Eigenlijk zoek ik ouder(s) die dezelfde vervelende ervaring hebben als ik.

Ik heb 4 kinderen, de oudste 3 gaan prima, zijn klaar met studeren en hebben een leuke baan en wonen op zichzelf. De jongste zoon van 18 jaar is erg moeilijk. Hij heeft 2 jaar geleden zijn VMBO gehaald en doet tot nu toe helemaal niets. Heeft af en toe gewerkt maar vindt niets leuk. Als hij werk heeft is hij of binnen de kortste keren ontslagen (omdat hij niet op komt dagen of zich achter elkaar ziek meldt)of neemt hij ontslag omdat het dan niets voor hem is. En dat terwijl hij van huis uit wel het goede voorbeeld heeft gehad.
In het begin dacht ik nog, het komt door de scheiding ( nu 3 jaar geleden), dat zal in het begin ook zeker zo geweest zijn, hij heeft toen ook alle hulp via maatschappelijk werker enzo gehad. Hij heeft toen zelf besloten dat dat allemaal niet meer nodig was.
Omdat hij 18 is kan je als ouder eigenlijk niets meer, hij is zelf verantwoordelijk wordt er dan gezegd. Ik voel me zo langzamerhand een sloof voor hem, als ik er met hem over praat dan overdrijf ik en is het allemaal niet zo.
Hij is nu weer aan het solliciteren dus heb ik weer hoop (misschien tegen beter weten in).
Hij heeft geen contact met zijn vader omdat die zich nergens mee bemoeit. Zijn vader wil dat zo.
Soms denk ik wel eens, ik wilde dat ik het zou kunnen om hem de deur uit te zetten, maar dat lukt me niet.
Nu is hij ook nog in aanraking met politie gekomen en begin ik te denken dat er wat aan hem mankeert, hij heeft totaal geen respect voor anderen, vond het zelfs heel vreemd dat ik het vreselijk vond dat hij met de politie in aanraking was gekomen, want ook dat vond hij allemaal wel meevallen.

Is er iemand met goede raad waar ik iets mee kan of weet iemand een instantie waar je toch heen kan met je "volwassen" kind?

Carin