Corrigerende tik

Margriet, en rest

Tja, ik had de conclusie 'we zijn allemaal heel verschillend dus daarom komen we hier niet veel verder' al lang getrokken. Maar daarmee is mijn begrip nog niet zoveel toegenomen.

Haha Cobi, dat zou helemaal wat zijn, als je niet mept is dat begriploos en zelfgenoegzaam. Ik doe hard m'n best, sinds dit draadje (en zeventien draadjes eerder) probeer ik me in van alles te verplaatsen. Maar bij kinderen en slaan (schreeuwen en trekken aan armen) kan ik me echt niks 'glipt er tussendoor' voorstellen. En ik geloof niet dat ik meer dan gemiddeld zen ben. Maar ik ben natuurlijk wel blij dat het mij niet gebeurt, dat wel Daar kan ik weinig aan afdoen.

Kaaskopje, ik denk dus helemaal niet dat jij, of wie dan ook in dit draadje, een slechte ouder is. Ik snap alleen niet veel van kinderen slaan.

Yta (over zich kunnen voorstellen)

Kun je je er écht helemaal niks bij voorstellen? Even beperkt maar weer tot mijn verhaal: als je je in mijn situatie verplaatst, een extreem driftige en koppige peuter, chronisch slaapgebrek en een jonger kind erbij, en die peuter móet ff ergens mee naar toe (of weg vanonder een auto) en hij schopt je in je zwangere buik onderwijl je oorbellen eruit graaiend, ik noem maar wat)? Ik vraag niet van je dat je zegt dat je óók zou slaan. Ik geloof onmiddellijk dat er zat mensen zijn die ook dán die fout niet maken. Maar je iets kunnen voorstellen is toch iets anders?
Ik kan me voorstellen dat een moeder de verkrachter van haar dochter iets aandoet, vermoordt zelfs. Ik vermoed dat ik het niet zal doen, maar ik kan het me vóórstellen dat die moeder dat doet (en ik ben tégen eigenrichting en/of de doodstraf).
Je onbegrip maakt van mij een alien die iets heel absurds heeft gedaan, ipv een fout gemaakt, tenminste zo voelt dat.

Het verschil is

dat de ene van nature agressiever is dan de ander. De ene loopt weg, de ander valt aan. Ik geloof wel dat een onbeheerste tik iets zegt over de opvoeder. Namelijk dat die opvoeder zijn of haar beheersing kan verliezen in bepaalde situaties. Als je dat niet wilt, moet je er iets op verzinnen om te voorkomen dat je primaire reactie de overhand krijgt. Maar of een wettelijk verbod daar nou bij helpt? Dat vraag ik me af. Waarschijnlijk wel tegen de pedagogische tik, want die geef je met een duidelijk opvoedkundig idee. En misschien draagt het ook wel bij aan de verspreiding van de opvatting dat een onbeheerste tik niet goed is. Maar dat vond ik al. Dus ik zie de meerwaarde niet zo. Trouwens, als je opvoedkundige fouten in het burgerlijk wetboek opneemt, horen daar dan ook geen andere dingen bij? Dan zou ik het logischer vinden om ook schreeuwen, vitten, nare opmerkingen maken en alle andere negatieve benaderingen van kinderen erin op te nemen, oh en ook voor volwassenen. Doe het dan goed en ga voor worldpeace.

Voorstellen

Oh ja, ik kan me het helemaal voorstellen dat je als ouder teveel 'in' de situatie raakt, geen afstand meer kunt nemen en doet wat je niet had willen doen: een tik geven, schreeuwen, een rotopmerking - allemaal fout!!

Ik heb het wel eens gedaan. Dat was in omstandigheden van te grote vermoeidheid, te zware belasting, niet iemand om me heen om het even over te nemen. Ik heb niet de persoonlijkheid om er allemaal altijd 'zen' mee om te gaan.

Jammer en helaas, ook omdat slechte herinneringen beklijven bij je kinderen; ze zou hen het liefst een volkomen positief gevuld trommeltje herinneringen meegeven het leven in.

Ik ben als moeder maar een heel gewoon mens met vele beperkingen. De relatie met allevier mijn kinderen is prima ondanks enkele machteloze ontsporingen; ik ben hartstikke blij dat ze zijn opgegroeid tot leuke, sociale en actieve mensen. Lang niet altijd dankzij mij. Altijd leuk, de nature/nurture theorieën.

Niet-slaanders/schreeuwers hebben kennelijk een andere persoonlijkheid en wat wat meer geluk, het zij zo; ik zou het waarderen als ze zich proberen te verplaatsen aan mensen die ietsje anders in elkaar zitten of (!) het geluk hebben van meer assistentie op momenten waarop oververmoeidheid/ overbelasting op de loer ligt.

Want dát is volgens mij de grootste oorzaak voor ontsporing.

tonny

Mazzel

Tonny: ....andere persoonlijkheid en wat wat meer geluk...
Man en ik hebben het er ook over gehad en zijn inderdaad van mening dat een ander domweg de mazzel heeft nog nooit tot wanhoop gedreven te zijn tijdens het opvoeden. En als die wanhoop er wel is geweest dan móet er wel sprake zijn van bovenmenselijke beheersing.
Wij hebben hier in situaties gezeten waarin we oprecht op het punt zaten dat man zei dat we onze dochter moesten 'uitbesteden', maar dat ik me figuurlijk gezien voor de deur wierp omdat ik haar opvoeding persoonlijk tot een goed eind wilde brengen. Ik heb het al eerder geschreven... ik had er een scheiding voor over, of op zijn minst een LAT relatie. Niet dat mijn man haar echt kwijt wilde, natuurlijk niet, maar hij was ook aan het eind. Ik heb dit nog niet specifiek gevraagd maar ik ga ervan uit dat hij heel blij is dat we die weg niet bewandeld hebben. Deze dochter heeft nog steeds zo haar dingen, maar we gaan heel prettig met elkaar om.

Kaaskopje

"Niet omdat ik zo graag nare dingen wil doen en zeggen, echt niet, maar omdat ik vind dat een overheid zich niet hoort te bemoeien met wat ik tegen mijn kinderen zeg." Maar ik ga er dan gemakshalve wel van uit dat je niet doelt op: schreeuwen, schelden en andere vormen van psychische mishandeling van je kinderen toch? Want ik vind dat de overheid (of anderen) zich dan weer wel mee moet bemoeien.

Anders

Waar begint psychisch mishandelen en waar is het nog normaal? Wil jij in een land wonen waar je op je woorden moet letten uit angst dat je net het verkeerde doet, omdat 'normaal' niet bij iedereen hetzelfde is? Mag je wel domoor zeggen maar geen sukkel? Mag je van schrik wel schreeuwen als kind de sloot in fietst, maar niet uit ongerustheid als hij zegt dat hij dat bewust gaat doen? (ik wist even geen beter voorbeeld)

Je hebt helemaal gelijk

zou ik ook niet weten lijkt me ook niks voor een wetje of zo. Maar kan me hier nog wel een overbuurvrouw herinneren die haar kind van vier "kutkind" noemde: ben ik wel wat van gaan zeggen..

Bovenmenselijk zen

Het jammere van het zien als bovenmenselijk en mega-zen als je je kind niet slaat, terwijl het kind je wel tot wanhoop drijft, is dat je het niet-slaan meteen af doet tot: dat is dus niet voor mij weggelegd want ik ben maar een gewoon mensch).
Als je maar wil, kan iedereen het. En niemand wil zijn kind een mep verkopen (pedagogische tik uitgezonderd), maar niemand die wil geloven dat heel gewone mensen met heel gewone behoeften en driften ook niet hoeven te slaan. Echt, het kan zonder. En natuurlijk zal dat de een veel meer moeite kosten, maar het kan wel. Geldt voor iedereen, in álle mogelijke moeilijke situaties.

Sorry pinokkio

maar ik zeg met volle overtuiging inderdaad Nooit. Sorry, maar hoe moeilijk moet het te geloven zijn (sta mij nog te verdedigen ook heb ik het gevoel) dat ik inderdaad nooit een tik zal uitdelen? Waarom zou dit niet kunnen? Ben echt niet geweldig, heb absoluut mijn fouten, maar een tik uidelen zal hier in huis nooit gebeuren. Voel mij geen supermama, verhef ook echt mijn stem wel eens, kind krijgt ook echt wel eens straf, ben geen geitenwollensokken type van het soort dat een kind heeeeelemaal zichzelf mag ontwikkelen en ik maar lief blijf, maar sorry, een tik zal hij idd nooit krijgen in welke omstandigheden we ook verkeren. Is dat nu echt zo raar dan?

Voor tijdelijke nick

Ik herken je situatie een klein beetje, de vreselijke zorgen om je kind laten je knappen...toen zoiets bijna bij ons speelde, heeft de kinderpsychiater van de vraagbaak van OO me enorm op weg heeft geholpen. Daarna heb ik een kinderpsycholoog ingezet. Speltherapie voor kind en oudergesprekken hebben het in goede banen laten leiden.

O.t.

ouders van nu boffen enorm met Ouders Online.

Dat had ik 26 jaar geleden nog niet. Alleen een CB met twee ongetrouwde kinderloze wijkverpleegsters op leeftijd. Lieve mensen hoor, maar toch wel wat theoretisch.
Oh ja, en Ouders van Nu en maandblad Kinderen. Maar dat is toch ook heel wat anders.

tonny

Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff

Kaaskopje, met mijn rouwen doe ik niemand pijn.
Je bent wel zeeeeeeeeeeeeeeer ongevoelig bezig nu. En bedankt he?

Pelle

Ik laat het graag aan Kaatje over of ze dat spiegelglad vindt. Waarom zit je me tegenwoordig zo op de nek? Ik vind jouw opmerking dat het overlijden van een kindje in de baarmoeder iets anders is dan het overlijden van een echtgenoot tot op zekere hoogte waar, maar het is niet aan jou om mijn verdriet tot minder erg te bestempelen.

Tonny

Ik wíl het me best voorstellen. Ik probeer het ook. Maar ergens zit bij mij een vaste grens 'niet meppen, niet sleuren, niet tekeer gaan tegen kinderen'. Die ga ik nooit over. Staat los van vermoeidheid, kan ik je garanderen. Ook als alleenstaande moeder met fulltime baan en studie heb ik nooit gemept. Niet met koorts, ziekte, zwanger, nooit. Ik kan me de situatie overbelasting en oververmoeid zo goed voorstellen alsof ik het heb uitgevonden. Echt, het leven van mensen die niet meppen gaat net zo goed niet over rozen

Maar als je het idee hebt 'liever niet, maar ik ben ook maar een mens' dan heb je waarschijnlijk toch gewoon een andere grens.

Bovenmenselijk zen, ik heb 'm vandaag een paar mensen voorgelegd maar helaas, geen enkele (h)erkenning.

Persoonlijk

en ik doe dit écht niet om gemeen te doen, vind ik het nogal horkerig om mensen kwalijk te nemen dat ze wel eens een tik uitdelen in al hun pogingen het wel goed te doen maar daarin wel eens niet te slagen. Het heeft allemaal te maken met emoties en hoe verschillend iedereen daarmee omgaat. Ik heb het dus niet over jouw verlies op zich, maar over hoe je met die emoties omgaat. Het is gewoon te makkelijk om over een ander te oordelen met gelijk het advies erachter aan dat het jou lukt dus dat het een ander ook kan lukken.

Ow kaaskopje

Het slaan heeft dus nu met jouw emoties te maken die je dus niet meer in de hand hebt?
Eerder zei je dat het te maken had met je heel lastige kind.
Maar je hebt gelijk. het heeft alles met je emoties te maken, tenminste hoe je daar fysiek op reageert, en vooral wat je leert daarover. Wat leer je van een eerste keer slaan, wat doe je om die tweede keer te voorkomen? Of wil je dat niet voorkomen omdat het toch wel goed werkte?

Dat weet je niet kaaskopje

Hoe je reageert op een verlies,weet je pas als het zo is.Je zult nooit kunnen stellen dat je anders zult rouwen of met iets zult omgaan.Je stelt dat je het anders zult doen dan Kaatje.Kijk dat is goed mogelijk,natuurlijk,want ieders mens is anders.Maar stellen dat je het best anders kunt als je maar wilt?gadverdrie,wat onkies om dit in te zetten tijdens een discussie.....
Groetjes,bastet

Pelle

Ik denk dat ik absoluut niet veroordelend over kom, maar net zoals jij best begrip kan opbrengen voor een tik. Dit heb ik toch echt meerdere malen geschreven. Ik geef alleen aan dat IK het niet nodig vind in de opvoeding van een kind.

Eh, schreeuwen is een beetje over done, nee ik schreeuw niet tegen mijn kind en ik hou hem al helemaal niet vast (heb ik nergens geschreven in ieder geval). Ik kan wel eens zeggen dat ik helemaal klaar ben met zijn gedrag (niet hem zelf dus) en ja, dat kan ik best zeggen met een boze ondertoon. Heb overigens al geschreven dat ook ik niet perfect ben, maar wellicht gaat het volgende draadje over boze ondertonen.

Over je 2e vraag moet ik wel nadenken ik heb er tenslotte (nog) maar 1. Als ik 2 kinderen zou hebben en die 2 zouden elkaar pijn doen dan zou ik dezelfde regel hanteren als dat ik nu doen. 2x een waarschuwing, 3e keer straf (misschien dan 1x waarschuwen, 2e keer straf). Ik blijf hier vertellen dat ik slaan niet accepteer, niet door mij en niet door anderen. Als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn zus met 3 KAN dat blijkbaar dus wel werken. Hoe zou jij dat doen of hoe doe jij dat?

Pinokkio

"Omdat ik dat zag aankomen maar niet snel genoeg was het armpje tegen te houden maaide ik als in een reflex richting lichaam van kind. Oef, klap tegen haar kin met de rug van mijn hand. Snap je wat ik bedoel?Ik wílde niet eens slaan"

Maar dit heeft toch niets met een corrigerende tik te maken? Jouw reflex heeft toch niets met een opvoedkundige tik te maken?

Ga er nu ook mee ophouden, kindlief moet zwemmen. Anders krijgen we dadelijk een topic over pc verslaafde mama's en het niet genoeg aandacht besteden aan je kind hierdoor Eet smakelijk voor straks!

100% mama 'niet nodig'

100%, je schrijft: "Ik geef alleen aan dat IK het niet nodig vind in de opvoeding van een kind."
Het gevaar van je mening zo verwoorden, is dat je suggereert dat mensen die wel eens een CT uitdelen, dat wél 'nodig' vinden. Dat ze er heel bewust voor kiezen. Maar zoals al zo vaak is gezegd, verreweg de meeste andere ouders die het wel eens gedaan hebben, vinden het ook niet nodig.
Alleen is het wel eens misgegaan in the heat of the moment. Dat is nu al ettelijke keren geschreven.
Je zou beter kunnen schrijven: "Ik geef alleen aan dat het bij MIJ nog nooit zover gekomen is in de opvoeding van een kind. "

Helaas

deze discussie zal nooit stoppen vrees ik,mijn laatste bijdrage hieraan is: ik ben een gewone moeder,met een gemiddeld karakter,ik heb soms te weining geduld,en maak regelmatig fouten,ik ben eigenlijk net een mens.
1 ding is zeker,ik zal mijn kinderen nooit slaan,net zoals ik mijn collega,of mijn man,of degene die mijn auto in de prak rijdt,of de asociale scheldende buurman nooit zal slaan.en nogmaals ,niet omdat ik de behoefte nooit heb,maar omdat ik het niet WIL!het is voor mij een keuze.

Waarom toch iedere keer die vergelijking

Ik neem me ook steeds voor niet meer te reageren, maar dat lukt nog niet erg
Sus-anne, waarom die vergelijking erbij "net zoals ik mijn collega,of mijn man,of degene die mijn auto in de prak rijdt,of de asociale scheldende buurman nooit zal slaan"? Het mag toch wel duidelijk zijn dat de moeders die hier vertellen ooit wel es een tik te hebben gegeven, er geen gewoonte van maken om mensen te slaan? Iemand hierboven, ik meen Cobi, heeft toch al uitgelegd dat het _juist_ je eigen kinderen zijn die je het bloed onder de nagels vandaan kunnen halen? Niemand komt zo dichtbij je, met niemand heb je zoveel te maken, niemand zit zo dicht op je huid. En op de eoa manier kan het dan, bij sommigen, in extreme situaties gebeuren dat je een tik geeft. En nee, dat is niet _nodig_ (Kaatje), en dat zegt hier ook niemand. Maar het gebeurt soms toch. En ten overvloede maar weer: ik propageer het niet. Maar ik wil wel graag dat mijn verhaal in proportie en de juiste context gezien wordt.

Lidie

"Het gevaar van je mening zo verwoorden, is dat je suggereert dat mensen die wel eens een CT uitdelen, dat wél \'nodig\' vinden. Dat ze er heel bewust voor kiezen"

Nee dus. Wellicht is dat het gevaar van internet, jij haald dat er uit. Ik suggereer in geen enkele posting dat er bewust voor wordt gekozen. Integendeel zelfs!

En nee, ik geef niet aan dat het bij mij nog nooit zo ver is gekomen, IK vind het niet nodig. Ik begrijp niet waarom ik deze mening niet toe bedeeld mag zijn en dat ik mijn zinnen dus anders moet formuleren dan dat ik er over denk. Ondanks dat ik het niet nodig vind, heb ik in geen enkele posting iemand veroordeeld of in een kwaad daglicht neer gezet toch?

Volgens mij gaat dit draadje (en op zich juist goed) nog wel even door, ik heb mijn visie neer gezet en denk dat het nu wel klaar is. Ik lees graag verder mee!

Niet nodig

Nogmaals dan: "100%, je schrijft: "Ik geef alleen aan dat IK het niet nodig vind in de opvoeding van een kind." "

Geen enkele schrijfster in deze draad vindt het nodig. Dus wat is je punt?

Gevaarlijk

Het is heel gevaarlijk om van jezelf te denken dat je nooit zult slaan. Het is ook heel gevaarlijk om van jezelf te denken dat je nooit mee zult doen aan het platbranden van een dorp, het terroriseren van medemensen enz. En denk maar niet dat je niet in staat bent tot een moord. Bedenk ook dat je dagelijks onverschillig zit te wezen terwijl andere moeders met tien procent van jouw inkomen zeer geholpen zouden zijn. Hun kinderen gaan wel dood. Dat laat je ook gebeuren. Het is veel beter om je te realiseren dat iedereen tot grensoverschrijdend gedrag kan worden gebracht. Dan ben je meer op je hoede en dat is beter, vind ik.
En een kinderpsycholoog vond ik nou ook weer niet nodig. Het was een zeer leerzaam incident. Ik zou het niet meer zo doen, hoop ik. De reactie van het kind maakte al duidelijk dat dit nou echt geen goed idee was. Kaatje heeft voor het overige wel gelijk: je gaat sneller uit je dak vanwege je giga zorgen. Alles is beter dan dat het verkeerd afloopt met je kind...
Het slachtoffer van destijds liep net langs. Ik heb hem even gevraagd of hij het nog weet (9 jaar na dato). Ja, hij weet het nog. Ja, hij vindt nog steeds dat ik dat niet had moeten doen. Commentaar: "dat spul smaakte afschuwelijk hoor". Nou vraag ik me wel ineens af, of zo'n dreun niet meer indruk maakt als je verder nooit of nauwelijks slaat...Die moeders die regelmatig een tik uitdelen. Zou kindlief dan niet denken: "heb je haar weer". Dan wordt het een soort fysiek gezeur, misschien. Enfin, zullen wel deskundigen bestaan die dat weten. Ik kom er ook op, omdat ik apen in de dierentuin met regelmaat een lel heb zien uitdelen naar onrustig kroost. Soort nonverbale snauw. Maar apen beschikken dan ook niet over spraak.
Mijn eerdere idee blijft overeind met dit alles. Iedereen kan ertoe worden gebracht een mep uit te delen. Dat neemt niet weg dat het meestal een heel slecht idee is.