Alleenstaande papa met twee autistische zoontjes
Ik ben nog maar recent alleenstaande papa geworden met volledig hoederecht over mijn zoontjes met autisme (4 jaar en 1 jaar). Dit gaat praktisch heel goed omdat ik ook werk als kinderverzorger/opvoeder voor kindjes met autisme.
Wat ik me afvraag is hoe zien mensen daar naar? Ik heb soms het gevoel dat ik als vader scheef bekeken wordt vooral als ik mijn kleinste ververs aan een baby/peutertafel bij de toiletten of andere zorgtaken die in het traditionele oog van anderen normaal door de moeder gedaan worden. Soms wordt ik bijna aangeschoten door gezette ogen alsof ik ongewenst ben.
Op mijn werk is dit anders, collega's kennen je en hebben dat stereotype beeld niet van 'enkel moeders zorgen voor de kinderen'. Ik weet dat er veel misloopt in de wereld waar vaak mannen met slechte bedoelingen bij betrokken zijn. Ik ben zo niet, ik wil gewoon mijn kinderen zelf opvoeden en de daarbijbehorende verantwoordelijkheden volledig handhaven. Ik ben inderdaad niet de stoere papa uit de bouwsector maar wel de zorgzame papa die zijn kinderen zelf verzorgt in plaats van de moeder of nanny dat doet. Mijn oudste is heel aanhankelijk en wil constant knuffelen. Ik zie dan vaak mensen vies of vijandig kijken alsof je hun vooroordeel kan aflezen. Is het dan zo raar om alleenstaande papa's bezig te zien, waarom die blikken?
Mensen die je daar rare blikken over werpen, hebben zelf een probleem. Maak dat niet jouw probleem. Het heeft twee kanten, doordat ik toen mijn kindjes peuters/kleuters waren veel weekends en nachten werkte, was mijn man ook vaak alleen met ze op stap. Dat werkte als een magneet op veel vrouwen. Nog net geen staande ovatie bij het verschonen.
Een autismediagnose kan overigens in Nederland niet bij een kind van 1. Zelfs 4 is jong. Ben je Vlaams?
Kerel wees trots op jezelf. Niks mis met jou .
enne vijandige blikken ?? Of juist afgunst
het is maar een invulling he Die hoeft niet te kloppen .
Citroengraag schreef op 21-06-2025 om 20:42:
Mensen die je daar rare blikken over werpen, hebben zelf een probleem. Maak dat niet jouw probleem. Het heeft twee kanten, doordat ik toen mijn kindjes peuters/kleuters waren veel weekends en nachten werkte, was mijn man ook vaak alleen met ze op stap. Dat werkte als een magneet op veel vrouwen. Nog net geen staande ovatie bij het verschonen.
Een autismediagnose kan overigens in Nederland niet bij een kind van 1. Zelfs 4 is jong. Ben je Vlaams?
Ik ben inderdaad Vlaams. De diagnose voor de jongste is nog niet volledig officieel. Het is inderdaad nog afwachten maar de signalen zijn er wel al op sommige punten. Aangezien ik zelf een vorm van autisme heb is de kans wel groot. Opvallend wel bepaalde dingen aan de jongste en zijn ontwikkeling die nogal gelijkaardig lopen met die van toen mijn oudste die leeftijd had. De oudste heeft zelfs een zwaardere vorm dan die ik heb. (Non-verbaal, spinning, adaptieve beperkingen etc.)
Op basis van oordeel die de pediater en kinderpsychiater me vertellen is de kans dus wel groot maar verder onderzoeken volgen nog als hij verder in de peuter periode zit. Soms kunnen bepaalde signalen anders uitdraaien dan dat de wetenschap beweert natuurlijk. In Vlaanderen is het wel gemakkelijker om snel toegang te krijgen tot dergelijke opvolging naar een kinderpsychiater via de huisdokter of kinderarts. Ook onze diagnosedrempel ligt veel lager dan in Nederland.
Alvast bedankt voor de reactie die je gaf.
Kijkt iedereen zo vijandig of ben je er zelf misschien ook een beetje op gefocust? Open vraag Ik heb een klein kind en kom veel op plekken met andere jonge ouders en daar lopen ook vaak heel veel vaders tussen, maar misschien zit ik wat in een reservaat. Lijkt me stevig(voor zowel een man als voor een vrouw) twee kindere met autisme, zeker als je zelf ook autisme hebt, wat fijn om te horen dat je kinderen zo'n toegewijde vader hebben!
mijn man heeft meer met baby's dan ik zelf heb. Hij was degene met een babywens in onze relatie.
Hij krijgt complimenten wanneer hij ons kind meeneemt naar de supermarkt.
Ik niet, want een mama met kind is normaal.
Hij verschoonde de baby graag. Maar met een peuter samen naar de wc heeft hij meer moeite. Toch zijn er echt zat vaders die wel met hun kind de wc ingaan.
Waarschijnlijker dat mensen raar kijken omdat je een aparte techniek toepast ofzo?
Mijn man en ik hebben bijna drie jaar allebei drie dagen gewerkt en elk twee thuisdagen. Eén dag naar opa en oma.
Mijn man verhipte het om achter de kinderwagen te lopen dus die schafte zo snel mogelijk een draagzak aan. Stad en land afgezocht, uiteindelijk in Duitsland geslaagd.
Ik ga er van uit dat hij onze zoon toch echt wel verschoonde zodra dat nodig was, ook in het openbaar.
ik herken niet wat je schrijft. Mijn man verschoond trouwens ook als wij samen weg waren. Ik vond het wel stom dat je soms alleen een verschoningsplank had bij de dan damestoiletten. Ik kan m je wel voorstellen dat vrouwen dat opkijken als jij de dag b damestoilet binnenkomt om te verschonen. Ik hoop dat dat de laatste 4 jaar verbeterd is.
Lastig, die blikken van andere mensen. Negeer ze hoor. Je bent een prima vader. En wat Citroengraag ook al schreef, de mensen die raar kijken hebben zelf een probleem. In hunzelf. Het heeft niet met jou te maken
Ga deze week op vakantie naar Denemarken. Denemarken is het land waar ik, lang geleden al, voor het eerst gezien heb dat er een simpel uitklapbaar rolkussen aan de muur hangt op het herentoilet. Alsof het normaal is dat heren ook hun kinderen verschonen. Hoe bedenken ze het! Ik zei al, jaren geleden, maar zo geëmancipeerd zijn we in Nederland nog steeds niet.
Deze strijd mogen de vaders van ons overnemen: eis een verschoningsplek op het herentoilet. Een uitklapbaar rolkussen aan de muur doet al wonderen.
Mensen kijken, al dan niet opzettelijk, meer naar je als je afwijkt van de norm. Ik denk dat we dat allemaal wel eens doen, ookal proberen we het tegen te houden. Je valt gewoon meer op als je bijvoorbeeld langer dan gemiddeld bent of Gilles de la Tourette of rode krullen hebt. In jouw geval ben je als zorgende vader in de minderheid (zéker op een damestoilet!) en misschien kijkt men ook wel meer naar jullie omdat aan je oudste te zien is dat hij een beperking heeft?
Als moeder van een (inmiddels volwassen) zoon met een beperking, voelde ik me aanvankelijk ook opgelaten door die extra aandacht en soms afkeurende blikken. Maar inmiddels heb ik geaccepteerd dat het erbij hoort. Mensen doen dat nou eenmaal en bij sommigen kan je helaas aan hun uitdrukking zien dat ze mijn kind raar, eng en/of zielig vinden. Dat is niet netjes van ze, maar het is niet meer mijn probleem. Zolang het bij kijken blijft, haal ik mijn schouders erover op.
Ik herken het niet, behalve dan dat mijn vriend in de ogen van anderen fantastisch was dat hij zijn kinderen opvoed. Hij kreeg ook alle ondersteuning en extraatjes terwijl ik (geen gezamenlijke kinderen) dat als alleenstaande moeder niet kreeg.
Ik weet niet hoe makkelijk het in België is om parttime te werken maar in Nederland hebben veel vaders net zo’n zorgtaak als de moeder, al wordt het nog vaak wel ‘papadag’ genoemd… Denk dat het daarom hier vrij normaal is om vaders zorgtaken te zien uitvoeren.
Wat ik me afvraag is hoe zien mensen daar naar?
Met heel veel respect,vol bewondering ook nog kindjes mét autisme.
Ik weet dat er veel misloopt in de wereld waar vaak mannen met slechte bedoelingen bij betrokken zijn. Ik ben zo niet, ik wil gewoon mijn kinderen zelf opvoeden en de daarbijbehorende verantwoordelijkheden volledig handhaven.
laat je niet gek maken! Je hoeft jezelf helemaal niet te verklaren alleen maar omdat je je kinderen verzorgt. Je mag trots op jezelf zijn!
Ook denk ik in dit soort gevallen, dat je soms te veel invult.
Er zullen misschien een paar mensen zijn die raar kijken daarom.
Er zijn ook mensen die geirriteerd kijken omdat het ze allemaal te lang duurt, vooral in de hitte.
Of ze kijken geirriteerd omdat ze denken aan hun irritante buurman oid.
Of ze lijken alleen maar geirriteerd te kijken, maar denken totaal niet aan jou, maar aan de appelflap waarvan ze het recept zijn vergeten en ze zich afvragen wat er ook alweer in ging.
Ik zeg dit alleen maar omdat mensen vaak veel meer met zichzelf bezig zijn dan iemand die bang is veroordeelt te worden denkt.
Ach ja, je zult als alleenstaande ouder van twee kinderen met autisme waarschijnlijk meer aan je hoofd hebben dan wat anderen er allemaal van vinden.
Ik zou me er niet zo druk over maken.
kerstbeer schreef op 22-06-2025 om 17:52:
Ook denk ik in dit soort gevallen, dat je soms te veel invult.
Er zullen misschien een paar mensen zijn die raar kijken daarom.
Er zijn ook mensen die geirriteerd kijken omdat het ze allemaal te lang duurt, vooral in de hitte.
Of ze kijken geirriteerd omdat ze denken aan hun irritante buurman oid.
Of ze lijken alleen maar geirriteerd te kijken, maar denken totaal niet aan jou, maar aan de appelflap waarvan ze het recept zijn vergeten en ze zich afvragen wat er ook alweer in ging.
Ik zeg dit alleen maar omdat mensen vaak veel meer met zichzelf bezig zijn dan iemand die bang is veroordeelt te worden denkt.
Dit , je ziet veroordelende blikken, maar als je je kind aan het verschonen bent , hoeveel oogcontact heb je dan met andere mensen?
