Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?
Mijn vader is een klasse apart. Hij is nooit uit huis gegaan en woonde altijd in het ouderlijk huis, waar zijn moeder, dus mijn oma hem altijd verzorgde. Opa van vaderskant heb ik nooit gekend omdat hij eerder was overleden. Ik hoorde via kennissen uit het dorp dat hij ook geen fijne man in omgang was. Op een gegeven moment was zij 80 en heeft ze besloten om een zogeheten importbruid naar Nederland te halen, voor de seks en zorg van mijn vader.
Mijn moeder kon geen Engels en uiteraard ook geen Nederlands en is in the middle of nowhere gedumpt, kwam in een zeer kwetsbare en afhankelijke positie. Een boerderij op een platteland waar een auto onmisbaar is, in de jaren 80 zonder internet of contact met buiten. Ze wilde wel graag naar Nederland komen om een nieuw leven te kunnen opbouwen, ook om hier te werken om familie en dochter uit eerdere relatie in buitenland te kunnen onderhouden. Dus er was wederzijds voordeel. Hij de zorg en seks, zij kon hier geld verdienen voor familie.
De relatie toen was al niet zoals het hoorde, want beiden konden niet met elkaar communiceren en mijn moeder kon geen kant op. Teruggaan werd onmogelijk gemaakt omdat familie dan opnieuw in armoede zou komen. De bruidsschat was bovendien al betaalt. De relatie was niet gebaseerd op liefde maar op wederzijds voordeel.
Ze zei dat hij 'erg op de centen' was, zo ver dat er nauwelijks eten en kleding was en dat er maximaal op alles werd beknibbeld. Dat terwijl hij één van de rijkste mensen uit het dorp was.
Op een gegeven moment werd mijn moeder zwanger. Ze dacht dat wanneer hij vader zou worden zou veranderen in een lieve zorgzame man. Dat bleek niet het geval te zijn, heeft zich nimmer om onze gezondheid bekommert. Mede door de taalbarrière is het e.e.a. misgegaan tijdens de zwangerschap maar ben ik uiteindelijk toch gezond te wereld gekomen. Wel heb ik een tijdje in het ziekenhuis moeten verblijven om aan te sterken.
Hoe het daarna ging weet ik niet, ook mijn moeder is er best vaag over. Wel lees ik in het dossier, toen ik een jaar of 3 was en naar de peuterspeelzaal ging dat er toen al hulpverlening betrokken was. Er was sprake van een taalachterstand. Niet zo gek, want moeder kon geen Nederlands en vader bekommerde zich totaal niet om het gezin en was compleet onzichtbaar. Met de nodige logopedie heb ik de taalachterstand grotendeels weten in te halen.
De jaren erna op de basisschool waren moeizaam en leerkrachten zagen al gauw dat er thuis geen normale gezinssituatie was. Door een gebrek aan sociale vaardigheden en angstklachten (er was thuis veel huiselijk geweld) is wederom hulpverlening ingeschakeld.
De hulpverleners konden moeilijk thuis voet tussen de deur krijgen. We woonden afgelegen en oma had thuis de broek aan en probeerde zoveel mogelijk pottenkijkers buiten de deur houden. Ondertussen terroriseerde vader het gezin. In eerste instantie moest mijn oma het vooral ontgelden maar toen zij naar een verzorgingshuis moest kreeg mijn moeder de volle laag. Mijn moeder moest dit alles maar incasseren, want ze durfde niet te scheiden en wist niet waar ze naar toe moest. Ze heeft hier nooit een netwerk kunnen opbouwen.
In 2005 heeft ze een nieuwe vriend gekregen en ik kon in 2006 met haar meevluchten. Even verderop in een nieuwe stad nieuw begin gemaakt. Ze is toen ook gescheiden van mijn vader en hertrouwd. Sinds dien hadden we het een stuk beter, iig niet meer moeten meemaken dat mijn vader het gezin terroriseerde. Wel had ik het op school niet gemakkelijk, zat door alle ellende op speciaal onderwijs, werd gepest en had leerproblemen.
Nooit een vaderfiguur gehad want ook mijn stiefvader kon ik niet echt mee opschieten maar zorgde wel voor veiligheid.
Sinds ik verhuist ben heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we om de 2 weken mijn vader bij hem thuis even bezoeken. Elk initiatief moest van ons uit komen. We mochten wel binnenkomen maar werden nooit fijn ontvangen. Elke keer ging het weer over hem, klaagzang over alles en iedereen, en dat hij zoveel belasting moest betalen. Naar mij heeft hij nooit gevraagd, altijd ongeïnteresseerde houding aangenomen. Bij een kind komen kosten, maar elke keer toen dit ter sprake kwam of er een rekening betaald moest worden kon hij helemaal uit zijn plaat schieten. Dat terwijl hij multimiljonair is en een simpele rekening voor een schoolreis of vereniging prima kan betalen. Wat hij letterlijk deed was de rekening verscheuren en ons het huis uit schelden. Dus ik heb mijn jeugd in armoede moeten doorbrengen omdat mijn moeder er alleen voor stond en alle kosten voor mij moest dragen. Pas later is via een advocaat wel kinderalimentatie geregeld maar dit was iets in de 100 euro, daarvan dek je niet alle kosten. Op mijn 18e jaar is dit ook gestopt. Later pas begrepen dat hij eigenlijk tot mijn 21e dit door had moeten betalen.
Toen ik later door mijn stiefvader uit zijn huis gezet werd wou ik onderdak vinden bij mijn vader. Hij had immers alleen een grote woning tot zijn beschikking en meerdere huizen van hem die leegstaan. Zijn antwoord was resoluut NEE. Omdat ik nergens terecht kon heb ik uit de schuur de sleutel te pakken weten te krijgen en ben in één van zijn leegstaande woningen gaan bivakkeren omdat ik anders op straat moest slapen. Week later kwam hij er achter. Scheldend en tierend heeft hij de deur proberen open te breken en omdat de situatie zeer dreigend was heb ik 112 moeten bellen en had mijzelf opgesloten in de badkamer. Was daarom ook opgelucht toen de politie ter plaatse kwam en hadden hem kunnen kalmeren. Ook zij vonden het vreemd dat hij mij geen onderdak wou verlenen maar hadden geen andere keus dan de wet te volgen. Ik moest er uit.
In overleg met mijn stiefvader kon ik weer tijdelijk bij hem terecht, later heb ik via de woningcorporatie een woning toegewezen gekregen met urgentie.
Wat mij nog het meest dwarszit is de ongeïnteresseerdheid en de constante afwijzing van hem. Hij heeft nooit één cent in zijn kind willen investeren, terwijl hij zelf meer dan geld zat heeft en dit kennelijk liever aan de belastingdienst betaalt. In die 30 jaar heeft mij nimmer maar dan ook nimmer gefeliciteerd, hij weet niet eens hoe oud ik ben. Ook heeft hij nooit contact opgenomen, nooit gebeld of langsgekomen. Elk contact moest vanuit ons komen en werd je alsnog als een hoopje stront behandeld. Ik ben hier best boos over en wil het contact verbreken. Omdat hij nu in een verzorgingshuis zit en helemaal dement is krijg ik het verwijt dat ik niet betrokken ben. Ook mijn moeder zegt dat ik contact moet houden en moet incasseren, dat God straft.
Veel informatie vanuit de kindertijd komen uit de dossiers van Jeugdzorg, BC, AMK en GGZ.
Wat denken jullie? Heb ik voldoende reden om het contact te verbreken? Ik merk dat veel mensen uit het dorp dit moeilijk
Jonagold schreef op 15-03-2022 om 21:37:
Maar hoe mooi zou het zijn als jij op eigen kracht iets weet te bereiken, wat die kinderen uit je straat op een zilveren dienblaadje aangeboden hebben gekregen? Hoe trots kun jij dan op jezelf zijn?
Woon je nog in je oude dorp? Zo ja, waarom? Wat houdt je daar? Probeer letterlijk afstand te nemen door ergens anders een nieuw leven op te bouwen. Focus je op jezelf, je eigen welzijn. Daar zou je naar mijn idee je energie op moeten richten. Niet op wat anderen van je vinden of verwachten (dat is vaak trouwens verrassend weinig, mensen zijn voornamelijk bezig met zichzelf, niet met jou). Doe wat goed is voor JOU. Wat heb jij nodig om gelukkig te worden? En hoe bereik je dat?
Vroeger geloofde ik nog in the American dream, maar de realiteit is toch dat het stukken moeilijker is om je uit de armoede te ontworstelen als je met zoveel problemen bent opgegroeid. Veel onderzoeken die dat aantonen.
In mijn persoonlijke geval moet ik dit eerst helemaal verwerken voordat ik verder kan. Dus ik ben ook erg dankbaar voor de uitkering die ik heb. Het is niet veel maar veel meer dan dat ik vroeger had. Voordat ik de uitkering kreeg moest ik leven op water en brood en was ik afhankelijk van mijn moeder. Nu gaat het qua financiën wel een stuk beter. Ik leef erg sober en probeer zoveel mogelijk te sparen.
Ik woon niet meer in het dorp, al is het alleen maar omdat er nauwelijks sociale huurwoningen daar zijn. Er zijn daar vooral veel koopwoningen, vrijstaande villa's met veel gezinnen. Als single zou ik mij daar ook helemaal niet thuis voelen.
Moeilijk om te zeggen. Eerst verwerken en alles op een rijtje zien te krijgen. Natuurlijk hoop ik het voor mijzelf af te kunnen sluiten maar dat gaat pas als hij is overleden. Want ik weet ook niet wat hij in zijn testament heeft staan, veel mensen azen op zijn rijkdom. Ook de mensen uit het dorp. Dus ergens ben ik ook wel bevreesd dat ik ben onterfd.
Geld maakt niet gelukkig maar als je uit de armoede komt helpt het wel om de pijn te verzachten en een ondergrondje op te bouwen. Met een uitkering of minimumloon is het gewoon heel moeilijk om iets op te kunnen bouwen. Geen geldzorgen hebben zou mij al een stuk meer rust geven. Ook een stukje compensatie van de jeugd die ik nooit gehad heb.
Maar vooral psychisch blijft het er nog wel flink inhakken, heb nog veel psychische problemen erdoor. Vroeger veel angsten gehad, dus gepest met langdurig isolement tot gevolg. En tot op de dag van vandaag zit ik nog in isolement. Heel moeilijk te doorbreken als je de benodigde sociale vaardigheden mist. Volg EMDR en heb af en toe gesprekken maar daarmee repareer je de schade niet en haal je niet de opgeloopte achterstand in.
Kennelijk kunnen mensen aan mij zien of aanvoelen dat ik vroeger geen normale opvoeding heb gehad.
Rock schreef op 15-03-2022 om 21:52:
Wat is de reden dat je nog contact hebt met je vader?
Nou, contact is wel zeer minimaal. Ook ter zelfbescherming.
Voor de buitenwereld en omdat mijn moeder bang is dat er negatief over ons gepraat wordt. Vanuit haar cultuur is ze erg beducht wat anderen van haar vinden. Speelt ook een stukje geloof bij kijken, dat ondanks wat je ouders je aangedaan hebben je loyaal aan hen moet blijven omdat God anders straft.
Ze schaamt zich er ook voor en wil zoveel mogelijk het happy family idee voor de buitenwereld showen.
Ik heb met eigenlijk weinig familie contact muv van moeder. Familie is sowieso altijd heel klein geweest.
Van mijn vaderskant is nu iedereen allang overleden, had alleen oma. Vader was zelf ook enig kind maar leefde samen mijn oma zeer geisoleerd. Opa ken ik niet. Ik ken ook geen andere familie van hun kant. Wellicht wilden zij ook geen contact met mijn oma en vader.
Aan mijn moederskant is de familie groter, straatarm maar zijn warm naar mij en hebben het beste met mij voor, maar ik kan niet met hun communiceren omdat ik hun taal niet spreek en zij geen Engels kunnen.
Stiefvader heb ik ook geen contact mee sinds mijn moeder ook van hem gescheiden is. Hij nam ook niet de vaderrol op zich omdat hij zelf toendertijd nog een jongeman was en zich niet wilde bemoeien met andermans kind. Daarbij zat hij zelf altijd in de schulden en had hij het zelf zwaar.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:01:
[..]
Vroeger geloofde ik nog in the American dream, maar de realiteit is toch dat het stukken moeilijker is om je uit de armoede te ontworstelen als je met zoveel problemen bent opgegroeid. Veel onderzoeken die dat aantonen.
In mijn persoonlijke geval moet ik dit eerst helemaal verwerken voordat ik verder kan. Dus ik ben ook erg dankbaar voor de uitkering die ik heb. Het is niet veel maar veel meer dan dat ik vroeger had. Voordat ik de uitkering kreeg moest ik leven op water en brood en was ik afhankelijk van mijn moeder. Nu gaat het qua financiën wel een stuk beter. Ik leef erg sober en probeer zoveel mogelijk te sparen.
Ik woon niet meer in het dorp, al is het alleen maar omdat er nauwelijks sociale huurwoningen daar zijn. Er zijn daar vooral veel koopwoningen, vrijstaande villa's met veel gezinnen. Als single zou ik mij daar ook helemaal niet thuis voelen.
Moeilijk om te zeggen. Eerst verwerken en alles op een rijtje zien te krijgen. Natuurlijk hoop ik het voor mijzelf af te kunnen sluiten maar dat gaat pas als hij is overleden. Want ik weet ook niet wat hij in zijn testament heeft staan, veel mensen azen op zijn rijkdom. Ook de mensen uit het dorp. Dus ergens ben ik ook wel bevreesd dat ik ben onterfd.
Geld maakt niet gelukkig maar als je uit de armoede komt helpt het wel om de pijn te verzachten en een ondergrondje op te bouwen. Met een uitkering of minimumloon is het gewoon heel moeilijk om iets op te kunnen bouwen. Geen geldzorgen hebben zou mij al een stuk meer rust geven. Ook een stukje compensatie van de jeugd die ik nooit gehad heb.
Maar vooral psychisch blijft het er nog wel flink inhakken, heb nog veel psychische problemen erdoor. Vroeger veel angsten gehad, dus gepest met langdurig isolement tot gevolg. En tot op de dag van vandaag zit ik nog in isolement. Heel moeilijk te doorbreken als je de benodigde sociale vaardigheden mist. Volg EMDR en heb af en toe gesprekken maar daarmee repareer je de schade niet en haal je niet de opgeloopte achterstand in.
Kennelijk kunnen mensen aan mij zien of aanvoelen dat ik vroeger geen normale opvoeding heb gehad.
Ik snap wat je zegt. Maar ik zie ook dat je jezelf klemt zet met je denken. Wie zegt dat je alles helemaal verwerkt moet hebben voor je verder kan? Wat als je het nooit allemaal helemaal kunt verwerken? Kun je dan nooit verder? En wie zegt dat je het pas kunt verwerken als hij overleden is? Je maakt jezelf door deze gedachten afhankelijk. Je gedachten zijn niet per se waar omdat jij ze denkt. Durf je eigen overtuigingen te bevragen. Wat zou er gebeuren als je gewoon verder gaat, en gaandeweg je leven stukje bij beetje verwerkt wat er is gebeurd? Wat als je nu al gaat verwerken, nu hij er nog is? Waarom zou je gaan zitten wachten op een erfenis? Ik snap dat het kan voelen als compensatie, maar het kan ook zo zijn dat er niks meer te erven valt, of hij heeft je uit zijn testament geschrapt en je ontvangt niets meer dan je kindsdeel. Ben je weer teleurgesteld, krijg je weer een klap.
EMDR is goed, daarmee kun je veel erg pijnlijke dingen minder hard en scherp maken voor jezelf. Maar ik blijf erbij dat je daarnaast zelf echt in staat bent om stappen te zetten. Daarvoor hoef je niet te wachten tot hij dood is, daarvoor hoef je niet mee te gaan in je moeders wensen om happy family te spelen. Je moet wel je eigen overtuigingen en oude veilige patronen los durven laten. Ik heb veel gehad aan een coach (NLP practitioner) en een EFT-therapeut. Vooral het kijken naar mijn oude, niet meer helpende patronen en gewoonten en die ombuigen heeft mij veel rust gebracht in mijn relatie met de mensen om mij heen. En ik kan me goed voorstellen dat lotgenotencontact fijn zou zijn. Alleen geen idee of er ergens groepen zijn. Je behandelaar zou je daar misschien mee kunnen helpen.
Probeer los te komen van je verleden. Bepaal zelf wie jij wil zijn. Hoe jij in het leven wil staan. Daarvoor is het noodzakelijk dat je je bewust wordt van hoezeer jij je nog laat beïnvloeden en sturen door je verleden. Ook je boosheid, wantrouwen en jaloezie zijn manieren waarop je nu nog je verleden je heden laat bepalen. Daar kun je echt los van komen. Het is ingewikkeld, het zal misschien nooit helemaal lukken, het kost veel energie, maar het levert je heel veel op. En je hoeft dus niet te wachten tot… (vul maar in). Je kunt er nu al mee beginnen.
Als je het oordeel van de verzorgenden vervelend vindt, zou je hen een mail kunnen sturen met een beschrijving van jouw jeugd en dat dat de reden is dat je geen contact wil, behalve weten wanneer hij overleden is, zodat je je kindsdeel van de erfenis kan opeisen.
Verder is het vrij logisch dat een gemeente niet allerlei potjes voor minima gaat aanspreken als een gierigaard zijn geld niet aan zijn kinderen wil besteden. Dat is uiteraard heel vervelend voor die kinderen, maar niet iets wat een gemeente aan kan gaan beginnen. Overigens vind ik wel dat je waarschijnlijk beter af was geweest elders.
Je moeder is ook slachtoffer, maar tegelijkertijd heeft ze jou onvoldoende beschermd tegen je vader. Daar mag je best boos of verdrietig om zijn, maar de vraag is in hoeverre ze iets kon doen. Want ze is feitelijk gezien aangekocht als slaafje voor je pa. Sprak de taal niet, kon zelf financieel niks beheren, moest nog voor familie zorgen, kende de samenleving hier niet/amper. Je oma is wel degelijk medeschuldig, want die heeft je moeder aangekocht en het gedrag van je pa in stand gehouden. Als je het oké vindt om een vrouw te importeren voor je zoon en dat je zoon zijn vrouw en kind zo behandelt als je pa heeft gedaan, dan ben je zelf ook op zijn minst een halve, zo niet een hele psychopaat.
Toch zou ik proberen, hoe moeilijk ook, om je verleden zo veel mogelijk los te laten. Blijf niet hangen in jaloezie en negativiteit over je situatie. Ja, het is heel vervelend dat jij niet de kansen hebt gekregen die anderen wel hebben gekregen. Maar je hebt nog een heel leven voor je. Neem de tijd om te onderzoeken wat jij leuk vindt, waar jouw interesses en talenten liggen en ga daar iets mee doen. En daar mag je best hulp bij zoeken, het is heel logisch dat je dit niet in je eentje kunt fixen.
Je bent niet op de wereld om je moeder of wie dan ook gelukkig te maken. Denk aan jezelf, werk aan jezelf en jouw toekomst.
Ik heb zelf een hele fijne, stabiele en liefdevolle jeugd gehad, maar toch zijn er ook bij mij dingen die mijn ouders anders hadden kunnen doen of zelfs echt verkeerd hebben gedaan. Sommige van die dingen zijn we het niet over eens en staan zij nog steeds achter. Andere zouden ze nu ook anders doen. Sommige dingen zijn ze zelf vergeten dat ze dat gedaan hebben.
MamaE schreef op 15-03-2022 om 22:33:
Als je het oordeel van de verzorgenden vervelend vindt, zou je hen een mail kunnen sturen met een beschrijving van jouw jeugd en dat dat de reden is dat je geen contact wil, behalve weten wanneer hij overleden is, zodat je je kindsdeel van de erfenis kan opeisen.
Dan krijg ik alleen het verwijt dat ik alleen op zijn geld uit ben. Dat wordt mij nu al min of meer aangepraat door mensen uit het dorp.
Daarom probeer ik toch af en toe contact te zoeken om een betere indruk achter te laten.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:42:
[..]
Dan krijg ik alleen het verwijt dat ik alleen op zijn geld uit ben. Dat wordt mij nu al min of meer aangepraat door mensen uit het dorp.
Daarom probeer ik toch af en toe contact te zoeken om een betere indruk achter te laten.
Dan vertel je die mensen uit het dorp hoe hij jou behandeld heeft. Of je laat het los.
Dan denken ze dat maar. Jij weet wel beter.
MamaE schreef op 15-03-2022 om 22:33:
Je moeder is ook slachtoffer, maar tegelijkertijd heeft ze jou onvoldoende beschermd tegen je vader. Daar mag je best boos of verdrietig om zijn, maar de vraag is in hoeverre ze iets kon doen. Want ze is feitelijk gezien aangekocht als slaafje voor je pa. Sprak de taal niet, kon zelf financieel niks beheren, moest nog voor familie zorgen, kende de samenleving hier niet/amper. Je oma is wel degelijk medeschuldig, want die heeft je moeder aangekocht en het gedrag van je pa in stand gehouden. Als je het oké vindt om een vrouw te importeren voor je zoon en dat je zoon zijn vrouw en kind zo behandelt als je pa heeft gedaan, dan ben je zelf ook op zijn minst een halve, zo niet een hele psychopaat.
Familie in het thuisland van moeder hebben zelfs aangedrongen om het huwelijk (waren niet in gemeenschap van goederen getrouwd!) in stand te houden en bij hem te blijven. Zij hadden er voordeel aan.
Doordat mijn oma haar aangekocht heeft is de familie daar wel uit de armoede geklommen en maken mijn neefjes en nichtjes wel onderdeel uit van de middenklasse. Dat had niet gekund als mijn moeder daar was gebleven.
Familie daar is hem en mijn oma nog zeer dankbaar, maar die weten niet dat wij daardoor vreselijk hebben moeten lijden.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:42:
[..]
Dan krijg ik alleen het verwijt dat ik alleen op zijn geld uit ben. Dat wordt mij nu al min of meer aangepraat door mensen uit het dorp.
Daarom probeer ik toch af en toe contact te zoeken om een betere indruk achter te laten.
Hmm nou ik zou eerder bezig zijn met een waarheidsgetrouwe indruk te geven van mijn vader. Op wie wil je eigenlijk indruk maken? Op mensen uit een dorp, die hun ogen hebben gesloten voor de vreselijke omstandigheden waarin je bent opgegroeid? Je kunt die huichelaars makkelijk achter je laten. En al bén je uit op zijn geld, nou en! Maak er een liedje van en zing het: “geldwolf, geldwolf” net zolang tot het jezelf absurd in je eigen oren klinkt.
Waarom kun je niet communiceren met de familie van je moeder? Heeft je moeder jou haar taal niet geleerd.
Bizar dat jouw oma jou niet liefdevol heeft behandeld, haar enige kleinkind?
Wat heb je toch te maken met de mensen uit dat dorp? Je woont er niet maar je praat er wel mee?
Je kunt je kind toch niet volledig onterven?
ToetieToover schreef op 15-03-2022 om 22:53:
[..]
Hmm nou ik zou eerder bezig zijn met een waarheidsgetrouwe indruk te geven van mijn vader. Op wie wil je eigenlijk indruk maken? Op mensen uit een dorp, die hun ogen hebben gesloten voor de vreselijke omstandigheden waarin je bent opgegroeid? Je kunt die huichelaars makkelijk achter je laten. En al bén je uit op zijn geld, nou en! Maak er een liedje van en zing het: “geldwolf, geldwolf” net zolang tot het jezelf absurd in je eigen oren klinkt.
Vanuit onze cultuur is het not done om de vuile was buiten te hangen. Dus idd altijd mooi weer spelen, maar ook op mijn moeder heeft dat zijn tol geëist hoor. Zij gaat er anders mee om, richt zich volledig op het geloof.
Suusje. schreef op 15-03-2022 om 22:54:
Waarom kun je niet communiceren met de familie van je moeder? Heeft je moeder jou haar taal niet geleerd.
Bizar dat jouw oma jou niet liefdevol heeft behandeld, haar enige kleinkind?
Wat heb je toch te maken met de mensen uit dat dorp? Je woont er niet maar je praat er wel mee?
Je kunt je kind toch niet volledig onterven?
Nee. Ik kan de taal alleen beperkt verstaan maar niet spreken. Ik communiceer met mijn moeder in het Nederlands, die zij slechts beperkt spreekt. Dus heel moeilijk soms omdat we elkaar niet kunnen verstaan, alleen simpelere gesprekken.
Mijn oma is wel een stuk beter met mij omgegaan dan mijn vader. Maar het mocht allemaal geen geld kosten, op alles werd beknibbeld. Mijn moeder heeft dikwijls ruzie met oma gemaakt omdat er geen geld was voor gezond eten maar kocht wel kratten bier voor vader.
Heb jij je levensverhaal wel eens tegen iemand verteld, in het echte leven bedoel ik? Je bent zo aan het worstelen met wat je hebt meegemaakt, alsof jij je ervoor moet schamen, bijvoorbeeld naar de mensen uit het dorp. Maar dat is niet het geval. Je beschrijft dat je over al die informatie uit je verleden beschikt. Maar heb je ook professionele begeleiding gehad? Ik kan me voorstellen dat je flink wat te verwerken hebt, met zo’n achtergrond. Zoals je hier schrijft, lijk je er zo alleen voor te staan. Je moeder die je nog altijd onder druk zet om mooi weer te spelen naar je vader. Geen andere familie of vertrouwde mensen. Je maakt een nogal verloren indruk. Is er iemand die je vertrouwt? Met wie je kunt praten? Of zit je hier helemaal alleen mee?
Weet je dat je je vader nog steeds heel belangrijk maakt? Door maar steeds waarde te hechten aan het oordeel van de mensen om hem heen. Maar vooral ook doordat je zegt dat je eerst álles moet verwerken, en dan pas als hij dood is, je verder kunt gaan.
Dat is best zonde. Zoveel tijd en energie verspillen aan de schijn hoog houden én tegelijkertijd alles willen verwerken en dan ook nog wachten tot hij dood gaat.
Wat zou er gebeuren als je hulp zocht. Niet met je moeder, niet met je vader, maar jijzelf. Hulp om te leren leven in het nu. Ondersteuning om met al je littekens en beschadigingen nu het mooiste van het leven te maken?
Dat is dan misschien haaks op de cultuur van je moeder - maar een cultuur die export bruiden verkoopt, zelf er goed van eet en haar (klein-)dochter niet te hulp schiet is misschien ook niet zo’n fijne plek.
Je doet het dan voor jezelf. Omdat jij nu kunt besluiten dat er altijd mensen zullen zijn die het beter hebben. Of bij wie alles koek en ei is of lijkt. Maar het is aan jou om nu te kiezen dat jij het ook goed wil hebben. Met minder geld en met een vmbo diploma, kun je nog steeds heel veel. Misschien niet een fancy dik betaalde baan met auto, maar is dat niet ook de schone schijn die je moeder ook zo belangrijk vindt?
Ik gun je zo dat je genoeg hebt aan jezelf en minder waarde hecht aan je ouders of de mensen die om hen heen staan. Maar vooral gun ik je rust. Niet meer bezig zijn met wat anderen doen/denken/vinden/hebben, maar content zijn met jezelf. Dat is niet makkelijk en gaat niet vanzelf. Je mag er echt hulp bij vragen.
Biebel schreef op 15-03-2022 om 23:17:
Ik gun je zo dat je genoeg hebt aan jezelf en minder waarde hecht aan je ouders of de mensen die om hen heen staan. Maar vooral gun ik je rust. Niet meer bezig zijn met wat anderen doen/denken/vinden/hebben, maar content zijn met jezelf. Dat is niet makkelijk en gaat niet vanzelf. Je mag er echt hulp bij vragen.
Dit inderdaad. Kies voor jezelf. Je vader kost jou veel negatieve energie, terwijl je beter je tijd kan steken in dingen waar je positieve energie uithaalt.
En dat jouw moeder de vuile was niet buiten wil hangen is haar keuze, maar als het voor jouw proces nodig is om dat wel te doen, is dat je goed recht.
Mija schreef op 15-03-2022 om 23:17:
Heb jij je levensverhaal wel eens tegen iemand verteld, in het echte leven bedoel ik? Je bent zo aan het worstelen met wat je hebt meegemaakt, alsof jij je ervoor moet schamen, bijvoorbeeld naar de mensen uit het dorp. Maar dat is niet het geval. Je beschrijft dat je over al die informatie uit je verleden beschikt. Maar heb je ook professionele begeleiding gehad? Ik kan me voorstellen dat je flink wat te verwerken hebt, met zo’n achtergrond. Zoals je hier schrijft, lijk je er zo alleen voor te staan. Je moeder die je nog altijd onder druk zet om mooi weer te spelen naar je vader. Geen andere familie of vertrouwde mensen. Je maakt een nogal verloren indruk. Is er iemand die je vertrouwt? Met wie je kunt praten? Of zit je hier helemaal alleen mee?
Nee. Al heel mijn leven, heel heel klein en beperkt netwerk gehad. Daardoor ook nooit geleerd hoe je vrienden moet maken. We werden altijd een beetje links gelaten. De basisschool zag dat ik geen contact kon leggen en gepest werd, juf heeft bij de GGZ aan de bel getrokken en vond dat er een onderzoek moest komen. Door wisselende medewerking van ouders was een behandeling nooit van de grond gekomen. Want GGZ was alleen voor gekken.
Vroeger kon de hulpverlening er geen vinger achter krijgen, daarom ook het stempel van multiprobleemgezin en zorgmijder. Mijn moeder heeft wel het e.e.a. verteld aan hulpverleners maar werd al gauw door oma en vader op de vingers getikt dat zij het niet fijn vonden dat er over hen werd gepraat en dat de vuile was buiten werd gehangen. Ze was ook bang dat ik uit huis geplaatst zou worden.
Gezien de toentertijd zeer afhankelijke positie van mijn moeder heeft ze noodgedwongen haar mond gehouden en heeft de hulpverlening zich teruggetrokken. Ook Bureau Jeugdzorg heeft het dossier snel moeten sluiten omdat er vanuit derden geen alarmerende signalen kwamen. Ik was gewend en geleerd om te incasseren en mijn mond te houden.
Biebel schreef op 15-03-2022 om 23:17:
Dat is dan misschien haaks op de cultuur van je moeder - maar een cultuur die export bruiden verkoopt, zelf er goed van eet en haar (klein-)dochter niet te hulp schiet is misschien ook niet zo’n fijne plek.
Er zijn best veel importbruiden in Nederland maar de meesten komen goed terecht. Laatst nog naar Ontvoerd gekeken, heb veel bewondering voor vaders die vechten voor hun kind en hen willen zien.
In mijn geval was er niet eens een omgangsregeling, omdat vader vond dat wij maar moesten oprotten (naar de nieuwe vriend van moeder), die ons wist te redden toentertijd.
