Na jaren van problemen heeft onze zoon ieder contact met ons verbroken.
Een poos geleden heb ik hier al eerder een topic over geopend. Na de zoveelste ruzie is onze zoon vertrokken en heeft ieder contact met ons verbroken. Het voelt zo dubbel. Aan de ene kant is er rust in huis en kunnen we eindelijk weer slapen. Maar de rust is ook stil. Te stil. Aan de andere kant voel ik me als moeder failliet verklaard. Ik voel me zo leeg. Onze dochter is ook tot rust gekomen, zij leed ook heel erg onder de situatie. Het kon ook niet langer zo, ook voor hem niet. Maar allemensen, wat voel ik me als moeder mislukt en wat mis ik hem...
ach...
wat akelig! Woonde je zoon nog thuis en is hij vandaaruit ineens vertrokken? Het kan nodig zijn dat er een periode van rust en bezinning komt. Het wil natuurlijk niet direct zeggen dat hij nooit meer contact wil. Waarmee ik niet bedoel dat het niet zo erg is voor dit momnt.
Hoe oud zijn je kinderen?
Maar wat vindt je dochter ervan, begrijpt zij haar broer wel?
Oef!
Lijkt me afschuwelijk. Een kind moeten missen, ook al leeft hij nog. Ja natuurlijk, er is de praktijk dat je nu de rust hebt die je miste toen hij er nog gewoon was. En die rust kun je maar al te hard nodig hebben. Maar dat die rust er nu is doordat hij zich uit je leven verwijderd heeft lijkt me erg akelig. Ik hoop dat de afstand van nu jullie uiteindelijk weer nader tot elkaar brengt.
Sterkte!
Aagje
@Moreen. Ja hij woonde nog thuis. Mijn zoon is 22 en dochter 19. Mijn dochter heeft wel contact met hem, zij is helemaal opgebloeid nu hij weg is. Er waren zoveel spanningen en er hing een vervelende sfeer.
soof
Misschien moet je een link geven naar je eerdere draad zodat ons geheugen opgefrist wordt?
Soof
Ik weet op dit moment niet wat de achterliggende oorzaak van zijn vertrek is, maar ook zonder die kennis, raad ik je aan om áltijd aan je zoon te laten weten dat het niet júllie keus was om het contact te verbreken en dat hij áltijd welkom zal blijven. Ik weet ook niet hoe het zit met verwijten over en weer, maar als jullie ook verwijten hebben gemaakt, hoop ik dat je de ruimte vindt om die ondergeschikt te maken aan een eventueel herstel van jullie contact. Hou vroeger bij vroeger. Iedereen verdient een tweede, derde, vierde en zoveelste kans. Ik hoop dat je zoon dat inzicht ook krijgt. Hij zal nu moeten kalmeren. Hopelijk kan hij over een bepaalde tijd de situatie wat objectiever beoordelen en wat milder doen denken.
Ik zit in dezelfde situatie, alleen aan de andere kant. Ik ben een kind wat geen contact meer met haar ouders heeft. Ook voor mij gold dat er een enorme rust was nadat de knoop doorgehakt was. De knoop werd overigens door mijn vader gelegd en we hebben hem met 'wederzijds goedvinden' doorgehakt. Het was beter zo. Maar het blijven mijn ouders, net zoals je zoon jouw kind blijft. Een ouder-kind-relatie verbreek je niet, die zet je hooguit op non-actief.
Draadje
Goedemorgen allemaal, hierbij een draadje (op aanraden van Barvaux) met de voorgeschiedenis.
http://www.ouders.nl/forum/7-jongvolwassenen/onze-zoon-van-20-is-helemaal-de-weg-kwijt
Kaaskopje
Dank je wel voor je heerlijke reactie. En om eerlijk te zijn... Ik weet eigenlijk niet zeker of hij nog welkom is. Althans, wel welkom in de zin van gezellig mee eten of koffie drinken of iets anders. Maar niet meer om hier daadwerkelijk te wonen. Want weet je, ons gezin bestaat wel uit vier personen en niet uit 1. De laatste jaren is de meeste aandacht naar onze zoon gegaan waardoor de andere drie er bijna letterlijk aan onderdoor zijn gegaan. Mijn man heeft een ernstige vorm van tinnitus (mijn man heeft een zware baan waarbij hij veel moet nadenken), ik ben er maanden van overspannen geweest (heb ook een drukke baan) en onze dochter heeft zich lange tijd niet veilig gevoeld.
Wat je ook zegt over het objectiever bekijken door onze zoon, dat gaat niet gebeuren. Hij heeft een (door hem niet erkende) beperking en is er heilig van overtuigd dat al het nare wat hem overkomt onze schuld is. We hebben al zo vaak en zoveel hulp geboden, ook door inschakeling van derden maar niets, niets heeft geholpen. Dus als hij terug in huis komt weet ik dat het 1 of 2 weken goed gaat en dat het dan weer helemaal misgaat.
Aagje
Dat is het dus. Dat dubbele. Als het nu 'normaal' was gegaan dat miste ik hem nog maar dit gevoel is niet onder woorden te brengen.
niet duidelijk
Uit je vorige draadje wordt me absoluut niet duidelijk wat de problemen zijn, ik vind het erg vaag.
Het enige beeld dat ik ervan krijg is dat jullie heel erg naar elkaar wijzen allemaal, jullie leggen schuld bij hem en hij bij jullie.
en nog...
Eerlijk gezegd doet je tekst me wel wat. Het doet me wat denken aan de tijd dat ik rond die leeftijd, iets jonger, ook problemen had met mijn ouders. Mijn ouders hebben het nooit zo uitgesproken, toch voelde ik ook heel erg het verwijt dat zíj het zo lastig hadden door mij. Dat is heel akelig, en heeft me vele lastige jaren opgeleverd.
Soof
Ik kan me heel goed voorstellen dat je nu met een knoop in je maag zit. Ik zou een enorme knoop in mijn maag hebben. Ik ben bang dat je de keus van je zoon moet respecteren. Dat is heel verdrietig. Hopelijk komt hij tot bedaren en kan er over een poosje wel een kort bezoek vanaf.
Ik vermoed dat mijn vader ook een aandoening heeft, waar hij nooit van zal vinden dat hij die heeft. Het is lastig als mensen door hun afwijkende gedrag anderen van zich afstoten en dat altijd bij die ander leggen. Het weinige wat jij kunt doen is zijn moeder blijven en er voor hem zijn als hij toch weer langs wil komen. Als mijn vader nu zou bellen of ze op de koffie mogen komen, zou ik eerst naar zuurstof happen en dan uiteraard zeggen dat ze welkom zijn. Het blijven mijn ouders.
afwijkend
Zo grappig altijd. Wat maakt de afwijkende een afwijkende? Als het minder lijkt op gemiddeld? Maakt daarom dat *dus* de afwijkende schuldig is. Mooier nog; afwijkende moet erkennen dat hij afwijkend is en proberen de gemiddelde tegemoet te komen. Het ligt immers aan het afwijkende gedrag.
Dit is toch geen houdbare insteek? Daar schiet je toch niets mee op? (Behalve dan dat de gemiddelde zich beter voelt)
Peertje
En wat ik dan weer grappig vind, maar dat kan aan een ochtendhumeur liggen
), is dat jij dus blijkbaar vindt dat je afwijkend gedrag niet mag benoemen. Soms is afwijkend gedrag gewoon echt afwijkend gedrag. En met dat afwijkende gedrag mag je je net zo volwaardig voelen als iemand met minder afwijkend gedrag en normaal gedrag (wat is normaal?). Maar het kan soms wel handig zijn als iemand onderkent dat hij of zij afwijkend kan denken of doen en kunnen de mensen die dit weten er misschien net even beter mee omgaan als het benoemd mag worden.
Mijn man heeft bijvoorbeeld een herseninfarct gehad en er kómen gesprekken tussen ons voor waarin ik vraag waar bepaald gedrag volgens hem vandaan komt. Heeft dat met het infarct te maken of dacht je vroeger ook al zo, of deed je dat voorheen ook zo?
Het begint erop te lijken dat driekwart van ons gezin add heeft. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft bepaald gedrag wat mij best kan irriteren. Ik weet dat het met de add te maken kan hebben, dus ik heb meer geduld met dat gedrag (teveel vrees ik).
Ik denk dat als mijn moeder tegen mijn vader gezegd zou hebben 'Hé man, misschien is het een goed idee als je jezelf eens laat testen.', dat mijn vader woest was geworden. Wij waren de mensen die zich niet normaal gedroegen. Wij, de dochters, hebben lang aan onszelf getwijfeld, tot we van de familie hoorden wat er nog meer loos was behalve wat wij vertelden. Mijn vader was van jongsafaan al 'apart', wij verbeelden ons dat dus niet. Het had gescheeld als wij dat al jong hadden geweten. Dan hadden ik minder getwijfeld over mijn rol als 'goede dochter' en hadden we in het licht van zijn 'afwijking' wat eerder gedacht 'oh het ligt daaraan, hij kan daar niet zoveel aan doen'.
Afwijkend gedrag
Ik ben het in deze helemaal met kaaskopje eens. Afwijkend gedrag betekent geen waardeoordeel, maar een beschrijving. Het lijkt erop, peertje, dat jij het wel impliciet als een veroordeling beschouwt, als iets wat minder is. Dat is niet zo, ik denk dat de meesten die met 'afwijkend gedrag' te maken hebben dat net zo zien als ik. Het is geen waardeoordeel, wel een beschrijving en vooral inzicht in hoe een ander functioneert, zodat je bepaald gedrag beter kunt plaatsen.
Kaaskopje
Alles is een kwestie van perceptie. Vanuit je vader gezien waren jullie misschien afwijkend (anders, lastig te snappen) en voor jullie hij. Het feit dat meer mensen het met jullie eens zijn geeft jullie mi niet méér recht op de titel niet-afwijkend. Natuurlijk in een bepaalde context weer wel, maar het helpt doorgaans absoluut niet elkaar beter te begrijpen.
Als ik het doortrek naar verhaal van ts. Als ik het goed begrijp is de jongen in kwestie minder begaafd en zit daar het afwijkende in? Dus? Moet de jongen dan maar gaan beseffen dat hij afwijkt qua intelligentie en dat dat de oorzaak van problemen is? Ik ben het hier echt niet mee eens.
(Wel als je de jongen wil helpen zijn weg te vinden in het leven! Dan kan uitleg over mogelijkheden etc prima bruikbaar zijn. In systemische problematiek vind ik het veel minder in te passen.
Perceptie
Natuurlijk in een bepaalde context weer wel, maar het helpt doorgaans absoluut niet elkaar beter te begrijpen.===
Ook hier kun je spreken over 'perceptie'. Ik begrijp namelijk meer van het afwijkende gedrag van mijn dochter doordat ik weet waarin het afwijkend is. Gemiddeld genomen vind ik haar erg normaal, maar die paar dingetjes zijn goed om te weten. Het is mijn kijk op een bepaalde situatie.
Maar goed, ik heb de indruk dat jij niet tegen de term 'afwijkend' kunt. Dat is je goed recht.
Nog wel contact met zijn zus
Soms kan een jongvolwassene negatieve gevoelens moeilijk relativeren als ze dagelijks binnen komen. Eigenlijk heeft hij ook veel behoefte en baat aan rust.
Een afstand is misschien in dit geval even het beste, ook voor jullie. Omdat hij contact heeft met zijn zus, is de weg naar zijn ouders niet helemaal zoek.
Sterkte.
Alles is perceptie
Peertje: 'Alles is een kwestie van perceptie.' Dus ook jouw omschrijving van de problematiek: 'In systemische problematiek vind ik het veel minder in te passen.'.
De problematiek is wat ingewikkelder dan alleen maar een lager IQ. Wat TS daarover schreef is, dat de jongen een beeld heeft opgehangen van zichzelf dat volstrekt niet klopt met de realiteit; een vriendin heeft die blijkbaar veel geld van hem los krijgt; werk kwijtraakt doordat hij niet komt opdagen; en blijkbaar zijn chagrijn afreageert op zijn huisgenoten.
Ik denk dat het belangrijkste nu is, dat de andere gezinsleden, inclusief TS, nu zelf even rust krijgen en zich kunnen oriënteren op de nieuwe situatie. Dat de jongen niet meer thuis kan komen wonen is een beslissing die zij en haar man samen kunnen nemen. Ook zonder gesprek met de jongen. Ze kunnen zich samen ook erover buigen hoe het dan verder moet met zoon (stel dat hij het ooit zou vragen) en hoe et verder moet met henzelf. De eerste zorg zou nu moeten zijn de zorg voor elkaar. Dus vooruit kijken, nadenken over de volgende stappen die je zelf in de hand hebt (dus niet over wat zoon zou moeten doen). Niet in het verleden blijven hangen, ook niet blijven hangen in het gevoel dat het eigenlijk allemaal anders had moeten lopen, maar de situatie accepteren zoals die nu is en kijken welke stappen je zelf kunt zetten om weer vooruit te komen.
Tsjor
De andere kant van de medaille
Hallo Soof,
Ik ben per ongeluk op dit forum terechtgekomen door een zoekopdracht in Google die zijdelings met dit onderwerp te maken heeft, maar na het lezen van jouw bericht zat mijn reactie me zo hoog dat ik me heb geregistreerd om te kunnen reageren.
Na jaren en jaren ellende ben ik inmiddels zo ver dat ik opgelucht zou zijn als mijn zoon het contact ook zou verbreken. Net zoals jij doe ik zoiets niet uit mijzelf, want hij is net als jouw zoon 'anders' en heeft eigenlijk alleen ons als steunpunt. Ik herken veel van jouw situatie en het gedrag van jouw zoon. Maar het is eigenlijk niet vol te houden en ik voel me vaak zonder meer wanhopig. Vast wel herkenbaar.
Dit is voor jouw kind in ieder geval een kans om op eigen benen te staan en voor jullie allemaal om wat gezonde afstand van elkaar te nemen. De kans is er zeker dat hij uiteindelijk weer contact opneemt en misschien is hij dan innerlijk wat gegroeid.
Ik begrijp zeker je verdriet, maar aan de andere kant van de medaillle zijn zeker positieve dingen te vinden. Probeer wat bij te komen van alle spanningen.
Sterkte,
Kwaja
en nu? hoe is het na jaren geleden afgelopen?
Hoi
Ik las na googlen hier het zelfde probleem, ook ik mis mijn zoon vreselijk...hij is nu 2 maanden weg !! Ik heb 2 kinderen van 22 en 25 jaar.......studeren beiden nog en wonen dus nog thuis
Nu is er bij mijn moeder 10 jaar geleden dementie geconstateerd en ik ben enig kind!!! en een alleenstaande moeder
Ik heb de laatste 10 jaar echt een vreselijk leven gehad, het achteruit zien gaan van je lieve moeder 2 banen 2 huisgezinnen en 2 kinderen, ik was mantelzorger ik deed alles wat ze zelf niet meer kon en dat werd natuurlijk steeds meer
In die tijd had ik eigenlijk een beetje een burned -out !!! Arts zei dat ik alleen maar bezig was met de ballen omhoog te houden, ik werd mee gezogen in de ziekte van mijn moeder, ik zat er met mijn neus bovenop !!!! Ze werd zand wat weggleed uit mijn handen en dat is zo pijnlijk en frustrerend, je moeder is innerlijk niet meer je eigen lieve mama .........,
Het noodlot sloeg toe toen ik haastig op een herfstdag 10 oktober 2017 in de stromende regen op weg per fiets en paraplu naar mijn werk ten val kwam onder het viaduct
Een gecompliceerde beenbreuk was het resultaat ! Ik dacht alleen........mij verzorgd mijn moeder vanavond?......helemaal in de stress veel huilen en over de rooie gaan
Gelukkig heeft mijn jongste zoon veel taken over genomen, voor oma koken, wassen boodschappen doen.........de oudste deed daarentegen maar bar weinig, hangen op de bank beetje sporten en naar zijn vriendin ieder weekend vanaf vrijdag tot zondagavond, hij was niet beschikbaar en durfde hem ook nooit iets te vragen, bang voor commentaar.............
Ik kon zeker 8 maanden niets meer voor haar doen, en ook mijn moeder brak ondertussen buiten haar pols en lag op de IC in ziekenhuis en mijn jongste zoon kreeg in die tijd een medische ingreep Zien jullie het voor je ? iedereen buiten werking !!!
En ja natuurlijk de oudste zoon ging met oud en nieuw met vriendin naar Londen en liet als als 3 kneusjes achter op de bank en stuurde ons om 0.00 een gezellig filmpje uit Londen met de kreet.....HAPPY NEW YEAR met een glimlach van oor tot oor !!! Ik voelde mij zooooo in de steek gelaten zoo eenzaam en gemeen
Deze gebeurtenis heeft bij mij zoveel kapot gemaakt, ik kon hem wel iets aandoen........is dit mijn kind? heb ik hem zo opgevoed??.......Hij was de eerste die gelijk zei toen ik ten val kwam.....oh nu red ik mijn studie niet omdat ik voor jou moet zorgen bla bla bla.....een drama queen want achteraf heeft zijn broertje zijn studie moeten afbreken en niet HIJ
Bijna nooit ging hij naar oma toe toen ze uit huis werd geplaatst, ik moest het altijd aankaarten....ga eens naar je oma ze is altijd goed voor je geweest........maar nee hoor, wel vroeg hij tegen de kersttijden altijd.....krijgen we nog iets met kerst van oma?.......mijn haren gaan dan rechtop staan Hoe durf je !!
Tijdens de crematie van mijn moeder ging hij nog even een toespraak houden over oma haar lekkere kippensoep.....mijn god !!!! ik was zoooooo boos en dat ging zichzelf uiten in ons gedrag naar elkaar toe
Na haar dood werd het thuis met de dag erger, een negatieve spiraal waarbij ik vaak zei, ga hier weg je bent verdomme 25 jaar man ?........en uiteindelijk is hij hier 26 mei 2019 binnen komen stormen met lege tassen en ging deze vullen met al zijn spullen
De vader van zijn inmiddels 2de vriendin stond blijkbaar buiten op hem te wachten, deze man heb ik slechts 1 keer gezien tijdens een koffie bezoek om kennis te maken met dit gezin en al snel bleek duidelijk dat dit gezin mijn zoon wilde inpalmen want het was niet haar schoonzoon maar haar zoon, ze gaven hem dure cadeaus welke ik niet kan betalen, continue laten merken en laten zien jouw zoon hoort bij ons en niet bij jouw ook dit heeft mee gewerkt aan de verbreking, mijn oudste zoon is nog wel beïnvloedbaar en dit gezin inclusief vriendin heeft hem dart extra duwtje in de rug gegeven
Hij woont nu deels bij zijn vader en deels bij zijn vriendin ( haar ouders) en laat via social media maar heel graag zien dat hij gelukkig is.......nu weer familie foto s met dat gezin
Ik begrijp heel goed dat hij een eigen leven heeft nu maar moet je dan je moeder zo kwetsen ? je kunt toch ook gewoon even soms contact met je moeder hebben via de app bv ?
Ik heb inmiddels hem 2 keer geprobeerd te benaderen om het thuis te komen uit praten maar hij wil geen contact meer, hij zegt dat ik hem eruit heb gegooid.......wat niet letterlijk de waarheid is en dat hij alleen contact nog wil met zijn broer
Ook een keer geprobeerd via die vriendin maar zij zegt.......Ik ben er klaar mee !!! maar snap eigenlijk niet waar ze klaar mee is.....meisje kwam 1 keer per week s avonds hier eten ging al aan tafel gapen en gelijk naar huis dus........
Ik heb het dus 3 keer geprobeerd en 3 keer ben ik geblokt, ben er klaar mee....soms heel erg verdrietig en soms denk ik......donder maar op !!!! gelukkig heb ik nog een andere zoon met een ander karakter
Gisteren was de jongste jarig, zijn broer heeft hem gefeliciteerd via de app maar verder kwam er geen gesprek op gang, de jongste is ook blij dat hij eruit is......eindelijk rust zegt hij en hij zit er ook niet mee maar ik als moeder dus wel......Ik denk dat hij pas weer toenadering zoekt wanneer het meisje en dat gezin uit zijn leven zijn maar ik vrees dat dit niet gaat gebeuren, onder tussen moet je verder maar zo had ik het mij niet voorgesteld !!! BAH