Alleenstaande papa met twee autistische zoontjes
Ik ben nog maar recent alleenstaande papa geworden met volledig hoederecht over mijn zoontjes met autisme (4 jaar en 1 jaar). Dit gaat praktisch heel goed omdat ik ook werk als kinderverzorger/opvoeder voor kindjes met autisme.
Wat ik me afvraag is hoe zien mensen daar naar? Ik heb soms het gevoel dat ik als vader scheef bekeken wordt vooral als ik mijn kleinste ververs aan een baby/peutertafel bij de toiletten of andere zorgtaken die in het traditionele oog van anderen normaal door de moeder gedaan worden. Soms wordt ik bijna aangeschoten door gezette ogen alsof ik ongewenst ben.
Op mijn werk is dit anders, collega's kennen je en hebben dat stereotype beeld niet van 'enkel moeders zorgen voor de kinderen'. Ik weet dat er veel misloopt in de wereld waar vaak mannen met slechte bedoelingen bij betrokken zijn. Ik ben zo niet, ik wil gewoon mijn kinderen zelf opvoeden en de daarbijbehorende verantwoordelijkheden volledig handhaven. Ik ben inderdaad niet de stoere papa uit de bouwsector maar wel de zorgzame papa die zijn kinderen zelf verzorgt in plaats van de moeder of nanny dat doet. Mijn oudste is heel aanhankelijk en wil constant knuffelen. Ik zie dan vaak mensen vies of vijandig kijken alsof je hun vooroordeel kan aflezen. Is het dan zo raar om alleenstaande papa's bezig te zien, waarom die blikken?
Het is vrij normaal om een vader en een kind te zien, dus het lijkt me niet waarschijnlijk dat mensen daar raar van opkijken. Ik denk dat je je dingen inbeeldt.
Volgens mij is het normaal om beoordeeld of veroordeeld te worden als je voor je kinderen zorgt. Als vrouw ook hoor. Je kan het niet goed doen. Werk je? Verwaarloos je de kinderen. Werk je niet? Ben je niet zelfstandig genoeg. Enzovoort, enzovoort. Je krijgt een hele lading kritiek over je heen want iedereen heeft een mening over jouw manier van opvoeden en niet iedereen is zelf zo netjes opgevoed dat ze die mening voor zich houden.
Toen ik net alleenstaand was hield dit mij ook wel eens bezig. Zat ik daar alleen in een restaurant of op vakantie met de kinderen. Intussen ben ik daar volledig aan gewend. Het valt mij echt niet meer op. Ik ga overal heen en vlieg ook regelmatig alleen met ze. Ik geef mijn kinderen mee dat je je alleen ook prima kunt en moet kunnen redden. En daar leren ze veel van merk ik. Ze zijn niet onzeker of afwachtend maar zelfstandig. Ook in onbekende situaties of het buitenland. Zo had ik vroeger ook wel willen zijn.
Natuurlijk zie ik wel eens gezinnen. Maar wie zegt mij dat het daar altijd leuk is? Of dat ze wel een gezin zijn? Ik hou mij nu totaal niet meer bezig met anderen. De meeste mensen zijn namelijk op zichzelf gericht. Niet op een onbekende ouder (man of vrouw) die ze toevallig tegenkomen.
