Een peuter en een baby in huis...
... hoe overleef je dat?
De titel klinkt dramatischer dan ik het bedoel maar feit is dat het met een peuter van 2,5 en een baby van 5 maanden best wel pittig is. Peuter zit middenin de peuterpubertijd en drijft ons soms tot wanhoop 
. Baby slaapt heel slecht, zowel overdag als 's nachts. Baby heeft geen gemakkelijke start gehad en heeft de eerste 4 maanden enorm veel gehuild. Het huilen is nu minder maar de onrust is nog niet helemaal verdwenen. Ik heb nog geen enkele nacht langer dan 2u na elkaar geslapen 
. Man en ik zijn allebei doodop.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn kinderen doodgraag en ik ga door het vuur voor hen. Alleen zijn we in de hectiek van de afgelopen maanden onszelf een beetje kwijtgeraakt. We zijn op zoek naar een nieuw evenwicht binnen ons gezin maar dat blijkt niet zo gemakkelijk te zijn.
Hoe ervaren andere ouders dat?
alhambra schreef op 04-12-2022 om 08:00:
Het klinkt loeizwaar. Jullie hebben pech dat de oudste overdag niet meer slaapt en de jongste alleen borstvoeding drinkt.
Zou de oudste regelmatig 1/2 nachtjes naar familie kunnen? Bijvoorbeeld samen met jou man bij familie.
Jouw man zou zo nu zijn rust kunnen pakken om jou later beter te ondersteunen en bijvoorbeeld met de peuter op pad gaan.
Zodra de baby uit een fles drinkt zal het jouw beurt zijn om wat uit te gaan rusten.
Is er een familielid/vriend(in) die zou kunnen helpen met het wennen aan de fles?
Het is inderdaad de combinatie van factoren die het zo zwaar maakt. Ik heb het gevoel dat ik 24/7 moet aanstaan. Man slaapt af en toe een nachtje op de babykamer (baby slaapt nog naast ons in een co-sleeper). Zo kan hij tenminste eens doorslapen (hij werkt ook gewoon fulltime). Peuter gaat ook af en toe eens een nachtje uit logeren. Al voel ik me daar wel eens schuldig om. Gelukkig hebben we wel wat familie, die helpen waar ze kunnen.
-Klaproos- schreef op 04-12-2022 om 08:15:
[..]
Het is inderdaad de combinatie van factoren die het zo zwaar maakt. Ik heb het gevoel dat ik 24/7 moet aanstaan. Man slaapt af en toe een nachtje op de babykamer (baby slaapt nog naast ons in een co-sleeper). Zo kan hij tenminste eens doorslapen (hij werkt ook gewoon fulltime). Peuter gaat ook af en toe eens een nachtje uit logeren. Al voel ik me daar wel eens schuldig om. Gelukkig hebben we wel wat familie, die helpen waar ze kunnen.
Voel je niet schuldig. Je laat hem logeren om beter voor hem te kunnen zorgen.
Als je baby straks uit een fles drinkt kan die misschien ook eens logeren. Of hij nu thuis of elders onrustig is maakt voor de baby weinig uit terwijl jij dan even bij kunt tanken.
Ik kijk de tijd voor jullie vooruit!
-Klaproos- schreef op 04-12-2022 om 08:15:
[..]
Het is inderdaad de combinatie van factoren die het zo zwaar maakt. Ik heb het gevoel dat ik 24/7 moet aanstaan. Man slaapt af en toe een nachtje op de babykamer (baby slaapt nog naast ons in een co-sleeper). Zo kan hij tenminste eens doorslapen (hij werkt ook gewoon fulltime). Peuter gaat ook af en toe eens een nachtje uit logeren. Al voel ik me daar wel eens schuldig om. Gelukkig hebben we wel wat familie, die helpen waar ze kunnen.
Ik denk dat fulltime werken heel veel minder zwaar is dan fulltime voor jullie kindjes zorgen
Worden de huishoudelijke take tussen jullie evenredig verdeeld?
Is er ruimte voor hulp in de huishouding? Koken jullie al dmv een slowcooker? Koken jullie voor dagen vooruit? Boodschappen thuis laten bezorgen
Kijkt de lactatiekundige al mee met de fles? En heeft je partner al geoefend op een moment dat jij koffie in een koffietentje aan het drinken was met een vriendin?
Gezien jij vermoedelijk alle nachten doet, staat je partner dan altijd op in de ochtend zodat jij extra kan slapen en herstellen?
Ook als je borstvoeding geeft, kan het helpen om regelmatig tijd aan te duiden waar je man verantwoordelijk is. Hij kan de baby komen brengen voor een voeding, maar doet verder alle andere zaken. Dat helpt een beetje tegen dat gevoel altijd aan te moeten staan. Ik zou in ieder geval afspreken dat hij de ochtenden doet, heerlijk als jij je na de ochtend voeding nog even om kunt draaien om nog een uurtje te slapen. En dan nog minimaal een weekenddag en wat avonden.
Tatemae schreef op 04-12-2022 om 08:30:
[..]
Ik denk dat fulltime werken heel veel minder zwaar is dan fulltime voor jullie kindjes zorgen
Worden de huishoudelijke take tussen jullie evenredig verdeeld?
Is er ruimte voor hulp in de huishouding? Koken jullie al dmv een slowcooker? Koken jullie voor dagen vooruit? Boodschappen thuis laten bezorgen
Kijkt de lactatiekundige al mee met de fles? En heeft je partner al geoefend op een moment dat jij koffie in een koffietentje aan het drinken was met een vriendin?
Gezien jij vermoedelijk alle nachten doet, staat je partner dan altijd op in de ochtend zodat jij extra kan slapen en herstellen?
Ik vind dit best een confronterend bericht omdat ik op veel van je vragen "nee" moet antwoorden. Mijn man heeft het moeilijk. Hij is uiteraard ook vermoeid en heeft het gevoel dat hij de situatie niet onder controle heeft. Daar blokkeert hij op en kan hij niet altijd de steun bieden die ik nodig heb. Hij doet wat hij kan en ik ben bang dat als ik meer verwacht, hij er aan onderdoor gaat.
Wii deden dat door geen 2e kind te krijgen, zagen om ons heen veel overspannen en gefrustreerde ouders bij de komst van kind 2.
Decembermamma schreef op 04-12-2022 om 12:00:
Wii deden dat door geen 2e kind te krijgen, zagen om ons heen veel overspannen en gefrustreerde ouders bij de komst van kind 2.
Mja, dat kan ook natuurlijk. Maar ons 2e kindje is er al, dus daar is het te laat voor. En ondanks alles heb ik geen spijt en kan ik mij al niet meer voorstellen dat hij er niet zou zijn. Als ik in de toekomst kijk, dan zie ik ook echt wel dat beeld van een gezin met 2 kinderen voor mij. We hebben de "pech" dat onze baby een moeilijke start heeft gehad waardoor we nog steeds, als gezin, niet volledig op onze pootjes zijn geland.
-Klaproos- schreef op 04-12-2022 om 11:45:
[..]
Ik vind dit best een confronterend bericht omdat ik op veel van je vragen "nee" moet antwoorden. Mijn man heeft het moeilijk. Hij is uiteraard ook vermoeid en heeft het gevoel dat hij de situatie niet onder controle heeft. Daar blokkeert hij op en kan hij niet altijd de steun bieden die ik nodig heb. Hij doet wat hij kan en ik ben bang dat als ik meer verwacht, hij er aan onderdoor gaat.
Als je het nu niet bij je man kunt halen/krijgen haal het dan bij iemand anders.
-Klaproos- schreef op 04-12-2022 om 11:45:
[..]
Ik vind dit best een confronterend bericht omdat ik op veel van je vragen "nee" moet antwoorden. Mijn man heeft het moeilijk. Hij is uiteraard ook vermoeid en heeft het gevoel dat hij de situatie niet onder controle heeft. Daar blokkeert hij op en kan hij niet altijd de steun bieden die ik nodig heb. Hij doet wat hij kan en ik ben bang dat als ik meer verwacht, hij er aan onderdoor gaat.
Hebben jullie het hier samen over, of is het een interpretatie van zijn gedrag?
Want het is prima dat de een soms iets meer doet dan de ander voor eeb periode. Maar dat moet wél in overleg en een keuze van beide zijn. Want dan de periode ook heel verbindend worden; we doen dit samen.
Een simpele vraag als; hoe zullen we deze week aanpakken? Welke afspraken staan er, en wat moet er deze week gebeuren? Kan heel helpend zijn in constructieve met elkaar samen te werken in de tropentijd.
Als dat uitdraait in strijd, dan zou ik kijken of een relatietherapeut kan helpen.
-Klaproos- schreef op 04-12-2022 om 11:45:
[..]
Ik vind dit best een confronterend bericht omdat ik op veel van je vragen "nee" moet antwoorden. Mijn man heeft het moeilijk. Hij is uiteraard ook vermoeid en heeft het gevoel dat hij de situatie niet onder controle heeft. Daar blokkeert hij op en kan hij niet altijd de steun bieden die ik nodig heb. Hij doet wat hij kan en ik ben bang dat als ik meer verwacht, hij er aan onderdoor gaat.
Maar daar gaat precies het mis.
Jij bent net ontzwangerd, ze zeggen niet voor niets 9 maanden op, 9 maanden af.
Jij als kwetsbare vrouw bent bezorgd dat je mán er aan onderdoor gaat. Maar jij dan? Jullie zijn samen ouder geworden, zorgen samen als partners voor jullie gezinsbedrijf.
Dus: -samen naar ontspanmomenten zoeken
-beide een dagdeel vrij in de week
-boodschappen bezorgen,
-om de dag koken ( de 1 kookt en wast af, de ander brengt de kinderen slaapplaatsen naar bed, de dag erna omwisselen.
-evt aanwezige familie of vrienden betrekken: kunnen ze eens koken of een uurtje met de kinderen spelen zodat jij een moment onderbreking hebt?
-vaste taken op een planbord
-elke avond als de kinderen op bed liggen samen 1 huishoudelijke taak doen gedurende 15 min.
- per dag leven en makkelijker zijn voor julliezelf.
-elkaar evenredig ontzien en duidelijk maken waar je behoeftes liggen. ( kennis van mij liet de partner altijd koken. Die ergerde zich eraan. Kennis zei: maar ik laat toch zien dat ik het fijn vind en zeg dank je wel? Het kwam niet in kennis op dat partner misschien juist de behoefte had aan een wissel van taken, zodat die ook eens niet hoefde te koken. Je eet vaak wat je wilt ontvangen, dus zorg voor een ruisloze zender)
-Als er geen ruimte is voor een schoonmaker: kan iemand jullie daar eens in bijstaan zodat bijhouden makkelijker wordt?
-Wees lief en geduldig voor en met jezelf. Het zijn nu tropentijden, maar het wordt beter.
Bedenk ook dat elkaar afwisselen je man ook juist het gevoel van meer controle kan geven. Voor mijn man schept het bijvoorbeeld ook duidelijkheid over wat er van hem verwacht wordt en ook hij heeft bast bij af en toe niet aan staan en even iets voor jezelf kunnen doen. Het gaat ook niet per se om meer doen, maar om het zo verdelen dat jullie allebei wat meer rust ervaren.
Als het niet lukt om alle ballen in de lucht te houden zou je ook eens kunnen kijken of het leven met minder ballen ook nog leuk is of misschien zelf leuker wordt, omdat er tijd is om ook eens even te niksen.
Onze jongste had ook een moeilijke start, die lag met 5 weken op de ok. In de weken daaraan voorafgaand had ik al veel hulp van mijn moeder, omdat kind veel huilde én spuugde.
Konden wij even met oudste naar de kinderboerderij deed mijn moeder en was en haalde kind voor de zoveelste keer uit een ondergespuugde wieg.
Na de ziekenhuisperiode van 9 dagen hebben we heel duidelijk keuzes gemaakt in wat we wel een niet meer nodig vonden. Normaal deed ik baby/peuterzwemmen met de oudste op woensdag en was mijn moeder hier voor de jongste. Als we dan ook nog de verjaardag van andere oma hadden op woensdag dan met ik dat peuterzwemmen een keer zitten. Dat krijgt de peuter niks van een het haalde bij ons een beetje de druk van de ketel.
Daarna zijn we verder gegaan met het motto: al het mogelijke doen we direct, wonderen duren wat langer. Niet met het hele gezin naar 2 vaders op vaderdag maar naar een en de ander op een andere dag of in de avond er alleen naar toe.
ik heb er nog even over nagedacht, en vraag me af:
Je beschreven situatie komt op mij over dat jij voor iedereen zorgt, en dat daar de balans uit is. Dus wie zorgt er voor jou?
En als deze vraag pijnlijk is, (ik ben ervaringsdeskundige geweest) Wat moet je veranderen om voor je te laten zorgen
Welke invloed kan je uit oefenen?
Juist het altijd aanstaan maakt het zo zwaar. Echt, fulltime werken is zoveel relaxter dan de situatie waarin jij zit! Ik zou daar zeker met je man over in gesprek gaan. En de lat op alle fronten flink omlaag, alleen dingen doen die echt moeten of waar je energie van krijgt. Huishouden hoeft niet perfect, kinderen hoeven niet elke dag in bad, er hoeft niet elke dag vers gekookt te worden, sociale contacten alleen doen als je er energie van krijgt. Speelgoed kun je aan het eind van de dag met een bezem onder de bank vegen 
En op tijd naar bed, gelijk met de kinderen, dan pak je in de avond alvast wat uurtjes. Het wordt beter, maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dat nog wel een tijdje kan duren, dus doe wat je kan en niet wat je denkt dat hoort.
Heeft je man zijn betaalde ouderschapsverlof al opgenomen? Zo nee, dan snel regelen! Misschien kan het al wel deels op (heel) korte temijn geregeld worden: 9 weken verlof voor 70% doorbetaald - je man is wel gek als hij dat laat liggen!
