Zoon (26) aan woning helpen
Mijn zoon is al sinds 2019 werkende, staat al sinds het mocht ingeschreven bij de woningbouw maar vindt maar geen woning.
De reden is heel flauw: Zoon heeft voldoende wachttijd, maar hij is geen senior en heeft ook geen vriendin of kind die met hem meeverhuist.
Kamers zijn er (natuurlijk) niet, studenten kunnen al geen kamer vinden laat staan dat een kamer vaak meer kost dan een sociale huurwoning en zoon dan geen huurtoeslag kan krijgen
Intussen zit ik hier met nog 3 jongere kinderen waarvan ik dacht dat die ooit wel een keer uit huis kunnen, en is mijn partner al een tijd overleden. Als ik zelf kleiner wil gaan wonen, zit ik dus met dat de kinderen moeten meeverhuizen (ik ben wel 55+, dat scheelt weer)
Hoe kan ik zoon aan een woning helpen?
Hier in het dorp staat een groot aantal winkelpanden te koop met woningen erboven. Kennelijk zitten de huurders er stevig in, want zelfs van het pand met een goedlopende horecazaak bedraagt de huuropbrengst maar € 12.000. Ik vermoed dat daar ook wel wat zwarte huur is/wordt betaald, of die mensen hebben gewoon heel veel mazzel gehad.
MMcGonagall schreef op 20-12-2025 om 10:22:
Hier in het dorp staat een groot aantal winkelpanden te koop met woningen erboven. Kennelijk zitten de huurders er stevig in, want zelfs van het pand met een goedlopende horecazaak bedraagt de huuropbrengst maar € 12.000. Ik vermoed dat daar ook wel wat zwarte huur is/wordt betaald, of die mensen hebben gewoon heel veel mazzel gehad.
Maak het voor de woning uit of de zaak eronder goed loopt?
(of is 12.000 per jaar inclusief de huur van de horeca-zaak?)
Poezie schreef op 19-12-2025 om 18:18:
[..]
En waarom vraag je tussen haakjes: "welke carrière"? Jij denkt dat een 28-jarige niet bezig kan zijn met het opbouwen van een carrière?? Mijn zoon werkt bij een organisatie die hem die kans biedt dmv diverse opleidingen. Vind jij echt dat hij dat allemaal moet opgeven om in zijn eentje in Verweggistan helemaal opnieuw te beginnen?
Natuurlijk kan een 28-jarige bezig zijn met het opbouwen van een carrière, maar dat kun je overal, dat is wat ik bedoelde te zeggen.
en ja, ik spreek uit ervaring. Ik verhuisde ooit op 29-jarige leeftijd naar zo’n 150 km verderop en liet ook ‘alles achter’, maar werk is er overal!
Reken je maar niet rijk met 'ik ben 55+ dus ik zou voor seniorenwoningen in aanmerkingen kunnen komen'. Ik heb zo ontzettend vaak gehad dat ik vol goede moed op een woning reageerde, en vervolgens een mail kreeg dat de woning alsnog met voorrang is verhuurd aan een ander, of dat de hele advertentie een fout was.
Je zoon zou het buitenland kunnen overwegen, of geluk moeten hebben. Mijn jongere zus kreeg toen ze 26 jaar was een woning aangeboden waar ze tot 32 jaar in mag zitten en ik niet. Terwijl we allebei met 18 jaar ingeschreven waren.
Passend toewijzen is inderdaad een crime maar nogmaals, ook al zou je zoon wel de woning waarop hij mag reageren op papier toegewezen kunnen krijgen, het aanbod is gewoon schaars en zeker voor alleenstaanden.
Kersje schreef op 20-12-2025 om 11:42:
[..]
Natuurlijk kan een 28-jarige bezig zijn met het opbouwen van een carrière, maar dat kun je overal, dat is wat ik bedoelde te zeggen.
en ja, ik spreek uit ervaring. Ik verhuisde ooit op 29-jarige leeftijd naar zo’n 150 km verderop en liet ook ‘alles achter’, maar werk is er overal!
Veel werk zal je overal kunnen uitoefenen. Maar als zoals je wellicht weet zelfs in Drente het aanbod sociale huur schaars is, kan je wel willen wonen en werken in 'verweggistan', maar het kan gewoon niet.
Ik vind het ook altijd wel grappig hoe media als NU adviezen geven als 'zoek in een dorp' terwijl de huizen daar juist veel duurder zijn... Omdat mensen die er zijn opgegroeid perse daar willen blijven wonen. Begrijpelijk.
Heb ik niet goed gekeken of heeft TO nog niet gereageerd?
gewooneendocent schreef op 20-12-2025 om 14:30:
[..]
Veel werk zal je overal kunnen uitoefenen. Maar als zoals je wellicht weet zelfs in Drente het aanbod sociale huur schaars is, kan je wel willen wonen en werken in 'verweggistan', maar het kan gewoon niet.
.
Ik reageerde op de mening dat het not done is voor een 28-jarige om geheel ergens anders te gaan wonen, omdat deze dan ‘alles moet achterlaten’.
Kersje schreef op 20-12-2025 om 11:42:
[..]
Natuurlijk kan een 28-jarige bezig zijn met het opbouwen van een carrière, maar dat kun je overal, dat is wat ik bedoelde te zeggen.
en ja, ik spreek uit ervaring. Ik verhuisde ooit op 29-jarige leeftijd naar zo’n 150 km verderop en liet ook ‘alles achter’, maar werk is er overal!
Dit'
Jaren 80 was er een werkeloosheidscrisis en woningnood, woonde in Brabant en vond werk in Rotterdam. Na 3 kwart jaar op en neer reizen, een tijdelijke huurwoning die later werd ingeruild voor koop.
Kersje schreef op 20-12-2025 om 15:38:
[..]
Ik reageerde op de mening dat het not done is voor een 28-jarige om geheel ergens anders te gaan wonen, omdat deze dan ‘alles moet achterlaten’.
Het lijkt mij vrij zinloos, aangezien er niet ergens een contingent huizen op bewoners staat te wachten en daar in ¨verweggistan" zitten dus ook gewoon jongeren op een (schaars) huis te azen. Het is niet een oplossing voor de hele woningmarkt als iedereen 150 km verderop gaat kijken, dan zijn er nog steeds te weinig woningen.
Veel jongeren uit het oosten van het land willen helemaal niet naar de randstad, en die zitten er echt niet op te wachten dat jongeren uit de randstad de schaarse woningen in het oosten in komen nemen.
Iedereen kan toch beter in de buurt blijven van waar zijn sociale leven en zijn werk is. Het wordt er niet beter op als iedereen als maar heen en weer moet rijden omdat we allemaal niet wonen waar we werken.
Ik kan ook zeggen "een huis krijgen is hardstikke simpel, mijn dochter gaat nieuwbouw kopen en dat was geen probleem" maar dan laat ik wel even weg wat ze er voor gaan betalen en waar het is.
Moedeloos bij de pakken neer gaan zitten lost inderdaad niks op maar roepen dat er helemaal geen probleem is als je maar bereid bent om je lattes te laten staan en een eind verderop te kijken is ook geen oplossing. Misschien voor een individueel geval maar niet structureel.
Dat er 100.000 huizen leegstaan door gedoe rond verbouwing, erfenis, belasting en speculatie vind ik eerder iets om eens boos over te gaan worden dan over de houding van jongeren die het stom vinden om met 2000 op één woning te schrijven en een hypotheek van 5 ton te veel vinden. Want die klachten zijn heel begrijpelijk.
En ja, kort na de oorlog was er ook veel woningnood. Ik ken de verhalen van die generatie wel over getrouwd op een zolderkamertje bij familie zitten (oom en tante, schoonouders) of met drie gezinnen in één gewoon rijtjeshuis (mijn eigen ouders).
Maar toen werd er dan ook als een razende gebouwd tot dat opgelost was. In 1980 waren er de krakersrellen onder het motto "geen woning geen kroning" dus ook toen was de woningmarkt een probleem, dat blijkbaar later weer opgelost was want toen werd het rustiger op dat front. En nu zitten we er weer mee. Hopelijk wordt het ook nu weer opgelost, maar de jongeren die het treft zitten er lelijk mee. Om ze dan ook nog te verwijten dat het allemaal aan henzelf ligt is onverdiend.
Dat we ooit met gezinnen van 10 in een huis woonden en dat nu elke Nederlander zo ongeveer in zijn eentje een huis van 100m2 wil hebben is niet hun schuld.
De schuld ligt echt bij de politiek, toen zij eerst verklaarden dat woningbouwcorporaties met hun geld de kapitaalmarkt op mochten (derivatenhandel, Vestia), daarna werd bedacht dat de lege staatskas gevuld kon worden met een extra belasting voor woningbouwverenigingen, de verhuurdersheffing (net afgeschaft) en toen kwam Blok die de Nederlandse woningbouw ging verkopen in het buitenland en verklaarde dat ale problemen opgelost waren, een ministerie dat zich met wonen zou bemoeien was niet meer nodig.
Gevolg is dat vooral in de sociale woning jarenlang nauwelijks iets is gedaan. Nu komen er wel weer wat gecombineerde nieuwbouwprojecten, waarbij koophuizen voor een hogere prijs verkocht worden, zodat huurwoningen goedkoper kunnen worden gerealiseerd. Ondertussen zijn er ook nog andere investeerders, zoals de pensioenfondsen, die een gegaranderde meeropbrengst zoeken. In de EU is een dame die de gevolgen daarvan onderzoekt, met name in de gendrificatie: de grote steden krijgen een kern van rijke mensen (en arme mensen) maar er is geen plaats meer voor de middenklasse. Met bizarre gevolgen, bijvoorbeeld dat er geen personeel meer te vinden is voor onderwijs, zorg, winkels etc. want die kunnen er niet wonen en reizen is te duur.
Ja, de ellende is op dit moment groot. Als je het echt wil aanpakken moet je naar de politiek. Of naar actiegroepen zoals 'leeg'. Of toch weer een krakersgroep beginnen.
Voor jezelf moet je naar oplossingen zoeken en daar hard aan werken. Bijvoorbeeld: bouwen samen met vrienden, het gebeurt. Ja, dan komen de vragen: hoe, waar, en wat als.... Maar die vragen kun je uitzoeken. Zo kun je ook het gesprek aangaan met de woningbouw: wat als ik overlijd, zetten jullie dan mijn vier kinderen het huis uit? Ook daar zullen obstakels bij komen kijken, maar dat vraagt dan weer om verdere stappen. 2000 woningzoekenden bij een loterij is een betere kans op geluk dan een staatslot. Statistisch gezien zou je het dan moeten redden met 2000 keer proberen. Je hebt maar één moment van geluk nodig. Bij koopwoningen beginnen ze meteen met inschrijving en dan kun je al vermoeden dat er overboden wordt. Maar je kunt ook gewoon bieden wat jij reëel vindt en kunt betalen. Dat zal heel vaak niets opleveren, maar er hoeven maar een paar mensen te zijn die dan toch de financiering niet rond krijgen en plotseling staan ze bij jou op de stoep (zo gebeurde het bij mijn dochter). En soms zijn het inderdaad de bouwvallen waar je in terecht komt. Mijn eerste koophuis was zo. Dan knap je langzamerhand wat op: er moest wel een plafond in de slaapkamer komen bijvoorbeeld. Gaskachels was eigenlijk geen probleem, lekkende gasleidingen wel. Maar ook voor de bouwvallen zijn al heel veel gegadigden.
Mijn huidige woning heb ik gevonden via marktplaats, want toen een ongewone plek was. Er zijn ook (executie-)veilingen van woningen. Ik heb veel via veilingen gekocht, van een broodrooster tot een auto. Maar nog nooit een woning, dus je zou je daarin moeten verdiepen: wat wordt er gevraagd, wat zijn de risico's etc. Of nou ja, jij natuurlijk niet, maar je kinderen zouden dat kunnen doen.
Een andere oorzaak voor het woningtekort is de stikstofproblematiek, dat is uiteraard ook de schuld van de huidige en vorige regeringen. Daardoor ligt de bouw al zoveel jaar stil. En dan de grondprijzen, omdat de gemeentes daarmee moesten gaan speculeren werd dat projectontwikkelaars al gauw te duur en ook woningen worden daar onnodig duur van. De meeste problemen komen voort uit marktdenken en een slappe overheid, omdat de illusie is dat de markt gedijt bij een slappe overheid.
Dat is net zo'n foute gedachte als dat een voetbalteam beter wordt als de coach maar veel met ze naar de patatzaak gaat en ze vooral niet hard laat trainen en al helemaal niet wil dat de scheidsrechter iets van overtredingen zegt.
Maar goed, we zitten er al bij al lelijk mee dat er te weinig woningen gebouwd worden, de vraag steeds toeneemt en de gezinnen steeds meer krimpen. Vroeger konden er twee volwassenen en vier kinderne in een huis, nu worden veel huizen bewoond door een volwassene en hooguit twee kinderen, vaak ook nog parttime.
Enfin, daar schiet de zoon van Hadewych allemaal niks mee op. Ik voel met je mee, ik kan alleen nog tippen dat er in bv Enschede en Almelo wel degelijk nog wat goedkope appartementen te koop zijn (volgens mijn zoon, die daar woont, omdat het van die slechte buurten zijn...), en in Lelystad of onder Eindhoven zijn ook mogelijkheden, maar meer weet ik ook niet... als ik hoogstpersoonlijk voor een heleboel nieuwe woningen kon zorgen zou ik het doen, maar ik kan het niet. En we weten ook niet waar je zoon wil wonen, dus dat helpt ook niet mee.
Kersje schreef op 20-12-2025 om 11:42:
[..]
Natuurlijk kan een 28-jarige bezig zijn met het opbouwen van een carrière, maar dat kun je overal, dat is wat ik bedoelde te zeggen.
en ja, ik spreek uit ervaring. Ik verhuisde ooit op 29-jarige leeftijd naar zo’n 150 km verderop en liet ook ‘alles achter’, maar werk is er overal!
Mja. Mijn ouders hebben dat vroeger ook gedaan, rond hun 29e verhuisd voor het werk (verhuisden wel naar bijna 300 km verderop binnen NL) en zijn die verhuizing met bijbehorende cultuurshock nooit te boven gekomen en zoekende gebleven. Het contact met familie en vrienden is verwaterd. Nu zijn het wel rare mensen maar de verhuizing en het gebrek aan belangstelling van familie heeft er wellicht aan bijgedragen dat ze zo geworden zijn, wie zal het zeggen. Mijn man is vanwege werk en studie ook ver van familie en vrienden gaan wonen, ook een matig contact gehouden met familie en zo ken ik er nog wel behoorlijk wat in mijn omgeving. De familiebanden en vriendschappen moeten wel goed hecht zijn willen die een verhuizing overleven is mijn beleving. Echt best heel veel mensen die het kennelijk niet de moeite waard vinden om zo nu en dan 1,5 of 2 uur te rijden naar hun broer of zus, laat staan nog wat verder.
troelahoep schreef op 21-12-2025 om 15:11:
[..]
Mja. Mijn ouders hebben dat vroeger ook gedaan, rond hun 29e verhuisd voor het werk (verhuisden wel naar bijna 300 km verderop binnen NL) en zijn die verhuizing met bijbehorende cultuurshock nooit te boven gekomen en zoekende gebleven. Het contact met familie en vrienden is verwaterd. Nu zijn het wel rare mensen maar de verhuizing en het gebrek aan belangstelling van familie heeft er wellicht aan bijgedragen dat ze zo geworden zijn, wie zal het zeggen. Mijn man is vanwege werk en studie ook ver van familie en vrienden gaan wonen, ook een matig contact gehouden met familie en zo ken ik er nog wel behoorlijk wat in mijn omgeving. De familiebanden en vriendschappen moeten wel goed hecht zijn willen die een verhuizing overleven is mijn beleving. Echt best heel veel mensen die het kennelijk niet de moeite waard vinden om zo nu en dan 1,5 of 2 uur te rijden naar hun broer of zus, laat staan nog wat verder.
Is zeker waar, gelukkig zijn vrienden van vóór de verhuizing nog steeds in mijn leven en de familiebanden net zo. Het gaat natuurlijk wel 2 kanten op, dus niet enkel verwachten dat zij jouw kant opkomen, maar vice versa.
AnnaPollewop schreef op 20-12-2025 om 16:58:
[..]
Het lijkt mij vrij zinloos, aangezien er niet ergens een contingent huizen op bewoners staat te wachten en daar in ¨verweggistan" zitten dus ook gewoon jongeren op een (schaars) huis te azen. Het is niet een oplossing voor de hele woningmarkt als iedereen 150 km verderop gaat kijken, dan zijn er nog steeds te weinig woningen.
Veel jongeren uit het oosten van het land willen helemaal niet naar de randstad, en die zitten er echt niet op te wachten dat jongeren uit de randstad de schaarse woningen in het oosten in komen nemen.
Iedereen kan toch beter in de buurt blijven van waar zijn sociale leven en zijn werk is. Het wordt er niet beter op als iedereen als maar heen en weer moet rijden omdat we allemaal niet wonen waar we werken.
Ik kan ook zeggen "een huis krijgen is hardstikke simpel, mijn dochter gaat nieuwbouw kopen en dat was geen probleem" maar dan laat ik wel even weg wat ze er voor gaan betalen en waar het is.
Moedeloos bij de pakken neer gaan zitten lost inderdaad niks op maar roepen dat er helemaal geen probleem is als je maar bereid bent om je lattes te laten staan en een eind verderop te kijken is ook geen oplossing. Misschien voor een individueel geval maar niet structureel.
Dat er 100.000 huizen leegstaan door gedoe rond verbouwing, erfenis, belasting en speculatie vind ik eerder iets om eens boos over te gaan worden dan over de houding van jongeren die het stom vinden om met 2000 op één woning te schrijven en een hypotheek van 5 ton te veel vinden. Want die klachten zijn heel begrijpelijk.
En ja, kort na de oorlog was er ook veel woningnood. Ik ken de verhalen van die generatie wel over getrouwd op een zolderkamertje bij familie zitten (oom en tante, schoonouders) of met drie gezinnen in één gewoon rijtjeshuis (mijn eigen ouders).
Maar toen werd er dan ook als een razende gebouwd tot dat opgelost was. In 1980 waren er de krakersrellen onder het motto "geen woning geen kroning" dus ook toen was de woningmarkt een probleem, dat blijkbaar later weer opgelost was want toen werd het rustiger op dat front. En nu zitten we er weer mee. Hopelijk wordt het ook nu weer opgelost, maar de jongeren die het treft zitten er lelijk mee. Om ze dan ook nog te verwijten dat het allemaal aan henzelf ligt is onverdiend.
Dat we ooit met gezinnen van 10 in een huis woonden en dat nu elke Nederlander zo ongeveer in zijn eentje een huis van 100m2 wil hebben is niet hun schuld.
Ja nou. Ik sprak toevallig onlangs een kennis van een jaar of 30 die een huis wilde gaan kopen als stel en aan kinderen willen beginnen. Huurwoningen hebben ze nog naar gekeken maar die zijn er gewoonweg niet voor hun doelgroep. De startprijs voor een eengezinswoning is hier ongeveer 5,5 ton en er wordt gigantisch overboden. Ze kunnen dat betalen als ze een tophypotheek nemen, maar hebben dan woonlasten van 2000 euro p/m (en dan heb je nog geen gwl betaald of geld opzij gelegd voor onderhoud aan je huis). Het is niet dat zij gekke dingen willen, alleen een rijtjeshuis met 3 slaapkamers.