Zoon van 18 wil niets
Mijn laatste thuiswonende zoon van bijna 19 weigert absoluut om aan het huishouden deel te nemen. Hij doet absoluut niets (behalve vrienden ontvangen en aan zijn pc zitten). Ik heb geen overwicht op hem, hij word verbaal agressief als ik hem iets wil laten doen (eigen afval, afwas, kamer opruimen)en maakt ook dingen stuk zodra hij driftig word (bv deuren) De situatie in huis is nu al een paar jaar zo en loopt eigenlijk uit de hand, ik heb bv. een muizenplaag die niet te bestrijden is door de etensresten op zijn kamer, en dan praat ik niet eens over hoe uitgeput ik van de situatie raak. Nu ben ik een alleenstaande moeder die ook zelf de nodige problemen heeft doorgemaakt (depressie) waardoor de verhouding behoorlijk verstoord is. De vader van mijn zoon is totaal niet in staat om iets voor mij of mijn kind te betekenen, dus komt het op mij neer.
Ik heb contact met Welzijn en de huisarts gehad, maar bij alle oplossingen staat toch voorop dat hij het zelf moet willen .. hij is immers al 18. Natuurlijk hou ik van mijn kind, maar ik weet werkelijk niet meer wat ik nog moet doen aangezien geen enkel gesprek mogelijk is met hem. Hij werkt niet en doet al een jaar geen opleiding meer, hij is van plan terug naar school te gaan, maar onderneemt verder tot nu toe geen actie. Ik heb inmiddels gelezen dat ik verplicht ben tot zijn 21ste voor hem te moeten zorgen, maar dat vooruitzicht maakt me radeloos.
Ik moet overigens wegens arbeidsongeschiktheid rondkomen van een minimum uitkering dus heb het financieel erg slecht, maar dit terzijde.
Heeft iemand hier ervaring mee of enig advies ?
Klein deel van het verhaal
Waar je nu mee zit, is maar een klein deel van het verhaal.
Je schrijft 'mijn laatste thuiswonende zoon' - er zijn dus ook oudere kinderen? Misschien kunnen die, nu zijn vader niet actief blijkt, hem helpen de boel weer op de rails te krijgen? Als hij komend jaar weer wil gaan leren, moet dat nu geregeld worden. Hoe langer je niks doet, hoe moeilijker het wordt om weer een normale structuur te vinden.
Als hij niet werkt én geen opleiding volgt, waarvan leefde hij het afgelopen jaar dan?
Heeft hij wel en diploma van het voortgezet onderwijs?
Er moet toch een moment zijn om samen met een verstandige buitenstaander (maatschappelijk werk of zo?) een effectief plan op te zetten.
sterkte.
Familieberaad
Maanvrouw, het is misschien mogelijk om een familieberaad te organiseren, want dit redt je niet in je eentje. In dat familieberaad kun je dan wellicht voor enkele punten een paar oplossingen verzinnen. Het grote punt (hij zal zelf zijn leven op de rails moeten zien te krijgen) kun je helaas niet in een keer afdwingen. Je kunt er wel voor zorgen dat de noodzaak voor hem om iets te gaan doen duidelijker wordt. Op de lange duur zal dat hopelijk een verandering met zich mee brengen. Ondertussen heb je het dan even heel erg zwaar.
In dat familieberaad moet je de problemen duidelijk, simpel en konkreet benoemen voor zover jij er last van hebt:
- de rotzooi in de eigen kamer;
- geen dagprogramma (gamers noemen dat een no-life-iemand of zoiets, iemand die zelf geen leven heeft);
- financieel geen inkomsten (hij zal zelf toch de ziektekostenverzekering moeten gaan betalen, dat moet je echt niet voor hem doen, de deurwaarders komen dan wel zijn computer ophalen);
- vrienden over de vloer (of vind je dat geen probleem?);
- game-verslaving? als dat zo is ook zo benoemen;
- geen bijdrage in het huishouden (bedenk welke konkrete taken jij zou willen dat hij zou doen);
- en maak duidelijk dat jij er niet meer tegen kunt.
Op al die punten kun je wellicht ondersteuning gaan zoeken: wie helpt de jongen met de financiën, wie maakt zijn kamer mee schoon, wie helpt hem met het vinden van een dagbesteding etc. De vraag of hij dat wil is niet relevant.
Ik heb een paar tips:
- wat betreft het opruimen van de eigen kamer, ik heb drie kinderen, twee nette, een rotzooimaker. Heel af en toe ga ik met behulp van een ander kind of zelfs van de vader de kamer van de rotzooimaken opruimen en dan ook rigoreus: vuilniszakken mee en alles wat ik weg wil gooien gaat weg. Voor hem is dan verschrikkelijk, want ik kom dan aan al zijn spullen en zit in al zijn kasten. Jammer dan, het is mijn huis. Ik doe het als hij niet thuis is. Het helpt voor één dag, maar hij krijgt dan toch een paar keer per jaar weer een idee van hoe mooi de kamer zou kunnen zijn als hij opgeruimd was. Ik vind bovendien alle belangrijke papieren op de vloer en kan daar weer mee aan de slag om hem te wijzen op wat hij zou moeten doen.
- Vader is een tijd lang één keer per week op controle gekomen, dat hielp ook, maar dat is nu weer verslonsd helaas.
- ik benoem de problemen ook in gesprekken met vader of andere kinderen. Dat irriteert hem mateloos, maar dan moet hij maar zorgen dat het in orde is en dat ik wat anders te vertellen heb.
Ondertussen is het belangrijk dat je voor jezelf wat rust schept. De hele dag in huis zitten met zo'n jongen in huis vreet negatieve energie. Kun je voor jezelf een dagprogramma maken, waardoor je veel weg bent? Bijvoorbeeld: vaste tijden gaan wandelen of fietsen, vaste tijden kranten etc. gaan lezen in de bibliotheek, mogelijk zelfs enige tijd bij iemand anders gaan eten. Dus een eigen, gevuld dagprogramma, waardoor je maar sporadisch tegen de problemen in huis oploopt.
Het zal allemaal wel goed komen, maar ondertussen heb je een lastige fase.
Het kan zijn dat je denkt dat er niemand is om familieberaad mee te houden, dan wordt het tijd dat je wel een kring organiseert. Het zou zelfs de vriendenkring kunnen zijn. Meestal zijn vrienden op elkaars levenskeuzes heel kritisch, terwijl ze zelf ook die keuze maken. Ze zien goed waar het bij de ander fout gaat, zeg maar, terwijl ze zelf hetzelfde doen.
Dus ik hoop dat je in staat bent om een netwerk te organiseren en een eigen dagprogramma en dan met anderen samen je zoon aan gaat pakken.
Tsjor
