Plots uit huis
Ik heb al wat draadjes over dit onderwerp gelezen.
Onze dochter vertelde ons dat ze heeft getekend voor een kamer. Ook al wisten we wel dat ze daar over dacht, het komt nu wel heel erg snel.
Voor mij een heel dubbel gevoel ook. Want ik las ook van iemand die schreef dat er 2 kapiteins op 1 schip zaten. Dat er dan weer wel, dan weer niet thuis gegeten of geslapen werd, etc. Hotel idee. Hier idem dito. Soms ook een onredelijke; naar drama zoekende dochter over een zeer klein dingetje en soms ook weer een hele lieverd. Ik vind het erg moeilijk. Ze is nu 21, ze zou thuis ook nog lekker kunnen sparen tot ze klaar is met haar studie. Maar ze wil weg. Ik voel me gebroken, alsof er een heel stuk van me wegvalt. Heb ik het allemaal wel goed gedaan, hoe ga ik hier mee om?
vooral niet zo'n drama maken
Een 21 jarige die uit huis gaat is heel gezond.
Tja
Ik was dol op mijn moeder maar ze werd me op die leeftijd ook weleens teveel en ik was dan ook blij dat ik, wat onbedoeld en toevallig, al vroeg uit huis was.
Overigens had ik me vergist in de controle die ze toen juist over me ging uitoefenen. Elke week belde de directrice van de instelling waar ik verbleef voor een soort vrijwilligersjaar met mijn moeder.
Het loslaten
Ik ben nog niet zo ver, mijn kinderen zijn nog thuis, misschien nog wel langer dan ik zou wensen, ik denk er ook weleens aan, zou gek zijn.
Maar het geeft ook weer nieuwe kansen voor de relatie hoewel ze uiteraard meer met zichzelf dan met jou bezig zijn.
Er zijn hier wel draadjes met een eerstehulpkit voor kamerbewoners, misschien leuk om dat voor je dochter te doen om te laten zien dat je haar het beste gunt.
Ik had, als student, weinig geld en soms ging mijn moeder met mij winkelen voor een jas, dan waren we ergens naar onderweg en trok ze me een winkel in waar ze iets leuks had gezien.
Ze kwamen samen ook nog weleens onverwacht aanbellen terwijl ik net opgesmukt zat te wachten op een date. Dus aankondigen is wel handig.
Als ze kwamen namen ze iets lekkers mee, vis of zo.
Kan een leuke nieuwe rol voor je zijn. Niet teveel zorgen, dat helpt niet.
Gezond
lijkt me een heel gezonde actie van je dochter.
Je blaast het te veel op. Ze is volwassen, kinderen krijgen is loslaten vanaf dag 1. Zij is er niet om jouw leven te leiden, ze heeft haar eigen leven en als ze volwassen zijn is dat los van de ouders.
Op die leeftijd studeerde ik en woonde ik ook al samen. Mijn vriend studeerde ook nog.
Dit doet me aan mijn vertrek denken
Ik had toen de indruk dat mijn ouders het eigenlijk wel prima vinden dat ik het huis uit ging. Oké oké.. . of het met mij goed zou gaan, daar waren ze niet zo zeker van, maar ze zaten bepaald niet met een leeg nest syndroom. En dat voelt dan toch ook weer wat kaal 😃. Dus je mag best laten merken dat je je dochter gaat missen, dat heeft ze zelf misschien toch ook nodig om te weten, maar probeer haar niet teveel met jouw gevoelens te belasten. Er komen in de toekomst nog genoeg momenten waarin jullie het over haar opvoeding kunnen hebben, hoe ze daar op terugkijkt. Dan kan ze er zelf ook met meer afstand over praten.
Ik moet het toch vragen: hoe kan het nou dat je hier zo kapot van bent? Dit hoort er toch bij? Probeer het op een vrolijke manier aan te pakken. Ga lekker een middag samen de stad in ( of naar IKEA 😅), trakteer haar, koop iets voor haar nieuwe stekje, kortom maak samen een fijne herinnering aan haar laatste dagen thuis.
Het gaat zo snel...
En dat had ik niet verwacht. Natuurlijk, ze heeft er de leeftijd voor. Dat is het 'm ook niet.
Ik ga haar zeker missen. Heb ik haar ook gezegd hoor. Ik weet het niet, het voelt nu al als een gemis. Ze gaat over anderhalve week. De kamer hebben we nog niet gezien, die laat ze ons donderdag zien. Het is goed voor haar, misschien ook wel voor ons. Maar het voelt gewoon rot, kan het niet anders uitleggen.
Leuk!
Onze kinderen gaan met 18 studeren en het huis uit. Net zo als de meeste van hun vrienden en ook de 18 jarigen in mijn familie. Uni is ver weg. Ik vind het heerlijk, mooie overgangstijd waarbij in het begin elk weekend thuis komen. Wordt in de loop van de jaren minder.
Wel wat stiller ls er steeds weer een kind minder is, maar de weekenden zijn heerlijk