Zoon eist mijn auto op

en wie betaald de benzine?

Even zonder gekheid TO. Zolang jij pleased, straal je dit uit en zal je nooit respect ontvangen. Mijn moeder was zo en al haar zoons walsden over haar heen. Aangeleerd gedrag van vader. Moeder dook dan in de kind/puberrol en nam niet de regie in de opvoeding. Waardoor je als kind afkeer kan ontwikkelen en uiteraard misbruik ontstaat van de situatie. Je wordt nooit ten nimmer gerespecteerd als je een kameleon bent.

Ik ben het ook geweest. Ik was een geest voor veel mensen, maar werd wel gezien als er iets nodigs was. Dit put je uit als mens. Ze zien je niet werkelijk staan, want hoe kunnen zij jou zien, als jij dit zelf niet doet
? Ik word nu veel meer gerespecteerd door de omgeving sinds ik meer mezelf heb geprofileerd. 

Dus even je zoon vertellen dat het anders gaat nu is een hele grote uitdaging. Want je bent zo geprogrammeerd en al je emoties en angsten sluiten hier op aan. 

Weet dat liefde niet voorwaardelijk kan zijn. Als jij je auto niet meer uitleent en je zoon wijst jou af, dan heeft hij nooit gewaardeerd wat je werkelijk voor hem hebt gedaan, gezien het uitlenen van je auto.

Is dat eerlijk? Maar je zoon kan pas veranderen, als jij dit ook doet.

Zie je zelf als mens, wees niet bang voor afwijzing, dat doen mensen juist als je dit uitstraalt. Laat je deze angst los? Dan zal exht de wisselwerking tussen jou en anderen veranderen.    

Wat een bijzondere eerste post. 
TO, waar ben je?

Hija2 schreef op 27-10-2022 om 21:31:

en wie betaald de benzine?

Even zonder gekheid TO. Zolang jij pleased, straal je dit uit en zal je nooit respect ontvangen. Mijn moeder was zo en al haar zoons walsden over haar heen. Aangeleerd gedrag van vader. Moeder dook dan in de kind/puberrol en nam niet de regie in de opvoeding. Waardoor je als kind afkeer kan ontwikkelen en uiteraard misbruik ontstaat van de situatie. Je wordt nooit ten nimmer gerespecteerd als je een kameleon bent.

Ik ben het ook geweest. Ik was een geest voor veel mensen, maar werd wel gezien als er iets nodigs was. Dit put je uit als mens. Ze zien je niet werkelijk staan, want hoe kunnen zij jou zien, als jij dit zelf niet doet
? Ik word nu veel meer gerespecteerd door de omgeving sinds ik meer mezelf heb geprofileerd.

Dus even je zoon vertellen dat het anders gaat nu is een hele grote uitdaging. Want je bent zo geprogrammeerd en al je emoties en angsten sluiten hier op aan.

Weet dat liefde niet voorwaardelijk kan zijn. Als jij je auto niet meer uitleent en je zoon wijst jou af, dan heeft hij nooit gewaardeerd wat je werkelijk voor hem hebt gedaan, gezien het uitlenen van je auto.

Is dat eerlijk? Maar je zoon kan pas veranderen, als jij dit ook doet.

Zie je zelf als mens, wees niet bang voor afwijzing, dat doen mensen juist als je dit uitstraalt. Laat je deze angst los? Dan zal exht de wisselwerking tussen jou en anderen veranderen.

Mooie tekst en deels waar. Maar sommige mensen hebben een bord voor hun kop. En ik denk dat het veels te laat is met 21 jaar. Hij vind wel weer iemand anders die hij de poot uit draait. 
Je kunt beter dingen niet hebben, kun je ze ook niet delen. Dit gaat niet veranderen. Je kind helpen aan een rijbewijs vind ik helemaal geen gek idee. Maar hier zijn de rollen inmiddels omgedraaid. 
Er zal wel geen huis zijn voor de jongeman. Maar het is wel tijd dat hij misschien eens op zichzelf gaat. 
En verder klopt het wel. Als je niet voor jezelf gaat staan dan val je op een gegeven moment om. Het is niet altijd makkelijk om direct en duidelijk te zijn. Dus ja misschien dan maar zonder uitleg. 

Je kunt het al uitproberen door de auto eens bij je vriend te parkeren. Laat hem daar maar een tijdje staan. Desnoods ga je daar een tijd zitten. Als hij dan afvraagt waar de auto is dan weet je gelijk waar je goed voor bent. Heb je gelijk aanleiding voor een goed gesprek. 

Maar nogmaals. Waar is de vader in dit verhaal? 

Ysenda schreef op 27-10-2022 om 20:39:

[..]

15km enkele reis, vervolgens 2 uur zware training en dan weer terug? Met een fietskarretje om de spullen mee te nemen?

Als het te fietsen was hoefde ik zoon nu ook al niet te brengen natuurlijk.

Daar mag hij straks de auto voor gebruiken, alle overige gevallen in overleg.

In de vorige eeuw, toen ik op hoog niveau turnde fietste ik vier keer per week twaalf kilometer heen en dus ook weer terug met daar tussendoor twee uur turntraining. En nu zijn er elektrische fietsen, dus 15 km is echt te doen. Maar goed, als het niet hoeft dan breng je hem natuurlijk. Mijn ouders hadden een hotel dus geen tijd om taxi te zijn. Ik denk wel dat die 12 km niet zo ver voelde omdat ik door de stad fietste. Maar als ik er nu aan terugdenk word ik meteen moe. 

Rhonda schreef op 27-10-2022 om 23:09:

[..]

In de vorige eeuw, toen ik op hoog niveau turnde fietste ik vier keer per week twaalf kilometer heen en dus ook weer terug met daar tussendoor twee uur turntraining. En nu zijn er elektrische fietsen, dus 15 km is echt te doen. Maar goed, als het niet hoeft dan breng je hem natuurlijk. Mijn ouders hadden een hotel dus geen tijd om taxi te zijn. Ik denk wel dat die 12 km niet zo ver voelde omdat ik door de stad fietste. Maar als ik er nu aan terugdenk word ik meteen moe.

Mijn kind turnt twee keer per week 10 km verderop. Een kind van 6/7 jaar fietst daar gauw een uur op. Dan zou ze pas om half negen in de avond thuis zijn. Plus het is grotendeels een lange provinciale weg zonder verlichting. Ik denk dat je daar tegenwoordig jeugdzorg voor op je dak krijgt hoor, als je een jong kind dat in haar eentje laat fietsen. 

Maar on topic: ik ben echt wel voor minder consumeren en zo, maar spullen weg doen omdat een ander er aanspraak op maakt is geen oplossing en ook zeker geen zelfrespect. Je ontzegt jezelf dingen omdat je zoon er niet mee om kan gaan.
Mijn kind mag bijvoorbeeld niet mijn telefoon gebruiken zonder toestemming. Als ze dat wel doet, krijgt ze op haar donder. Dan ga ik niet mijn telefoon weg doen zodat zij hem niet meer kan gebruiken. 
Het gaat om respect. Voor jou en voor je spullen. Dat moet hem bijgebracht worden en wel zo snel mogelijk. Deze houding brengt hem nu veel maar hij komt er niet ver mee in het echte leven.

Als deze moeder haar kind zou afzetten en ophalen of in elk geval in goed overleg is veel mogelijk zeg ik altijd. 
Maar 21 jaar. En dan nog geen nee accepteren. Je relatie lijdt eronder. Jij moet je verantwoorden. Tegenover zoon. Je vrijheid opgeven.
Het echte leven is al lang begonnen. Dingdong. Zoon wuift het weg. 
Zit er niet eerder angst achter? Dat to bang is dat ze dan zoon kwijt raakt of misschien wel gevoelens dat ze hem iets afpakt?
Een telefoon is privé vind ik toch ander verhaal. Tenminste een mobiele smartphone. En die is vergrendeld.
De autosleutel kun je vast ook opbergen. Ik krijg hier het idee dat die tweede sleutel allang in zijn bezit is.
Is er niet veel meer aan de hand, dan alleen de auto? 
Je weet het niet hè. Ken een hoop die ver komen met ingeslopen gewoontes.

Laatst ook wat om handen met een collega die altijd hetzelfde kunstje doet. Ik ben erop gaan letten. En ik was inderdaad zo ver om me aan te passen zodat ik een reden had om nee te zeggen. Ik werd er helemaal wild van hoe langer ik erover nadacht. Bovendien was het niet bij alleen met mij, hij vind wel een ander die zo gek is. 
Toch blijkt dat als iedereen nee zegt dat hij prima zichzelf redt. Ik blijf me wel verbazen over hoe makkelijk je bent als je gewoon altijd een ander iets voor jou oplost. Hoe meer ik het zag, hoe meer afkeer ik kreeg maar hoe moeilijker te begrijpen en hoe je dit aanpakt. 
Ja het is gewoon nee zeggen. Maar niet faciliteren doet soms een hoop meer. En aardig blijven. 
Ik moet zeggen, heb hem al lang niet meer gezien. Want hij wist mij echt wel te vinden. Dus waarschijnlijk heeft hij weinig te bieden waar ik nog belang bij heb. En voelt hij dat prima aan.
De laatste x dat ik erin trapte was ook heel doortrapt. Ik had al nee gezegd en toch later ja gedaan. Want het gaat zo slinks dat het weer voorvalt en je doet en eigenlijk denkt huh was ik nou twee uur geleden niet duidelijk. En dan is het alweer geschied. 
Het is inderdaad respectloos maar hij doet van alles voor anderen dus eigenlijk doe je ongevraagd van alles voor hem.
Terug naar de basis. Wil ik dit? Nee dus dan moet de ja die hij verwacht in sorry nee veranderen. Voor de gehele toekomst.. tenzij ik een keer bewust het wel wil. Maar niet omdat hij een ander wel vraagt. Trouwens in eerder stadium ook met mijn telefoon om even iemand te bellen. Nou vooruit dat ik dacht, wil je mijn handtas ook misschien? Wil je nog even in mijn zakken voelen? Misschien vind je daar nog iets waar je even gebruik van wilt maken. Fiets lenen? Moet je ook even  mijn kleren aan? Je kunt van mij veel krijgen, maar goed. Ik zou dus alleen in geval van nood vragen als mijn telefoon leeg was. Maargoed. Toen zat het me ook al hoog dat ik steeds iets moet leveren.

MamaE schreef op 27-10-2022 om 23:14:

[..]

Mijn kind turnt twee keer per week 10 km verderop. Een kind van 6/7 jaar fietst daar gauw een uur op. Dan zou ze pas om half negen in de avond thuis zijn. Plus het is grotendeels een lange provinciale weg zonder verlichting. Ik denk dat je daar tegenwoordig jeugdzorg voor op je dak krijgt hoor, als je een jong kind dat in haar eentje laat fietsen.

Maar ik heb toch helemaal niet gezegd dat ik 6/7 jaar was. Toen woonde ik trouwens niet eens in Nederland. Het was vanaf een jaar of 14 denk ik. Maar dwars door de stad fietsen is echt anders dan op een donkere provinciale weg. Is er al selectieturnen voor zesjarigen eigenlijk? 

Laat die knul gewoon met het OV gaan of met de fiets. Mijn oudste heeft ook zijn rijbewijs maar die krijgt echt niet zomaar de auto mee. Dit gaat altijd in overleg. Hij heeft een studenten OV dus hij kan "vrij"reizen en anders gaat die maar fietsen, krijgen ze niks van. Natuurlijk krijgt die weleens de auto mee maar als ik elders een afspraak heb waar ik de auto voor nodig heb dan neem ik hem toch echt mee en als die daar problemen mee zou hebben dan koopt die er zelf maar een.

Ingrid18 schreef op 28-10-2022 om 19:53:

Laat die knul gewoon met het OV gaan of met de fiets. Mijn oudste heeft ook zijn rijbewijs maar die krijgt echt niet zomaar de auto mee. Dit gaat altijd in overleg. Hij heeft een studenten OV dus hij kan "vrij"reizen en anders gaat die maar fietsen, krijgen ze niks van. Natuurlijk krijgt die weleens de auto mee maar als ik elders een afspraak heb waar ik de auto voor nodig heb dan neem ik hem toch echt mee en als die daar problemen mee zou hebben dan koopt die er zelf maar een.

Dat vind ik ook, als je de auto zelf niet nodig hebt en hij ergens heen moet wat moeilijk bereikbaar is met het ov, dan is het wat anders. En ook als hij het netjes vraagt maar beslist niet de auto opeisen. 

Mug schreef op 27-10-2022 om 10:25:

Dit is niet serieus toch, hoop ik?

Het is weer herfstvakantie, blijkbaar.