanuit huis.

Ik vind het echt oprecht leuk dat dochter hier nu weer is voor de zomer. Zeker omdat de kans groot is dat dit laatste echte lange vakantie is die ze bij ons door gaat brengen. Volgend jaar gaat ze trouwen en bovendien zit ze dan tegen haar afstuderen aan dus dan is het wel afgelopen met de lange vakanties. Mijn oudste zoon komt ook niet zo vaak en zeker niet zo lang meer thuis sinds hij werkt. Hij werkt ook in het buitenland dus komt dan meestal 1 week logeren een paar keer per jaar. Toen hij nog in Nederland op kamers woonden kwam hij wel bijna elk weekend en alle vakanties.

Voor mij geldt dat zo lang ik leef mijn kinderen altijd een thuis hebben bij mij.

Maylise

Incar

Als je kinderen een kamer in de zelfde stad hebben als waar ze zijn opgegroeid is de situatie heel anders.
Hier gaan de 18 jarigen over hert algemeen ver weg. Studeren in het hele land of in het buitenland. Ik zou het dan toch wel raar vinden als ze in de vrije zomer niet welkom zijn. Mijn neven blijven ook wel eens een tijdje bij andere familie in het land waar ze studeren. Een maand bij een oom en tante bijvoorbeeld. Ik ga ervan uit dat het straks met mijn kinderen net zo gaat. Misschien toch ook een cultuurverschil. Ik heb Aziatische voorouders van mijn vaders kant, waarvan een deel nog in buitenland woont.

Maar je bent toch familie?

Het zou niet in m'n hoofd opkomen om familie niet in huis te laten. Zeker mijn eigen kinderen niet.
En ja, ik heb er echt geen probleem mee om tijdens verlof met kinderen en man bij schoonouders in huis te gaan. In het verleden meerdere malen voor een maandje of zo gedaan, beviel me prima. Is juist gezellig!

En mijn huis staat gewoon altijd open voor familie en vrienden. Ze mogen ook blijven slapen. Vloeroppervlak en matrassen zat. Ik heb mijn eigen leven ook gewoon als er andere mensen bij zijn hoor.

Ik had het echt vreselijk gevonden als mijn ouders zo gedaan hadden als jij met je zoon van plan bent. Ik dacht ook dat dat heel erg uit de tijd was. Toen ik 16 werd had ik inderdaad een aantal klasgenoten die zoiets hadden van 'eindexamen, weg en nooit meer terug' en ouders die zeiden '18, deur uit wegwezen'. Maar bijna 30 jaar geleden was het een stuk gemakkelijker om aan woonruimte en een inkomen te komen als tegenwoordig. Ik dacht dat de trend al weer helemaal was dat je gewoon tot na je 20e thuisblijft?

Dirksmama

"Het zou niet in m'n hoofd opkomen om familie niet in huis te laten', dat heb ik ook. Toen dochter een paar maanden geleden zonder woonruimte kwam te zitten (relatie beëindigd) heeft ze er niet voor gekozen hier tijdelijk te komen, maar ze was uiteraard (vind ik) heel welkom, haar kamer is er niet meer ( ze is al jaren de deur uit), maar de logeerkamer is voor mijn kinderen zodra ze willen.
Trouwens, even heel off topic , "Maar bijna 30 jaar geleden was het een stuk gemakkelijker om aan woonruimte en een inkomen te komen als tegenwoordig." In die tijd kwam ik van school en zocht ik een baan, ik kreeg reacties als 'u bent 1 van de 998 sollicitanten...", de 99e sollicitatie was raak.... en we woonden een zomer in een tent omdat we met geen mogelijkheid aan woonruimte konden komen ....

Natuurlijk ben je familie

en het is ook niet zo dat ik mijn kinderen de deur wijs als ze (zoals nu in het geval van mijn dochter) tijdelijk weer thuis komen. Neemt echter niet weg dat dit me wel bezig houdt en ik van te voren goed nadenk over de manier waarop dit zal gaan.

Het zegt niets over de vraag of ik van mijn kinderen houd, niet heel veel voor ze over heb en ze wil steunen waar mogelijk is.
Ander voorbeeld, wat mogelijk ook heel ontaard over komt: onze zoon stopte wederom in het eerste jaar HBO. Woont in een studentenhuis, waar je alleen kunt wonen als je ingeschreven bent bij universiteit of HBO in onze regio. In het gesprek over zijn toekomst hebben we oa gesproken over de mogelijkheid eerst nog maar een jaar te werken, voor hij zich weer in een studie-avontuur stort vanaf september. Daarbij wetend dat hij niet meer in zijn huidige kamer kan blijven.
Ik realiseerde me na dit gesprek met hem, dat we hebben aangegeven dat hij dan maar anti-kraak moet wonen, als een andere (niet- studenten) kamer te duur wordt. We hebben niet aangeboden dat hij dan weer terug naar huis komt.
Het zal in ieder geval niet de eerste optie zijn. Ter geruststelling: als het echt zover komt, zullen we hem niet onder een brug laten slapen

Zonnetje

Ja, mijn uithuizige kinderen gaan ook wel mee op vakantie als het zo uitkomt. Dit jaar gaat de aller oudste niet mee omdat hij geen vrij kan krijgen wanneer wij gaan maar anders was hij zeker van de partij geweest. De rest gaat gewoon mee. Ze hebben er allemaal zin in en daarnaast gaan ze misschien ook nog wel met vrienden op vakantie of zo.

Kinderen die met studies stoppen, ergens anders gaan werken, hun huis kwijt raken of wat dan ook mogen hier altijd weer komen wonen. Het is toch familie?

En inderdaad wij hebben ook wel eens maanden lang vage (als in zoveelste graad) neven en nichten in huis gehad om uiteenlopende redenen. Ik kan me trouwens wel voorstellen dat iemand dat niet zou willen maar je eigen kinderen kan ik me maar weinig bij voorstellen. Die hebben hier altijd een thuis.

Maylise

Zonnetje

"die inmiddels ook het samenwonen met de ouders ontgroeid is" Dat valt zo mee, als ze weer thuis zijn is het oude ritme zo weer opgepakt. En meewassen, koken, huishouden etc vind ik wel logisch, betalen hangt van de situatie af. Er belt ook regelmatig een van hen op of ze 's avonds mee kunnen eten, gewoon voor de gezelligheid, zoon komt ook wel eens voor ons koken.
Op vakantie? We zijn een jaar of 5 geleden weer een keer met z'n 4-en geweest, was superleuk! En afgelopen herfst belde m'n dochter me op of ik zin had met haar op vakantie te gaan en zijn we in de kerstvakantie samen naar India geweest, mannen thuis, wij weg, ontzettend leuk! (Ik ga trouwens ook wel eens met m'n moeder weg, ook dan zonder mijn man en mijn vader). Waarom zou dat allemaal stoppen als je kinderen volwassen zijn, juist leuk om ook die fase van dichtbij mee te maken.
En wat betreft dat 'zorgwerk', als er zorgen gemaakt moeten worden is afstand van geen belang, weet ik uit ervaring en zorgtaken, ach, een persoon erbij scheelt weinig en die doet ook weer het zijne ( ik mis regelmatig zoons sterke armen als er een sjouwklus gedaan moet worden )

Zonnetje

Juist als kinderen groot zijn,sluit het een het ander toch niet uit?Ik heb mijn handen vol aan mijn zoon en dochter van 13 en 10,maar zoon van 18,die nog thuis woont,heb ik weinig omkijken naar.Met alleen hem in huis zou ik ruimschoots tijd hebben voor mijzelf,mijn relatie,uren stilte hebben,etc.Hij helpt wel mee,kookt afentoe,ruimt grotendeels zijn eigen zooi op,etc.
Bastet

Zonnetje

Ten eerste: Natuurlijk laat ik anderen niet barsten, maar familie is inderdaad wel net even anders. Als je de keus hebt om je zoon of een vage kennis in je huis te laten verblijven zou ook jij voor je zoon kiezen toch?
Ten tweede: ja, in het geval van een studerend kind vind ik inderdaad dat ik de meest voor de hand liggende oplossing vind voor een "probleem".
Ten derde: Hoe kom je erbij dat er een leven moet worden omgegooid als er iemand bij je in huis komt die je goed kent? Dat heeft wrlk met jouw manier van leven te maken. Hier ( en dus in mijn familiecultuur) kan er altijd iemand bij. Nu zijn we wel gezegend met veel ruimte, dat scheelt, maar 1 meer maakt echt niet uit. Die doet gewoon mee of gaat zijn eigen gang. Wij hebben in een geval van "nood" gerust een neef 2 maand bij ons laten verblijven.
Ten vierde: blijkbaar is het in onze familie zo normaal een tijdje bij een ander te verblijven dat iedereen gewoon zijn eigen ding kan blijven doen. Zonder elkaar te storen.
Ieder gezin heeft blijkbaar zijn eigen gewoontes en dat geldt zeker voor elke familie. Natuurlijk vind ik het ook wel weer fijn om met zijn vieren te zijn, maar na een tijdje vind ik het ook weer reuze gezellig als er een tijdje iemand anders bijkomt. Tijdelijk.

Zonnetje

Ik zou andere mensen ook niet laten barsten in noodsituaties. We hebben ook regelmatig vrienden en anderen te logeren. Mensen zijn altijd welkom, in noodsituaties en daar buiten. Mensen die ik niet ken is natuurlijk een ander verhaal. Hoewel mijn mans definitie van een goede vriend wel erg uiteenloopt. Een goede vriend kan zowel iemand zijn met wie hij samen is opgegroeid en elke dag van zijn leven heeft doorgebracht of een kennis van een kennis van een kennis die hij helemaal niet kent maar die toevallig in de buurt is en een paar dagen onderdak nodig heeft

Ik zie mezelf inderdaad als eerste oplossing voor mijn kinderen als ze tijdelijk onderdak nodig hebben. Als ik die eerste oplossing niet ben wie is het dan wel? Ik ben toch hun moeder. Dus ja, ik gooi met liefde alles om als ze komen. Natuurlijk. Dat hoort bij het ouderschap. Ik zou het ook niet anders willen.

Rust en privacy heb ik sowieso weinig met nog een aantal thuiswonende kinderen, schoonfamilie in de buurt die op alle mogelijke en onmogelijke tijden hier zitten + andere aanloop. Ik heb daar ook niet zo'n behoefte aan. Toch zie ik privacy en rust meer ivm met vrienden en schoonfamilie dan ipv mijn eigen kinderen. Als de schoonfamilie lang is geweest ben ik soms echt blij dat ik even rust heb. Mijn kinderen zie ik niet als een inbreuk op die privacy. Bovendien volwassen kinderen zijn ook niet altijd thuis, die werken, studeren, hebben vrienden en een sociaal leven waardoor je ze soms vaker niet dan wel ziet.

Mijn man en ik gaan soms wel eens samen weg. Ik vind dat leuker dan hij. Hij komt uit een cultuur die veel meer op de groep is gericht. Voor hem is het volkomen normaal om allerlei mensen uit te nodigen om ook mee te gaan. Ik vind het ook leuk om samen af en toe weg te gaan. Dat doen we dus ook wel maar dat deden we ook wel eens toen we alle kinderen nog klein en thuis hadden.

Ik zie mijn kinderen gewoon niet als een soort indringers in mijn huis en privacy. Ze horen er gewoon bij. Nu en voor altijd.

Maylise

Nou

Ik denk dat de grootte van het huis wel een groot punt is in dit verhaal. Wij hebben ruimte over, kan zo iemand bij in. Mijn eigen kinderen studeren nog niet, ik put uit mijn redelijk uitgebreide hoeveelheid neven en nichten. En mijn eigen historie. De neven en nichten zijn stuk voor stuk zeer zelfstandige types, die echt niet een hele zomer op hun kont bij hun ouders of bij mij thuis gaan zitten. Maar als het zo uit komt en 1 van hen heeft een vakantiebaantje bij mij in de buurt dan zijn ze welkom. Mijn oudste dochter is ook wel eens een maand bij een oom en tante in het buitenland geweest.
Ze zoeken echt wel weer zo snel mogelijk iets voor zichzelf. En in een summerbreak tijdens de studie is het niet zo simpel even een kamer te zoeken.
Ik neem toch ook niet aan dat jij ervan uitgaat dat je zoon 3 maanden bij je op de lip zit? Hij kan werken, vrijwilligerswerk doen elders, op vakantie, misschien eens een lange reis. En dan jouw huis als een soort back-up. Of heb je andere verwachtinjgen van je zoon tijdens zo'n summerbreak.

Zonnetje

1. natuurlijk help ik anderen ook, het een sluit het ander toch niet uit?
2. Nood? Soms is er een noodsituatie, ja, als je kind op straat staat bijv., maar in haar geval was de oplossing niet bij ons intrekken, had wel gemogen.
3. "kinderen het huis uit, eindelijk tijd voor je eigen dingen en voor je relatie" Dat had ik ook al lang toen ze nog thuis woonden, ik ben echt niet zo'n moeder die altijd thuis is en alles voor de kinderen deed. Mijn kinderen waren vroeg zelfstandig, ze gingen bijv al jong niet meer mee pp vakanties. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik ons leven omgooi als er weer even een kind thuis woont, er verandert weinig.
4 Willen? Daar denk ik niet eens over na. Kunnen? Ja, geen probleem. Ze leven hun leven, ik het mijne en als dat in 1 huis is, prima.
Vakanties: we gaan zolang we kinderen hebben al regelmatig samen weg. En zoals gezegd , onze kinderen gingen, door opleiding bijv. al vroeg niet meer mee .
"en per dag een paar uur alleen zijn echt nodig heb om te kunnen blijven functioneren." Dit snap ik niet, een volwassen kind wat thuis woont is toch niet de hele dag om je heen? (Een groter kind ook niet trouwens) Mijn zoon sliep nog als ik ging werken, dus we zagen elkaar weinig
Ik denk dat je beren ziet die er helemaal niet zijn.
Of ik bij m'n kind zou logeren? Is totaal niet aan de orde, zij wonen veel kleiner en nu beiden in de buurt, dus het zou niet logisch zijn. Toen zoon op de Antillen woonde zijn we daar naar toe geweest, we zochten hem ook op in Italië en als hij in Groningen zou wonen zou ik ook zeker langsgaan, bij dochter idem.

De vier punten (plus aanhang) van zonnetje

Ik denk dat je nu nog teveel in de huidige situatie hangt en daarom moeite hebt met de gedachte van drie maanden je zoon terug thuis. Mensen op HBO /WO, in mindere mate leerlingen van het VO zijn op de gekste tijden thuis en dat kan vervelend zijn, vooral als je thuis werkt.
Maar als je zoon terugkomt, zal hij een vakantiebaan zoeken neem ik aan. Die studie is niet gratis toch, en drie maanden hangen gaat vervelend!\

Dan je punten.

'Ten eerste herken ik het gevoel 'het is toch familie' helemaal niet. Alsof je familie in nood wel helpt en andere mensen laat barsten ('dat moet hun eigen familie dan maar doen').'

Familie = ja, dat voel ik wel zo. Daarmee ben je verbonden door je geboorte, door je voorgeslacht, met alle leuke en minder leuke kenmerken. Je familie is je thuis. Daar mag je altijd op rekenen.
Dat is nu zo, met jongeren.
En dat is zo als je later oud zult zijn (ik werk in een verzorgingshuis...)

'Ten tweede dat ruime begrip van 'nood' dat jullie erop nahouden, of misschien de vanzelfsprekendheid dat je eerste en dus de aangewezen oplossing bent voor het probleem.'

Het ouderlijk gezin vind ik inderdaad het eerste vangnet, ook als kinderen volwassen zijn. Al is het maar omdat tijdelijke woonruimte moeilijk/erg duur kan zijn, geld kan beter worden benut dan principieel te beweren 'uit het nest is uit het nest'.

'Ten derde de het gemak waarmee je je leven omgooit terwijl het niet nodig is.'
Dat 'omgooien' zie ik niet zo. Voor een volwassen kind hoef ik niet thuis te blijven. Natuurlijk, elk mens brengt z'n rommel mee, dat is zo, maar hij/zij brengt ook twee handen mee.
Waarom moeilijk / duur doen als het makkelijk / voordelig kan.

'En ten vierde dat je dit kennelijk niet alleen graag wilt, maar ook KUNT. Zonder vervelend en sacherijning te worden door gebrek aan rust, stilte om je heen, privacy.'

Ik vond het vooral te veel in de jaren dat iedereen (dan bedoel ik VO/HBO-leerlingen) op elk moment van de dag kwam en ging en ik werkelijk nooit (ik werkte veel thuis!) alleen was. Dat vond ik vervelend. Maar een volwassen persoon heeft overdag werk te doen, dus het is heel anders dan toen.

'En nog even over die vakanties: ik neem aan dat je dan ook op een ander moment in het jaar een weekje met je man weggaat? Of zijn de kinderen er elke vakantie bij?'
Onze kinderen gingen al lang niet meer mee op vakantie, voor een echte gezinsvakantie moet ik terug naar de basisschooltijd. Er gingen er wel een paar mee soms, maar niet allevier.
Weekendjes weg met mijn man - dat heb ik altijd al gedaan, Ook toen de kinderen jong waren.

'Of heb je die behoefte gewoon niet? En je man ook niet? Misschien maakt het uit dat ik niet zo'n groepsmens ben, en per dag een paar uur alleen zijn echt nodig heb om te kunnen blijven functioneren.'
Als ik alleen wil zijn, geef ik dat aan of ik ga zelf weg. Dat is geen probleem.

Kinderen kunnen altijd op me rekenen en zijn altijd welkom. Ik ben intens met hen verbonden zo lang het leven duurt.
Wat niet kan, kan niet, maar ze weten dat ik me samen met hen inzet voor de beste oplossing.

succes!

Zonnetje

ik ben eigenlijk ook vrij verbaasd dat er mensen zo heel anders over denken dan ik. Ik had nooit gedacht dat er ouders waren die (in normale omstandigheden) er een probleem mee zouden hebben als een studerend kind weer even thuis komt. Dus dat verbaasd me ook.

Mijn niet thuis wonende kinderen wonen allebei in het buitenland. Ik ga er niet heel vaak eens vanwege tijdgebrek maar ben al meerdere keren bij beiden geweest. Dan logeer ik inderdaad bij hun. Dat komt wel minder vaak voor dan andersom maar dat is ook logisch. Zeker studerende kinderen hebben veel meer vrije tijd dan ik heb. Bovendien hebben ze hier ook nog vrienden van vroeger dus extra redenen om hier te komen dan alleen familie.

Hier trouwens inderdaad een dochter van 26 die nu weer voor de zomer thuis is en dus bij haar zusje van 14 slaapt. Of zusje dat nou alleen maar leuk vind weet ik niet maar mijn kinderen hebben altijd kamers gedeeld dus ze zijn wel wat gewend.Maar in jouw geval zijn jullie toch maar met z'n drieën en heeft zoon nu ook een eigen kamer? Als hij dan voor de zomer weer bij jullie is dan kan hij toch gewoon weer in zijn kamer. Hij zal vast willen gaan werken in de zomer. Dan kan hij weer even sparen voor de studie en de activiteiten tijdens het studie jaar. Zoveel zal hij dus niet thuis zitten neem ik aan. Je kan van te voren toch ook aangeven dat je verwacht dat hij wel die periode gaat werken?

Kostgeld zou ik dan weer niet vragen. Dat lijkt me niet nodig voor zo'n korte periode tenzij je het zelf echt nodig hebt. Het is juist zo fijn voor hem dat hij zo even kan sparen voor de kosten tijdens de studie. Ik vraag sowieso eigenlijk geen kostgeld ook niet aan mijn fulltime werkende nog thuiswonende zoon.

Maylise

Ach zonnetje

Ik kan me wel inleven hoor. Ik denk (maar ben nog niet zo ver met mijn kinderen) dat ik het ook niet echt zou zien zitten als mijn kind 3 maanden terug in het ouderlijk nest zou komen.
Je schreef: "Zoals jullie erover schrijven klinkt het echt alléén maar leuk en gezellig, kom ik dan uit zo\'n vreemd soort familie dat zoiets bij ons echt maar heel even leuk en gezellig is maar zodra het langer dan een lang weekend duurt ontzettend ongemakkelijk wordt? Zowel in praktische zin (waar laat je zo\'n extra kind in je kleine huis) als in emotionele zin (nu wil ik erg graag even alleen zijn en naar mijn eigen tv kijken maar daarvoor moet ik jou naar je kleine logeerkamer sturen)"
Ik ben als jonge twintiger ooit 3 weken teruggegaan naar mijn ouders. Ik had een tijdelijke baan in hun omgeving en het was handiger om dan bij hen te wonen dan om vanuit mijn studentenkamer op en neer te reizen. Ik ben ergens blij met de ervaring, ik wist naderhand zéker dat ik zo zelfstandig was geworden dat ik het ouderlijk huis ontgroeid was. Ik was dus gedurende de dag weg, maar was 's avonds thuis bij hen. Zat ik daar op de bank, te kijken naar de tv. Al mijn ouders vaste programma's kwamen na de maaltijd langs. Niets daarvan boeide me. Ik wilde mijn ouders' dagelijks leven niet onnodig verstoren, dus ik liet hen hun gang gaan en paste me aan. Op zich was het gemoedelijk (en ja, ik liet de verzorging van mijn moeder me lekker aanleunen) maar ik miste de vrijheid om mijn eigen gang te gaan, en mijn ouders waarschijnlijk ook wel.
Ik heb ook redelijk veel behoefte om 'alleen' te zijn. Als mijn kinderen om me heen zijn, is er altijd een antenne op hen gericht en kom ik nooit echt totaal tot rust. Een deel van mijn brein blijft dan met hen bezig. Dat kan komen door hun leeftijd, maar ik vermoed dat het ook of zelfs nog meer te maken heeft met hoe ik in elkaar steek. Dus tsja, ik zou niet staan te springen om 3 maanden een kind terug in huis te krijgen, hoewel ik het net als mijn ouders waarschijnlijk wel zou doen.

Wat vindt je zoon hiervan?

Ik realiseer me dat ik wat kritischer ben dan de rest, maar ik kan het echt even niet laten.
Ik vind het zo onzettend sneu voor je zoon. Hij maakt plannen om over een jaar op kamers te gaan wonen. In het buitenland. Hartstikke spannend en héél zelfstandig.
En nu maakt zijn moeder zich al zorgen over het feit dat hij misschien ooit tijdelijk terug komt en voor zijn kamer is nu al een andere bestemming. Jeetje zeg, ik zou me totaal ontheemd gevoeld hebben. Het is jouw huis maar ook het enige huis dat hij ooit gehad heeft.