Ervaren ouders wel eens diagnosedruk? Wat is volgens jullie het nut van testen?

integendeel!

Al vanaf de geboorte van mijn beide kinderen voelde ik dat er iets niet helemaal in orde was. Als peuter speelden ze niet, ze zochten op school geen aansluiting en ze reageerden heel anders op uiteenlopende gebeurtenissen dan hun leeftijdgenootjes. Ik maakte me heel veel zorgen, maar al mijn zorgen werden weggelachen door het cb en de peuterspeelzaal. Ze waren niet agressief in het openbaar, dus niemand maakte zich zorgen, maar ze werden wel al heel jong kapot gepest en thuis had ik verschrikkelijk de handen aan ze vol. Leuk spelen of zichzelf vermaken? Vergeet het maar. En ook hadden ze onverklaarbare angsten. Voor bepaalde geluiden bijvoorbeeld. Maar niemand nam mijn zorgen serieus.
Pas op de tweede basisschool waar ik ze na een verhuizing inschreef werd ik door de leerkrachten van beide kinderen gebeld voor een afspraak. Ze maakten zich ernstig zorgen en zouden het een goed idee vinden als ik ze eens ging testen. Ik heb hard gelachen (en stilletjes gehuild) en gezegd dat ik daar al respectievelijk 7 en 10 jaar mee bezig was.
Maar de leerkrachten zagen wat ik al jaren zag: een heel andere ontwikkeling dan die van leeftijdgenoten.
Pas toen ik met een briefje van de leerkrachten (op mijn verzoek) bij de huisarts kwam voor een nieuwe poging tot doorverwijzing, kreeg ik mijn zin.

Na een aantal gesprekken, observaties en onderzoeken door de jeugd-ggz was het helemaal duidelijk. Autistisch spectrum stoornis met flinke problemen.

Ik was niet gek, het lag niet aan mij. Maar niemand wilde naar mij luisteren. Pas toen de leerkrachten iets zagen werd het serieus genomen en vond men het aanleiding voor onderzoeken.

Was het maar eerder gebeurd. Dan hadden we heel veel problemen kunnen voorkomen. Autisme op zich is al lastig genoeg.

Een beetje wel

Dochter liep dusdanig vast op school dat school vond dat er IETS moest gebeuren. Daar zat dus wel druk achter. Achteraf weet ik trouwens ook niet wat we anders hadden kunnen doen. Er was wel druk, masr het heeft niet slecht uitgepakt.

Op welk adres kan ik je mailen, Justine?

Yep

Wij hebben wel diagnose druk ondervonden. School vond pas dat er iets aan de hand was, als een psycholoog ook vond dat er iets aan de hand was. Het is moeilijk om zélf na te denken, als je een hbo opgeleide ervaren leerkracht bent, schijnbaar.

En ook uit het verhaal van een moeder lees ik juist diagnose druk. Alleen met een diagnose was er ander gedrag van de volwassenen rondom haar zoons mogelijk. Zonder diagnose waren de vragen/problemen van deze moeder een haar zoons niet 'echt'. Telden ze niet. De diagnosedruk kwam in allebei onze gevallen voort uit een onvermogen van de omgeving om effectief om te gaan met moeilijk te begrijpen gedrag, zonder een diagnose. Pas mét een diagnose waren de mensen in de omgeving bereid om de problemen te erkennen.

Dat is toch belachelijk? Wat zijn ze toch dom soms op die scholen.

Ik wil wel een vragenlijst invullen, maar ik weet niet hoe ik je moet mailen justine. Jij kunt wel bij mijn email, toch?

Eens met de punten hierboven, van een andere moeder.
Ik betwijfel of dat wat mijn kind nodig heeft ook bespreekbaar was zonder diagnose (school, bij huisarts). Ik zou als ouder weinig serieus genomen worden. Vergeet niet dat ook met een diagnose niet hoeft te rekenen op hulp maar het onderwerp wordt iets beter bespreekbaar.

De vragenlijst staat hier:

Hier vinden jullie de vragenlijst: https://www.surveymonkey.com/s/L8CGW3D

Dank!

Justine

met diagnose

Ik heb hier niet zozeer druk ervaren. De vragen die er waren vanuit opvang en school had ik zelf ook. En later was ik nog de enige die vragen had zodat ik er zelf achteraan moest om te zorgen dat mijn kinderen een diagnose en hulp kregen. De ene basisschool wilde niets te maken hebben met diagnoses en rugzakjes, kinderen moesten zich maar aanpassen. De andere basisschool wilde graag advies van de ggz en niet per se een diagnose. Dat advies kwam echter nooit omdat de ggz voor dochter niet serieus naar autisme keek, maar door de zorgmelding naar kindermishandeling. Dus die route was klaar toen dat uitgesloten werd.
Ik heb meer druk ervaren van beschuldigingen, impliciet of expliciet van leerkrachten en hulpverlening, dat ik mijn kinderen fout zou opvoeden en zou mishandelen, of te toegeeflijk zou zijn. Maar wat ik dan wel zou moeten doen is dan niet zo duidelijk of leidt tot grotere drama's. Ik heb bij de schoolweigering van mijn dochter ervaren dat men 'dwang' als DE oplossing ziet. Ik ben daar tot mijn spijt ook even in meegegaan. Maar dat heeft natuurlijk geen zin. Een kind dat de vaardigheden niet heeft om het onbegrip van omstanders te pareren en niet vaardig is om zich in een groep kinderen te handhaven zonder gepest te worden, gaat dat ook niet kunnen als je ze maar dwingt om naar school te gaan. Dat werkte ook niet. Na een paar uur kon ik haar dan weer halen omdat ze ziek van angst was. Helaas had de school spontaan niet de vaardigheden om mijn dochter te helpen. Daar was een diagnose en uitleg toch hard nodig. Ik heb dan ook keihard geknokt om dat voor elkaar te krijgen. Men heeft vast druk van mij ervaren omdat mijn dochter er onderdoor ging. Ook eerder bij zoon was 'lijdensdruk' van zoon voor mij de reden om achter diagnose en begeleiding aan te gaan. En uiteindelijk speciaal onderwijs voor beiden, met name vanwege het onbegrip en de sociale drukte in het reguliere onderwijs.
Sommige leerkrachten kunnen zonder diagnose een kind goed inschatten en begeleiden maar de meesten hebben een diagnose hard nodig en daarnaast instructie en aanmoediging om de instructie ook serieus te nemen.

Diagnose, hulp, zwart gat!

Je weet als ouder dat er "iets" anders is.
En je hebt geen idee wat.
Ook school geeft aan dat er wat hiaten zijn.
Dan volgen er testen, uit die testen komt een diagnose.
Van daaruit krijg je advies en vraag je hulp op dit gebied.
Die krijg je, geweldig, je kind groeit en bloeit ineens.
Het gaat goed! Steeds beter wordt de specifieke hulp geboden en de resultaten zijn super.
En dan ineens krijg je te horen, de hulp die u tot op heden heeft gegeven mag niet meer, we hebben deze vorm van begeleiding geschrapt.
Het budget wordt met terugwerkende kracht stopgezet.
Resultaat, geen hulp meer, zelf totaal geen mogelijkheid meer om zelf hulp te betalen, want het budget(wat al is uitgegeven) wordt per direct terug gevorderd.
Alle goedkeuring gehad op de nota's en uitgaven van 2008-2011.
2012 mag u terug betalen, krijgen we in maart 2013 te horen! Januari 2012 zijn "onze" regels veranderd en u als vertegenwoordiger heeft dit op de website kunnen lezen!@#@#$%

Jasam

Ging het om activerende begeleiding?

Dat is inderdaad geschrapt. Alsof het niet nodig zou zijn
En als budgethouder of vertegenwoordiger moet je zo ongelooflijk veel details weten en kennis hebben, dat grenst aan vakwerk.

Mijn grootste nachtmerrie is dat ik ook iets over het hoofd zie en dan ben ik meteen bankroet.

Sterkte er mee!

Justine?

Zoon is 2x getest, 1x i.v.m dyslexie (ons verzoek, ivm ruime aanwezigheid dyslexi in de familie), en 1x op verzoek van school, ivm onmacht school om met een pest-situatie om te gaan. (De verantwoording voor het pesten werd bij het kind gelegd, en niet bij school)

Hoe vul ik dat in?
Zal ik het onderzoek 2x doen, voor elke situatie een keer?

@een moeder

Idd. activerende begeleiding, en ja "close to bankruptie"

Jasam: graag een mailtje van je..

Jasam, mag ik wat meer toelichting in een mail?

[email protected]
Dank,
Justine

geen druk

Hier geen druk. Wij moesten over zelf achteraan. Het duurde meer dan een half jaar na herhaaldelijke bezoeken aan het consultatiebureau en de huisarts dat onze zoon onderzocht kon worden. Wij maakten ons zorgen over zijn taalontwikkeling. Maar hij zou gewoon lui zijn, een laatbloeier, we moesten hem een kans geven.
Omdat ik als moeder ongerust bleef mochten we toch met onze zoon naar het audiologisch centrum. Na onderzoek daar bleek er een vermoeden van autisme; er was toch iets. Na lang wachten een langere observatie; geen autisme meer maar een verstandelijke handicap, onze zoon bleek tot onze grote schrik achteruit te zijn gegaan in zijn ontwikkeling. Maar: onderzoeken hoefden we het pas als we eraan toe waren. Wij waren daar onmiddellijk aan toe en namen zelf het initiatief om bij de huisarts te vragen om een verwijzing. In het ziekenhuis moesten we ook alert blijven, dossierkennis paraat hebben bij alle wisselende co-assistentes die niet alles opschreven of niet doorgaven aan de kinderneuroloog, zodat belangrijke onderzoeken wel eens werden afgewimpeld. Omdat ons kind toch een hopeloos geval was. Uiteindelijk bleek medicatie toch wel zinvol, hoewel ze verder gelijk hadden; er valt nu eenmaal niet veel eer te behalen als arts bij onze zoon, beter wordt hij niet.

ja hoor

Hij mocht alleen naar groep 3 als wij voor een diagnose gingen.

Wel druk

Thuis hadden we eigenlijk geen problemen met zoon. Wij hebben dus nooit gedacht dat er iets mis met hem was. Vanuit de school kwamen er signalen. Wij gingen daar waarschijnlijk wat te weinig op in want thuis hadden we immers geen problemen. De school ging steeds meer aandringen op onderzoek. Uiteindelijk hebben we dat gedaan en daar kwam een diagnose uit. Ik ben niet boos op de school overigens hierom. Wel om hoe ze vervolgens met die diagnose omgingen maar dat is een ander verhaal.
Omdat we thuis weinig problemen hadden en we eigenlijk helemaal geen ervaring hadden met ADHD denk ik dat het normaal is dat het advies in dit geval van de school uitging.

school als bevestiging

Ik was eigenlijk blij dat school aangaf dat er echt iets aan de hand was en het verstandig was zoon te laten testen. Was ook niet zomaar een jong PABO jufje die hem niet aankon of zo, maar juist een heel erg ervaren leerkracht waar ik veel vertrouwen in had. Ze kon eigenlijk ook prima met zoon overweg (en met andere druktemakers) en had niet veel moeite met hem in de klas, maar zag wel dat er iets vreemds was, iets wat niet klopte. Dat dacht ik zelf al een paar jaar, maar twijfelde (was mijn enig kind, was ik overbezorgd of onervaren?), daarom was haar bevestiging voor mij juist prettig en reden om het diagnostiektraject in te gaan. Overigens gaven buiten school ook anderen die bevestiging al vaak, het was toch bijna niet te missen dat er iets met hem was (bijv logopediste, kinderdagverblijfmedewerkers, CB arts, etc). Maar ik dacht steeds: het kan ook aan mij en onze opvoeding liggen. Eigenlijk hoopte ik dat zelfs, want dan kon ik het veranderen. Deze juf gaf aan dat dit in haar visie en ervaring toch echt iets anders was dan opvoeding. Helaas had ze gelijk.

druk is onvermijdelijk - van 'slecht' naar 'ziek'

http://www.inklusion-online.net/index.php/inklusion-online/article/view/172/172
Er is veel positief nieuws over Finland. Leerkrachten zijn daar academisch opgeleid en hebben kinderen daardoor meer te bieden. Maar opmerkelijk genoeg is Finland volgens dit artikel ook juist een land met een sterke groei en neiging naar aparte speciale scholen.
Van 2.9 procent leerlingen in 1995 naar 8.4 procent leerlingen -deels met rugzak in regulier onderwijs- in 2008.
Naast diverse andere redenen als een sterke lobby van leerkrachten om leerlingen met special needs te outsourcen is een reden met name het volgende. En dat is ook hier in Nederland een te weinig erkend fenomeen.
Kinderen werden rond de eerste helft van de vorige eeuw vooral geselecteerd voor apart onderwijs op grond van gedragsproblemen die gelabeld werden als 'slecht'. Daar is in de 2e helft van de eeuw verandering in gekomen door problemen te gaan labelen als 'ziek'.
Daardoor werd een grotere betrokkenheid van gezondheidszorg noodzakelijk.
Daar wringt denk ik ook een schoen. Veel kinderen zijn namelijk niet ziek maar steken anders in elkaar en hebben daardoor een andere leerwijze nodig. Dat is niet per definitie ziek maar anders. Ze kunnen met een andere manier van leren en een manier manier van begrijpen wel ernstig in de problemen komen. Het is echter de ggz en de orthopedagogiek die een vinger kunnen leggen op het anders lerende van kinderen via een omweg, de diagnose.
Vroeger gingen die kinderen naar de LOM of het ZMLK of ze gingen gewoon na de basisschool van school af en aan het werk. Tegenwoordig willen we geen schooluitval maar een startkwalificatie en dat vraagt wel wat meer van leerlingen dan vroeger.
In Finland proberen ze er vroeg bij te zijn om te zorgen voor een doorgaande leerlijn en zo min mogelijk problemen. Dat heeft echter wel een toename van geindiceerde leerlingen tot gevolg.

Bovendien heeft ook van de reguliere leerlingen de helft tijdens de basiseducatie korter of langer ondersteuning van een special needs teacher die een aantal uren in de klas werkt. Deze SEN teacher werkt niet alleen met de geindiceerde leerlingen maar werkt vaak ook met andere leerlingen in dezelfde klas, of in groepsverband of voor het begeleiden van een individuele leerling die op dat moment die aandacht nodig heeft. Zonder diagnose dan.
http://www.taughtbyfinland.com/1/post/2013/10/special-education-in-finland.html#.UuaG7dLb_Dc
Bij moderner onderwijs, meer gericht op de moderne waarden, zou je je kunnen voorstellen dat door betrokkenheid van SEN teachers er minder diagnosen nodig zijn, klassieke scholing als in Finland focust echter nog veelal op conformiteit van leerlingen, moderne scholing erkent beter verschillen tussen kinderen en een eigen leerlijn waardoor er minder weerstand is om kinderen met afwijkend leergedrag te ondersteunen. Door betrokkenheid van een SEN teacher kan in de klas al actie ondernomen worden op ondervonden problemen.
De klassieke psychiatrie werkt met lijdensdruk. Iets is pas een psychiatrisch probleem als het het gewone leven ernstig verstoort. Dat bijt met de behoefte aan het diagnosticeren van een kind als anders lerend en met andere behoeften om te kunnen voorzien in passend onderwijs aan deze kinderen.
Er worden dan kinderen aangeboden aan de specialisten die nog geen 'brandend huis' zijn en daarmee de hulpverlening frustreren want 'ziek' is het pas als je leven ernstig overhoop ligt. Dat neemt niet weg dat ook kinderen die wel een 'brandend huis' zijn alsnog in de knel kunnen komen. Het kan volgens de deskundigen ook aan 'verwaarlozing' thuis liggen of 'pedagogische onmacht' van ouders. Helaas heb ik nog geen kind zien opknappen van een UHP om die reden. En ook heb ik nog geen evaluatie van de leerprestaties gezien nadat ouders met succes een Triple P cursus hebben gevolgd.
Ik kan me wel voorstellen dat het uiteindelijk beter zal gaan met een kind als er allerlei sociale problemen opgelost worden, maar dat zou los moeten staan van de manier van leren en begrijpen van een kind.
Ik kan me ook voorstellen dat het voor sommige ouders heel moeilijk is om anders te leren omgaan met een kind en daar kan een kind thuis en op school ook last van hebben.
Afijn, het is denk ik niet voor niets een wespennest. Er spelen veel belangen voor school, ouders, hulpverlening en voor kinderen. Een diagnose kan het verschil maken tussen jaren schooluitval en gehannes met de leerplicht, demotivatie en gebrek aan diploma's of met stut- en steunwerk een diploma op niveau en doorstromen naar vakopleiding en werk. Met name omdat er nu ook fors bezuinigd moet worden.
Door een sterke lobby van de Finse leerkrachten hebben ze daar SEN teachers in elke klas gekregen zonder dat dit ten koste ging van de reguliere bezetting aan leerkrachten.
O ja, en er zijn meer kleinere klassen.

druk vanuit de behandelende instelling

Allereerst snap ik de onmacht van ouders die juist heel graag gedegen onderzoek willen en tegen een muur lopen, heel goed. Wij hebben helaas een tegenovergestelde ervaring, en liepen tegen dezelfde muur aan. Mensen in de (geestelijke) gezondheidszorg zien wat ze willen zien, of dat nu Geen Stoornis is terwijl je hele intuïtie schreeuwt dat er iets niet klopt, of Wel een Stoornis terwijl je denkt, jongens wat een beroepsdeformatie, doe je probleemgerichte bril af en luister nou eens goed naar ons.

Wij hebben dus juist druk vanuit de behandelende instelling ervaren, een RMC voor revalidatie waarheen ons houterig en krampachtig bewegende kind werd verwezen door de schoolarts op aanraden van de gymjuf en leerkrachten. De zorgvraag was vooraf heel duidelijk bepaald: combinatie van fysio- en ergotherapie om het schrijven, rennen, balspel en klimmen te verbeteren. Puur fysiek dus.
Bij het RMC krijg je echter een heel behandelend team waar ook o.a. orthopedagogen toe behoren en die kijken met een bepaalde blik naar een kind en zien dan een eigenaardigheid in het gedrag dat 'doet denken' aan bijvoorbeeld autisme of ADHD. En dat vraagt dan eerst om nader onderzoek, al was het maar voor de zekerheid dat er niets aan de hand is. Maar daar kwamen we niet voor, dat was onze vraag niet!
Omdat wij en de leerkrachten die gedachten aan autisme of ADHD ook in het geheel niet deelden, doch vasthielden aan goede behandeling van de fysieke zorgvraag -fysio/ergotherapie- wilden we verder geen energie, tijd en gemeenschapsgeld in nader gedragsonderzoek laten steken. Dus Nee. De instelling heeft toen een brief naar de huisarts gestuurd om haar zorg hierover te uiten, maar hij heeft dit (gelukkig) slechts voor kennisgeving aangenomen.
De behandeling is toen voortgezet bij een reguliere kinderfysiotherapiepraktijk die een rapportage van bevindingen naar het RMC heeft gestuurd. De nieuwe fysiotherapeut zag ook geen mogelijk zorgwekkende gedragseigenschappen bij het kind. Hierop heeft het RMC opnieuw een brief gestuurd naar de huisarts dat er wat hun betrof wel degelijk aanleiding voor zorg was.
Zowel de huisarts, de school als wij waren van mening dat als er geen klachten zijn, zelfs geen 'vermoedens van mogelijke toekomstige problemen met gedragskenmerken van dit kind' (citaat uit de eerste brief van het RMC), er geen nader onderzoek bij een gespecialiseerde kinderpsychiatrische instelling nodig is. Ook niet voor de zekerheid.

en..

Hoe was het congres? Heb je nog wat aan onze verhalen gehad?

Het verschil

http://www.renn4.nl/uploads/enikganiet.pdf
Heb je geen etiketje dan moeten je ouders je, zonodig fysiek, naar school dwingen als je schoolweigert.
Heb je wel een etiketje dan kan er rekening mee gehouden worden dat er op school drempels zijn waarom het een kind niet lukt. En dan kun je geholpen worden om die drempels te overwinnen of aanpassingen gemaakt kunnen worden.
Voor mij is dit schadelijke hulpverlening en ik zou graag zien dat kinderen met en zonder etiket geholpen werden met de schoolgang met respect voor hun persoon en hun situatie en dat er gekeken wordt hoe een kind geholpen kan worden zonder excessieve dwang.

In mijn omgeving een puber met autisme die zich door de dwang mishandeld en misbruikt voelt zonder dat dit iets betekent voor de omgeving, hulpverleners, familie en vrienden. Men is gewoon vals geinformeerd dat dwang helpt tegen schoolweigeren. Ik kan je op een briefje geven wat er aan de school mankeert. Er wordt geen rekening gehouden met het autisme van het kind en de school ziet het eigen aandeel niet in de veroorzaakte problemen.

Voor mij voelt het aan als mishandeling. En ik snap niet dat hulpverleners dat in gemoede kunnen aanbevelen. En dat familie en vrienden dat kunnen uitvoeren.
Met de transitie naar de gemeente gaan we nog meer van dit soort negatieve pedagogiek over ons heen krijgen. Micha de Winter meent dat kinderen altijd naar autonomie streven en dat het de taak van de ouders is om daar grenzen aan te stellen. Ik begrijp niet dat er geen meer ontwikkelingsgerichte pedagogiek in gebruik is.
Er zijn werkelijk workshops en leermiddelen waarin leerkrachten en hulpverleners zogenaamd een totaalconcept geleerd wordt waarin zogenaamd samen gewerkt wordt met ouders, school en hulpverlening, maar in feite wordt de zwarte piet bij de ouders gelegd. De ouders moeten geholpen worden om hun kind te dwingen en anders zijn ze pedagogisch onmachtig.
Zeer schadelijke pedagogiek. Het helpt niet. Uiteindelijk doe je niets aan de achterliggende problematiek dus die kan ernstig verslechteren. Ouders en kinderen raken het vertrouwen in elkaar kwijt. Je bevordert de al bestaande animositeit en het gebrek aan vertrouwen in de deskundigheid van de hulpverlening tussen ouders en hulpverleners en school.
Ik heb mijn kind gedwongen, het heeft niet geholpen, en ik heb het als zeer naar en onterecht ervaren.
Pas toen mijn kind geholpen werd, ze kreeg medicatie en er werd rekening gehouden met haar autisme, ging het goed op school.
Maar ik kan me echt niet voorstellen dat kinderen zonder etiket niet net zo slecht geholpen zijn met dwang dan mijn dochter daarmee van de wal in de sloot geholpen werd.
Theorie genoeg, genoeg 'succesverhalen' maar ik denk dat er negatieve effecten zijn als er al effecten zijn.
Het is hetzelfde als babies met buikpijn laten huilen.Kinderloze onderzoeker, zonder kinderen, of met kinderen die zorgeloos opgroeiden, of hulpverleners die zelf ook slecht behandeld zijn, willen aantonen dat ouders hun kinderen maar moeten laten huilen. Neem me niet kwalijk. Dat is het niveau van de deskundigheid in Nederland. En dan nog naar de gemeente.

http://www.renn4.nl/uploads/enikganiet.pdf
Een pedagoog en GZ-psycholoog die het wiel uitgevonden heeft laat zien hoe ze 'gewone' kinderen, vaak met een angststoornis, laat dwingen door de ouders, en hoe kinderen met een etiketje van autisme enigszins geholpen mogen worden.
In hoofdstuk 3 een verantwoording waarom je kinderen met een pervasive ontwikkelingsstoornis wel serieus moet nemen.
Nou, dan wil je toch echt liever wel een etiket voor je kind?

AnneJ

Wat een afschuwelijk stuk zeg. Er is maar één doel: het kind moet weer naar school. Hoe het daar is voor het kind, wat er zou moeten veranderen, en wat voor schade er zo wordt aangericht, daar hebben ze het niet over. En natuurlijk ligt de oorzaak bij de ouders, die zijn "overbeschermend". Gaap.

Verzekering

5 jaar geleden kwamen wij voor het eerst bij de kinderpsycholoog. In tegenstelling tot wat ik hier vaak las, kregen wij gewoon alles vergoed, ook toen er nog geen diagnose was (waren we dus ook niet actief naar op zoek). Afgelopen week zat ik wat op de website te lezen van de eerste praktijk waar wij waren(inmiddels verkast naar een andere praktijk) en daar las ik dat je vanaf 2014 vanuit de basisverzekering alle begeleiding vergoed krijgt - mits er een diagnose is. Is dat veranderd? Afgelopen jaren werd het (beperkt aantal sessies) vanuit de aanvullende verzekering vergoed, en daarvoor was het onbelangrijk of er wel of geen diagnose was.
Als je een diagnose nodig hebt om überhaupt begeleiding te krijgen, dan snap ik wel dat ouders dan toch maar voor een diagnose gaan. Vind ik een slechte zaak.

Losers

Voor mij is het een consequentie van de doorgeschoten privatisering. Als je niet mee kunt komen ben je een loser en met straf en dwang proberen we je van een loser een winnaar te maken.
http://www.japantoday.com/category/lifestyle/view/counselor-has-harsh-words-for-parents-of-hikikomori
"Somebody once explained to me that the reason that there are so many homeless males in western countries is because their families kick them out, whereas in Japan they lock them in."
Je kinderen van jou vervreemden door ze te straffen en te dwingen namens de staat.

Rotstuk zeg

Annej wat een rotstuk zeg. Ik begrijp nu wel weer meer van ons conflict met school. Het ligt aan de thuissituatie. Dat staar letterlijk in de conclusie.
Facisten.

Ik ben ech geschokt. Wat zijn dit voor een blinde, kwaadaardige mensen? Niet gehindert door enige bescheidenheid of zelfkennis. En zonder oog voor achterliggende oorzaken. Brrrr gelukkig hoef ik nog even niet te slapen, anders ga ik dromen.

AnneJ, kun je me helpen?

In mijn werk heb ik veel te maken met schoolweigerende kinderen met autisme, meestal pubers. Zowel op regulier als op speciaal VO. Ik heb de tweedeling opgemerkt die bestaat in de opvattingen over het omgaan met deze kinderen: aan de ene kant de mensen die denken dat deze kinderen desnoods onder dwang zo snel mogelijk weer naar school moeten, aan de andere kant de mensen die denken dat er een goede reden is dat schoolgang niet lukt en dat er eerst gewerkt moet worden aan dit probleem. Ikzelf behoor tot de tweede groep. Ik ondervind geregeld dat het kind (en het gezin) moet herstellen van de druk die is uitgeoefend, om daarna rustig te kunnen bouwen aan de voorwaarden voor leren op school. Met mijn collega's heb ik hier soms discussie over. Hiervoor zou ik heel goed artikelen kunnen gebruiken die onderbouwen wat werkt, liefst natuurlijk wetenschappelijk gebaseerd voor zover mogelijk.
AnneJ of anderen die hier in gedoken zijn, hebben jullie hierover goede, bruikbare artikelen gevonden? Ik zou er erg mee geholpen zijn.

Euhm

Jetta, misschien heb je iets aan ross greene. Www.liveinthebalance.org
Dat is een dr. In de psychologie, die heel veel onderzoek heeft gedaan naar gedragsproblemen.
Ik weet zeker dat hij 'niet naar school kunnen' net zo zal benaderen als alle andere gedragsproblemen.

Geen dwang, je inleven in de zorgen van het kind, jouw zorgen ernaast leggen en samen oplossingen zoeken waar je allebei mee kunt leven. Twee richtingsverkeer dus.

Hij heeft ook het boek ' lost in school' geschreven, dat speciaal voor scholen is.

Ik weet niet van onderzoeken in nederland. Volgens mij wordt er niet zoveel wetenschappelijk onderzoek naar probleemgedrag gedaan in nederland. Ik lees er nauwelijks over. Maar dat kan ik mis hebben.

niet wetenschappelijk, maar wel erg goed:

How to make school make sense, van Clare Lawrence. L:egt eerst uit hoe je kan voorkomen dat het zo ver komt, maar zegt ook zeer beslist dat het wreed is een schoolweigerend kind weer naar school te sturen zonder dat de onderliggende problemen zijn opgelost.

Zowel Ross Greene als Clare Lawrence hebben vooral praktische boeken geschreven, maar in hun literatuurlijst zul je wetenschappelijke bronnen vinden.