Zooo passief

Het klinkt

heel erg als het kind van een vriendin van mij. Betreffende kind is recent gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. En dat verklaart veel, heel veel.

Tirza

Psych in de familie

Hoi Tirza,

Bedankt voor je reactie. Ik wist niet dat het ook om een stoornis kon gaan. Ik zag wel het probleem van het emo-eten, maar niet van de andere eigenschappen.
Nu is het zo dat ik haar afgelopen zaterdag voor de laatste keer zag, op een familiefeestje, en dat mijn zwager psychotherapeut is! Hij zal dan ook wel zo zijn gedachten hierover hebben. Maar praten doet deze familie niet. Alleen over het weer, de tuin, de vakantie en andere gezellige onderwerpen. En ik kan dat niet begrijpen, want mijn familie zit anders in elkaar. Misschien moet ik heel voorzichtig eens iets via de mail proberen....iemand tips?

Groet, Judith

Goh, bedankt!

Hoi Onyx,
Fijn dat je geantwoord hebt. Er zijn dus nog meer van dit soort meisjes/vrouwen, die het heel moeilijk vinden om hun leven richting te geven. Nou weet ik van mezelf ook nog wel dat het niet zonder slag of stoot ging. De periode van volwassen worden en uit huis gaan, is een lastige, ik denk lastiger dan de periode van de puberteit.
Ik schreef al dat er in mijn schoonfamilie niet gepraat wordt. Als een kind niet op een extraverte manier ontspoort, dan gaat het blijkbaar wel goed allemaal. Maar ik kan het niet ontkennen, misschien voel ik die angst zelf wel als ik haar zie.
Ze woont 150 km bij mij vandaan. Een vriendin van haar worden kan om die reden niet, en ze ziet mij nog steeds als een tante die "van een andere generatie" is, al doe ik nog zo aardig en behandel ik haar met respect. In de vakantie zou ze best op ons huis kunnen passen, maar dan zit ze hier in haar eentje, en dat schiet nog niet op, denk ik. ( ze heeft voor een periode van drie maanden geen enkel vakantieplan..)
Je mail heeft me wel geholpen. Ik weet dat mijn observaties niet verkeerd of vreemd zijn, ook al ontkent iedereen het nog zo erg.
Onyx, hoe is het nu met jouw dochter? Gaar het over?

Groet, Judith

Plan

Tja, wat is "over gaan" in dit verband? Het gaat nu stukken beter met haar, ze woont zelfstandig en studeert, en ik heb vertrouwen in haar toekomst. Dat is al meer dan ik een aantal jaren ooit heb durven hopen. Maar mijn extra zorg en aandacht zal ze altijd hebben, al merkt ze daar hopelijk niet al te veel van.
Ik geef je een plan voor nichtje. Kijk maar of je daar wat mee kan. Nodig haar uit om bij jou te komen, per telefoon, zij alleen. Geef maar als reden dat je haar iets wilt vragen. Dat zal een giga-onderneming voor haar zijn, want waarschijnlijk heeft zij nooit zelfstandig gereisd. Als je aarzeling hoort, en dat zal vast zo zijn, dan kun je haar daarvoor bedenktijd geven, laten we zeggen tot de volgende dag. Dan bel jij haar weer terug. Laat merken dat je snapt dat die reis een enorm probleem is en denk hardop mee hoe dat op te lossen is. Zonder dat zij door haar ouders gebracht wordt! Het is niet zo erg als je flink aandringt, zogenaamd omdat het voor jou zo vreselijk belangrijk is, want uit zichzelf komt ze zo geen milimeter verder.
Misschien gaan er wel meerdere telefoontjes overheen voor dat ze op reis gaat. Ook omdat ze bij jou zal moeten logeren vanwege de afstand. Dat korte logeerpartijtje zal voor haar veel impact hebben, onderschat dat niet!
Als ze dan eenmaal bij jou is en enigzins gewend, dan vraag je haar of ze op jouw huis wil passen in de vakantie. Verzin maar dat jou dat enorm zou helpen. Het lijkt alsof dat niet opschiet voor haar, maar daar vergis je je in. In die periode is ze voor het eerst zelfstandig en op zichzelf aangewezen. Een reuzenstap!
Als dat allemaal doorgaat, moeten er natuurlijk heel veel voorbereidingen getroffen worden, maar daar kijken we later wel naar. Stap 1 zal al de nodige inspanningen kosten...
Ik hoor graag het vervolg!
Onyx

Judith

Super dat je je zo om je nichtje bekommerd. Maar doe je wel een beetje voorzichtig? Het kan best zijn dat het helemaal niet is zoals het lijkt. T zou natuurlijk zomaar kunnen dat je nichtje misschien inderdaad sociaal niet zo handig is, maar het verder wel prima vindt thuis. Gewoon omdat dat makkelijk is en haar moeder superlekker kookt, misschien? In jouw ogen misschien geen leven, maar wellicht dat zij er geen problemen mee heeft. En haar ouders kennelijk ook niet.
Dat ze daarnaast aan haar tweede studie bezig is wil niet zeggen dat ze haar leven geen richting weet te geven.
Wat ik bedoel te zeggen; wees voorzichtig in het trekken, maar vooral uiten, van je conclusies. Je wil haar laten voelen dat ze bij jou mag zijn wie ze is. Lief! Maar misschien is ze gewoon een laatbloeier?
Fem

Projectie en conclusies trekken

Natuurlijk is het een momentopname. Natuurlijk is het subjectieve waarneming, zonder alle details te kennen over het leven van nichtje. Maarrrr... het beeld van een thuiswonende 24-jarige, zonder sociaal leven, zonder invulling van de zomermaanden, die steeds dikker wordt, niets te melden heeft binnen de toch vertrouwde familiekring is intens triest. De mislukte universitaire studie bevestigt dat beeld alleen maar. De term laatbloeier geeft valse hoop waar deze jonge vrouw niet mee geholpen is.
Het gegeven dat haar vader psychotherapeut is zou weleens de valkuil van dit gezin kunnen zijn. Hoe moeilijk is het al voor een niet-psychotherapeutische ouder om externe hulp te zoeken?
Judith, vertrouw op je intuitie en waarneming en steek je hand uit naar haar!
Onyx

Onyx

Je bedoelt het vast heel goed, maar naar mijn idee ben je iets te stellig in je overtuiging. Niet alles is altijd wat het lijkt. Niet iedereen hangt graag de vuile was buiten. Niet iedereen voelt zich vertrouwd in familiekring.
En ik vind de verwijzing naar het familielid (was het de vader?) dat psychotherapeut is een beetje vreemd. Het pleit voor een psychotherapeut dat hij niet binnen zijn eigen familie de therapeut gaat uithangen. Ik heb ruime ervaring binnen de psychiatrie. Als patiënt. Ik heb een hele sterke band met mijn zusje. Ze was bij mijn laatste bevalling en ze komt met veel van haar problemen bij mij. Andersom is dat ook het geval. Omdat we als zusjes een hele sterke band zijn. Niet omdat ze psycholoog is. Ik zou het heel vreemd vinden als ze bij mij de therapeut zou gaan uithangen. Gelukkig heeft ze die behoefte niet.
Tuurlijk kan Judith als betrokken familielid voorzichtig haar nichtje polsen. Maar wees daarin voorzichtig. Als je het verkeerd aanpakt en dingen blijken heel anders dan verwacht, kun je iemand met je goede bedoelingen zomaar enorm kwetsen.
Groetjes Femke

En excuses voor de foutjes in mijn posting

Het wakker worden wil vandaag maar niet lukken.

Reactie

Hallo allemaal,

Bedankt voor de reacties tot dusver. Onyx, ik denk dat jij het dichtst bij de waarheid zit,maar ik weet het niet zeker, en daar wijzen de andere schrijfsters ook op. Het is niet de vader, maar de oom die therapeut is, en als er een familiebijeenkomst is dan kookt ie heerlijk en bemoeit zich nooit met problemen van familieleden. Inderdaad wel een prettig idee.
Maar..hij kan natuurlijk ook zijn ogen niet sluiten, al zou hij dat willen. Ik heb hem en zijn vrouw gemaild en alleen maar aangegeven dat ik medelijden met het nichtje heb, en dat ik het moeilijk vind om aan te zien dat iemand er steeds ongelukkiger gaat uitzien.
Ik kreeg een mail terug en dat is al bijzonder, want hij mailt zelden. Hij maakte zich zorgen, vertelde hij, en hij begreep wat ik bedoelde. Toch vond hij haar in sommige dingen nog wel gezond reageren, en dacht hij dat ze zelf de stap zou kunnen zetten naar verandering. Die stap leek nog wel erg ver weg, volgens hem. Het meest blij was ik met de opmerking: "goed dat het ons niet onverschillig laat".
Want ook al zal het zeker een vorm van projectie zijn, dat schreef ik ook al: ik voel bijna haar angst, dat het niet goed gaat wordt echt wel door meer mensen gezien. Het belangrijkste is dat ze zich in de familie veilig voelt. Daarom weet ik ook nog niet precies wat ik zal doen. Nietsdoen is natuurlijk het gemakkelijkst.........

Groet,
Judith

Judith

Wellicht is het me ontgaan en heb je dat wel gedaan, maar waarom zoek je geen contact met de ouders van je nichtje? Ik kan me voorstellen dat je voorzichtig wil zijn en om die reden eerst contact opneemt met de oom. Ik spreek natuurlijk voor mezelf als ik zeg dat ik het vervelend zou vinden als mijn familieleden over mijn hoofd hun zorgen m.b.t. mijn kinderen bespreken. Maar ik kan me voorstellen dat meer ouders dat zo zouden voelen.
Ik zou als ik jou was contact proberen te maken met de ouders. Natuurlijk niet in het bijzijn van anderen op bijvoorbeeld een feestje. Maar ga bijvoorbeeld eens bij ze langs.
Fem

Judith

"Nietsdoen is natuurlijk het gemakkelijkst..." Klopt. En je krijgt er nog de nodige legitimatie voor ook, in de vorm van geruststellingen en waarschuwingen. Maar kan jij nu nog niets doen?!
Onyx

Onyx

Ook een volwassen vrouw blijft gewoon het kind van haar ouders. En in dit geval zijn haar ouders blijkbaar ook nog steeds haar verzorgers.
Onyx, kijk je uit dat je je eigen ervaringen niet te veel projecteert op anderen? Er is hier niemand die Judith een geldige reden geeft om er niks mee te doen. Er wordt alleen aangegeven dat ze voorzichtig moet zijn. Als het op jou overkomt alsof de boel daarmee wordt gebagatelliseerd, dan vind ik dat vervelend. Ik bedoel met 'voorzichtig zijn' namelijk gewoon: voorzichtig zijn. En niet 'niets doen'.

Fem

Fem, ik begrijp waar jouw waarschuwing vandaan komt. Mijn ervaringen met kinderen en volwassenen die (dringend) hulp nodig hebben zijn veel breder dan alleen met mijn eigen kind. Als je mijn eerste reacties nog eens na zou lezen dan zie je dat ook ik voorzichtigheid propageer. En dat geldt uiteraard niet alleen voor de situatie van nichtje. Je moest eens weten hoe vaak ik al met situaties te maken had waarbij de brede omgeving van een kind of jongere zich al tijden zorgen maakt, maar waarbij niemand actie ondernam. Precies met de argumenten die hier ook voorbij kwamen - mogelijk gebrek aan informatie en de hoop/wens dat het vanzelf wel goed zal komen. Ik zie dat als angst om verantwoordelijkheid te nemen en die verantwoordelijkheid ontstaat zodra je weet hebt van lijden (klein of groot). Vind ik dan. En dat bedoelde ik dus met legitimatie om niks te doen.
Groet,
Onyx

Onyx

Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Maar ook wanneer je brede ervaring hebt met dergelijke 'hulpvragen' (concreet gezien ligt die vraag er nog niet) blijft het ronduit gevaarlijk om vanuit je stoel een diagnose te stellen en een behandelplan op te maken.
Zoals ik uit haar reacties begrijp heeft Judith maar weinig contact met haar nichtje. Niet de aangewezen persoon om zich ongevraagd op te werpen als redder in nood. Ben het met je eens dat er een bepaalde verantwoordelijkheid bij haar is komen liggen vanaf het moment dat ze het vermoeden kreeg dat het niet goed gaat met haar nichtje. Maar ik denk eerlijk gezegd dat die verantwoordelijkheid niet veel verder gaat dan een voorzichtig polsen of er werkelijk wat aan de hand is.
Fem

Ouders ingrijpen...

Misschien kan het zijn dat dat meisje de gewoonte heeft aangekweekt om 'niets' te doen?
Werd het haar allemaal niet een beetje té gemakkelijk gemaakt?

Yelle

'Niets' doen is inderdaad geen natuurlijk gedrag en dus aangeleerd. Belangrijk is daarom de reden waarom iemand als het ware voor dat gedrag kiest. Dat kan een aanwijzing geven hoe dat aangeleerde gedrag weer afgeleerd kan worden.
Misschien werd het haar te makkelijk gemaakt, ik kan daar niet over oordelen. Ik betwijfel of een tegenovergestelde aanpak, het haar moeilijk maken dus, nu de gewenste resultaten heeft. Heb jij een suggestie hoe dat er concreet uit zou moeten zien?
groet,
Onyx

Fem

Waar lees jij een diagnose van mij? En mijn meedenktips over wat tante Judith zou kunnen doen komen nog niet eens in de buurt van een echt behandelplan, hoor!
Dit meisje lijkt, uit de beschikbare informatie die er hier is, behalve haar ouders niemand anders te hebben die redder in de nood zou kunnen zijn. En dus is tante Judith net zo geschikt voor die rol, als zij daarvoor kiest, als wie dan ook.
Hoe stel jij je dat voorzichtig polsen voor en bij wie zou dat gedaan moeten worden?
groet,
Onyx

Niks doen niet natuurlijk onyx?

Nou, dát weet ik nog zo net niet. Mijn pubers zijn er bij vlagen ui-ter-ma-te goed in: niks doen. Hangen. TVkijken. Ikzelf ook trouwens. En ik ken wel meer zoogdieren (als we het dan toch over de natuur hebben) die eten verzamelen als hun grootste tijdsverdrijf hebben en zodra dat geregeld is, gaan ze niks doen.

Tirza

Tirza

Oke, dan zal nichtje vroeger de luiaard hebben gezien en daarin haar rolmodel gevonden hebben...
* Einde discussie, wat mij betreft *

Niet eenvoudig...

Wanneer een kind nooit iets anders heeft geleerd,zal het niet eenvoudig worden om zoiets aan te pakken natuurlijk.Nou ja,wat versta je onder 'moeilijk maken' he?Het is niet de bedoeling om van vandaag op morgen voor een ommekeer te zorgen,want dat zal toch niet lukken.Wel haar proberen te betrekken bij huishoudelijke taken bv,haar duidelijk maken dat niet alles vanzelf gebeurd en dat ze ooit op haar eigen benen zal moeten staan.Of ze dit zomaar van vandaag op morgen zal aanvaarden is wat anders natuurlijk.Maar niets doen kan ook niet.Zelfs al zou de nieuwe aanpak voor wat verzet zorgen,het lijkt me nog altijd noodzakelijk om haar tot een jonge volwassen zelfstandige vrouw te helpen opgroeien.