Zorgen omtrent jongvolwassen zoon

We hadden gisteren weer een hele moeilijke dag. Deur van zijn kamer afgesloten, moest om 15 uur werken en vertelde dit niet, boos, kamer die niet fris was, niet willen eten, etc. 
Mijn zoon was gefrustreerd toen ik hem vroeg om toch wat te eten of in ieder geval eten mee te nemen naar zijn werk. Ik ben naar zijn kamer gegaan waar ik eigenlijk niet binnen mocht komen. Toch gedaan, en hij zat te huilen. Dat was echt zo erg en ik voelde me hulpeloos. Aan de andere kant is die kwetsbaarheid wel goed, hij kan dus huilen. Zei dat hij zo slecht slaapt en niet samen met ons aan tafel wil zitten over koetjes en kalfjes te praten en zo.

Is gaan werken, sprak na het werk nog met een vriend af. Afspraak is: laat weten wanneer je thuiskomt zodat ik mijn avond daarop kan inrichten. Hij heeft geen sleutel meer (te vaak verloren, laat deuren openstaan waardoor er al spullen uit de garage gestolen zijn toen hij deze niet dicht had gedaan 's nachts), dus afspraak is mij bellen en ik maak de deur open. Niet ideaal, maar een sleutel krijgt hij niet meer. Bovendien zie ik ook of hij dronken is dan, want afspraak is niet meer laveloos zuipen omdat de politie hem al van de straat heeft gehaald waar hij lag te slapen bij mensen in de tuin. En echt, ik schaam me om dit gedrag. Het is niet dat we in een sociaal mindere wijk wonen - integendeel.
Hij had dus niet gebeld en kwam erg laat thuis. Heel naar allemaal, sprak niet tegen mij en gaat met oortjes in direct naar zijn kamer. 

ASS heb ik al vaker besproken, ook met de jeugdpsychiater. Hij zei dat daar geen sprake van was. Zelf denk ik dat dit wel een deel is van hem, vooral als ik kijk naar zijn emotionele ontwikkeling en hoe hij om gaat met sociale situaties als hij niet goed in zijn vel zit. Anders is hij echt wel de gangmaker, praat met iedereen en heeft heel veel gespreksstof. 
En dat is ook waar hij op school altijd tegenaan loopt: hij heeft een enorme algemene kennis, maar kan dat nergens kwijt. Docenten stoppen hem als hij een andere invalshoek heeft wat hem dan weer frustreert. Andere leerlingen kunnen hem niet bijbenen in zijn denkwijze of zijn niet bezig met waar hij op dat moment zijn focus op heeft (meestal wel of gerelateerd aan de financiele wereld of sterrenkunde/natuurkunde). En daar is dan ook weer het missen van gelijkgezinden op het mbo, wat hij wel had toen hij nog naar het vwo ging. 

Ik ga in ieder geval informatie zoeken over Geweldloos Verzet. Ik neem maandag contact op met de ggz verpleegkundige die nu vakantie heeft. 
Voor nu heeft hij een baantje maar is boos omdat hij het minimum verdient. Dus hij vertrekt boos en komt weer boos thuis. Hij was zijn werkkleren niet, dus dat is ook een dingetje. 

Ik heb zelf ook ADD en ik werk met notitieboekjes. Ik schrijf mijn wirwar aan gedachtes op en parkeer die daar. Dat doe ik al mijn hele leven, aangezien in mijn jeugd ADD onbekend was en ik was "maar een dromer". Ik werk met wekkers in mijn telefoon, maak in de ochtend een lijstje en werk dit volledig af. Daardoor kan ik goed functioneren in werk en gezin zonder dat mensen veel last van mijn wirwar hebben. Mijn zoon vindt dat belachelijk, en zegt dat ik me daardoor voeg aan de samenleven. Eindeloze discussie. 

Medicatie wordt wel besproken met de ggz verpleegkundige. Zoon is hier heel erg huiverig voor omdat hij horrorverhalen uit USA leest over doseringen die iemand tot kasplantje reduceren en dat het de pot van de farmacie spekken is.  
Slapen blijft niet bespreekbaar. Als ik zeg dat hij zijn telefoon weg moet leggen, dan zegt hij al bij voorbaat dat dit niet helpt. Ondertussen slaapt hij van 5 tot 7 's morgens, en de rest van de dag is hij uitgeput. 

Iemand vroeg om sport. Dat deed hij, 3x per week. Hij had een abo bij een sportschool en vond het leuk hoe zijn lichaam fit werd (zoon is erg lang en slank, dus die spieren vond hij wel mooi). Maar, ik denk dat hij niet meer kan gaan omdat zijn abo geblokkeerd is want hij heeft geen inkomen. Hij zegt er niks over, alleen dat sporten niet meer leuk is en hij is niet meer gemotiveerd. 

Zijn vader is een geval apart. Hij wil financieel niet ondersteunen, nooit gedaan ook. Woont in het buitenland en is vooral bezig met het ideale plaatje van een zoon die studeert op een goede universiteit. Hij zegt dat zoon gek is, zegt dit tegen hem. Zoon heeft nu ook alle contact verbroken. Met mijn partner is het contact altijd heel goed geweest, alleen nu zitten we zo diep in de zorgen, dat we vaak geen raad weten. 

Hoe is zijn relatie met jou partner?

Is hij een toevoeging in het leven van jou zoon of eerder een belemmering? Hebben jullie al lang een relatie? Welke rol heeft hij in het leven van jou zoon?

Je schreef dat je zoon lichamelijke kenmerken laat zien van drugsgebruik? Zweten, niet eten en slecht slapen en agressief gedrag.  Heb je hier ook bewijs van gezien?
Geen sprake van een medisch onderliggende ziekte?

In geval van drugsgebruik eisen dat hij daarmee stopt en gaat afkicken. Dat jullie dat niet tolereren in jullie huis.
Daar zou je informatie over kunnen inwinnen.
(Wel eens een verhaal gelezen van een moeder die thuis bedreigd werd door dealers van haar kind en criminelen die haar thuis en op straat bedreigden ivm schulden.....zorg dat je dit voor bent. Eis afkicken en dat hij drugstest doet).

Vraag op een toegankelijk  moment of hij een geheim heeft waar hij niet over kan of durft te praten. Vraag dit regelmatig en dat hij bij jou terecht kan.

Daarna is er pas ruimte om aan de onderlinge relatie te gaan werken.

Sterkte

LilaLieke schreef op 31-07-2023 om 20:47:

[..]

Dankjewel!

Ik weet dat mijn partner hier heel erg onder lijdt. Hij vindt het vreselijk hoe mijn zoon met mij omgaat en wil dat gedrag niet in ons huis. Ik ook niet, maar ben daarin toch altijd weer bezorgd dat het om mijn kind gaat en dan bescherm ik hem weer. Misschien fout ja, maar iemand rock bottom laten vallen is zo zwaar.

Ik ben inderdaad ook wel teleurgesteld, ik denk dat iedereen wel een ideaal plaatje heeft. En dan hoor ik van mijn collega's mooie praatjes over hun kinderen die studeren, samenwonen en lief zijn voor hun ouders. En de mijne ligt lam in bed en schreeuwt tegen me. Kort door de bocht, maar zo is het wel.

Uiteindelijk wil ik dat hij gelukkig is met de wereld waarin hij leeft. Hij zal een opleiding moeten volgen, maar dat lukt nu niet.

Ik heb zelf nooit drugs gebruikt, nooit gerookt. Voor mij een onbekende wereld. Ik heb contact gehad met een case manager van een instelling voor jonge drugsgebruikers, en bij hem gingen alle alarmbellen af. Hij zei duidelijk je grenzen stellen en blijft hij zo doorgaan dan zet je hem buiten. Dat kan ik nog niet, al wil ik het wel. Nee, ik wil niet dat hij weg gaat, ik wil wel dat het gedrag verdwijnt.

Een psychose zal het niet zijn, dat denk ik niet. Ik denk eerder een behoorlijke dip na heftig druggebruik. Hij zweette gigantisch, overal handdoeken tegen het zweten. Niet eten, slapen, hoofdpijn.

Hij voelt jullie frustratie en teleurstelling en dat is nu precies wat hij niet nodig heeft. Jouw partner kan wel eens wat meer begrip opbrengen voor een jongen die aan alle kanten is vastgelopen, wiens vader het laat afweten en die in die hele moeilijke situatie ook nog zijn vertrouwenspersoon is verloren. 

Verwachtingen en afkeuring duwen hem naar beneden. Hij kan het nu al niet meer overzien. Wat Tsjor zegt is heel nuttig. Knip de problemen in stukjes en kijk wat je kan doen om hem te helpen. Maak het niet groot maar houd het klein en praktisch. 

Ik zie dat je liefst wil dat hij het huis uitgaat. Denk je echt dat dat hem zou helpen? De chaos wordt dan alleen maar groter. 

Och arme, wat worstelt die jongen met zichzelf. En wat heeft hij behoefte aan acceptatie, vooral ook door zichzelf.
Ik herken echt wel dingen van onze kinderen en wat ons uiteindelijk het meest geholpen heeft is eerst maar accepteren dat je het per dag bekijkt, gaat het niet lekker dan morgen opnieuw, dat je alle doelen opgeeft die je voor ogen had omdat die toch niet haalbaar zijn, en dat je hem de rust geeft dat hij niet ergens aan hoeft te voldoen, dat hij goed is zoals hij is en zelf zijn pad moet vinden. En dat dat tijd kost, het zij zo.
Kijk naar waar hij goed in is, kijk naar wat leuk is aan hem, en houd vooral heel veel van hem. Ook als iemand niks goed kan en nergens leuk in is, verdient hij liefde. Maar iedereen kan wel iets.
En wat zou het helpen als er een vaderfiguur was die hem waardeert en steunt. Hij moet zich zo eenzaam voelen, en zelf ook niet weten hoe het allemaal goed moet komen ooit.
(Onze zoon is 22, als het nu goed gaat haalt hij binnenkort zijn MBO niveau 3 diploma. Zijn eerste schooldiploma. Op zijn 7e school. Met ooit een IQ van 130. We gaan het zien).
Wij kijken niet meer zo ver vooruit, kleine stapjes en vooral veel terugkijken want dan zie je beter dat er echt wel vooruitgang is. Het leven is geen wedstrijd of voorgeschreven route, tenslotte. Het is gewoon het leven.
Zo jammer dat we zo’n prestatie maatschappij zijn geworden.

Ach gos, wat een verdriet en een worsteling met zichzelf.

Toch vind ik het enorm klinken naar add, gewoon add in tegenstelling tot milde add. Hij wordt daarin niet goed gezien, denk ik. Hij kan kennelijk enorm goed compenseren met al zijn sterke kanten maar hij is een dromer, hij vergeet deuren dicht doen, verliest sleutels, vergeet jou te bellen voor de deur. hij is slim genoeg voor het vwo maar is afgestroomd naar het mbo. En vindt daar geen aansluiting. Dat snap ik wel.. Dat is gewoon zijn add. 

Hij kan van beide ouders behept zijn met add, toch? En die zich anders uit dan de jouwe en dus een andere aanpak nodig heeft. 

Hij is bang dat hij een kasplantje wordt van medicatie. Tja, dan moet je dus naar een professional. Bij een professional gebeurt dat niet. Voorbijgaan aan het punt dat je helder en alert bent, is raar en doet een pro niet. Daar zou ik een andere psychiater bij zoeken, voor een nieuwe en frisse blik en zeker niet via de huisarts laten doen. [Onze huisarts wilde dat ook wel en hij bleek dan met een psychiater in contact te staan. Dan kan de psychiater toch beter 1 op 1 contact hebben? Eenmaal ingesteld, kan de huisarts het bijhouden.]

Add en depressie hangen samen met elkaar én naar mijn eigen ervaring met een van mijn kinderen ook met kunnen slapen. Zonder medicatie is hij als een metronoom die meer en meer uit de pas loopt. Zonder is het een prikkelbaar vat dat niet uit zichzelf ontprikkeld raakt en dus doorstuitert tot ver in de nacht. Juist de medicatie zorgt ervoor dat hij ontprikkeld en in de juiste concentratie zijn dingen kan doen waardoor hij ‘s avonds tevreden en moe is en zonder door te stuiteren van alle prikkels die blijven doorwerken, kan slapen. Al die prikkels veroorzaken een adrenalinepiek(jes). Dat duurt een half uur voor adrenaline afgebroken is, als er niet al een nieuwe piek is gekomen.

En mijn zoon slikt niet altijd zijn medicatie, soms heeft hij “vrij”. Daarin bepaalt hij zelf. Als hij met de auto naar een creatieve vakantie in Frankrijk zou vertrekken, neemt hij medicatie tot aan de plaats van bestemming en dan een tijdje niet.

En trouwens, mocht het niets zijn, dan stop je er toch mee? Het is ook niet gezegd dat het aanslaat want bij sommigen doet het dat niet, spijtig genoeg. 

Maar hoe pak je dat aan bij een zoon die niets van zijn moeder wil aannemen? En een psychiater die hem, naar mijn idee, mogelijk niet goed ziet, een huisarts die niet veel gevoel lijkt te hebben met add maar gelukkig wel met een fijne assistente. Ja, zo komt het op mij over, sorry. Niet onaardig bedoeld.

Heb je ooit zelf overwogen medicatie een kans te geven? 

Pluspunt is dat je zoon zijn vrienden ziet en uitgaat. Hij doet in elk geval dingen die hij leuk vindt. Maar het is broos en kwetsbaar. Ik snap je zorgen heel goed en er is geen kant-en-klare oplossing maar ik denk graag mee, mn over medicatie als dat mag. 

Ja, deze jongen moet vooral voelen dat hij geliefd en gewenst is. Eens met AnnaPollewop, dat de nadruk leggen op wat er wel goed gaat heel belangrijk is. 

Sporten klikt dus als een potentiële positieve activiteit. Jammer dat dat spaak is gelopen. Wij betalen zelf het sportabonnement voor onze zoon nog, omdat we weten dat het hem zelf ook niet lukt op het moment en we zien hoe belangrijk het sporten voor hem is. Is dat voor jullie een optie, als hem dat niet zelf lukt? Om die positieve dingen te ondersteunen. Ik denk dat hij met 19 jaar misschien nog niet in staat is deze financiële dingen zelf op de rit te houden (onze zoon in elk geval niet).

Onze zoon was zelf ook zijn grootste criticaster en alles wat wij als goedbedoelde aansporingen zeiden was gewoon teveel. Want het lukt hem gewoon niet en hij was zelf in zijn hoofd heel streng. Het boze vanwege een gevoel van onrecht (over te weinig betaald krijgen, wat de wereld van je vraagt) herken ik ook enorm. Evenals het geen medicatie willen slikken. 

Daarbij even zijdelings opgemerkt, dat als jullie zoon depressief is dat een contraindicatie kan zijn, dus een reden om nu niet te starten met ADHD medicatie (kan depressie verergeren), maar wellicht wel antidepressiva. Maar ook daarvoor kan gelden dat hij dat niet wil.

Bij onze zoon hebben we op een gegeven moment alle verwachtingen en goedbedoelde adviezen aan pogingen om aan te sturen losgelaten, hem niet meer op dingen aangesproken zoals te laat komen, kamer niet opruimen, et cetera. We hebben er alleen nog voor gezorgd dat we er voor hem waren om te ondersteunen. Alles wat wij aandroegen, kon een reden zijn om de 'schuld' bij ons te leggen, of boos op ons te worden . Dus daar moesten we echt mee stoppen. Echt realiseren dat het hem dan op dat moment niet lukte (bijvoorbeeld kamer opruimen, op tijd opstaan), en helpen wanneer hij het vroeg. Dus als hij vroeg of ik wilden helpen met kamer opruimen deed ik dat, of ik deed dat soms als relatiegebaar.

Ik heb een volwassen dochter met ADD. Zonder haar medicijnen is ze echt heel erg lief, maar ook alleen dat. Dan zit ze wel blij op een bankje naar een vlinder te kijken, maar verder komt ze tot niks. Via ritalin en medikinet is ze nu bij Strattera aangekomen en dat werkt nu ook goed zonder de nadelen van de andere medicijnen, het kan dus soms even zoeken zijn. Ze begint nu aan haar laatste jaar HBO. Dus ja, medicatie kan heel veel helpen. Echter, ik heb nog twee kinderen met ADHD en eigenlijk zijn die toch anders, niet perse problemen met aandacht maar wel met impuls beheersing en ja, ook met executie (dus plannen legio, maar niet aan de uitvoering toe komen). Die werden allebei helemaal niet blij van medicatie en voelden zich alleen maar naar en depressief. Het is dus vooral een kwestie van uitproberen, welke medicatie, welke dosis werkt en wat niet. Bij antidepressiva moet je best even doorgaan voor je resultaten hebt, bij adhd medicatie kun je na een paar weken al constateren of het goed of slecht uitpakt en afbouwen is ook niet zo’n issue.
Ik zie bij vrienden van mijn kinderen wel dat ze aan zelfmedicatie doen, dus blowen en drinken tegen de ADHD. Helaas werkt dat zelden goed uit, of iemand moet echt de discipline hebben om het evenwicht te vinden tussen net teveel en toch te weinig. En dan nog hebben deze middelen natuurlijk behoorlijk nadelen zeker tov reguliere medicatie.
Feitelijk doet je zoon nu aan medicatie. Alleen zonder begeleiding en kennelijk ook zonder succes. Je zou hem dit eens voor kunnen houden en kijken of je samen verschillende middelen en coping strategieën in kaart kan brengen, met de voor en nadelen, zonder de emotie van oh dit is drugs en dat is slecht, maar gewoon analytisch.

Dat depressiviteit een contra indicatie is voor bepaalde medicatie, wist ik niet. Ik kan mij daar iets bij voorstellen: een dip op een depressie, wil je niet.

Thuis noemen we dat de leercurve-dip. Dat heb ik ook bij zoon gezien: doordat de attentiespanne langer is, zie je opeens wat er altijd “fout” ging. van korte duur trouwens (gelukkig). Deze dip heb je trouwens ook bij een depressie op retour. Je ziet hoeveel tijd het heeft gekost en hoe nutteloos de depressie was. 

Anti depressiva goed afstemmen duurt veel langer dan bij add medicatie en met het eerste mag je absoluut niet stoppen tussendoor, dan moet je afbouwen, met het tweede, zodra het goed is afgesteld wel. Daarbij, als je zoveel vergeet, dan vergeet je natuurlijk ook je medicatie op tijd. Bij anti depressiva kan dat dus eigenlijk niet goed. 

En je zoon doet nu aan zelfmedicatie, van een niet te achterhalen oorsprong waarvan de werking per koop verschilt, waarvan je niet weet wat er wel en niet in zit met een begeleiding (dealer) die alles vanuit 1 perspectief (winst) ziet en geen begeleiding of garantie biedt.

Het ziet er niet naar uit alsof hij zonder hulp uit deze spiraal komt. En jouw actieve hulp en raad wijst hij ook af. Je kan het dus misschien zoeken in de invloedsfeer.

Toch denk ik dat de eerste stap is naar de psychiater: of het nu is voor de depressie of voor de add. Voor zoon (toen 5) heb ik toen ooit zelf een psychiater gezocht omdat mijn huisarts dat hele veld niet kende. Ik heb het internet afgestruind naar ervaringen en klachten, maar ook om mij heen gevraagd en uitgekomen op een vrijgevestigde psychiater. En zo zou ik nu weer zoeken en weer naar een vrijgevestigde. En voordat je zoon erover vertelt, contact zoeken en achtergrond geven van toen en wat er nu speelt uitleggen: kan de psychiater daar wat mee. 

Desnoods zou ik ook zelf gaan voor add medicatie (aangezien je aangeeft dat zelf ook te hebben). Want als jullie in jouw ogen hetzelfde euvel hebben, en jij wil geen medicatie, waarom zou hij het dan wel moeten. Daarmee krijgt hij onbedoeld de boodschap dat hij pas echt een basket case is. 

En dan toch een gesprek met zoon, of zelf (stapje voor stapje, tijdens de afwas, het eten van iets lekkers) met mini gesprekjes en/of via de huisarts (waarmee je wel alles wat je doet, afstemt. Dat laatste heb ik gedaan nadat ik alles had uitgezocht maar voordat ik contact legde via de mail want een huisarts als kapitein die de weg niet kent, vind ik een ramp in zo’n geval en om je huisarts actief te overrulen, komt de relatie niet ten goede. En je huisarts buitensluiten is ook geen goed idee).

Ik snap dat je (zoon) opziet tegen medicatie. Toen het besluit genomen moest worden of zoon medicatie kreeg, want nodig, heb ik twee weken zo gehuild. Voelde me schuldig en ik wilde het niet!! Maar hoe het toen met hem ging, zag ik hem geen school afmaken. Toen bedacht ik me dat we het konden proberen. Werkte het niet, is die deur klaar.. werkte het wel, kan je die deur nog altijd openen of sluiten. Toen hij eraan begon, is hij zo gaan bloeien! Op zoveel vlakken, sociaal, meer plezier (want dingen lukten opeens wel), leren op school, meer vriendjes, eindelijk gesprekken voeren met kop en staart. Geen moment spijt gehad terwijl ik er zo tegen op zag. En heus hij neemt regelmatig vrij van de medicatie en hij begint ook zelf weer omdat het fijn is om je te kunnen concentreren als het nodig is. Achteraf gezien, zag ik dat veel te zwart maar ja toen had ik deze ervaring nog niet.

Zo te lezen functioneert jouw zoon niet op het niveau van een 19-jarige maar omdat hij wel wilsbekwaam is, is het wel zijn verantwoordelijkheid.
Ik merk dat ik toch echt moeite blijf hebben met het discours van 'geen verwachtingen' en 'alleen aandacht geven aan wat goed gaat'. Stel dat hij wel aan de drugs zit of schulden heeft, dat kan ook gevolgen hebben voor jullie. 

Ik kan me wel vinden in een sportschoolabonnement voor hem betalen. Dan kan hij in ieder geval gaan sporten, ook als hij geen geld heeft. Als hij graag een beter betaald baantje wil, kan hij daarnaar op zoek gaan. Er zijn momenteel overal tekorten. Bied hulp aan, maar hij moet het wel zelf doen uiteindelijk. Laat hem vooral weten dat hij alles kan bespreken, dat je ziet dat het niet goed met hem gaat en dat je hem graag wil helpen. 

'Ik ben naar zijn kamer gegaan waar ik eigenlijk niet binnen mocht komen. Toch gedaan, en hij zat te huilen. Dat was echt zo erg en ik voelde me hulpeloos. Aan de andere kant is die kwetsbaarheid wel goed, hij kan dus huilen. Zei dat hij zo slecht slaapt en niet samen met ons aan tafel wil zitten over koetjes en kalfjes te praten en zo.'
Gezien je eerdere beschrijvingen zou ik me eigenlijk blij voelen als hij huilde, omdat dat betekent dat hij het zelf moeilijk heeft met zijn eigen situatie. Dat is nog iets belangrijker dan jullie problemen.
Hij noemt in elk geval twee dingen. Jouw oplossing (mobiel weg) accepteert hij niet. Maar het is voor hem wel een probleem, dus mogelijk een aanknopingspunt voor een oplossing.
Het tweede probleem is aan tafel zitten en praten over koetjes en kalfjes. Het kan zijn dat hij in zijn hoofd bezig is met allerlei andere problemen, wereldproblemen bijvoorbeeld, of problemen op het gebied van seksualiteit, of toch zijn eigen toekomstperspectief. Dus ik zou samen met je partner bespreken in hoeverre het samen eten een belangrijk punt voor jullie is, of iet anders ook mogelijk is. en met hem zeker eens een keer gaan vissen op een rustig moment: waarover wil je praten.
Positief vind ik zeker ook dat hij toch is gaan werken. En dat hij baalt van de geringe inkomsten. Ook dat is een aanknopingspunt. Bijvoorbeeld voor een discussie over het minimumloon (politiek), of de vraag of hij meer uren wil gaan werken, dan wel ander werk doen waarmee hij meer verdient. Of een fundamenteel gesprek over geld, waarvoor heb je het nodig etc. Geen preek over: had nou maar je vwo afgemaakt, dan was je stinkend rijk geworden. Dit is de situatie waarin hij nu zit, dit is zijn leven nu, zoals het voor meer mensen is.
Blijkbaar heeft hij vrienden, ook positief.
Een paar dingen vind ik eerlijk gezegd ook wel bij pubers horen: rotzooi op de kamer, kleren niet wassen, sleutel kwijt, te laat thuis komen en soms ook teveel gedronken hebben en dan ergens in de bosjes belanden (oeps).
Mij lijkt zijn eigen ongelukkige gevoel (waar hij wellicht niet altijd over zal willen praten) en zijn niet kunnen slapen op dit moment het grootste probleem.

Tsjor

ik schrok heel eerlijk gezegd ook van de wens dat je wil dat je zoon uit huis gaat? Hoe zie je dat voor je? Ook snap ik het financiële stuk niet zo? Ik denk dat de meeste ouders van jongeren op die leeftijd ziekenfonds en sporten en ga zo maar door nog betalen...hoe komt het dat dit zo'n issue is dat hij dit zelf al moet doen?

ik herken zo veel in je verhaal. Mijn kind heeft geen add maar kampte met veel dezelfde problemen in het leven; depressie, onverwerkte traumatische gebeurtenissen in het leven en verslavingen. 
Ik als moeder herken veel in jouw uitspraken. Het hulpeloze, het schreeuwen in de woestijn....

Onze redding ? 
www.yeswecanclinics.nl
Mijn kind was 18+ toen het er heen ging. Dus moest het zelf willen. 
Iedere dag nog dankbaar dat het zo ver is gekomen.
Ik heb een ander kind nu🥰