Zorgen omtrent jongvolwassen zoon
Hi,
Ik heb een nieuw account aangemaakt. Mijn zorgen stromen over en ik weet me eerlijk gezegd geen raad.
Mijn zoon is 19 en woont nog thuis. Zijn vader woont in het buitenland en is op de hoogte van onder te beschrijven situatie maar wil er verder niets mee te maken hebben.
Zoon deelt weinig informatie. Dat was altijd al, maar het is nog meer geworden sinds hij 18 geworden is en dus voor zichzelf heeft besloten dat ik nergens meer mee te maken heb. Dat maakt het samenwonen met hem erg lasting voor mij en mijn partner.
We hebben we huisregels waar hij zich enigszins aan houdt, maar alleen als wij hem eraan herinneren.
Momenteel is het samenleven met hem erg moeilijk. Hij ligt in bed, reageert vaak agressief of defensief. Voor mijn gevoel zijn er drugs in het spel en begeeft hij zich ergens op glad ijs. Een onderbuikgevoel dus. Hij ontkent alles wat ik hem rustig vraag, beroept zich op privacy en dat ik hem met rust moet laten.
Mijn vermoeden wordt door mijn partner onderschreven, we maken ons heel veel zorgen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik zou het liefst hebben dat hij niet meer thuis zou wonen, maar ik kan de onderhoudskosten voor een uitwonende jongeman ook niet financieren (zijn vader betaalt niet). Hij heeft nu wel een baantje zegt hij, maar moet mij nog heel veel geld terugbetalen, heeft een aantal lopende abonnementen, en hij zit nog op een mbo opleiding (tenminste, als hij zich opnieuw heeft ingeschreven voor een andere opleiding, wat ik betwijfel).
Zoon heeft het moeilijk, maar er is hulp in de vorm van therapie. Hier weet ik verder niets van want is zonder mijn aanwezigheid. Hij heeft een lichte vorm van ADD, loopt vast in het onderwijs ivm pieken in zijn iq met daarnaast ook dalen (hoogbegaafd maar ook mavo/mbo). Hierdoor is hij altijd onderprikkeld op school/opleiding maar aan de andere kant lukt hbo of universiteit ook niet. Ik begrijp zijn frustratie hierin.
Wat ik vrees is dat hij in geldnood zit, (hard)drugs neemt en hierdoor op de rand van illegaliteit zweeft. Hij heeft zijn zorgverzekering niet kunnen betalen, zal binnenkort niet meer met ov kunnen reizen etc etc.
Ik weet mij nu echt geen raad. Hoe kan ik doordringen? Rustig praten helpt niet, hem met rust laten is wat hij wil. Ondertussen woont hij gewoon hier en ik heb veel angst dat hij ontspoort.
Sorry voor het warrige verhaal. Ik slaap al een paar nachten heel erg slecht door deze situatie.
Prachtige, uitgebreide adviezen van iedereen. Ik weet niet wat ik nog schrijven moet. Ik wil je alleen een knuffel geven. Ik snap je gevoelens wel, dat je soms wilt dat hij uit huis gaat. En dat je dit eigenlijk helemaal niet wilt, maar je wilt gewoon rust en je kind van vroeger terug.
Ik zat in een vergelijkbare situatie met mijn dochter. Bij ons was het vooral zijzelf die uit huis wilde, ons niet meer kon verdragen. (Net als bij jou kon zij ook niet meer verdragen om met ons aan een tafel te zitten, op de bank te zitten, in dezelfde kamer te zijn...).
Hier ook veel drugs in het spel. Ik gaf de hoop op toen ik zakken vol wiet op haar kamer vond en dealer-spulletjes als weegschaaltje, zakjes... En dat na alles wat er daarvoor al gebeurd was. Een dochter die drugs dealt, het was niet te verdragen. Toen wilde ik (in gedachten) ook dat zij uit huis ging. Maar eigenlijk wilde ik alleen dat dit gedrag stopte. Het leek of er een ander de plek van mijn dochter had ingenomen. Die 'ander' moest uit huis, mijn 'echte dochter' moest terugkomen.
Probeer wat je kunt om je zoon wel thuis te houden. Zo lang er nog een kans is dat het goed komt. Zo klinkt het wel, hij heeft het zo moeilijk en jij begrijpt ook hoe dat komt.
Hou vol.
Helaas herkenbaar, mijn zoon lijkt in erg veel opzichten op die van jou. Wat ik ook herken is de wens dat je kind uit huis gaat. Bij ons is dat inmiddels ook gebeurd; eerst naar vader en van daaruit naar begeleid kamer wonen omdat, volgens zijn begeleider ‘alle relaties kapot gaan als hij daar blijft’. Ik denk dat de mensen die schrikken van de wens dat je kind uit huis gaat, (gelukkig) niet beseffen hoe het is om met iemand in huis te leven die niet meebeweegt, zich niet laat sturen, vaak niet in staat is gezonde beslissingen nemen voor zichzelf, met wie niet af te stemmen valt en die dagelijks om kleinigheden agressief uit de hoek komt.
Mijn zoon kan niet met zijn eigen frustratie omgaan en reageert dat op ‘iedereen’ af, vooral op de mensen die zich met hem ‘bemoeien’, oftewel, proberen te helpen. Er zit dus niks anders op dan hem niet te proberen te helpen en zelfs dan is het nog op eieren lopen. Ik weet heus wel dat het onvermogen is en dat hij er zelf enorm onder lijdt. Maar doordat hij nergens voor openstaat, ben ik evengoed machteloos. Het werkt nu voor mij beter om hem af en toe te zien en dan niet al te veel in te gaan op zijn problemen, lekker voor hem te koken, iets leuks te doen, samen naar een mooie film te kijken of een fijne wandeling te maken.
Ik weet niet hoe je het moet oplossen. Ik denk wel degelijk dat afstand kan helpen maar hoe krijg je dat voor elkaar? Is er hulpverlening bij betrokken geweest toen hij jonger was? Zou hij eventueel open staan voor een begeleide vorm van wonen? Misschien zou je eens oriënterend bij het WMO-loket van je gemeente kunnen gaan praten? Om je een beeld te vormen van wat er eventueel mogelijk zou zijn?
Sorry dat ik niet eerder gereageerd heb. Het waren erg zware, roerige dagen.
Mijn zoon was een paar dagen weg, veel drugs gebruikt, in een gevecht geweest waar hij niets over kwijt wil (hij ziet er niet uit), telefoon weer verdwenen.
Jullie hebben op veel punten gelijk, maar mijn zoon is volwassen en laat zich niets zeggen. Ik sta eigenlijk met mijn handen op mijn rug gebonden tegen de muur.
Ja ik kan zijn sportschool betalen, tuurlijk kan ik dat. Deed ik ook verleden jaar, en hij ging 10 maanden niet.
Nu moet hij weer een nieuwe telefoon. De vorige betaalde ik allemaal, elke 3 a 5 maanden is zijn telefoon stuk of kwijt. Maar ik doe het niet meer, en hij ontplofte. Hij heeft de erfenis die hij kreeg in 2 maanden er volledig doorgejaagd.
Tuurlijk zou ik mijn zoon het liefst thuis willen houden, maar ik kan niet meer. Hij wordt agressief, drinkt vloekt scheldt. Ik ben dan bang voor hem omdat ik ook zie en hij zegt ook dat hij mij het liefst wil slaan.
Het is zo moeilijk omdat hij alle deuren sluit. Het frustreert, het maakt me bang en verdrietig.
Medicatie wil hij nog altijd niet. Hij wil niet naar de huisarts en ook niet meer naar de ggz verpleegkundige.
Het is zo moeilijk en het is zo afschuwelijk om je kind zo te zien.
Ik reageer morgen of overmorgen op jullie berichten. Ik ben nu vooral moe.
Mijn partner is naar zijn ouders vertrokken en komt voorlopig niet terug. Hij kan het niet meer aan. Mijn zoon heeft spullen van hem gepakt en verkocht.
Lila Lieke, dit is inderdaad onhoudbaar. Zo te lezen zijn er twee problemen: verslaafd aan drugs; en (mogelijk) GGZ-problematiek.
Je kunt de Jellinekkliniek bellen en vragen om advies.
Je kunt wellicht via de huisarts een procedure voor een gedwongen opname in de GGZ starten, maar voor de GGZ is drugsgebruik vaak een reden om niet te behandelen.
Je kunt ook de politie bellen en aangifte doen van diefstal en mishandeling.
Je kunt lotgenoten zoeken, bijvoorbeeld hier: https://www.mijnkindisverslaafd.nl/15-03-2019-het-stuur-loslaten/
Ik zou in elk geval geen nieuwe telefoon gaan kopen. Belt hij dan regelmatig met jou? Of is het vooral om drugs te bestellen? Het enige waar je over kunt nadenken is of je zijn ziektekosten gaat betalen, maar dan zou hij de tegemoetkoming ook over moeten maken naar jou.
Wat jammer dat je partner weggegaan is. Dit is een probleem van jouw kind en je kunt je kind niet zomaar weghalen uit je leven. Het kan best zijn dat hij op straat gaat belanden, het kan zijn dat je tijden geen contact meer met hem hebt, dat is allemaal mogelijk. Je hoeft hem niet in huis te houden. Maar hij blijft wel een deel van je leven, ook al kun je daarnaast je eigen leven weer opbouwen. Ik hoop dat hij wel in gesprek blijft met je en je helpt om mee te denken over hoe nu verder. Wat wil hij doen met de spullen die gestolen zijn, bijvoorbeeld.
Tsjor
oh LilaLieke, dat klinkt inderdaad heel moeilijk. Het zal lastig zijn om nu kalm te blijven, en de emoties moeten waarschijnlijk weer afzakken.
Tegelijkertijd wil ik je meegeven dat wij met onze zoon in een dergelijke zwarte situatie gezeten hebben (inclusief agressie, verdwenen geld, geen hulp mee willen, et cetera) en het is uiteindelijk goed gekomen. Het kan dus wel, ook al lijkt het nu misschien niet zo
.....
Juist in deze situatie zou ik je echt willen aanraden in te zetten op begeleiding vanuit Verbindend gezag. Voorlopig woont je zoon nog thuis, en ook als hij niet thuis woont zal je je grenzen moeten bewaken. Ik stuur je even via een PB een link naar de organisatie waar wij destijds begeleiding hebben gekregen. Je kunt bij hen vrijblijvend contact opnemen om te kijken of het passend is voor jullie situatie.
je schrijft dat je zoon in gevecht is geweest, omdat hij er niet uitziet. Hij wil daar niet over praten met jou. Telefoon is weer kwijt...
Voor mij klinkt het eerder dat hij wellicht schulden heeft bij dealers en te grazen is genomen en mobiel afgepakt? Zou dat ook kunnen?
Vraag hem concreet of dat er aan de hand is? Hij wil niet erover praten. Dat betekent dat je zoon met een geheim rondloopt, een geheim leven.
Probeer boven water te krijgen wat er speelt bij hem. Hoe groot is de sh*t waar hij inzit? Wordt jij ook bedreigd door zijn situatie, maar durft hij daar niet over te praten? Een gevecht is strafbaar, lichamelijke mishandeling.
Kan je hulp inroepen via huisarts, dan al niet gedwongen? Afkicken ergens intern?
En laat je partner een formele aangifte doen, want je zoon heeft gewoon van hem gestolen. Met die aangifte kun je mogelijk meer gedaan krijgen aan hulpverlening.
Ysenda schreef op 11-08-2023 om 14:14:
En laat je partner een formele aangifte doen, want je zoon heeft gewoon van hem gestolen. Met die aangifte kun je mogelijk meer gedaan krijgen aan hulpverlening.
Aan de andere kant kan dat ook de relatie verder schaden. Dus ik zou dat echt per situatie beoordelen of dat verstandig is (wat is er gestolen, hoe is de relatie nu, welke andere opties heb je om zoon tot inkeer te krijgen)
Ik zou geen aangifte doen, maar wel bellen met de wijkagent. Het kan heel goed zo zijn dat je zoon in de knel zit en bedreigd of afgeperst wordt. De politie heeft vaak wel een jeugdagent of wijkagent die mee kan denken en soms ook de connectie weet te vinden met de jongere.
Heeft je zoon inmiddels iets verteld toen je vroeg hoe het komt dat hij eruit ziet alsof hij gevochten heeft?
Durf je te zeggen dat dit alle grenzen overgaat, dat je je zorgen maakt en contact wil opnemen met de politie, omdat je je zorgen maakt over zijn en jou welzijn?
Hoe gaat het nu met jou, want ik vond je vorige post vrij zorgelijk, omdat je vriend ook uit huis is gegaan door de hele situatie. Dat moet de situatie nu helemaal verschrikkelijk maken.
Ik lees ook dat je eigenlijk geen draagkracht meer hebt om hiermee om te gaan, klopt dat?
Kan je dit bespreken met je huisarts en praktijkondersteuner? Een stappenplan maken om de chaos wat overzichtelijker te maken voor jezelf?
Heb je vriendinnen die er voor je zijn?
ikbenmeereentje schreef op 03-08-2023 om 01:07:
ik herken zo veel in je verhaal. Mijn kind heeft geen add maar kampte met veel dezelfde problemen in het leven; depressie, onverwerkte traumatische gebeurtenissen in het leven en verslavingen.
Ik als moeder herken veel in jouw uitspraken. Het hulpeloze, het schreeuwen in de woestijn....
Onze redding ?
www.yeswecanclinics.nl
Mijn kind was 18+ toen het er heen ging. Dus moest het zelf willen.
Iedere dag nog dankbaar dat het zo ver is gekomen.
Ik heb een ander kind nu🥰
Oh. En TS; voor jezelf; zoek contact met "moedige moeders" in Volendam. Sinds corona hebben zij ook via Teams meetings en daar vind jij voor jezelf (h)erkenning, tips en steun. Voor jezelf, je partner en ook vwb. Evt stappen die je zoon kunnen helpen. Zij kennen de verslavingsproblematiek en de verslavingszorg in Nederland op hun duimpje.