Een peuter en een baby in huis...
... hoe overleef je dat?
De titel klinkt dramatischer dan ik het bedoel maar feit is dat het met een peuter van 2,5 en een baby van 5 maanden best wel pittig is. Peuter zit middenin de peuterpubertijd en drijft ons soms tot wanhoop 
. Baby slaapt heel slecht, zowel overdag als 's nachts. Baby heeft geen gemakkelijke start gehad en heeft de eerste 4 maanden enorm veel gehuild. Het huilen is nu minder maar de onrust is nog niet helemaal verdwenen. Ik heb nog geen enkele nacht langer dan 2u na elkaar geslapen 
. Man en ik zijn allebei doodop.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn kinderen doodgraag en ik ga door het vuur voor hen. Alleen zijn we in de hectiek van de afgelopen maanden onszelf een beetje kwijtgeraakt. We zijn op zoek naar een nieuw evenwicht binnen ons gezin maar dat blijkt niet zo gemakkelijk te zijn.
Hoe ervaren andere ouders dat?
Veel goeie reacties en nuttige tips. Ik probeer ermee aan de slag te gaan. Sommige reacties zijn ook best confronterend. Het is inderdaad zo dat ik nog niet voldoende de tijd genomen heb om te herstellen van de bevalling, zowel fysiek als mentaal. Het klopt ook dat ik vooral voor anderen zorg maar het moeilijk vind om voor mezelf te (laten) zorgen. En hoewel man en ik al heel wat watertjes hebben doodzwommen en altijd een goed team zijn geweest, zijn we elkaar de laatste tijd wat kwijtgeraakt.
Gelukkig zijn er ook veel mooie momenten, zoals daarnet schaterlachen en gek doen met de oudste in bad, knuffelen met de jongste voor het slapengaan, man die de kerstboom aan opzet,... 
Decembermamma schreef op 04-12-2022 om 12:00:
Wii deden dat door geen 2e kind te krijgen, zagen om ons heen veel overspannen en gefrustreerde ouders bij de komst van kind 2.
Dus...nu moet TO het kind terug stoppen ofzo? Of had ze in jouw beleving beter na moeten denken?
Ze vraagt tips aan ouders met meer kinderen, denk niet dat ze met jouw tip veel kan...
-Klaproos- schreef op 04-12-2022 om 19:47:
Veel goeie reacties en nuttige tips. Ik probeer ermee aan de slag te gaan. Sommige reacties zijn ook best confronterend. Het is inderdaad zo dat ik nog niet voldoende de tijd genomen heb om te herstellen van de bevalling, zowel fysiek als mentaal. Het klopt ook dat ik vooral voor anderen zorg maar het moeilijk vind om voor mezelf te (laten) zorgen. En hoewel man en ik al heel wat watertjes hebben doodzwommen en altijd een goed team zijn geweest, zijn we elkaar de laatste tijd wat kwijtgeraakt.
Gelukkig zijn er ook veel mooie momenten, zoals daarnet schaterlachen en gek doen met de oudste in bad, knuffelen met de jongste voor het slapengaan, man die de kerstboom aan opzet,...
Vergeet dat aatste inderdaad niet; het is zwaar maar jullie krijgen er ook veel voor terug.
