Ervaren ouders wel eens diagnosedruk? Wat is volgens jullie het nut van testen?
Deze week vindt een congres plaats onder (ortho)pedagogen, om het taboe te bespreken dat ze zich vaak onder druk gezet voelen om een diagnose te stellen. Door school, instanties, collega's, ouders...
Een van de suggesties is dat ouders óók onder druk staan om een diagnose te krijgen. Ik wil graag weten wat jullie daarvan vinden.
Klopt dat? Voelen ouders soms ook die druk om een diagnose te krijgen?
Als je ons wilt helpen met nog meer informatie over het nut van testen, jullie ervaring daarmee (ik spreek op dat congres om het standpunt van ouders voor het voetlicht te krijgen), vul dan ook de vragenlijst nog in: daar kan ik veel aan hebben!
Zie hier
Dank alvast,
Justine
GS (en anderen)
en bedankt. Als er zo op de man gespeeld wordt heb ik geen zin meer om op dit forum mee te praten.
Mamahippie
Ik begrijp best dat je je aangevallen voelt, en aan de andere kant begrijp ik waarom mensen op je reageren zoals ze doen.
Je doet het misschien niet expres, maar veel van jouw berichten kunnen ook persoonlijk worden opgevat. Als iemand net uitputtend heeft beschreven waarom het te makkelijk is om het te blijven hebben over 'verwennen', 'structuur bieden', 'gewoon opvoeden' (of woorden van gelijke strekking die jij, ja echt, vaak gebruikt om over probleemkinderen te schrijven), kom jij geregeld terug met iets als ' ja dat geloof ik allemaal wel, en dat is heel naar voor jullie, en voor jullie kinderen gaat het blijkbaar niet op, maar... Máár de kinderen op onze school zijn gewoon slecht opgevoed. Máár dat kind met al die Playmobiel is gewoon verwend. Je oordeel blijft staan, je belijdt je begrip alleen met je mond, niet in je daden, niet in je blik.
De ouders in deze draad die zelf een zorgenkind hebben, voelen dat ook als een persoonlijke boodschap. Ze voelen in je woorden de blikken in de winkels, op het schoolplein, bij de deskundologen en bekenden en familieleden. Die voelen die overheersende, veroordelende gedachte "ga eerst eens opvoeden" al zolang ze dat kind hebben. En daar zijn ze wel een keertje klaar mee. Desondanks proberen ze je de andere kant te laten zien, je een spiegel voor te houden en te laten kijken: zo kijk je, dit is je blik, weet je wel zeker dat je góéd kijkt? Dat is persoonlijk, maar niet per se een aanval.
Doe er je voordeel mee.
precies
En daar sluit ik mij helemaal bij aan.
Het is ook in andere draadjes al eens langs gekomen, in verschillende bewoordingen. Wij versus zij, de weldenkende goede opvoeders versus de ouders die er een potje van maken. Probleemgedrag = slechte opvoeders. Dat meen jij in jouw omgeving te herkennen, en met die blik kijk je naar je omgeving. En je zoekt daar steeds bevestiging in. "Zie je wel, slechte opvoeders!". Maar het moet gezegd: je bent wel consequent. Zelfs je eigen zwakke punten schrijf je toe aan de opvoeding...
Maar realistisch is het allerminst. Ik geloof dat er niemand op dit forum het belang niet ziet van goede opvoeding (anders zouden we hier niet lezen en schrijven), maar je kunt niet alle problemen weg-opvoeden. Een kind is geen kleiwerkje.
nog een keer dan
Madeleine, ik geloof best dat er iets verbeterd kan worden aan de toon van mijn berichten. Als mijn berichten kwetsend zijn, dat heb ik oprecht niet zo bedoeld. Daar probeer ik aan te werken (echt, serieus!). Jij legt dat nog redelijk uit, maar zo'n reactie van GS net (en er zijn meer van dat soort reacties geweest), dat vind ik gewoon grof en veel te persoonlijk (het is nl. rechtstreeks aan mij gericht) en zeker wel aanvallend.
Het komt op mij over dat hier wordt gedaan alsof een slechte opvoeding niet bestaat. Iemand zei in een ander draadje zelfs iets wat erop neerkomt dat de opvoeding die je gehad hebt op latere leeftijd er niet meer toe doet. Wat is dan eigenlijk nog de zin van een forum als dit? Iemand heeft commentaar op de visie van Micha de Winter in dit draadje, ik probeer uit te leggen (met een voorbeeld uit mijn omgeving) waar die visie wellicht vandaan komt, en daar valt iedereen over.
Net als dat artikel wat Hombre in een ander draadje aandroeg, of een tijdje terug over een uitzending van Zembla over etiketkinderen. Er mag blijkbaar niet getwijfeld worden aan het stellen van diagnoses bij kinderen. Alleen de titel van dit draadje "ervaren ouders weleens diagnosedruk" daar is toch al enige twijfel bij?
twijfelen mag altijd
Twijfel wordt echter het best uitgedrukt in een neutrale, open, belangstellende vraag. Stellige uitspraken roepen stellige antwoorden op.
"Iemand zei in een ander draadje zelfs iets wat erop neerkomt dat de opvoeding die je gehad hebt op latere leeftijd er niet meer toe doet."
Daar werd volgens mijn interpretatie gezegd dat je het er op latere leeftijd maar mee te doen hebt, dat is wat anders. Het heeft geen zin om op latere leeftijd nog te roepen: 'Zo ben ik nou eenmaal want zo hebben die stomme ouders van me mij opgevoed'. Dan wordt het tijd voor 'zo ben ik nou wel, maar kan ik daar zelf misschien nog iets aan veranderen?'
zwart wit
Natuurlijk zijn er slechte opvoeders, foute diagnoses, enz. Punt is alleen dat dat maar zo'n klein schakeltje van het geheel is. Je hebt namelijk heel slechte opvoeders met modelkinderen, en je hebt ook prima opvoeders met niet te hanteren kinderen.
Je hebt kinderen met een terechte diagnose, waar je niets aan merkt, en je hebt kinderen met terecht geen diagnose waar geen land mee te bezeilen valt.
Waar het steeds maar weer om draait is volgens mij: oordeel niet te snel, of liever nog: oordeel niet. Je kunt je namelijk zo lelijk vergissen.
Als men (=iedereen hier) er nou in beginsel eens van uit gaat dat ouders het beste voor hebben met hun kind, hun eigen kind het beste kennen en naar eer en geweten handelen, dan reageert men denk ik anders, dan wanneer men vooral vindt het zelf prima te doen maar toch wel vraagtekens te zetten bij al die anderen. Dat laatste klinkt namelijk hoe dan ook door in een reactie.
Slechte opvoeders
On topic heb ik niets zinnigs te melden, maar wilde wel even wat kwijt over de discussie over goed/slecht opvoeden. Ik denk dat de opvattingen van Mamahippie breder gedragen worden in de samenleving dan de andere. Het is goed dat daar op dit forum ook ruimte voor is, vooral omdat dit aanleiding geeft om aan meelezers de andere kant te laten zien.
tegenstelling
Het is in de discussie ook vaak een tegenstelling. Is het een 'normaal' kind dan mag je blijkbaar verbieden, dwingen, schop onder de kont geven en meer fraais. Pas als het kind een etiket heeft mag je er voor mij 'normaal' mee omgaan. Waar loopt het kind tegenaan, kun je samen problemen oplossen door te puzzelen, kun je kind extra uitleg en instructie geven, kalm begrip, korrel zout.
Onze psych
gelooft ook niet zo in etiketten. Je kind en/of de omgeving hebben last van een probleem, dat probeer je dus op te lossen. En als de oplossing niet werkt verzin je een andere. Los van wat voor etiket er nu wel of niet op zit, al kan dat soms wel helpen bij de vraag welke oplossing waarschijnlijk het beste zou kunnen zijn.Maar soms ook helemaal niet.
consequenties
In mijn omgeving een kind dat altijd zogenaamd goed normaal opgevoed is met 'consequenties'. Alles heeft een consequentie. De consequentie is nu wel dat als iets geen consequentie heeft dat kind dat dan aan zijn haar laars lapt. Er is te weinig interne logica en besef van nut voor hetzelf.
Als er iets kwijt is moet kind wel leren dat dat geld kost, dus gaat de helft van het zakgeld af. Natuurlijk zit ik hier ook een extreem geval te beschrijven maar ik vind het een rigide manier van opvoeden.
Als ik iets kwijtraak straf ik mezelf ook niet en heb allerlei opties voor oplossingen, vervanging, uitstellen van vervanging, lenen, opgeven en wat anders aanschaffen, krijgen van derden.
Als je een kind de helft van zijn zakgeld afpakt, zonder dat je hem die opties aanleert, voelt een kind zich alleen maar machteloos.
Maar dat is dan zogenaamd een manier van opvoeden die je kunt doen bij een 'normaal' kind.
Ingewikkeld
Het is volgens mij ingewikkelder dan men denkt.
Er is een grote verscheidenheid in ernst van de opvoedproblemen, en in de draagkracht (vaardigheden) van ouders.
Er zijn kinderen die zeer moeilijk opvoedbaar zijn. Zelfs bij de meest doorgewinterde opvoeders, veroorzaken die probleemgedrag. Met een zeer grote hoeveelheid specifieke hulp, kan het beter gaan, maar soms dan blijft het problematisch. Dat ligt aan de ernst van hun stoornis (en die stoornis kan dan ook 'gewoon' adhd zijn, want ook die 'modediagnose voor luie opvoeders, kan zeer diepgaand tot problemen leiden). Bij alle minder doorgewinterde ouders, veroorzaken deze kinderen sowieso problemen. Als je de volgens de algemeen geldende norm (zeg maar de gemiddelde CJG-manier) gaat opvoeden, veroorzaak je rampen, bij deze kinderen. Spoedopnames en dergelijke.
Er zijn kinderen een stoornis hebben, die bij de zeer goede opvoeders (dus niet met straffen/belonen en zo, maar die écht opvoeden) wel goed gedijen, maar bij de gemiddelde opvoeding, probleemgedrag gaan vertonen. Deze kinderen raken beschadigd door de veroordelende opvattingen van de goegemeente. Omdat ze juist die hele goede opvoeding nodig hebben. Niet de standaard CJG onzin. Veel mensen kunnen de goede opvoeding die deze kinderen nodig hebben, niet naar waarde schatten. Dan wordt er vaak gesproken over 'verwennen' 'het kind is de baas in huis' en 'die ouders zijn krankjorem dat ze dit voor hun kind over hebben'. Dat is voor de ouders die het juist goed doen, erg krenkend.
Er zijn kinderen die een middelzwaar probleem hebben. Dat komt dan meestal ook ondanks de standaard CJG-onzin wel goed met die kinderen. Maar als de opvoeders dat vaardigheidsniveau niet halen (drug/alcohol verslaving, gebrek aan veiligheid, kunnen er grotere problemen ontstaan.
En dan heb je kinderen die het altijd goed doen. Los van de opvoeding. Bij deze kinderen zit soms verborgen leed, omdat de minder vaardige ouders te veel met zichzelf bezig zijn. Het kind redt zich wel, maar komt soms wel te kort.
Met andere woorden, de materie is in mijn ogen veel te ingewikkeld om er uitspraken over te doen. En kinderen uit groep 2, met vaardige ouders, lijken qua gedrag op kinderen uit groep 3 met minder vaardige ouders. Vandaar dat ze vaak verwisseld worden door buitenstaanders. Daar ligt volgens mij de uitdaging van de nieuwe jeugdwet. Dat onderscheid maken.
En verder ben ik ervan overtuigd dat er in opvoedingsland, gewoon veel te veel, boerenverstand CJG-onzin wordt verkondigd. En Micha de Winter doet daar aan mee. Hij zou beter moeten weten. Dat hele gedoe van 'straffen en belonen' en 'structuur bieden', kan voor bepaalde groepen kinderen zeer slecht zijn. Het is dus zeer onverstandig, dat dit als panacee aangeboden wordt. Er zou erkend moeten worden, naar mijn bescheiden mening.
overtuigen
Ik zie ook hoe ouders worstelen met die tweedeling, 'opvoeden' of samen puzzelen en oplossen. Ouders willen ook graag 'gewoon' zijn denk ik dan. Normaal er bij horen en normaal samen praten over gewone opvoeding. Het is alleen heel erg tragisch als je kind daar dan onder moet lijden. Ik denk inderdaad dat je misschien beter kunt communiceren in 'oplossingen' zoals in het bericht van Evanlyn. Blijkbaar is er een probleem met je kind en de omgeving, thuis of op school of elders. Dat ga je samen uitpuzzelen en zo goed mogelijk oplossen. Ik weet alleen niet wat ik dan moet zeggen als ouders dan toch aandringen op 'ferme' maatregelen omdat kinderen 'moeten' leren om zich te gedragen. Ik voel me daar eerlijk gezegd vrij machteloos onder. En ik zoek wel naar een opening om dat dan te bespreken door vragen te stellen als: 'hoe wil je dat dan gaan dwingen'. Denk je dat je kind met 'dwang' wel naar school gaat? Gaat een kind met dwang wel een diploma halen. Wat gebeurt er eigenlijk als je je kind naar school dwingt?
Vragen stellen helpt misschien. Verwijten en met argumenten proberen te overtuigen helaas meestal niet. Het is echt een kloof.
