Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
Ik heb geen tips MamaE, maar ik wilde even zeggen dat ik je berichten gelezen heb en diep respect heb voor hoe jij met jezelf aan de slag gaat en probeert om “vooruit” te komen. Vergeet niet om daar af en toe bij stil te staan en jezelf een compliment te geven. Logisch dat het energie kost en enorm knap dat je doorzet en die energie er in blijft steken.
Misschien heb ik het al eerder tegen je gezegd, maar het hoeft niet perfect he.
Ook jij mag best balen dat je man er niet is bij de Vierdaagse - je kunt het nl én goed vinden én er van balen. En je mag best even gek worden als je dochter blijft hangen in haar verdriet om haar gebit - je hoeft het niet alleen maar te snappen. Het leest nu soms alsof je zo aan het zoeken en analyseren bent naar wat goed is- dat je daar jezelf mee te kort doet.
Want de liefde voor je kind en man spat van het scherm. En jouw zorg en wil om het 300% goed te doen ook. Dat kan je best vermoeiend maken. Nog een nadeel; als je van jezelf 300% verwacht, kun je je zelf alleen maar teleurstellen. Dat is hartstikke zonde en onnodig. Jij bent echt net zo waardevol en leuk als je man en kind, ondanks dat je familie iets anders zegt. Probeer eens of je de lat voor jezelf iets lager mag leggen- nog maar op 200%
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan maar ik gun je echt iets meer rust en tevredenheid over jezélf.
Biebel schreef op 24-05-2022 om 13:29:
Misschien heb ik het al eerder tegen je gezegd, maar het hoeft niet perfect he.
Ook jij mag best balen dat je man er niet is bij de Vierdaagse - je kunt het nl én goed vinden én er van balen. En je mag best even gek worden als je dochter blijft hangen in haar verdriet om haar gebit - je hoeft het niet alleen maar te snappen. Het leest nu soms alsof je zo aan het zoeken en analyseren bent naar wat goed is- dat je daar jezelf mee te kort doet.
Want de liefde voor je kind en man spat van het scherm. En jouw zorg en wil om het 300% goed te doen ook. Dat kan je best vermoeiend maken. Nog een nadeel; als je van jezelf 300% verwacht, kun je je zelf alleen maar teleurstellen. Dat is hartstikke zonde en onnodig. Jij bent echt net zo waardevol en leuk als je man en kind, ondanks dat je familie iets anders zegt. Probeer eens of je de lat voor jezelf iets lager mag leggen- nog maar op 200%
Helemaal mee eens.
Verder wilde ik je er nog op wijzen dat jouw dochter in crisissituaties ook iets heel waardevols van jou leert: als het je op een gegeven moment teveel wordt, is het toegestaan (zelfs gezond!) om je grenzen aan te geven. In zo'n situatie mag jij (en later ook zij) ook zij zeggen: ik heb mijn best gedaan, mijn potje is nu leeg (of de emmer is vol), ga je crisis maar even ergens anders uitleven.
Juist voor vrouwen en meisjes is dit heel belangrijk, die denken vaak (net als jij overigens) dat het goed is om altijd maar engelengeduld te hebben. Maar als dat ten koste van jezelf gaat, is dat uitermate ongezond.
Flanagan schreef op 24-05-2022 om 10:57:
@MamaE, je dochter is nu 7. Was dat ook zo beetje jouw leeftijd dat je verdriet en eenzaamheid meemaakte? Zou een emdr je goed doen; pijn uit verleden revue laten passeren ipv je zorgen gaan maken om de groei en ontwikkeling van je dochter, nu deze ook op die leeftijd is aangekomen?
Ik lees wel eens op OO reacties van mensen die er veel baat bij hadden; niet realiserende hoe pijn van vroeger hen zo blokkeerden. Emdr is niet altijd in één succesvol, maar het zou mooi zijn als jij er ook iets aan hebt.
Nee, ik heb wel minder fijne periodes in mijn jeugd gehad, zo rond 8/9 jaar en rond 14/15 jaar. Maar dat was van een andere orde, meer in sociaal opzicht. Medisch gezien was ik geprivilegieerder dan mijn dochter. Dat is niet echt vergelijkbaar denk ik.
De manier waarop zij haar boosheid en verdriet uit en de manier waarop ik dat deed als kind, is dan wel weer vergelijkbaar.
Flanagan schreef op 24-05-2022 om 11:13:
MamaE 23 mei 23:23
‘Tegelijkertijd heb ik me de afgelopen tijd ook wel regelmatig betrapt op de gedachte dat, ook al is het feit dat we maar één kind hebben niet onze eigen keuze geweest, het misschien wel beter is zo. En die gedachte maakte me ook ergens verdrietig. En dan hebben we ook nog een heel lief en makkelijk kind zonder uitgebreide gebruiksaanwijzing. Heel dankbaar voor natuurlijk, maar ik ken ook situaties of lees er hier over waarvan ik oprecht sterk betwijfel of ik dat aan zou kunnen.’
Het leven gaat zoals die gaat. Wel of geen of enkele kinderen en/of er ook sprake is van iadh- factoren; je probeert het beste van je taak als ouder te maken. En dat doe je met de liefde voor elkaar en met elkaar.
Het ‘ misschien wel beter zo’ is een ‘als als’-gedachtegoed. Geef dat ‘als als’ getwijfeld geen voedingsbodem.
ander vraagje. Ik ken dames met een te lage happy hormoonproductie. Ik zeg dames, want het bleek een genetische euvel te zijn die kon worden opgevangen met medicatie oxytosine. Een bloedanalyse kan antwoord geven op de vraag of je lichaam voldoende oxytosine aanmaakt.
Je kan dit met je huisarts overleggen.
Ja, het leven komt zoals het komt, met onverwachte, mooie en minder mooie dingen. Het is een twijfel die op mindere momenten wel eens boven komt drijven en me ergens ook wel verdrietig en onzeker maakt. Want als je het hebt over iadh-kenmerken, dan heb ik die zelf natuurlijk ook. En hoewel mijn dochter dan weer geen DSM-V dingen heeft, heeft ze op andere gebieden toch wel wat dingetjes. En daar mag ze ook best af en toe even van balen en verdriet om hebben.
Over hormonen weet ik niet zo veel. Ik heb wel PCOS. Ik heb een vrij hoog testosterongehalte.
MamaE schreef op 24-05-2022 om 23:49:
[..]
Nee, ik heb wel minder fijne periodes in mijn jeugd gehad, zo rond 8/9 jaar en rond 14/15 jaar. Maar dat was van een andere orde, meer in sociaal opzicht. Medisch gezien was ik geprivilegieerder dan mijn dochter. Dat is niet echt vergelijkbaar denk ik.
De manier waarop zij haar boosheid en verdriet uit en de manier waarop ik dat deed als kind, is dan wel weer vergelijkbaar.
Okee, dus niet vergelijkbaar. Reden om haar boosheid te zien als iets dat bij een meisje van 7 kan. Daar niets meer achter zoeken.
Biebel schreef op 24-05-2022 om 13:29:
Misschien heb ik het al eerder tegen je gezegd, maar het hoeft niet perfect he.
Ook jij mag best balen dat je man er niet is bij de Vierdaagse - je kunt het nl én goed vinden én er van balen. En je mag best even gek worden als je dochter blijft hangen in haar verdriet om haar gebit - je hoeft het niet alleen maar te snappen. Het leest nu soms alsof je zo aan het zoeken en analyseren bent naar wat goed is- dat je daar jezelf mee te kort doet.
Want de liefde voor je kind en man spat van het scherm. En jouw zorg en wil om het 300% goed te doen ook. Dat kan je best vermoeiend maken. Nog een nadeel; als je van jezelf 300% verwacht, kun je je zelf alleen maar teleurstellen. Dat is hartstikke zonde en onnodig. Jij bent echt net zo waardevol en leuk als je man en kind, ondanks dat je familie iets anders zegt. Probeer eens of je de lat voor jezelf iets lager mag leggen- nog maar op 200%
Dat heb je inderdaad al vaker gezegd. Je posts hebben ook wel eens geschuurd en weerstand opgeroepen, maar uiteindelijk had je vaak wel gelijk. Zo ook over die lat voor mezelf. Ik wil te graag 'bewijzen' dat ik alles zelf kan, dat ik onafhankelijk ben, dat ik wel geschikt ben voor het leven en voor het moederschap. Terwijl dat van niemand hoeft, behalve van mezelf.
Die vierdaagse vond ik trouwens niet boeiend dat mijn man daar niet bij was. Dochter had graag met papa naar de tandarts gewild, maar dat kon niet vanwege surveillance. En daar baalde ik van, ook al hadden we vooraf samen besproken dat hij indien nodig in zou vallen op zijn vrije dag. Dat mijn dochter om het hele gebeuren met haar gebit verdriet heeft, dat snap ik. En eigenlijk valt het me nog mee. Haar verdriet kan met momenten even heel intens zijn en als ze door de ergste weerstand heen is, kan ze zich wonderbaarlijk herpakken en er het beste van maken. In onze frustratie maken we beide fouten en zeggen dingen die we anders bedoelen of niet menen. We lijken daarin op elkaar en triggeren elkaar ook. Dat mag, zo lang we daarna maar excuses maken en elkaar vergeven.
Maar kun je niet wat meer uit haar buurt blijven als ze het zo lastig heeft?
Jij bent daar nu eenmaal (nu, of:nog) niet zo goed in. Je hebt het geluk een partner te hebben die daar toevallig wel erg goed in is, gebruik van maken hoor!
(ik zou wel gek zijn om zelf met elektriciteit te gaan klooien terwijl mijn partner daar goed in is)
We zijn niet allemaal hetzelfde en ook niet overal even goed in.
Ik vind het wel wat sneu voor je dochter dat ze behalve haar eigen emoties ook moet dealen met jouw emoties op dat moment (met schuldgevoelens etc) en ook tricky dat je een oordeel geeft erover. (Je vindt dat ze een goede reden heeft om boos en verdrietig te zijn. Maar wat als je dat eens niet vindt?
MamaE schreef op 25-05-2022 om 00:00:
[..]
Ja, het leven komt zoals het komt, met onverwachte, mooie en minder mooie dingen. Het is een twijfel die op mindere momenten wel eens boven komt drijven en me ergens ook wel verdrietig en onzeker maakt. Want als je het hebt over iadh-kenmerken, dan heb ik die zelf natuurlijk ook. En hoewel mijn dochter dan weer geen DSM-V dingen heeft, heeft ze op andere gebieden toch wel wat dingetjes. En daar mag ze ook best af en toe even van balen en verdriet om hebben.
Over hormonen weet ik niet zo veel. Ik heb wel PCOS. Ik heb een vrij hoog testosterongehalte.
Geen idee of een hoog testosterongehalte gerelateerd is aan oxytosine-produktie. Denk het niet want mannen produceren ook oxytosine. Stel de vraag voor aan de huisarts, in relatie met je gevoel over jezelf.
Overigens totaal niet vervelend bedoeld en ik zet zelf om precies dezelfde reden met periodes met alle liefde mijn partner in!
Maar die partner is ook weer niet alle tijd even beschikbaar en er zijn genoeg momenten dat ik zelf veel beter overweg kan met de kinderen en dan ook meer naar me toetrek. Dat is wel ook een voordeel van een team zijn.
Over die beugel; als het hier weer tijd was voor een pijnlijke dag in stoel orthodontist, zorgde ik voor waterijsjes en haar lievelingseten. Beetje verwennen als troost en medeleven. Ze was vrij om te pakken want die spanning bij stellen beugel was echt naar.
Vraag tegen die tijd wat je dochter graag zou willen, welke limonade welke vla. Gewoon een teken van betrokkenheid, niet uit medelijden maar uit medeleven.
IMI-x2 schreef op 24-05-2022 om 14:06:
[..]
Helemaal mee eens.
Verder wilde ik je er nog op wijzen dat jouw dochter in crisissituaties ook iets heel waardevols van jou leert: als het je op een gegeven moment teveel wordt, is het toegestaan (zelfs gezond!) om je grenzen aan te geven. In zo'n situatie mag jij (en later ook zij) ook zij zeggen: ik heb mijn best gedaan, mijn potje is nu leeg (of de emmer is vol), ga je crisis maar even ergens anders uitleven.
Juist voor vrouwen en meisjes is dit heel belangrijk, die denken vaak (net als jij overigens) dat het goed is om altijd maar engelengeduld te hebben. Maar als dat ten koste van jezelf gaat, is dat uitermate ongezond.
Ik heb geen engelengeduld en met alle realiteitszin die ik heb weet ik ook dat ik dat ook nooit ga ontwikkelen. Ik heb wel meer geduld dan mijn eigen ouders bij elkaar.
Voor mijn gevoel laat ik mijn dochter juist in de steek als ik zeg dat ze maar ergens anders boos gaat zitten zijn. Althans, als het om een terechte reden is. Ze mag ook best boos zijn om onterechte redenen hoor, maar dan vind ik het makkelijker om haar even weg te sturen.
Maar als ik er anders naar kijk is het ook een manier om afstand te nemen en rust te bewaren waardoor confrontaties misschien vermeden kunnen worden.
Haar pijn en haar acceptatieproces zijn anders dan die van mij. Dat is niet erg, maar het is wel goed als ik dat als uitgangspunt neem.
Pinokkio schreef op 25-05-2022 om 00:13:
Maar kun je niet wat meer uit haar buurt blijven als ze het zo lastig heeft?
Jij bent daar nu eenmaal (nu, of:nog) niet zo goed in. Je hebt het geluk een partner te hebben die daar toevallig wel erg goed in is, gebruik van maken hoor!
(ik zou wel gek zijn om zelf met elektriciteit te gaan klooien terwijl mijn partner daar goed in is)
We zijn niet allemaal hetzelfde en ook niet overal even goed in.
Ik vind het wel wat sneu voor je dochter dat ze behalve haar eigen emoties ook moet dealen met jouw emoties op dat moment (met schuldgevoelens etc) en ook tricky dat je een oordeel geeft erover. (Je vindt dat ze een goede reden heeft om boos en verdrietig te zijn. Maar wat als je dat eens niet vindt?
Dat kan. Maar dochter zoekt heel erg onze nabijheid als ze het moeilijk heeft. Daarin ervaart ze veiligheid. Ik vind het lastig haar dat te ontzeggen.
Mijn man was er vrijdag dus niet. Zaterdag heeft hij wel veel opgevangen, hoewel dochter en ik dus uiteindelijk toch flink gebotst hebben.
Iets wat ook nog meespeelt, is dat ik graag aan mezelf en aan mijn man en dochter wil laten zien dat ik het wel kan. Ik wil juist niet dat mijn dochter met mijn emoties moet dealen, maar ze merkt echt wel dat ik een beetje in de knoop zit met mezelf de laatste weken. Ze zei zelf al 'jij hebt soms ook een beetje ruzie met jezelf hè mama'.
Met goede reden bedoel ik dat als ze boos is omdat ze geen ijsje mag tien minuten voor het eten, dat ik haar dan makkelijker 'in haar sop laat gaarkoken' dan wanneer ze boos is omdat er acht kiezen zijn getrokken en de rest van haar gebit in de steigers wordt gezet.
Flanagan schreef op 25-05-2022 om 00:21:
Over die beugel; als het hier weer tijd was voor een pijnlijke dag in stoel orthodontist, zorgde ik voor waterijsjes en haar lievelingseten. Beetje verwennen als troost en medeleven. Ze was vrij om te pakken want die spanning bij stellen beugel was echt naar.
Vraag tegen die tijd wat je dochter graag zou willen, welke limonade welke vla. Gewoon een teken van betrokkenheid, niet uit medelijden maar uit medeleven.
De beugels van mijn dochter zijn er nu nog vooral om de vrije ruimte te behouden. Het bijstellen is voorlopig eens per half jaar en geeft over het algemeen weinig last. Het is vooral in het begin even wennen. En er moet een knopje om in haar hoofd.
Het lastige met mijn dochter is dat ze op momenten dat ze het moeilijk heeft dus helemaal niks wil. Zelfs als ze alles gewoon mag pakken doet ze het niet.
MamaE schreef op 25-05-2022 om 00:30:
[..]
Dat kan. Maar dochter zoekt heel erg onze nabijheid als ze het moeilijk heeft. Daarin ervaart ze veiligheid. Ik vind het lastig haar dat te ontzeggen.
Mijn man was er vrijdag dus niet. Zaterdag heeft hij wel veel opgevangen, hoewel dochter en ik dus uiteindelijk toch flink gebotst hebben.
Iets wat ook nog meespeelt, is dat ik graag aan mezelf en aan mijn man en dochter wil laten zien dat ik het wel kan. Ik wil juist niet dat mijn dochter met mijn emoties moet dealen, maar ze merkt echt wel dat ik een beetje in de knoop zit met mezelf de laatste weken. Ze zei zelf al 'jij hebt soms ook een beetje ruzie met jezelf hè mama'.Met goede reden bedoel ik dat als ze boos is omdat ze geen ijsje mag tien minuten voor het eten, dat ik haar dan makkelijker 'in haar sop laat gaarkoken' dan wanneer ze boos is omdat er acht kiezen zijn getrokken en de rest van haar gebit in de steigers wordt gezet.
MamaE, laten zien dat je het kan kan ook betekenen dat je een stapje achteruit doet. Dat hoort mi net zo goed bij goed ouderen.
(heb ik ook met vallen en opstaan moeten leren hoor)
Niet dat ik denk dat het een ramp is wat gebeurd is, helemaal niet. Maar mogelijk wel een signaal. Je dochter heeft nu in feite een heel makkelijke leeftijd. Dat kan moeilijker worden. Ze zal steeds minder ruimte hebben voor jouw gevoelens erbij.
Overigens vind ik die stapjes achteruit doen vaak hard werken. Het is voor mij veel makkelijker met mijn buien door het huis te lopen. Me terugtrekken en anderen de ruimte geven op strategische momenten kost me veel meer, maar is vaak wel beter voor de anderen.
Dat je ook je dochter iets wil laten zien is invoelbaar maar je dochter kan er niets mee. Bovendien ben je sowieso haar moeder, dat hoef je haar niet te bewijzen.
