Goede ervaringen met jeugdzorg?
Ik ben naarstig op zoek naar goede ervaringen met jeugdzorg. Schoolmaatschappelijk werk geeft aan binnen de complexe situatie in ons gezin niet voldoende te kunnen betekenen. Het gaat vooral om het verwerken van trauma. Voornamelijk bij mijn kinderen. Ikzelf heb mijn weg gevonden in het beheersbaar houden van mijn eigen traumatische verleden. Heb ook het idee dat ik mijn kinderen tegemoet kan komen in hun behoeften. Mijn partner, hun stiefvader, heeft die natuurlijke feeling niet met ze. Dat is helaas in veel dingen merkbaar. Hij doet ontzettend zijn best. Maar ook hij staat open voor het feit dat we hierin begeleiding nodig hebben.
De situatie is nu houdbaar. Maar ik moet nu voornamelijk alleen de kar trekken. Voor nu is dat prima. Maar dit kan niet blijven duren. Mijn partner een gedeelte van de touwtjes m.b.t. de opvoeding van de kinderen in handen geven kan op dit moment echt niet. Hij is daar opvoedkundig niet toe in staat. Met ons jongste kind gaat het geweldig, als vader heeft hij daarbij de kans mee te groeien in zijn rol van opvoeder. Met mijn twee eigen andere kinderen heeft hij die kans niet. Dat heeft zijn weerslag op de kinderen, maar ook op mijn partner. En op mij. Want ik wil niet de kans lopen dat een verkeerde manier van opvoeden hun trauma versterkt.
Mijn kinderen en ik hebben onze weg weer met elkaar gevonden. Het blijft werken, maar het gaat nu heel goed. Ik wil het graag goed houden. Daar hebben we hulp bij nodig. Maar ik voel me zo verantwoordelijk voor ze dat ik moeite heb met loslaten. Ook als is het maar een stukje. En aankloppen bij jeugdzorg voelt helemaal als de touwtjes uit handen geven.
Wat blijft het begrip 'herstel' toch een ontzettend relatief iets. Heb je je weg in het één gevonden, kom je het volgende weer tegen. Het blijft toch pompen of verzuipen. Aanpakken dus. Maar hoe? Is jeugdzorg in dit soort bewerkelijke complexe situaties de enige optie?
Groetjes Joes (die in deze even anoniem wil blijven)
Heu
Wat voor trauma? En wat voor hulp zoek je?
Joes:
"Is jeugdzorg in dit soort bewerkelijke complexe situaties de enige optie?"
Integendeel, vooral omdat Jeugdzorg nietz elf behandeld maar vooral doorverwijst. Je kunt dus net zo goed zelf een deskundige zoeken.
Therapie
Jeugdzorg is niet echt nodig. Je kan ook aan je huisarts een verwijsbrief voor een psychotherapeut vragen. Weet niet om wat voor trauma het gaat. Gezinstherapie of kindertherapie. Misschien heeft je huisarts wel een goed adres voor je.
Pippie
En zelf nadenken
over wat je wil bereiken. Echt traumatische ervaringen gaan een leven lang mee, krijgen steeds weer een nieuwe kleur, zijn soms problematisch en soms ook niet. Er is helaas geen therapie die het leven herstelt alsof het altijd zonnig weer is geweest.
Misschien is 'het trauma verwerken' wel een te grote doelstelling en is het mogelijk te accepteren dat er een nare geschiedenis is geweest die sporen nalaat, waarbij je alleen moet opletten als dat problemen geeft. Voor jezelf zullen die problemen er anders uitzien dan voor je kinderen en elk kind zal daar anders mee om gaan. Misschien kan je partner wel een rol krijgen bij één probleem.
Je zou inderdaad eerder naar een psycholoog moeten gaan en dan liefst iemand die ervaring heeft met trauma/behandelingen. Diepgraven en (afgedwongen) veel praten is meestal geen goede benadering, zo blijkt telkens weer uit onderzoek naar de impact van een psychologische benadering. Voor PTSS kan kan iets als Rapid Eye Movement therapie goed werken, daar zijn ook weer uitbouwingen van.
Maar vooral: als je de problemen praktisch kunt houden in hun oplossingen zou ik dat vooral doen. En genieten van elke dag waarop het allemaal gewoon loopt en hanteerbaar is.
Tsjor
Bedankt
Bedankt voor de reacties. We zijn inmiddels met andere mogelijkheden aan de slag. Vind het vervelend anoniem te blijven. Doe dat niet voor mezelf, maar voor het welzijn van andere betrokkenen. Anoniem blijven voelt als mezelf ontkennen. Maar dat is dan maar even niet anders.
Toch nog even een wijze raad
Ik weet niet of het enige relevantie heeft, maar ik zou je willen meegeven om jezelf en de kinderen niet vast te houden in trauma's uit het verleden, maar iedereen de ruimte te geven om te leven mét het trauma. Hoe dat leven eruit zal zien zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoop dat je de kans krijgt en geeft om dat zelf op te bouwen.
Tsjor
