Diagnose vertellen aan kind, hoe pak je dat aan?

duizel schreef op 11-07-2023 om 21:17:

je voorbeeld over iets leuks mislopen omdat je iets moet gaan doen wat niet leuk is, is heel herkenbaar bij mijn 8jarige dochter. Die vindt dat ook niet leuk en wordt dan boos op ons. Want wij maken die afspraak. In haar ogen regelen wij het dus wij zijn de boosdoeners. En dat is heel logisch beredeneerd vanuit een 8 jarige. Hoe nodig de behandeling ook is en hoe moeilijk het ook is om de afspraak überhaupt in te plannen bij de tandarts. Daar heeft ze geen boodschap aan.

Maar eigenlijk is dit gewoon verdriet. Verdriet want de klas doet iets leuks, als groep allemaal samen en zij valt er dan buiten. Dat voelt ze in ieder geval zo.
Bij mij dochter helpt het om eerst boos te laten zijn en dan tevragen of ze bij mij komt. Ze kruipt dan op schoot of tegen me aan. Als ik aangeef dat het ook stom en vervelend is en dat ik het heel erg voor haar vind breekt ze vaak. Dan kan het nog zijn dat ze moet huilen. De boosheid trekt dan weg en wat ze eigenlijk nodig heeft is die knuffel.
Het voorbeeld van de tandarts is niet zo gebeurd bij ons maar zou wel zo kunnen lopen.

Bij het voorbeeld van heel veel kleine boosheden op een dag is bij mijn dochter een teken dat ze moe is. Bij jou dochter kan het ook overprikkeling zijn. Ik kies er dan voor om juist even samen iets te doen en daarna voor te stellen om even te gaan lezen of alleen op haar kamer iets te doen.

Maar wat bij ons werkt hoeft natuurlijk bij jullie niet te werken. Wat ik wel ooit heb geleerd op mijn opleiding is boos tegen boos versterkt elkaars boosheid alleen maar en maakt alles alleen maar groter. Hier geloof ik in. En ik ben echt geen heilige en verlies ook wel eens mijn geduld en mopper dan teveel. We zijn nu eenmaal allemaal mensen met bijbehorende emoties, frustraties. Gelukkig kun je het ook weer goed maken samen.

Dankjewel. Dit is precies wat het is. Ik wil het inderdaad heel graag goed doen, vooral omdat ik voor mijn gevoel al te veel fouten heb gemaakt. Ik ben bang dat er op enig moment een soort 'point of no return' komt. 

Als zij verdrietig is en ik ga daar rationeel op in, dan voelt ze zich niet gezien en gehoord en begrepen en dan krijgen we vaak ruzie. Boos tegen boos kan bij ons echt heel lelijk worden. Vaak zit er van beide kanten verdriet en onbegrip onder. Onze zenders en ontvangers staan dan op een andere frequentie afgesteld waardoor we elkaar niet goed begrijpen. Dat blijft lastig, keer op keer. 

En ja, die kleine frustraties duiden ook wel op oververmoeidheid. Na een dag op tijd naar bed en een hele lange nacht maken, is ze ook weer stukken beter gehumeurd. 

Als we weten dat er iets leuks op de planning staat ergens, een schoolreisje of een sportdag of zoals vanmiddag een uitje met de turnselectie naar het zwembad, plannen we natuurlijk geen afspraken op die dag.
Maar als de school dat kort van tevoren bedenkt of op de dag zelf pas aankondigt of ze hoort het pas achteraf, ja dan kan ik daar niks meer mee. Dat snapt ze best, maar dat neemt het verdriet van niet kunnen meedoen met een groepsproces niet weg.

Even een update: ik weet eigenlijk niet zo goed in welk topic ik dit allemaal neer moet zetten en hoe ik er een logisch geheel van moet maken, maar ik ga een poging doen.

Afgelopen week is dochter vanuit de kerk op kamp geweest en ze heeft een fantastische week gehad met veel leuke activiteiten, nieuwe indrukken en nieuwe vriendinnetjes. Uiteraard moest ze daar wel een dagje goed van bijkomen, maar dat lijkt me normaal. 
Het is goed geweest voor ons allemaal om even afstand te hebben. Mijn man en ik hebben veel goede gesprekken gehad en ik heb veel nieuwe inzichten opgedaan. Er vallen puzzelstukjes op hun plek en hoewel het allemaal niet zonder emoties gaat, heb ik wel het gevoel dat we stapjes in de goede richting zetten.

Dochter vond het vooraf wel spannend en had ook wel wat zorgen over de reacties van andere kinderen op haar gebit. Daar is ze blijkbaar best onzeker over. En ze was bang dat ze dan moest huilen. Mijn man heeft haar het vertrouwen gegeven dat ze gewoon kan uitleggen wat er aan de hand is en dat ze best mag laten zien dat ze het zelf ook niet leuk vindt. Dat blijkt toch regelmatig nog een drempel te zijn voor haar.
Wel merken we dat dochter veel heeft aan lotgenootjes. Zo heeft ze op kamp een meisje leren kennen met een schisis en dat klikte heel goed. Volgens de leiding begrepen ze elkaar zonder woorden en gingen ze wanneer het nodig was voor elkaar door het vuur. Zo had dat meisje wat moeite met verstaanbaar spreken en als iemand daar vervelend over deed trok dochter flink van leer om dat de kop in te drukken. Andersom troostte dat meisje dochter als zij het even moeilijk had met het een of ander. 
Dat gevoel van 'niet de enige' zijn is blijkbaar belangrijk en waardevol voor haar.

Zelf moest ik afgelopen week denken aan een post van Ysenda een tijdje terug ergens op dit forum. Dat ging over prikkelverwerking bij niet-neurotypische mensen. Dat zij douchen ervaart als heel veel speldenprikjes. Daar had mijn man het ook nog over; dat autisme een prikkelverwerkingsstoornis is en dat dat kan betekenen dat dochter bepaalde prikkels anders ervaart dan 'normale' mensen. Ik begrijp haar daarin voor mijn gevoel nog te vaak niet. 
Bijvoorbeeld dat ze probleemloos anderhalf uur bij de tandarts in de stoel gaat liggen voor wortelkanaalbehandelingen, boren, vullen etc., maar dat ze veel meer weerstand liet zien bij het plaatsen van bepaalde beugels die geen pijn zouden moeten veroorzaken. 
Mijn man kwam toen met het inzicht dat elke verandering in haar mondje voor nieuwe prikkels zorgt en dat dat even wennen is. En dat wennen voor haar net wat meer tijd, moeite en energie kost dan bij 'normale' mensen. En dat ze vanwege haar jonge leeftijd nog niet volledig de vaardigheid heeft om dat in te zien en daar op de juiste manier mee om te gaan. Vandaar die enorme weerstand, boosheid, verdriet, afreageren op ons, nog versterkt door mijn onbegrip. Dat raakte me enorm, ook al was het geen verwijt.

Toch heb ik in zekere zin ook wel het gevoel dat deze weerstand in de loop der tijd erger is geworden. Tot een jaar of twee/tweeënhalf geleden accepteerde ze alles in het leven gewoon zoals het kwam. Af en toe een diepe zucht of een paar tranen en weer door. Pas toen er in korte tijd heel veel vervelende dingen moesten en ze in die periode ook meer een waardeoordeel aan bepaalde zaken omtrent haar zelfbeeld ging hangen werd dit meer 'een ding'. Het kost me soms moeite om haar dat niet te verwijten en daar ben ik niet trots op.
Ik had het allemaal zo graag anders gezien voor haar. En voor ons. Terwijl ik ook wel weet dat het ook nog heel veel erger had kunnen zijn allemaal. Ik worstel soms tussen schuldgevoel, boosheid/verwijt en oneindige liefde voor ons meisje.