Zonen en onderwijs [hbo/mbo]
Ik sla nu al een tijdje de verrichtingen van mijn zonen gaande in het competentiegericht onderwijs (MBO en HBO). En beiden lopen ze erin vast. Vooral de eindeloze reeks woordbestanden maken over competenties, het oeverloos geklets over jezelf. En dan ook nog alles uploaden naar een portfolio. Vandaag strandde zoon weer eens bij zijn zoveelste poging. Geen scan om de bestanden te scannen die geupload moeten worden, screenfoto's maken van beoordelingen die door de eigen opleiding gegeven zijn, zelfgeschreven beoordelingsrapport over zichzelf voor een van de vakken niet meer kunnen vinden en zeker wetend at de docent (die een handtekening erop gezet heeft) geen exemplaar ervan heeft, resultaten die in het computerbestand van de opleiding staan moeten opnieuw en op een andere manier aangetoond worden, want de beoordelaars kunnen niet in het bestand van de student.
En dan heb je nog geen boek gelezen of geen vak geleerd.
Andere zoon verzuipt er ook in, alhoewel die wat gemakkelijker worddocumenten schrijft over zichzelf. Zonder enige animo of interesse, maar puur omdat het moet.
Twee gemotiveerde knapen die echt wel een vak willen leren, heel graag zelfs, ook beiden kwaliteiten hebben, maar ze komen er niet doorheen.
Op de radio analyseert iemand de uitval van veel MBO-studenten: het onderwijs is gefeminiseerd en de straatcultuur is gemasculiniseerd.
Onderwijs gaat over jezelf ontwikkelen, schrijven etc., iets waar meisjes goed in zijn, jongens niet. Op een HBO-lerarenopleiding voor wiskunde is 75% van de studenten meisje. 15 van de twintig, Voor wiskunde. 5 jongens zijn er nog, en 1 ervan staat op het punt om af te haken weet ik. De meisjes hebben hun startkwalificatie al bijna binnen, eindeloos zichzelf bewezen dat ze competent zijn. Alleen de inhoudelijke vakken zelf, daar komen ze niet doorheen. Ze waren ook niet echt goed in wiskunde, zeiden ze, maar ze wilden graag docent worden en dan leek dit wel een leuk vak.
Meisjes zijn in de meerderheid, meisjes verzetten zich tegen de inhoudelijke vakken, de eisen van de inhoudelijke vakken worden naar beneden bijgesteld. Dat gebeurt nu al. Zijn het dan goede docenten? Ik betwijfel het. Leuteren kunnen ze wel.
Bij de opleiding voor onderwijsassistenten startten vier jongens, na een jaar was er nog 1 over. Docent zei, dat de opleiding zich afvroeg wat ze konden doen om het aantrekkelijker te maken voor jongens. Stoppen met die leuterverhalen die ze moeten produceren, zei ik (in iets nettere bewoordingen). Dat kon niet. Dan doe het niet, ga zo door, de toekomst van het onderwijs kun je dan al uittekenen: meisjes voor de klas die vooral weten hoe ze zichzelf kunnen ontwikkelen en presenteren.
Het stoort mij, omdat het mijn zonen zijn, omdat ik hun kwaliteiten zie, hun motivatie, hun inzet en omdat ik zie hoe ze keer op keer gefrustreerd vastlopen in zaken die niets met het vak te maken hebben, niets met vaardigheden of competenties, niets met enige moeilijkheidsgraad van wat dan ook (behalve leuteren). En het stoort me omdat dat straks de toekomst van het onderwijs wordt: alleen maar vrouwen voor de klas, die goed zijn in het ontwikkelen van zichzelf en presentaties verzorgen.
Hoe krijgen jullie je zonen het onderwijs door (MBO/HBO)? Ik weet het niet meer.
Tsjor
Sini & zus
Ha, wat grappig 
Ik heb op maandag mijn colleges. Momenteel een licht rooster, van kwart voor twee tot kwart voor acht, maar zonder pauzes of tussenuren helaas :/
Maar vanaf maandagochtend zit ik vaak in 'de punt' (hoorde dat die zaal zo heet), aan de lange hoge tafel met m'n laptop te werken. Soms ook op andere dagen. Om 17.00 heb ik ehhhhh… Metawerk, helaas.
Ik zie er nog ongeveer net zo uit als op de Sarcas-foto ( http://www.ouders.nl/msar-arc.htm ), alleen een andere bril en geen hoed
Sarcas
Sarcas
Ben benieuwd of ik je zal herkennen, als je een keer in de loop van een maandagochtend een stiekem loerende 40+ vrouw ziet, ben ik dat 
. Maar om 17.00 uur metawerk, kun je bij het wisselen van lokaal wel even langs ons lopen, toch? Gaan we ook in de Punt zitten, aan de antiek uitziende tafel (links voor). In welk lokaal heb je dan metawerk?
Staat!
Ik zit tot kwart voor vijf in A011, die grote zaal, voor HCPMWG (HoorCollege Pedagogiek Methodisch Werken Gezin), en daarna in C208 MetaWerk. Ik wandel dus wel even naar de Punt. En dat is inderdaad de achterzaal. Die in een punt uitloopt. Vandaar
Maar, pas weer op 10 mei natuurlijk. Ik kom wel even langs, metawerk is toch relaxed en ik zeg wel dat ik de parkeermeter moest voeren
S.
17 mei, niet de 10e!
Op 17 mei doen we het, de 10e heb ik nog vakantie! De Punt is inderdaad die zaal met aan 2 kanten glas en uitlopend in een punt, bij de boekhandel. Haha, hebben we onze eigen kleine mini-meeting! En Sarcas, je kunt bij metawerk altijd nog zeggen dat de juf je moest spreken
Onderbreking
Sorry dat ik het theekransje even onderbreek, ik wil toch terug naar de inhoud en dat is dan een aantal postings geleden, twee stukken van Sarcas.
En door tegen pubers te zeggen dat ze het allemaal zelf mogen uitzoeken, los je het motivatieprobleem natuurlijk niet echt op. Je hoeft van het studiehuis geen karikatuur te maken om in te zien dat de meeste adolescenten hersenen er nog niet geschikt voor zijn.
'Het is dus een vrouwenbolwerk hier, en een vrouwencultuur. Dat ligt niet aan de competenties of aan het reflecteren, want dat moet overal.'
Sarcas, het is geen natuurverschijnsel dat nog maar 25% van de aanstaande docenten wiskunde vrouwen zijn en dat die omslag zo razendsnel gekomen is. Ik neem de jongens serieus als zij vastlopen in het competentiegeleuter, dus ik denk dat daar een basis ligt voor de ingezette ontwikkeling.
Levering wijst op een andere oorzaak en dat is de 'eigen verantwoordelijkheid' die zo hoog wordt geprezen sinds de invoering van het studiehuis. Dar is overigens iets merkwaardigs mee aan de hand: de braven doen het goed en de dwarsen doen het niet goed. Dat staat haaks op het concept van die eigen verantwoordelijkheid en het laat zien dat er iets fundamenteels mis is met dat concept. Een beetje ontwikkelde leerling kan het je vertellen: de eigen verantwoordelijkheid betekent dat je spontaan uit jezelf datgene moet willen doen wat nergens beschreven staat, maar wel verwacht wordt. Wie dat goed doet slaagt. Daar helpt de speciale sensitiviteit van meisjes natuurlijk wel bij: haarfijn voelen zij aan wat een ander wil, en dat krijgt hij/zij dan ook, ongevraagd zelfs. Als je 'eigen verantwoordelijkheid' opvat als: ik mag zelf gaan klooien en experimenteren en zien waar ik uitkom (onbekende oceanen opvaren), dan heb je een achterstand die op een hinderlijke manier op een gegeven moment keihard duidelijk wordt.
'De meeste meisjes voldoen gewoon aan alle verplichtingen en maken braaf de overigens weinig uitdagende opdrachten. Heel veel jongens hebben daar geen zin in.' Nou, één keer willen ze het wel doen, maar daarna willen ze verder. Comptentiegericht onderwijs is bij herhaling en in veelvoud hetzelfde kunstje nog een keer doen. Zonder knippen en plakken nota bene.
'Ik moet me ook voegen naar, in mijn ogen oeverloos en nutteloos relationeel-emotioneel gezemel,...' Op het niveau van ouder kind zeg ik ook tegen de jongens dat ze zich moeten voegen, dat red ik nog wel als amateur-pedagoog (moeder). Maar op een ander niveau en op een andere plek wil ik het probleem wel aan de orde stellen en niet politiek correct onder tafel laten wegredeneren.
Het competentiegericht onderwijs gelooft overigens ook niet in zichzelf. als begeleider van een stagiaire kreeg ik pas na driekwart jaar per toeval te horen dat er een stagewerkboek was waarin de comptenties beschreven waren die ik als begeleider in een tussentijdse evaluatie moest beoordelen. Die stage is niet meer een stage zoals ik het mee had gemakt (eerst theorie, dan kijken wat je ermee in de praktijk kunt) maar ís het leerproces zelf: er is nog een theorie en dat moet worden opgebouwd in de praktijk. Het is dus het schoolveld, alleen degenen die het moeten begeleidenw eten van niks. Blijkbaar niet relevant dus.
Stagiaire moet een tussentijds verslag gaan schrijven. Het is nog niet klaar, ze heeft pas drie bladzijden. Help, dat moet ik dan ook nog allemaal gaan lezen en er ook nog eens iets zinnigs over zeggen, gerelateerd aan vaag omschreven competenties waarmee je alle kanten op kunt waaien. Er is dus geen onderscheidend vermogen.
Dat blijkt ook wel, want een medeleerling van mijn zoon heeft samen met mijn zoon het digitaal portfolio gevuld met alle competenties, het zag er bij allebei even goed uit zeg maar. Medeleerling is echter niet geschikt voor het onderwijs en krijgt dan ook een negatieve beoordeling. Alleen: dat is op geen enkele manier te relateren aan het competentiegeneuzel dat ingeleverd is, want dat was voor beiden ongeveer gelijk. Dat de jongen niet geschikt was was wel duidelijk. Maar niet door het geneuzel over competenties. Ook niet voor de jongen zelf (geen nut in de vorm van zelfreflectie). Zoon krijgt wel een positief advies. Maar die jongens snappen dat niet als het negatieve advies en het positieve advies niet gerelateerd is aan het competentiegeneuzel, waar gaat dan geleuter dan over? Jongens hebben geen zin om zoveel tijd en energie te stoppen in iets wat zo zichtbaar overbodig en nutteloos is. Zij zijn minder gevoelig voor sociale acceptatie en gaan dan liever iets doen waar ze zelf nog enig plezier in hebben. Gamen bijvoorbeeld. Nuttiger, leuker en wat sociale vaardigheden betreft nog leerzamer ook.
Alleen: wil je dit als samenleving laten gebeuren, wil je een bepaald concept (want meer is het niet!) zo buiten elke discussie houden, terwijl de resulaten van dat concept eigenlijk niemand tot vreugde stemmen.
Tsjor
Eens met jou tsjor, maar
hoe doorbreek je deze tendens? Of eigenlijk deze inmiddels gevestigde aanpak. Iedereen lijkt er zo van overtuigd te zijn, en zelfs degenen die het eigenlijk overbodig vinden doen toch trouw mee omdat ze denken dat het misschien toch wel nut zal hebben (zie Sarcas).
Het lijkt wel alsof er overal alleen nog maar competenties en (zelf)reflecties bestaan.
Benoemen
Eerst maar eens benoemen, want het is zo tegen de stroom in, dat het niet meer benoemd kan worden. Het moet zo gaan, omdat het zo gaat en daarom gaat het zo. En de problemen komen allemaal van iets anders. Dat zal eerst doorbroken moeten worden.
En dan maar hopen dat er iemand begint met opleidingen zonder competentiegeneuzel. Zoals de oude MAVO's weer terugkomen, en de gymnasia opnieuw opbloeien.
Met zoon 1 ga ik in België kijken. al is het maar voor een andere oriëntatie.
Zoon 2 heeft gelukkig werk gevonden voor 24 uur bij een bedrijf dat ook als leer-werkbedrijf kan dienen. Niet het bedrijf waar hij gesolliciteerd had (meisje), maar waar hij al enige tijd werkt en inmiddels een vast kontrakt heeft. Het aantal uren wordt hopelijk uitgebreid, nu nog BOL omzetten in BBL en hem motiveren om die ene dag school toch maar vol te houden.
Ik sleep ze er maar doorheen. Wachtend op het doorbreken van nieuwe inzichten.
Tsjor
Volkskrant
Dit artikel in de volkskrant is zeer de mopeite waard en legt de vinger op de pijnlijke plek in mijn ogen.
"Typisch mannelijke eigenschappen als lef en competitiedrang liggen niet meer zo goed. Het gelazer begint eigenlijk al op de basisschool: netjes samenwerken is de norm, waar jongens graag klierenderwijs onderzoeken. Gevolg is dat jongens het nakijken hebben in het onderwijs. De meisjes doen het veel beter. Tijd voor een actie Red De Jongens?
Bij de chimpansees zie je het óók al. De meisjes zijn de betere studenten. Dat ontdekte de Amerikaanse primatologe Elizabeth Lonsdorf een paar jaar geleden. Jonge chimps leren van hun moeder hoe ze van planten werktuigen maken om voedzame termieten te vangen. De oplettende meisjes kijken de vaardigheid af bij hun moeder; als ze 30 maanden oud zijn, kunnen ze ook zulk nuttig gereedschap maken. Na-apen dus. De jongenschimps hebben daar niet zo’n zin in. Ze kunnen zich minder goed concentreren en geven de voorkeur aan een robbertje stoeien en zwaaien aan boomtakken. Klieren dus. Uiteindelijk leren zij ook wel hoe je termietenvangers maakt, maar hun leerschool duurt bijna twee keer zo lang.
Stoeien
De overeenkomst met de menselijke kinderwereld is treffend. Iedere ouder met kinderen van beide seksen ziet het: jongens hebben behoefte aan rennen, stoeien en stompen. Ze testen graag of iets stuk kan. Meisjes spelen rustig en volgens vaste patronen. Als jongens een fort van hun legosteentjes hebben gebouwd, zijn ze even trots, maar al gauw geven ze er een trap tegen. Want daarna kun je uit die berg steentjes weer iets anders bouwen. Meisjes bouwen hun poppenhuis en spelen daarmee. Niemand mag het stukstoten. Liefst zouden ze de blokjes vastlijmen.
Veel onderwijskundigen, psychologen en pedagogen zijn er zo langzamerhand van overtuigd dat jongens en meisjes op verschillende manieren leren. Psychologe Martine Delfos beschrijft in haar boek De schoonheid van het verschil wat er gebeurt als je jongens- en meisjeskleuters een stuk klei geeft. De meisjes gaan ijverig aan de slag: ze boetseren poppetjes. De jongens trekken aan de klei, gooien hompen tegen het plafond, proppen klei in gaten. De meisjes begrijpen meteen dat het de bedoeling is iets te maken. Maar de jongens, zegt Delfos, onderzoeken wel degelijk het materiaal. Een volgende keer komen ze op het idee iets met klei dicht te plakken of te repareren.
Testosterongestuurd
Misschien werpt het klierige, testosterongestuurde jongensgedrag op lange termijn meer vruchten af dan volgzaam meisjesgedrag. En hé, zijn het in de chimpanseekolonies niet de mannetjes, de klunzige knutselaars van weleer, die de positie van top-aap innemen?
Toch is de kans groot dat op school het meisje dat een leuk poppetje kneedt een compliment krijgt van de juf, en de kleismijter wordt terechtgewezen. Ook moeder thuis heeft liever een rustig kind dat lekker knutselt dan eentje dat in de gordijnen hangt. Niemand zal het bewust zo bedoelen, maar het ideale jongetje lijkt tegenwoordig verdacht veel op een meisje.
Jongetjes moeten dus getemd worden. Zij zijn omringd door vrouwen die dat met liefde willen doen. Veel jongens zien, van de crèche tot aan groep 8, uitsluitend vrouwelijke leerkrachten en leidsters. Als hun ouders zijn gescheiden en zij opgroeien bij hun moeder, kan het gebeuren dat de leraar op de middelbare school hun eerste manlijke rolmodel is.
Competitiedrang
Dat kan verkeerd uitpakken. Louis Tavecchio, hoogleraar pedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam, wijst daar al twintig jaar op: jongens hebben mannen in hun leven nodig om zich mee te identificeren. Ze moeten hun energie kwijt kunnen in jongensdingen, zegt ook ‘jongensspecialist’ Lauk Woltring, zo leren ze omgaan met agressie. Want anders zoekt die energie zich een andere uitweg, in geweld en criminaliteit.
Jongetjes, eeuwenlang de norm, zijn nu de afwijkende, storende soort. De mindere soort, althans als je naar hun schoolprestaties kijkt (zie kader). Bij de Cito-toets in groep 8 doen beide seksen het even goed; – toch krijgen jongens lagere schooladviezen dan meisjes. Op het vwo zijn de meisjes in de meerderheid, op de universiteit en het hbo eveneens. Meisjes blijven minder zitten, halen hogere cijfers en studeren sneller af. Jongens zijn oververtegenwoordigd op de lagere typen vmbo en op scholen voor kinderen met leer- en gedragproblemen. Hadden meisjes dertig jaar geleden nog een onderwijsachterstand, nu hebben ze een voorsprong. Geen wonder dat ze oprukken in eerbiedwaardige voormalige mannenbolwerken: als rechter, notaris, accountant en arts.
Multitasken
Manlijke eigenschappen als lef, originaliteit en competitiedrang liggen niet meer zo goed. Sociaal gedrag, communicatieve vaardigheid en het vermogen tot multitasken zijn de selectiecriteria geworden, op school en op de werkvloer. En thuis. Jonge vrouwen zoeken een man die lief en zorgzaam is voor hun kinderen, met wie ze kunnen praten als met een vriendin. Maar hij moet ook hun computer kunnen repareren. Geld verdienen en voor zichzelf opkomen, kunnen vrouwen zelf wel.
Arme jongens, ze worden roemloos voorbijgestreefd. Hun hormonen sturen hen een kant op waar niets meer te halen valt; imponeergedrag, borstgeroffel en geroep om ‘respect!’ lijken loze relicten van hun diersoort geworden; je scoort er hooguit mee in de straatjungle, bij andere losers.
Wordt het tijd voor een grootscheepse actie ‘Red de jongens’? Moet het onderwijs drastisch veranderen om de jongens voor wegzakken te behoeden?
Dat de matige schoolprestaties van jongens te wijten zijn aan de toename van vrouwelijke leerkrachten, is niet hard te maken. Bovendien beginnen de problemen met jongens vaak op de middelbare school, waar ongeveer evenveel mannen als vrouwen werken.
Abstracte tovenarij
Het zijn de onderwijsmethoden en de didactiek die de afgelopen decennia zijn ‘gefeminiseerd’. Het onderwijs is steeds taliger geworden; zelfs wiskunde is niet meer de abstracte tovenarij van vroeger. Ook jongens moeten hun ‘eigen leervragen’ bedenken, presentaties houden en werkstukken maken. Ze worden geacht zelfstandig te werken en hun tijd goed in te delen.
De pech voor jongens is dat ze dát nu juist in hun puberteit niet goed kunnen. Dat toont het onderzoek van Jelle Jolles aan, hoogleraar Hersenen, Gedrag & Educatie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Hun hersenen zijn nog niet af. Bovendien zitten ze anders in elkaar dan meisjeshersenen. Jongens verwerken informatie meer visueel-ruimtelijk en meisjes meer verbaal-linguïstisch. Onderwijsvernieuwingen als het Nieuwe Leren en het Studiehuis passen veel meisjes als een handschoen; jongens zijn daar in het nadeel. Jongens hebben meer dan meisjes behoefte aan structuur en aan duidelijke beoordelingscriteria.
Watjes
Het voorbeeld van de ijverige meisjes werkt niet stimulerend: het bevestigt dat school kennelijk is voor brave meisjes en watjes – buitengewoon uncool. Je verhoogt je status bij vrienden niet met hoge cijfers, wel door de leraar een grote bek te geven. En omdat ‘gedrag’ en ‘werkhouding’ tegenwoordig belangrijke selectiecriteria zijn – zeg, bij twijfel tussen havo of vwo – komen veel jongens onder hun niveau terecht. Dat is verspilling van talent. Werd een paar decennia vrouwelijk talent genegeerd, nu zijn de jongens de klos.
Hoe krijgen we de jongens weer bij de les? In elk geval door meer in te spelen op verschillen tussen de seksen. In het meest extreme geval doe je dat door jongens en meisjes apart les te geven. In de Verenigde Staten is een vereniging voor gescheiden onderwijs opgericht, Nasspe, die inmiddels 540 scholen heeft gesticht, vooral in kansarme wijken. Ook in België en Engeland, waar men een lange traditie heeft van ‘single-sex’-onderwijs, wordt geëxperimenteerd met gescheiden klassen. In Nederland bepleitte socioloog Koos Neuvel in zijn boek Waarom jongens geen meisjes zijn de herinvoering van de jongensschool. Op zo’n school zouden jongens duidelijk gestructureerd onderwijs moeten krijgen, en meer gelegenheid tot actie en competitie.
Gescheiden klassen
De voorstanders van gescheiden klassen menen allemaal dat dit onderwijs, paradoxaal genoeg, stereotypering naar sekse tegengaat. Door de verschillen te benadrukken, zullen de seksen naar elkaar toegroeien. Die gedachte is niet zo gek: als je alleen maar jongens of meisjes in de klas hebt, maak je als leraar geen onderscheid. Het zijn allemaal ‘gewone’ leerlingen, onder wie herrieschoppers, dromers, ijverige types, talenwonders en wiskundenerds. Je categoriseert ze minder snel, op grond van vooroordelen, naar sekse. Het is opmerkelijk dat veel vrouwen uit de eerste naoorlogse generatie die carrière maakte, uit het meisjesonderwijs afkomstig zijn: oud-ministers Hedy d’Ancona en Maria van der Hoeven bijvoorbeeld. Uit een groot onderzoek van de Britse Girl School Association bleek dat meisjes op meisjesscholen beter presteren dan op gemengde scholen en vaker kiezen voor een studie in exacte vakken, ict en techniek.
Het vervelende is alleen dat wat voor meisjesscholen werkt, voor jongensscholen niet opgaat. Uit onderzoek blijkt niet dat jongens beter presteren op jongensscholen; er zijn zelfs aanwijzingen dat jongens het beter doen in gemengde klassen. Wellicht komt dat doordat meisjes rust brengen in de klas.
Los daarvan is er nog een bezwaar tegen gescheiden onderwijs: het staat ver af van de realiteit. Vroeger konden jongens zich in jongensinstituten voorbereiden op het old boys network, nu zullen ze in hun werk te maken krijgen met vrouwelijke chefs en bestuurders. Niet alleen in het onderwijs staan waarden als samenwerken en communiceren voorop, het zijn kenmerken van een moderne diensteneconomie.
Aan de andere kant: het geweldige onderwijssucces van meisjes heeft vooralsnog niet geleid tot gedrang bovenop de apenrots. Daar staan nog altijd mannen op hun borst te trommelen; onder CEO’s en topwetenschappers zijn bedroevend weinig vrouwen. Kennelijk zijn in de wetenschap en het bedrijfsleven eigenschappen als durf, eigenzinnigheid en competitiedrift wél lonend.
Laatbloeiers
School zou de plaats moeten zijn waar beide seksen tot hun recht komen. Daartoe is het nodig dat leermethoden aansluiten bij de manier waarop jongens en meisjes leren. Je kunt denken aan aparte jongens- of meisjesklassen voor wiskunde, of aparte sportklassen. En: jongens zijn vaak laatbloeiers, en leggen vaak een omweg af. Nu glijden ze na één jaar lanterfanteren meteen af naar een lager schooltype. De mogelijkheid tot zittenblijven zou verruimd moeten worden, en het ‘stapelen’ van opleidingen.
Er moet in elk geval iets te kiezen zijn in het onderwijs. In de huidige monocultuur van het zelfstandig werken is dat niet het geval. Een groot scala aan scholen – met ‘nieuw’ en ‘oud’ leren, gestructureerd en vrij, scholen met nadruk op kunst, sport of techniek – waarom niet? Grote kans dat jongens opbloeien.
En de minder brave, eigenwijze, analytisch ingestelde meisjes eveneens"
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1375956.ece/De_ideale_jongen_is_een_meisje
Ach
ik wilde net dezelfde link geven als Mark gedaan heeft.
Overigens heeft mijn exman (docent VO) het meestal niet over competentiegericht maar over hormoongestuurd onderwijs.
Mooi artikel
Mark, vooral de laatste zin van het artikel, ah, gelukkig, het is dus goed mogelijk dat ik het zelf ook niet uit zou houden in het competentiesysteem. Ik kon het me al niet voorstellen.
Observatie van zoon die aan ballet doet: vlak voor een voorstelling zijn de meisjes nog heel druk en zenuwachtig alle pasjes aan het oefenen. Jongens hangen wat rond, proberen een beetje baldadigheid uit, vragen nog effe na hoe die dans ging waarvan ze de laatste vijf repetities hebben gemist. Maar eenmaal op toneel vlammen de jongens. Fouten worden creatief opgevangen, zodat het publiek er niets van merkt, hooguit ergert de choreograaf zich. Meisjes doen keurig hun dansje en het publiek leef mee met elk pasje dat niet zo goed lukt. Keurig, maar het vlamt niet. Dat verschil.
Overigens: balletscholen waar gemengde groepen zijn hebben nauwelijks jongens en als er al een is wordt die door de meiden behoorlijk onder druk gezet en door volwassenen bekeken als een anomalie. Zoon zit bij een school waarin ook jongensgroepen zijn en die draaien supergoed, veel jongens, veel creativiteit en veel vernieuwende dansvormen waarin klassiek, modern, streetdance en allerlei turn/acrobatiek en vechtsporten worden geïntegreerd. Straatschoffies zijn het soms/vaak. Maar dansen kunnen ze. Jongetje van 12 in de trein met zonder kaartje (vergeten). Waar ga je naartoe, vraagt de conducteur? Dansen. Of hij dan maar even wat voor kan doen. Doet die jongen, ter plekke, klassiek ballet in de trein. Zulke schoffies, nauwelijks te handhaven op school, maar karaktertjes.
Het kan dus wel, jongens motiveren, zelfs op een meidenterrein als ballet. Maar het vraagt wel om iets anders van je opleiding.
Ik weet niet waar het toe moet leiden, alle onderzoeken over wel of niet ontwikkelde hersenen en de verschillen tussen jongens en meisjes daarin. Ik denk dat wanneer er voor jongens scholen zouden komen zonder competentiegeneurzel, dat de wat ambitieuzere meisjes ook snel naar die school zouden willen (en heel veel docenten met hen).
Wel denk ik dat er wat meer ruimte moet komen om scholing te spreiden. Een 16-jarige het MBO in stampen omdat hij zijn startkwalificatie moet halen, om vervolgens te constateren dat het schoolverlaters-zonder-diploma worden is niet erg productief en zeker niet stimulerend. Misschien moet het normaler worden dat kinderen die hartgrondig balen van school een aantal jaren gaan werken om vervolgens op latere leeftijd een opleiding gaan doen, als de hersenen weer dat geordend zijn en de hormonen enigszins tot bedaren komen. Mogelijk hebben jongens dan wat meer perspectief op wat ze zelf wel willen en vooral ook wat ze niet willen. Voor je 30ste een startkwalificatie halen is dan een zinnig streven en het laat ruimte aan een eigen levensloopplanning. Waarbij het alternatief (10 jaar een vast contract bij dezelfde werkgever) ook als startkwalificatie mag gelden. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. ik denk dat we die wegen moeten gaan creëren. Nogmaals: het competentiegeneuzel is nu een hype, maar het is maar gebaseerd op een aanname en een idee, meer niet. De bevestiging van de hypotheses die eronder liggen blijft vooralsnog uit, op alle fronten, behalve dan de toename van brave meisjes die keurige werkjes inleveren.
Tsjor
Ja mooi artikel
Ik hoop dat het ook gelezen wordt in de kringen waar het er wat toe doet. Beleidsmedewerkers, schoolbesturen ed.
Ik verheug me ondertussen (NOT), met vier kinderen van wie oudste een meisje, die het goed doet in het onderwijs, maar al wel lijdt onder de tendens te moeten samen te werken. Heeft ze namelijk een hekel aan.
Verder hebben we dan nog drie jongens, van wie de oudste volgend jaar in de eerste begint. Hij houdt onwijs veel van stoeien, is erg jongensachtig lichamelijk in zijn reacties. Ik ben benieuwd. Hij zit nu in Duitsland op school en ik kan wel zeggen, hier is het precies hetzelfde. Meisjes zijn de norm, jongensgedrag is problematisch en daar kunnen de beroepskrachten die vaak totaal geen pedagogische opleiding en vaardigheden helemaal niets mee.
Wij hebben hier een doldwaze schooldirectrice die mij persoonlijk heeft gezegd dat ze mannen in het onderwijs, mannen die zich beroepshalve met kinderen willen bezig houden en dat leuk vinden, niet vertrouwt, met een suggestieve verwijzing naar misbruik. Dat ze die zelfs als niet-echte mannen ziet... Dit nadat ik opmerkte dat ik het zo jammer vond dat er vrijwel geen mannen in het onderwijs te vinden zijn.
Zie hier het moderne Duitsland...
Mbo is dramatisch georganiseerd
Voor mijn werk kom ik voornamelijk bij HBO-scholen, maar soms ook bij MBO's. De klacht van werkelijk alle docenten: dit onderwijs is niet geschikt voor deze leerlingen. Ze hebben juist veel begeleiding nodig, orde en regelmaat. Maar ze moeten alles zelf doen, in groepjes doen, onzinverslagen maken, etc. Gevolg: enorm veel uitval. Ik was op bezoek bij de opleiding Sport en Bewegen (MBO) in R'dam en dat is 'ouderwets' georganiseerd. Structuur, duidelijkheid, veel individuele aandacht voor de leerling, strengere regels dan bij de rest van de opleidingen op die lokatie e.d. Bijna geen uitval dus. Nu de rest nog....
Groet,
Jujube
Ot: theekransje
Sorry dat ik even theekrans. Sini, Zus, ik ben helaas ziek geworden. Een studiecollega die ik heb gebeld waarschuwt jullie hopelijk …
Een volgende keer?
Groet,
Sarcas
Sarcas (ot)
Wat jammer! We zaten al om ons heen te loeren, ik dacht dat je toch braaf op tijd bij metawerk zat. Je medestudent heeft ons niet gewaarschuwd, maar dat maakt niet uit, hoor. En zeker doen we het nog een keer met jou erbij! Beterschap trouwens.
Het was erg leuk om Sini in het echt te zien. Hopelijk had je nog tijd om even rustig te eten, Sini?