Depressieve dochter
Hallo allemaal! Ons gezin bestaat uit vader moeder(ik) en 2 jongens van 16 en 18 en onze dochter is 19. Met dochter gaat het al niet goed sinds haar 15e. Daarvoor waren er ook wel dingen waardoor ik had moeten weten dat er iets niet helemaal oke was. Namelijk oa haar perfectionisme. En haar overgevoeligheid. Dat perfectionisme is inmiddels omgeslagen in onverschilligheid. Best nog te begrijpen: perfect zijn houd niemand vol en als je lang genoeg probeert en steeds toch ervaart dat t niet lukt kan het volledig omslaan. Tenminste dat denk ik. Ze heeft geen vrienden meer. Is soms zeer depressief. Is van havo destijds naar mavo gemoeten en hier begon de ellende. Nieuwe klasgenoten. Geen aansluiting kunnen vinden. Na mavo naar mbo. Daar ging t na 5 maanden mis. Ze zat er helemaal doorheen. Dit was echt een depressie. Ze is dat jaar niet teruggegaan naar school. Het jaar daarna een andere mbo geprobeerd. Na 3 maanden liep t weer mis. Afgelopen jaar...zelfde verhaal. We hebben aan en af hulp gezocht. Achteraf toch telkens niet de juiste hulp. Zij gelooft inmiddels zelf niet in hulp en wil er ook niks van horen. Ze heeft zo vreselijke faalangst/ sociale angst. Zit in n isolement. De enige bij wie ze zich durft te uiten is vooral bij mij. Maar ook bij de rest van t gezin. Ze zit zichzelf giga in de weg met negatieve gedachten. Ze praat zichzelf ziektes aan. Maar wil niet naar de dokter want die zegt toch steeds dat er niks aan de hand is. Ze eet soms ook uit frustratie en verwaarloost zich soms. Poetst haar tanden niet. wij zitten met onze handen in t haar en maken ons vreselijke zorgen. Buiten dat lopen de spanningen soms zeer hoog op. Ze is aan de andere kant soms zo gemeen tegen ons. Voorbeeld: ze werkt sinds 3 weken in t weekend wat wij al heel bijzonder goed van haar vinden. Dit kost haar ook veel moeite en wij moedigen haar natuurlijk aan. Maar nu wil ze bijv schoenen van 250 euro kopen (klinkt tegenstrijdig maar ze denkt dat ze door die schoenen misschien positief opvalt op social media ofzo) en die moet ik maar even voorschieten. We willen haar juist leren om eerst te sparen. Maar het "terrorisme" wat we over ons heen kregen (schelden doorzeuren etc de hele dag door) is echt zoo moeilijk om mee om te gaan. Mijn hoop is dat iemand mijn verhaal leest en er iets in herkent en kan vertellen wat ik nog kan doen voor mn dochter. Hou heel veel van haar en vind t vreselijk haar te zien lijden. Maar die andere kant van haar is zo onhebbelijk en ik voel mezelf soms zo vastlopen. Lang verhaal en dit is maar gewoon in n gefrustreerd moment getypt.
Leerdoelen
Misschien kun je leerdoelen als 'leren sparen' even wat naar de achtergrond zetten. Als ze dat nu nog niet 'geleerd' heeft lijkt me dat toch lastig.
Doen jullie dat ook? Sparen voor grotere uitgaven?
Lijkt me wel even ondergeschikt.
Wat niet wil zeggen dat je dan gelijk dure schoenen voor haar moet kopen, maar dan is de discussie anders.
Ik zou het zelf overigens wel gedaan hebben. Met uitleg dat zelfvertrouwen niet voor niets 'zelf' heet. Het zit in jezelf. Maar ik kan me goed voorstellen dat magische schoenen je net even die boost kunnen geven om over de drempel te gaan. Lief zijn voor jezelf en het comfortabel maken kan je in het leven juist even dat zetje geven om weer door te gaan.
En daar heeft ze juist behoefte aan.
Verder zou ik goed kijken waar haar belangstelling ligt en waar ze handig in in is, ongeachte opleiding. En daar dan iets bij zoeken. Iets doen waar ze blij van wordt al is het gemengd.
Mijn dochter wordt blij van haar naaiwerk en prutshandwerk. Maar juist vaak ook gefrustreerd als het niet lukt, maar dan toch manieren zoeken om door te gaan en dat te bespreken helpt haar wel.
School is niet altijd zo makkelijk voor kinderen en hier zoeken we daar ook steeds opnieuw een weg in met dochter.
Ze is al goed zoals ze is.
En als je je daar echt zorgen over maakt en denkt dat ze ook klinisch depressief is dan zou ik een goede vrijgevestigde psychiater zoeken die haar ook, al is het tijdelijk, medicatie kan geven voor haar angsten en depressie, zodat ze haar vaardigheden om met de uitdagingen in het leven om te gaan beter kan ontwikkelen. Want ook op deze leeftijd hebben ze veel te leren.
Deels herkenning
Ook dochter van 19. Gelukkig wel goede sociale contacten. Voelt zich desondanks vreselijk en depressief. Ontstaan vanaf brugklas, waar ze zich totaal niet thuis voelde, o.a. door laat puberen, hypersensitief en wellicht ADD. Zonder verder even op 'ons' verhaal in te gaan, hebben wij nu besloten daar haar welbevinden eerste prioriteit is. Verder even geen enkele druk en 'moeten'. Ze gaat nu niet naar school, heeft een bijbaantje (meer lukt haar niet) en verder haar tot rust laten komen.
Ook zij gelooft totaal niet meer in hulp/praten met professionals. GGZ is mislukt. Zij willen haar doorverwijzen naar hypnotherapie. Zij gelooft hier ook niet in, maar probeer haar te stimuleren.
Heel moeilijk en verdrietig allemaal.
Toch therapie
Ik zou toch inzetten op cognitieve gedragstherapie, want het is duidelijk dat daar iets mis zit (perfectionisme/onverschilligheid, faalangst, depressie). Daar leert ze haar gedachtenstroom en handelingen herkennen en te veranderen. Soms moet je alleen wel even zoeken naar een psycholoog/psychiater waar je een klik mee hebt. Dat het al eens niet geklikt heeft, betekent alleen dat het niet klikte, niet dat therapie geen zin heeft!
onderwijs? therapie?
Beste Leonidas,
wat een rotsituatie voor je dochter en jullie allemaal.
helaas herkenbaar: hier een ernstig en langdurig depressieve dochter van 18.
als ik je bericht goed lees, lijkt het dat jullie het onderwijspad helemaal losgelaten hebben, klopt dat?
en nu ook geen vorm van behandeling? klopt dat ook?
Als dat inderdaad zo is, zou ik toch weer in actie komen, als ik jou was.
Van rust en tijd kun je ook beter worden, maar dan moet er wel een heel klein beetje vooruitgang te zien zijn, en als ik jouw bericht lees, is dat niet het geval.
Ik weet hoe moeilijk het is, maar ik zou er toch voor gaan zorgen dat ze hulp krijgt.
Na een hoop gedoe en een complete mismatch bij de GGZ is het toch gelukt om dochter te motiveren nog een therapeute te proberen, en deze combinatie werkt! Ze gaat er iedere week naartoe met hangend hoofd, en komt iets meer rechtop naar buiten.
Als ik het zo lees, is je dochter slim en ook krachtig. Hopelijk kan ze die kracht aanwenden om stappen te gaan zetten om beter te worden!
Er zijn zoveel therapeuten, er is er ergens een waar het mee klikt
Ik ben deze op het spoor gekomen via mijn eigen psycholoog, vanwege alle problemen met dochter functioneerde ik ook niet meer, dus via huisarts naar eerstelijnspsycholoog, en die kende therapeut waar dochter nu bij is.
Wat onderwijs betreft is onze dochter gestart op een VO school die hoort bij de jeugdpsychiatrie afdeling van een ziekenhuis. Een aantal mede-leerlingen is opgenomen, maar ook van buitenaf kun je de school bezoeken. Ze is er nu vier weken, maar ik zie wel vooruitgang, en je werkt daar echt samen met specialisten.
De school staat open voor leerlingen tot 20 jaar, dus het zou nog net kunnen. Ik zie het als een veilige plek om te herstellen van haar depressie, waar ze wat ze leert, en (na heel lang thuiszitten) weer dagelijks een beetje contact heeft met leeftijdsgenoten.
Hopelijk gaat de combi van therapeut en school een beetje helpen, situatie is ernstig. Maar ik heb in ieder geval het gevoel dat ze nu de optimale situatie voor haar hebben gecreerd.
En dat is al met al toch een goed gevoel, en dat mis ik in jouw bericht.
Dus hopelijk heb je ergens nog wat energie in je lijf, en lukt het om je dochter naar de huisarts te krijgen en voor hulpverlening te zorgen.
Ik zou deze situatie zo niet laten voortgaan
heel veel sterkte!
hier ook
of.... het huis uit!
Nog een aanvulling....
in de periode dat we dochter tot niets konden bewegen, speelde het ook door ons hoofd om te onderzoeken of ze het huis uit kon. (op papier is ze volwassen)
we zouden dat dan wel in overleg met hulpverleners doen, gezien haar slechte situatie.
maar onder begeleiding voor jezelf moeten zorgen.... dat leek ons ook een goede ervaring voor haar.
Als het lukt: kan ze daarop voortbouwen
Als het niet lukt (wat bij onze dochter waarschijnlijk het geval zou zijn geweest): levert het hopelijk toch wat motivatie voor hulp op (we zaten toen in een fase dat ze niets wilde, niets deed, alles niets)
Dus misschien kun je die ook meenemen in de gedachten. Een slechte situatie alsmaar door laten gaan, lijkt mij geen goede keuze.
Misschien kan een radicale verandering als breekijzer werken?
groet,
hier ook
Wat moeilijk voor jullie!
Hier een beetje herkenning. Maar wel andere situatie, gaat om zoon van 17, kreeg begin dit jaar een diagnose ASS en grote V/P-kloof, nadat hij volledig vast was gelopen op het VWO. En daardoor depressief.
Waar wij op hebben ingezet met zoon was welbevinden, zoals hierboven ook gezegd wordt. Wij waren in de gelukkige omstandigheden dat man thuis kon blijven met zoon. We hebben hem in een dagprogramma 'gedwongen', dwz hij moest 2x per dag de hond uitlaten, in ons geval (grote energieke hond) betekende dat 2x per dag een uur naar buiten, wandelen of fietsen (met hond ernaast). Dat zorgde voor een dagritme en structuur, en hij kwam veel buiten.
Daarnaast vooral veel dingen gedaan die hij leuk vindt. En verder gewoon meedraaien in het huishouden. Van daaruit hebben we het heel langzaam opgebouwd. In het begin was hij erg moe, en lusteloos. Dat werd van lieverlee beter.
Hij kreeg (en krijgt) begeleiding van de jeugd GGZ, een hele lieve orthopedagoog. Na de zomer is hij gestart op het speciaal onderwijs. Heeft intussen een vrijwilligersbaan en een krantenwijk en begint voorzichtigjes het schoolwerk weer op te pakken.
Ik weet niet wat voor begeleiding je dochter tot nu toe heeft gehad. Maar gezien het feit dat het op school steeds misloopt, zou een orthopedagoog voor haar misschien ook wel wat zijn. Bel eens een vrij gevestigde en doe je verhaal, je wordt er allicht wijzer van.
En ik heb zelf ervaring met RET, een vorm van cognitieve gedragstherapie. Dat zou jouw dochter denk ik ook kunnen helpen. Of misschien moet je het, vanwege haar aversie tegen hulpverleners, meer zoeken in de richting van een coach. Iemand die haar kan begeleiden, en haar kan helpen haar gedrag om te buigen (en van daaruit haar gedachten). Ik heb zelf de laatste 2 jaar heel veel gehad aan mijn NLP-coach. Het nadeel van een coach is, waarschijnlijk, dat je het wel zelf moet betalen. Maar informeer daarnaar bij haar verzekeraar.
Sterkte, het is vreselijk om je kind zo te zien...
Zo moeilijk
Zo herkenbaar dit. Hier een zoon van 18. Naast een lichamelijke handicap, een v/p kloof nu ook een depressie vastgesteld. Hij krijgt nu cognitieve gedragstherapie. Verder vind ik het heel moeilijk. Wat moet ik wel doen, wat niet? Probeer positief te stimuleren, maar dat leidt ook tot frustraties, ik snap hem dan niet etc. Volgens mij is niets doen uiteindelijk niet de oplossing. Maar hoe het dan precies wel moet, weet ik helaas ook nog niet....
Ook ik zit met mijn handen in t haar
Hoi
Ik begrijp je wanhoop volledig
Ik heb een dochter van 16 die ook al een tijdje kant met () depressie.
Mijn dochter heeft asperger en is een perfectionist. Dit heeft zo zijn voor en nadelen. De voordelen zijn dat ze altijd gebrand is haar zelf te verbeteren. Het nadeel is dat ze er enorm onzeker door is en enorme faalangst heeft.
Ze heeft de afgelopen 4 jaar echt heel hard moeten knokken om t op school allemaal voor elkaar te krijgen. Ze is vertraagt en over vraagt zich zelf. Dit zorgt voor een vertraging in gaar werk waardoor ze dus altijd tijd te kort heeft om haar toetsen af te krijgen. Afgelopen jaar is ze met de hakken over de sloot over gegaan en de vakken waar ze het meest moeite mee had heeft ze kunnen laten vallen. Dan denk je dat dit de druk van de ketel haalt. Echter kwam ze vlak na de zomer vakantie met de mededeling dat ze niet lekker in haar gel zat en dat ze zich leeg voelde. Dit beangstigd haar soms zo erg dat ze er een paniek aanval van krijgt.
Volgens de huisarts en haar intern psycholoog lijkt het dat ze overspannen is, maar daar wil mijn dochter niets van horen. Ze is depressief en daarmee uit.
De depressiviteit uit zich vooral in huilbuien. Ze is niet meer aanspreekbaar, stoot mij af en word boos als ik er geen aandacht aan besteed. Deze huilbuien komen zomaar op. Het gekke is dat t lijkt dat ze er op school meer last van heeft dan thuis.
Haar eerste tentamens waren niet zo best en nu staat de 2e tentamenweek voor de deur.
Nu wilde ze gister heel graag bij gaar vriendin slapen en samen leren.
Haar vriendin heeft ook psychische problemen en dus twijfelde ik of ik haar wel wilde laten gaan. Uit eindelijk heb ik haar toch maar gebracht. Vanmiddag ging mijn telefoon. T was de moeder van haar vriendin of ik haar op kon halen want t ging niet goed. Ze had de hele nacht gehuild en zo kon haar vriendin ook niet leren.
Onderweg naar huis vroeg mijn dochter of ik haar maandag niet ziek kon melden. Ze is erg moe en kan zo niet leren en als ze zoek is mag ze een tentamen op een later moment inhalen.
Toen ik protesteerde zei ze: oh dus je hebt liever dat ik mijn tentamen verkoopt en geen examen mag doen dan dat ik de tentamen later inhaal.
Ik weet echt niet wat te doen. Alles wat ik doe is fout.
GR Autimam
Ook ik zit met mijn handen in t haar
Sorry voor de taal fouten ik heb spellingcontrole aan staan vanwege mijn dislectie, maar die maakt er soms ook een potje van.
Autimam
Ik zou haar ziek melden. Ze is toch ziek? Psychisch niet in orde lijkt me, dat is net zo geldig ziek als een virus. Sterkte ermee.
Dank
Voor jullie reacties en tips.Ik heb al een tijdje niet meer gekeken. @hier ook ja idd we hebben het onderwijsland losgelaten. Ze zegt soms wel dat ze naar school wil maar het is gewoonweg niet haalbaar. Momenteel zit ze weer in n zware dip. Kan hier wel de hele nacht om janken. Weet gewoon niet meer waar ik t zoeken moet. Zit zelf inmiddels aan de slaappillen want doe geen oog meer dicht. Ze reageert alles op mij af en ik begin nog te geloven dat ik een slecht mens ben zoals zij zegt. Ze is al boos als ik es een dag geen zin heb om iets met haar te doen. (Elke dag wil ze aan mn zijde...mee boodschappen etc maar blijft 9 van de 10 keer in de auto wachten)Ik snap heus dat ze liefde nodig heeft maar ik trek dit niet zo. Ook maakt ze een smeerboel in de huiskamer zit op de bank vanalles en nog wat te eten en knoeit en ruimt t niet op. Ik denk dat ze zo lui is als wat. En alles maar onder de noemer dat ze t niet meer ziet zitten. Het klopt er is geen vooruitgang. Eerder achteruitgang. En ze wil helemaal niets. Ja ze wil beroemd worden met dansen of zingen. Daar is ze best goed in maar een beetje realist snapt dat dat echt n brug te ver is. Dus dat lukt niet en ook daar zijn frustraties over. Als ze eens een keer moet optreden(ze danst nog wel dat is t enige) dan word ze ziek van zenuwen. Iedereen in dit huis moet het ontgelden. Ze heeft de meeste dagen huilbuien..soms heeft ze n dag dat ze juist vrolijk is maar dan gaat ze weer iedereen pesten van oh wat lollig. Tis nooit es gewoon neutraal. En daar word ik heeel erg moe van. Maar kan dan toch niet slapen...(Zucht...) een zeer gestresste moeder
hier hou ik mij aan vast
Healing happens when you get out of the way
Let people go through what they have to go through in the present moment! They are tired and they want to rest. They are exhausted from the fight, from the pretence and the lies, from having to hold everything in and hold everything together and hold everything up, and great waves of energy are now being released throughout their body.
Stay present with them. Waves of sorrow, hopelessness, fear, shame and guilt are surging now. Let the energies rise up, let their whole body vibrate and shake and quake if it must, let them wail, scream, roar, laugh, cry, shit themselves if they have to. Offer them nothing but the greatest gift of all: your fearless presence. Stay with them through each breath, each motion, in every moment. Hold their hand, but don’t try to fix them, change them, stop them experiencing what they are experiencing, or give them premature answers.
If you become uncomfortable, or feel like you want to rush in and ‘heal’ them, or ‘save’ them, or ‘fix’ them, or prevent them from feeling what they are feeling, or make everything ‘okay’ for them, own that – it’s your need, your discomfort, your fear, not theirs. Do not treat them like a victim or an invalid. Do not confuse them with who you think they are. Honour the power that moves in them; validate their experience totally. Trust the unpredictable intelligence of healing, and know that their ‘symptoms’ may get worse before they get better; energy may become more intense before it dies down. What appears now as chaos and disintegration may in fact be necessary release and intelligent reorganisation of a blocked system.
toch grenzen stellen
Ik lees over het eisen van peperdure schoenen. Over het afreageren op jou waardoor jij je een slecht mens voelt. Over boos worden en troep maken.
Ik snap hoe moeilijk het is om een kind te hebben dat niet lekker in zijn/haar vel steekt. Maar het lijkt me ook belangrijk om grenzen te stellen. Om duidelijk aan te geven: "Zo wens ik niet door jou aangesproken te worden." Om te eisen dat troep wordt opgeruimd (en ook dan worden grote monden niet getolereerd).
Depressief zijn is verschrikkelijk. Maar dat betekent niet dat ze huisgenoten mag gaan terroriseren met vervuiling, afreageren etcetera. Zelfs depressieve mensen moeten hun grenzen weten.
Sorry als dit heel hard klinkt, maar ik denk niet dat je je dochter helpt met dit gedrag tolereren omdat ze zo slecht in haar vel zit en je aan te laten praten dat je een slecht mens bent!
Sterkte met alles!