Donorcodicil

Ben er ook makkelijk mee

Ik heb ook een donorpasje. Van mij mogen ze alles eruit halen, wat iemand anders kan helpen.
Ik ben dan niet bepaalt religieus, maar geloof wel, dat het leven op een andere manier doorgaat naardat je overleden bent. Hoe, weet ik niet, alleen maar heb je voor mijn gevoel hierbij geen lichaam meer nodig.

Wij hadden dus ook geen bezwaar ertegen, dat de DA posthum bij onzere DH wefsel van haar tumor naam, onzere hond doet mee in een studie over hemangiosarcoom bij herders en hoe deze ziekte mogelijk te voorkomen vallt. Hiervoor hebben ze wefsel van zieke honden nodig.

Als ze een hond hiermee kunnen helpen, dan was haar dood niet zo zinloos, als wij het nu ervaren.
Want je gaat door de hel, als je hond zo'n ziekte heeft, waar niks tegen te doen vallt. Ik wil niet, dat andere hondeneigenaars door dezelfde hel moeten gaan en als wij hier een steentje bij kunnen dragen om het te voorkomen, graag!

En net zo sta ik tegenover organdonatie en hoop, dat mijn naabestaanden er troost uit kunnen scheppen, dat iemand anders met mijn organen verder mag leven.

Juist kaaskopje je snapt 'm

Ik héb ervaring met doneren, wij (broer en ik) moesten dat beslissen toen mijn moeder verongelukte....Dus dát is het niet, ik heb er zeker geen moeite mee. Vindt het mooi, het komt hier nog wel eens ter sprake zelfs als de kinderen er bij zijn. Er loopt toch nog iéts van oma rond is hier een gewoon onderwerp. Weten jullie nog dat bart de graaf een nier kreeg? Dat was vlak na de donatie van mijn moeder (o.a nieren), dus als snel stond bart voor ons synoniem voor die donatie. De ontvanger van mijn moeders nier was in ieder geval een man én van de goede leeftijd. Afijn, bart werd voor ons een soort herdenkingsmoment voor onze moeder...niet alleen voor ons (als gezin) ook voor andere naasten (broer b.v.). Mijn man en ik wáren een al donor toen het oude registratiesysteem er nog was, maar zelfs broer (die al flauw valt bij de gedacht aan een prik) heeft zich na die donatie laten registreren....Hij vondt het óók mooi. En wij ook.Het was 'troostend' zelfs.
Geen haar op m'n hoofd die ooit dacht dat ik daar anders over zou gaan denken. Het was gewoon 'vanzelfsprekend' zeg maar. Iets waar ik niet eens over hoef na te denken.
En toen overleed onze oudste zoon. En ik ervoer een of andere oerkracht in mij die maakte dat als iemand zoon zelfs maar over de wang wilde aaien ik ze het liefst een klap voor hun kop gaf. Wel eens van die overbeschermende dieren gezien die hun baby's beschermen? En dan in de rondte loeren om te zien of iemand het waagt om in de buurt te komen? Zó voelde ik me. Die dode zoon, dat poreuze kwetsbare lichaampje was alles wat ik nog had...Daar moest iedereen vanáf blijven....Het liefst een meter afstand.Het was van mij! En ik wilde het gewoon houden.Bij me houden.Zoals het was...beschermen.
Er is nooit sprake geweest van donatie toen met zoon, maar ik wéét gewoon, ik had het niet gekund.Ik denk dat ik was dolgedraaid. Zélfs als ik het van te voren had vastgelegd niet, hoewel ik het dan zeker met elke vezel in m'n lijf gewild had. Maar ik was 'mezelf' niet meer toen. Ik was een of andere oervrouw geworden die d'r kind kostte wat kost moest beschermen....zonder enig verstand.
Erna werd ik (gelukkig) wel weer gewoon mezelf hoor. Ik heb het ooit nog 1 keer ervaren, toen oudste dochter errug ziek was. Ik kreeg weer die oerinstincten over mij heen. Watte bezoek( was natuurlijk allemaal goed bedoeld)? Nee, hoor...blijf maar lekker weg...Ik zag het liefst helemaal niemand bij dochter. Ik kreeg het helemaal té kwaad toen ze doodziek ook nog geprikt moest worden (2de keer die dag) voor bloedonderzoek, 't is dat man mij tactisch wegvoerde want ik had die laborant en artsen zowat wat aangedaan....Hoe kónden ze.....
ja, ja ik ben soms niet helemaal goed wijs. Maar zó ging het. En ik denk dat meer ouders/moeders dat hebben dat het ergens diep in ons zit, een of ander iets wat we uit onze oertijd nog hebben..ofzoiets.
Ik weet het niet.
Ik ben blij dat ik geen roet meer in het eten kan gooien als ze 18+ zijn qua donatie. Dat is maar goed ook. Want ík zou het niet kunnen.
groeten albana

Albana

Jouw verhaal is precies de reden waarom ik me nog niet hebt gemengd in dit draadje. Ik heb namelijk sterk het gevoel dat ik niet in kan schatten hoe ik zou reageren als het nodig zou zijn zo'n beslissing te nemen door het overlijden van mijn man of één van de kinderen. Naar mijn gevoel komen er inderdaad oerkrachten vrij op dat moment maar welke kant die je denken uitsturen is niet in te schatten van te voren.
Als ik er nu zwart/wit over nadenk zeg ik ja, maar op het moment van ......., ik weet het niet. Hopelijk hoeven we zo'n beslissing nooit te nemen.

Albana

wat vertel je dat roerend mooi. Terwijl je verhaal zo verschrikkelijk is.
Ik geloof ook echt dat het zo werkt, dat het van de situatie afhangt of je op het moment 'ja' of 'nee' kunt zeggen. Ik schrijf hier ook over wat ik wil, voor mezelf en mijn allerliefsten, maar jouw verhaal drukt me weer heel erg met mijn neus op de feiten: het is droogzwemmen, je weet wat pas wat je zult doen als je er midden in staat.
Maar ik denk wel dat het feit dat je er van te voren over nagedacht en met elkaar over gesproken hebt, positief is: je weet dan in ieder geval hoe je er 'normaal gesproken' over denkt en de ander ook. Maar het is meer dan begrijpelijk dat op dat afschuwelijke moment andere dingen de overhand kunnen hebben.
Groet,
Dirkje

Donorwens

Ook ik sta geregistreerd en draag ook een briefje bij mijn papieren waarin nadrukkelijk staat geschreven dat ze van mij alles mogen hebben, wat nog bruikbaar is, behalve mijn hoornvlies en mijn hart.
Met mijn ogen heb ik alles gezien waar ik liefde voor voelde en met mijn hart heb ik de liefde daadwerkelijk gevoelt.Dat wil ik graag voor mezelf houden.

Wellicht een stomme redenering voor anderen, maar dat voelt voor mij goed.

Kloppend hart en de ziel

Heel zweverig wellicht, maar ik denk dat je ziel aan meer vasthangt dan aan je werkende brein. Maar ook: zoals heli al aangaf, het kan voorkomen dat je eigen standpunt grondig aan het wankelen wordt gebracht door een situatie waar je in terecht komt.
Vroeger was ik zonder voorbehoud vóór donatie, ik had ook altijd dat rode donorcodicil in mijn portemonnee. Alles mochten ze hebben, ik was immers dan toch dood.
Ik heb meegemaakt toen mijn moeder stierf (zij had uiterst uitgezaaide kanker, dus donatie was niet aan de orde) dat haar ziel eerder weg was dan haar lichaam stierf, dat was mij volkomen duidelijk, zij was al weg. Mooi, zou je denken, dan zou je dus wel eerder organen kunnen uitneme,. Maar wat mijzelf betreft had ik het nodig om bij haar te zijn totdat dat hart, dat rothart wat maar doorklopte, steeds trager en trager maar toch, eindelijk stil bleef staan. Ik kon gewoon niet bij haar weg, en zou het uiterst vreselijk hebben gevonden als zij levend naar een operatiezaal zou zijn afgevoerd en ik haar bleek (door het weggelopen bloed) en koud pas weer zou hebben teruggezien. Stel dat het nu mij zou betreffen, dan zou ik het heel belangrijk vinden dat mijn kinderen echt meemaken dat ik sterf, dat ik stop, dat ze het zelf zien, voelen, en ervaren. Dat is voor mij het enorme hete hangijzer bij donatie. Non-heart beating donatie zou wat mij betreft dan beter zijn.
Mijn andere ervaring betreft mijn vader. Hij was volgens de artsen ongeveer hersendood, als gevolg van een bloeding, geen pijnprikkels, enz, geen reflexen meer. Maar hij was nog niet weg, dat was ook al weer zo duidelijk voor mij. Ineens is hij ook plotseling uit zijn diepe afgeslotenheid ontwaakt, twee minuten maar, en toen zakte hij er definitief weer in weg. Toch was hij gevoelsmatig nog wel aanwezig, en zelfs langer dan toen zijn lichaam al gestorven was. Zweverig of niet, wat er voor mij uit blijkt is dat ook heel belangrijk is hoe nabestaanden een sterven mogen meemaken. Het is nogal wat, ik vond het sterven van mijn ouders, naast dat het verdrietig is, je in shock bent, enz. enz, ook heel erg ingrijpend qua levensinzichten, noem maar op. Eigenlijk vond ik het zelfs bijzonderder dan de geboorten van mijn eigen kinderen. Het heengaan van een mens, ja, dan stopt de wereld even...
Die twee ervaringen hebben mij ertoe gebracht me niet als donor te registreren. Ik vind ook dat nabestaanden altijd het laatste woord horen te hebben, en dat het onethisch is om te stellen dat het woord van de overledene (iets wat die persoon misschien wel jaren geleden heeft aangegeven, het kan nu wel anders zijn) prevaleert boven dat van de nabestaanden.
Daarbij komt dat ik ook zit met die ziel, waarvan ik het bestaan zelf heb ervaren, het al dan niet nog gekoppeld zijn aan het lichaam. Hoezeer dat ook een eigen persoonlijke ervaring zal zijn, toch is het voor mij een soort levensbepalende ervaring geweest...
Ik hoop dan maar erop dat de ontwikkelingen op het gebied van klonen (van je lichaamseigen onderdelen), veel problemen in de toekomst kunnen oplossen.
Nogmaals, met non-heartbeating donatie zou ik minder moeite hebben, dan heb je het gehele sterven al meegemaakt.

Albana...

Ik lees nu pas je berichtje... wat mooi beschrijf je dat, je oermoederschap, je bezitterige liefde...
Jee...

Mirreke

Mirreke: "Ik vind ook dat nabestaanden altijd het laatste woord horen te hebben, en dat het onethisch is om te stellen dat het woord van de overledene (iets wat die persoon misschien wel jaren geleden heeft aangegeven, het kan nu wel anders zijn) prevaleert boven dat van de nabestaanden."
Maar artsen vragen het, altijd, ook als de overledene zich als donor heeft laten registreren. En je kunt als nabestaande dus nee zeggen. Misschien ten overvloede, maar in het algemeen zijn artsen ook mensen...

Bij registratie: niet aan de nabestaanden overlaten.

Ik droeg vanaf mijn 13e een donorcodicil bij mij en heb mij daarna ook laten registeren. Heel bewust.

Ik vind het dus ook heel jammer dat men blijkbaar altijd de nabestaanden nog vraagt: ja/nee donatie. Ik vind namelijk dat als de overledene al gekozen heeft, je de nabestaanden niet ook nog moet belasten met iets wat, en dat blijkt uit de bovenstaande draad, emotioneel zo ontzettend zwaar is.

Daarnaast vind ik het (zwaar woord hoor) onethisch om zomaar na iemands overlijden diens (laatste) wens(en) naast je neer te leggen. Want waarom zijn jouw wensen/ideeën zwaarwegender dan die van de overledene?
Omdat de registratie lang geleden heeft plaatsgevonden en het misschien nu anders ZOU KUNNEN zijn? Daar is dus blijkbaar voor het overlijden niet met de overledene over gesproken cq. dat heeft de overledene niet zelf zo aangeroerd. En dus geldt, in mijn beleving, die vastlegging als donor gewoonweg.

Fonne

Albana

Ik lees wat je beschrijft en herken elk woord ervan. Alles. Ik heb even getwijfeld of ik wel zou reageren, ik ben altijd een beetje huiverig dat men denkt "komt zij weer met d'r overleden kind".

Maar dit is zó herkenbaar, dus voor jou wil ik wel even reageren. ('k lees de discussie verder met veel interesse).

In mijn geval, twaalf jaar geleden, was het ook niet zo dat mijn kind (vier maanden toen) voor orgaandonor in aanmerking kwam, maar ze wilden wel dolgraag hem voor de wetenschap. Ik kon ze wel aanvliegen. Echt wat jij beschrijft, een drang, een bezitterigheid, ik weet 't niet, wat jij schrijft 'oermoederschap' zoiets zal 't wel zijn. Ze hebben gebédeld "mogen we dan een lóng", "nee, helemaal niks mag je", "mogen we dan een stúkje long", oh werkelijk, ik kon d'r meppen, wég moest ze, donder op!

Ik wijtte (weet?) het altijd aan het feit dat mijn zoontje alleen maar in het ziekenhuis had gelegen en dat ik zoiets had van dat ze al die tijd aan hem hadden mogen zitten, ik moest alles vragen zo'n beetje, nú was IK aan de beurt, ook al was ie dood.

Maar nu begrijp ik dat dat er eigenlijk niet veel mee te maken heeft.

Groetjes,
Wilma

Ohja albana

Na het overlijden van onze baby wilde men graag obductie doen,om te zien hoe haar darminfectie weer was opgelaaid,en om meer over die specifieke darminfectie te weten te komen....en ik heb geweigerd.Het schaap was 15 dagen oud geworden,te vroeg geboren,900 gram zwaar,anderhalve week goed ziek geweest,geopereerd....NEE dus.
Afblijven,wegwezen,nee.
Groetjes,bastet

Pppfffff

Ik was al even bang dat ik de enige was met van die bizarre oergevoelens....tjee is dat even een opluchting!
groeten albana

Albana

Eerlijk gezegd heb ik er nog nooit over nagedacht en gelukkig nooit over hóeven na te denken, maar zoals jij het beschreef klonk het voor mij zo logisch en puur, ik denk dat ik dat gevoel net zo zou hebben. Ik kon me er ineens van alles bij voorstellen.

Tirza

Waar 't forum al niet goed voor is, albana

Groetjes,
Wilma

Wilma

Jeetje, ik hoop niet dat iemand je hier (of elders) wel eens dat komt-zij-weer-gevoel geven, dat zou wel heel erg zijn. Voor mij is het integendeel zelfs, ik leer heel veel van jouw postings (en van anderen hier die het helaas ook meemaakten) waar ik ook buiten het forum al veel aan gehad heb (helaas).
En wat erg wat je schrijft, zo iemand die maar doorgaat, hoe verzint ze het. Waren ze allemaal zo daar of was het gewoon een bijzonder tactloos persoon?

Albana

Ik snap je ook wel en ik weet ook niet hoe ik zelf in zo'n situatie zou reageren. Ik denk dat niemand dat van te voren weet. Ik kan alleen maar hopen dat ik dan toch de beslissing kan nemen om mijn kind donor te laten zijn.

Asa

Dat komt-zij-weer-gevoel zal wel meer aan mezelf liggen hoor.

En nee, gelukkig waren ze er niet allemáál zo, maar de cardiologe stond niet bekend als tactvol, helaas. Ben verder niet haatdragend, maar bij haar ... sóms ...

Groetjes,
Wilma

Wilma

Wat vreselijk, zo iemand in dat beroep met al die kwetsbare kinderen... nee, daar kun je wel haatdragend van worden. Bah!