Hoe nu verder (sorry lang)
Ten eerste ben ik heel blij met deze rubriek! Normaal lees ik alleen mee maar met deze rubriek zal ik ook regelmatig posten.
Het gaat over me oudste zoon van 26 in april wordt hij 27. Hij woont bij me in is momenteel zeer depresief en hij zit momenteel in de ziektewet. Ik zal dan ook even de voorgeschiedenis vertellen. Mijn zoon was tot met zijn negende een grappig, lief en ondeund jongetje. En had veel vrienden op school. Helaas toen hij 9 was ben ik gaan scheiden van zijn vader en samen met hem en mijn jongste zoon ben ik gaan verhuizen in het doprt waar me ouder wonen. Helaas een kleingemeenschap die neerkijken op en alleenstaande moeder met 2 jongens,en helaas is hij toen veranderd in een heel stille onzekere jongetje. Werd gepest door de andere knderen weinig vrienden. Dit is ook helaas doorgegaan in zijn pubertijd en op scchool had hij ook weinig zelfvertrouwen met als gevolg lage cijfers etc etc. Maar ondanks dat heeft hij gelukkig toch zijn vbo diploma gehaald. Na het vbo deed hij mbo werken en leren dus drie dagen werken en twee dagen school. Maar door zijn onzekere houding werd hij gepst zowel op school en op werk en hier bleven de cijfers ook laag, hoewel zijn laatste leerbedrijf had hij het wel naar zijn zin. Maar helaas hier geen diploma. Maar omdat hij toch werkervaring had kwam hij toch in die tijd relatief makkelijk aan het werk, maar helaas door zijn onzekere houding werd hij gepest en werd ontlagen of hij stapte zelf op. Maar elke weer ging hij weer opnieuw solliciteren. Op een gegevenmoemnt stelde mijn huige man voor dat hij dan bij hem zou gaan werken mijn huidige man was op dat moment leding gevenden. En toen ging het goed had het goed naar zijn zin kwam ook omdat hij iemand in de buurt had die hij vertrouwde stiefvader in dit geval. En hij vond via internet een vriendin helaas woonde zijn vriendin aan de andere kant van het land maar hij reisde regelmatig naar haar en zij ok naar ons. Ze hadden plannen om samen te wonen deden dat ook maar dat was in de buurt van haar. Dus ging hij het huis uit en woonde dus ruim 200km van ons vandaan. Hij vond daar een baan maar helaas verloor die baan en raakte op den duur in de bijstand. Vriendin wertke dus hij kreeg amper geld van de bijstand onder druk van haar famelie heeft ze mijn zoon verlaten. Dus dat was een behoorliojke dreun voor hem en weer een klap in zijn zelfvertouwen. Tijdens kerst 2006 stelde ik voor dat hij weer thuis ging wonen dat vond hij ook zegde zijn huur op en kwam bij ons wonen. Hij ging gelijk opzoek naar werk en vond ook relatief snel werk. Maar helaas werd hij weer gepest op het werk en stapte dus op. Opnieuw solliciteren weer aangenomen maar na 3 dagen melde hij zich ziek omdat hij weer voelde dat het mis zou gaan. Dit deed hij trouwens stiekum. Want hij ging die ochtend gewoon het huis uit. Totdat ik gebeld werd door het uitzendbureau had ik het dor. Ik belde hem op maar hij nam de telefoon niet op. Die avond smste hij me dat hij boven het viaduct stond en dat hij zou gaan springen. Ben gelijk de auto in gestapt en heb hem gepraat en zijn we naar huis gegaan. De volgende dag naar de huisarts en gelijk diezelfde middag naar de hulpdienst. Sindsdien gaat hij naar een threapeut toe en zit hij in de ziektewet. Ben ook een paar keer meegeweest naar het uwv voor het gesprek met de arts. Na een tijdje kreeg hij onderzoeken en daaruit is gebleken dat hij asperges heeft. Hij met het rapport naar de uwv arts want eerder wou de arts hem niet voor een reintegratie sturen. Die arts was blij mnet het rapport en hij moest wel minimaal 6 weken wchten voor dat hij een gesprek kreeg met een arbeidsadviseur. Maar inmiddels duurt het heel lang en heb ik het idee dat het uwv hem in de wia wilt gaan zetten. Maak me heel erg zorgen dat hij nooit meer aan een baan komt nu helemaal met die crisis.
Phoe dat was mijn verhaal , maar wie heeft er voor ons de juiste tip om hem te helpen en hem om aan het werk te krijgen want van het uwv kunnen we helaas weingi verwachten.
Barbara,
Hoe hij is
Je leidt het verhaal in met de achtergrondgeschiedenis en ik maak daaruit op dat jij je toch nog verantwoordelijk voelt voor zijn 'mentale welbevinden'. Ik weet niet veel van het hoe en waarom van aspergers maar naar mijn idee is dat er al en onstaat dat niet door een scheiding en verhuizing. Als anderen met ervaring het daar niet mee eens zijn geef ik gelijk toe dat zij er meer verstand van hebben en ik er dus naast zat. Maar goed, jullie weten nu wat er aan de hand is en daar kun je mee verder. Het beestje heeft een naam en in zijn geval kan dat positief zijn. Hij heeft recht op hulp. Wat die hulp betreft zou ik niet lijdzaam afwachten, maar bellen tot ze jullie zat zijn.
Je maakt je zorgen of hij ooit nog werk kan vinden en in een uitkeringssituatie terecht zal komen waar hij nooit meer uitkomt. Ik zou bijna zeggen: nou én? Ik heb niet de indruk dat hij gelukkig wordt van werken. Hij is er niet in zijn element. Misschien kan hij wel veel gelukkiger worden in vrijwilligersbaantjes, of... misschien lukt het hem wel als hij met behoudt van uitkering ergens stage mag lopen. Het is niet leuk als dat mislukt, maar de druk van 'ik mag mijn werk niet verliezen' is er dan vanaf en bovendien is vanaf het begin duidelijk dat hij is zoals hij is, ook voor collega's. Hij heeft een inkomen vanuit een uitkering en van daaruit kan hij alleen maar zijn best doen. Ik zou dus niet te veel somberen over de mógelijkheid dat hij in een arbeidsongeschiktheidsuitkering terecht komt.
Barbara
Misschien wil hij gaan zoeken naar een beroepsrichting waarin hij zich wel prettig voelt. Iemand met Asperger voelt zich soms prettiger in een baan met minder sociale contacten, misschien heeft dat te maken met het feit dat hij zijn banen steeds niet kan vasthouden? Misschien moet hij dat gegeven mee nemen met kijken naar andere mogelijkheden, kan hij zoeken met hulp van deskundigen naar iets wat bij hem past?
Therapeut
Wat een zorgen voor jou, Barbara! Als moeder is dit heel zwaar, vooral omdat je zo weinig kunt doen voor een volwassen kind. En je maakt het jezelf extra moeilijk door je schuldgevoel over de scheiding en de verhuizing. Misschien hebben die ingrijpende gebeurtenissen meer indruk gemaakt op het jongetje van toen omdat hij problemen heeft met contactmaken. Maar ze hebben niet veroorzaakt hoe hij nu is! Heel belangrijk dat je dat verschil begrijpt, voor jezelf en voor hem. Zou het niet heel verstandig zijn als jijzelf daar eens over ging praten met een deskundige? Misschien zelfs met zijn therapeut, als dat kan. Je kunt dan ook adviezen krijgen hoe jij thuis het beste met hem om kunt gaan. Voor nu is zijn veilige thuis goed, maar op de lange duur zal dat zijn problemen misschien verergeren. Vraag daar advies over, Barbara.
Hij is dus depressief omdat werk en relaties moeilijk zijn door zijn psychische handicap. Waar is zijn therapie op gericht, weet jij dat?
En hoe kijkt jouw zoon aan tegen werken? Wil hij dat en waarom? Ook, of liever gezegd juist, in zijn omstandigheden is een regelmatige dagbesteding buiten de deur erg belangrijk. Het UWV zou dat ook moeten weten en hem een reintegratietraject moeten aanbieden. Naar werk, cursus of vrijwilligerswerk, liefst in overleg met de therapeut. Jouw zoon zou daar om kunnen vragen als het niet aangeboden wordt.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Groet, Onyx
Reacties
Bedankt voor jullie reacties en meedenken met me. Me zoon wil opzich wel werken maar hij doet dat vanwege druk van mij en de famelie. Die kunnen maar toch niet begrijpen dat een volwassen jongen van 26 nog bij zijn moeder thuis woont en geen werk heeft. En dat legt een behoorlijke druk op mij en ook op hem. Mijn zus heeft tegen hem gezegd dat hij gewoon lui is. Dat deed me gewoon pijn want ondanks dat hij thuis zit doet hij aardig veel in het huishouden hier. En hij zegt ook dat hij zichzelf niet verwtrouwd als hij weer gaat werken en weer dichtklapt.
Ik zal proberen om de schuld niet bij mij te leggen. Maar ik mis gewoon het jongetje van vroeger toen hij lief, grappig en ondeugend was. Qwa pubertijd heb ik eingelijk best makkelijk met hem gehad eingenlijk nooit ruzie. Ook het het feit na zijn negende op zijn nieuwe school kreeg hij nooit straf op school of van mij.Terwijl op zijn oude basischool kwam hij wel eens thuis met straf of kreeg hij wel eens straf van mij.
Vind wel dat het uwv hem laat zitten me zoon heeft iedergeval gezegd dat hij maandag zijn contact persoon zal bellen waneer hij eindelijk weer een keer een nieuw afspraak krijgt. Laatste afspraak was in september. Dus eigenlijk veel te lang.
Barbara
Goed zo!
Klinkt goed, Barbara. Probeer jezelf en je zoon niet onder druk te zetten om te werken, vooral niet door types die niets begrijpen van hem.
Door jouw reactie wil ik je extra dringend aanraden om hulp te zoeken voor jezelf bij een hulpverlener. Hoe moet jij als moeder met deze inwonende zoon omgaan, zodat het voor jou, je man en hem het beste is.
Jouw zoon moet zich echt actief op gaan stellen naar het UWV toe. Prima, dat hij een afspraak gaat vragen. In dat gesprek met de contactpersoon moet hij dus om een reintegratietraject vragen, om overleg tussen UWV en zijn behandelaar en om een vervolgafspraak over 2 a 3 weken. Anders schuift hij inderdaad ongemerkt de bak onbemiddelbaar in.
Onyx