Zoon (18) dreigt te ontsporen
Na mijn tweede scheiding en verhuizing naar een andere regio (klein dorp) wil mijn zoon van 18 niet meer thuis zijn. Hij wil bij zijn vrienden zijn en desnoods bij zijn vader, maar dat blijkt enorm te botsen al na een paar dagen. Gevolg is dat ik geen grip meer heb voor mijn gevoel. Hij logeert bij zijn vader (die in de buurt woont) en vrienden maar te pas en te onpas. Hij heeft geen werk en opleiding. Hij doet ook geen enkele moeite hiervoor. Ik krijg wel zijn boetes binnen (fietsen zonder licht en treinen zonder kaartje). Ik krijg het niet voor elkaar dat hij gewoon thuis komt en werk zoekt. Ik ben echt een beetje radeloos. Zo dreigt hij echt te ontsporen, want hij doet gewoon waar hij zin in heeft. Ik heb hem vorige week verteld dat ik echt financieel aan de grond zit en dat hij echt geld moet gaan verdien om zijn eigen ding te kunnen blijven doen. Nu jaagt hij mij op kosten met boetes en doet ondertussen niks. Wat kan je nog doen als je kind volgens de wet volwassen is en zo eigenwijs als een pak spijkers. Hij blijft volhouden dat hij in dit dorp niets te zoeken heeft en komt ook gewoon niet thuis. Zijn vader zegt letterlijk dat hij de hoop heeft opgegeven en dat er van hem niets terecht zal komen. Zover wil ik niet gaan, ik wil dat niet voor hem. Maar wat kan ik doen om grip op hem te krijgen?
Begrip
Je vraagt wel veel, je bent twee keer gescheiden. En dan ook nog verhuist. Dat is lastig voor je zoon ik raad je aan daar begrip voor te hebben.
Wbt die boetes, die moet je gewoon niet betalen.
Hoezo jaagt hij jou op kosten?
Zijn het alleen die twee boetes of maak je nog meer kosten voor hem?
En wat betreft je vraag: ik ben bang dat je niks kunt doen, behalve praten. Hij is volwassen, dus de tijd van grip krijgen is wel een beetje voorbij.
Thuis
Hij komt niet meer thuis schrijf je, maar is dit nog zijn thuis? Je bent opnieuw gescheiden en verhuist naar een andere regio. Je blijft zijn moeder, maar of jouw thuis nog zijn thuis is, betwijfel ik. Ander huis, andere mensen, andere omgeving, misschien ligt zijn thuisgevoel wel ergens anders. Daar zou ik wel in mee proberen te denken, zodat jij wel de vertrouwde factor blijft.
Voor de andere punten. Hij is 18, zolang jij alles op blijft lossen, zal hij de noodzaak zelf niet in zien om wat te gaan doen. Zijn boetes, zijn probleem. Je kunt meedenken over de normale levensbehoeften, maar je hoeft niet ook nog eens zijn problemen op te lossen. Dan los je immers misschien een korte termijn probleem op, maar je creëert een ander probleem.
wat kun je doen als je kind 18 is
en eigenwijs als een pak spijkers.... mooie uitdrukking!
Je kunt niets meer in doen voor hem in huis; zijn was, zijn kamer, zijn eten maken enz. Die boetes hoef je niet te betalen. Hij kan schulden maken nu zo boven de 18, maar dat betekent niet dat jij daar verantwoordelijk voor bent. Die schulden zijn en blijven zijn schulden. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je hem daar niet in moet proberen te begeleiden.
Je bent financieel verantwoordelijk voor hem totdat hij 21 is, maar dat betekent dat je hem een financiële bijdrage geeft voor zover dat redelijk is. Zo lang hij thuis is, is het voldoende hem te voeden en onderdak te bieden.
Iemand geeft je advies om 'begrip te hebben voor de situatie dat je 2 x gescheiden bent'. Dat is in principe een goede zaak. Maar zoals in dat bericht beschreven lijkt het erop dat je hem maar zijn gang moet laten gaan als teken van begrip en daar ben ik het beslist niet mee eens. Hij is 18 en moet zich gaan realiseren dat hij zijn eigen leven heeft en niet 'schuld' van zaken die niet lekker lopen nog bij zijn moeder kan leggen. Daarnaast kun je zaken met hem bespreken en wat extra aandacht proberen te geven om hem te helpen zijn leven op poten te zetten, maar meer kun je niet doen.
Dat kun je misschien doen door met hem te praten over zaken als opleiding en werk en samen met hem de telefoon te pakken een inschrijving te regelen of naar een gesprek op school te gaan. Op ROC's kijken ze echt niet raar op van een leerling die iemand meeneemt, zelfs niet als het zijn moeder is! 
Op een sollicitatie moet je dat natuurlijk niet doen, maar je kunt hem wel helpen door samen je te verdiepen in het bedrijf waar hij heen gaat en desnoods een rollenspel met hem te doen.
Maar...e.e.a.is natuurlijk vreselijk afhankelijk van de mate waarin hij ervoor open staat.
Je kunt niets meer afdwingen als hij 18 is, maar je kunt 'machtsmiddelen' als geld en voeding en was inzetten maar dat zijn de middelen die snel kunnen zorgen voor verdere verwijdering tussen jullie. Maar kortom; als je het voor elkaar krijgt met hem samen op zoektocht te gaan voor werk of opleiding dan ben je al een heel eind. Vind hij iets waar hij echt lol van heeft dan komt alles in de opgaande lijn.
stekte met je pak spijkers!!!
oh en....
voordeel van de 'machtsmiddelen' zoals hem van alles onthouden, is natuurlijk wel dat hij uiteindelijk geconfronteerd wordt met zichzelf en IETS moet gaan doen. Mogelijk is het dan wel zaak goed samen te gaan werken met zijn vader. Dat het niet zo gaat dat vader hem ineens van alles gaat toestoppen ter compensatie.
Tante sidonia
Nou, je vergist je. Je bent tot 21 financieel verantwoordelijk voor je kind. De schulden zullen op je verhaald worden. Pas vanaf 21 zijn kinderen financieel onafhankelijk.
Nee mach
Verantwoordelijkheid bij schulden houd op bij 18
Jan
Echt? Je moet je kinderen wel onderhouden tot hun 21e.
Klopt
Maar je bent niet verantwoordelijk voor schulden.
lastig
hij voelt zich blijkbaar niet thuis waar jij nu woont, volledig bij zijn vader wonen is ook geen optie, als ik het zo lees. Ik begrijp je zorgen wel maar ik zou de boetes niet betalen. De bedragen lopen dan wel op maar dan is het zaak dat hij daar zelf een oplossing voor bedenkt. Al kun je natuurlijk wel samen, eventueel met zijn vader erbij, rond de tafel gaan zitten om te kijken wat de mogelijkheden zijn.
Bedankt voor de reacties!
Ik ben blij met de reacties. Het is nog geen oplossing maar het geeft wel een zetje in de goede richting te geven (volhouden!!!). Ik probeer zoveel mogelijk te praten met hem. Begrijp het ook heus, dat het voor hem ook heel zwaar is. (Het is overigens niet zo dat ik verhuisd ben naar een plaats waar hij niemand kent, hij is in deze regio geboren en zijn vader woont hier, daar was hij de meeste weekenden tot nu toe.)
Misschien is het beter om niet te pushen om hem hier te krijgen maar hem maar even bij zijn vader te laten wonen. Daar heb ik overigens nu wel goed contact mee en we overleggen veel om te zorgen dat we op 1 lijn zitten en niet tegen elkaar uitgespeeld kunnen worden.
Het blijft moeilijk om positief te blijven naar hem toe hoor. Hij heeft een houding die niet bepaald gezellig is en initiatieven nemen zit er niet in. Ik moet zelf ook een nieuw leven opbouwen en heb daar zelf ook moeite mee, maar ik blijf wel doorgaan en dingen proberen om mijn leven weer op de rit te krijgen. Maar misschien is dat teveel gevraagd van een jongen van 18?
Tante Sidonia, ik ga het proberen om te blijven aanbieden om hem te helpen met solliciteren en een opleiding te vinden. (Hij weet al wat hij wil, maar nu nog waar en hoe). Daarmee laat ik in ieder geval zien dat ik hem wil helpen.
Reactie van nog niet zo lang geleden jongere
Stoppen met pamperen, die jongen heeft zijn vader nodig op deze leeftijd probeer daar mee in gesprek te gaan en te zorgen dat die er niet zo laconiek mee omgaat. Hij is 18 dat wil niet zeggen dat hij volwassen is. Tot zijn 25e zal die jongen zeker correcties en levenslessen nodig hebben van zijn vader en van jou vooral steun en complimenten als hij wel dingen goed doet en op een positieve manier veranderd. Als jullie de hoop opgeven hoe wil je dan ooit dat die jongen nog wel een toekomstperspectief ziet, daardoor gaat die van dag tot dag leven. Probeer dit ook zeer zeker duidelijk te maken aan zijn vader.