Hoe krijg ik weer zin in de kinderen?

Lieve anoniem

allereerst complimenten! Je hebt een hulp genomen. Goedzo, dat was een keus voor jezelf! Je hebt je man gevraagd bepaalde taken te doen. Goedzo! Waarschijnlijk vond hij het niet eens erg? Uit je beschrijving blijkt dat je ook een heel stuk begrijpt van waarom je bepaalde dingen doet. GOedzo! dat is het begin van verandering!

Je beschrijft je zus en dat je niet zo wilt zijn en je beschrijft je moeder en zo wil je ook niet zijn. Dat zijn dus een soort afdrukken in het zand waar jij niet in wilt passen. Een soort negatieven. Maar heb ik gelijk dat je eigenlijk niet weet hoe jij wel zou willen zijn? Kun jij een beschrijving van jezelf geven in termen van wat jij wel bent? Jij, met al je goede en minder goede kanten, je wensen, je dromen, je talenten, je normen en waarden. Of is dat leeg van binnen? Dat is wat ik gister bedoelde met de vraag of je je eigen waardenstelsel helder hebt. Positief denken is geen vernislaag die je op een depri kern kunt aanbrengen! Je gaat vanzelf positief denken als je je leven zo hebt ingericht dat het bij je past.

Ik heb verschrikkelijk gehuild toen ik mijn wensen en ambities op het gebied van carriére en moederschap voor de eerste keer onder woorden moest brengen. Ik kreeg het gewoon niet uit mijn mond. Waarom? Tsja, als ik er nu naar kijk was er niets bijzonders of ongewoons aan maar toen moest ik een enorme blokkade in mezelf overwinnen. En die blokkade was dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vond om zulke wensen te hebben.

Ik herken heel erg dat opofferige. Het is ongelooflijk moeilijk om te weten wat je eigen wensen en gevoelens zijn. Je bent gewend om je eigen "nee, dit wil ik echt niet" en "dat zou ik graag willen" te negeren. Je merkt dat je belangrijke dingen in jezelf genegeerd hebt doordat je lichamelijke klachten krijgt, somber wordt etc. Het vergt echt moed om je eigen wensen onder ogen te zien. Maar ga er maar niet vanuit dat het slechte wensen zijn. Zelfverwezenlijking bijt echt niet met de zorg voor je kinderen. Als je vanuit een positieve grondhouding, vanuit je eigen kern, naar je eigen wensen kunt kijken zul je zien dat je oplossingen vindt die passen bij -alles- wat jij belangrijk vindt. Jij bent immers niet je zus en ook niet je moeder. Je kunt je dat nu alleen niet voorstellen omdat je creativiteit geblokkeerd wordt doordat je vooral weet wat je niet wilt en niet voelt wat je wel bent.

En meid, een coach kost geld. Een goede coach kost heel veel geld. Maar drie sessies bij een goede coach kunnen je meer opleveren dan 100 bij een slechte. Als je €1000 voor jezelf kunt uitgeven kun je een stuk verder komen. Je wilt geen geld uitgeven voor jezelf (o zo herkenbaar). Nou, dan doe je het toch in eerste instantie voor je kids? Wil je dat zij net zo in het leven komen te staan als jij nu? Of wil je ze een sterker, positiever, meer in hun gevoel geaard bestaan aanbieden? Dat kan alleen als jij nu eerst leert hoe dat moet anders kun je ze het niet voorleven.

En nogmaals: heb geduld met jezelf. Vergeef jezelf dat het moeilijk is en een langdurig proces. Je bent bezig met een zo grondige verbouwing van jezelf dat het vaak gemakkelijker is om op de oude weg voort te gaan. Dat mag! Maar je zult elke keer merken dat je uiteindelijk toch weer de uitdaging aangaat. Want dit veranderingsproces kun je niet meer stoppen. En, je wordt er echt veel gelukkiger van (durf ik na 2,5 jaar vallen en opstaan te zeggen).

Niet meer reactief reageren - tip

Ik had al eerder willen reageren met een tip, maar kwam er toen niet helemaal uit. Nu een nieuwe poging. Ik herken je probleem, ook uit mijn omgeving.
Iemand noemde het hierbover 'reactief' reageren op de kinderen. Daar wordt je echt ongelooflijk moe van weet ik. Zij stellen steeds vragen, praten steeds door elkaar, maken steeds ruzie: ze prikkelen jou dus tot reageren en regisseren, maar intussen hobbel jij steeds achter de feiten aan. Het zal je veel minder energie kosten om zelf veel meer het initiatief te nemen en hen voor te zijn door zelf vragen te stellen (je houdt van intellectuele spelletjes, wat dacht je van filosoferen met je kinderen?).
Neem de leiding over je kinderen en maak lijstjes met 'moeilijke' activiteiten waar jullie allemaal wat van leren. Houdt hen bezig in plaats van andersom. Je moet echt vanuit jouw capaciteiten oplossingen bedenken. En leer je kinderen meer in algemene zin sociaal bewustzijn, niet op die momenten dat de sfeer al ruzie-achtig is maar als er aanleiding van buitenaf is (ruzies tussen klasgenoten kunnen een goede objectieve insteek zijn). Succes. Je doet vast al veel op dit gebied, en het zal ook niet meteen werken.
Oja, laat je niet gek maken door zo'n 'voorbeeld' zus.

Hoe vind ik een goede coach? (hes@)

Wie heb jij bijvoorbeeld Hes@? Jullie hebben gelijk. Ik kan er beter nu in investeren. Ik zie aan mijn zus wel dat als je probeert alleen maar te doen wat je leuk vindt, je dat ook goed doet en dat het geld vanzelf volgt. Die coach verdient zichzelf wel terug.

Eigenlijk weet ik wel wat ik wil doen (schrijf ik hier liever niet op uit angst op herkenning). Daar doe ik die opleiding voor. Ik heb dat deel van mezelf jaren weggestopt. Ik heb er al eerder een studie voorgedaan, maar er 18 jaar geleden geen werk bij gezocht omdat ik bang was te weinig geld te gaan verdienen. Ik doe nu een vervolgopleiding van die studie en wil nu eindelijk aan de slag. Ik heb daarom misschien teveel haast. Een van de redenen dat ik nu wel wil werken in mijn sector is dat ik het belangrijk vind er voor de kinderen te zijn.

Ik vind het fijn voor ze als ze lekker thuis kunnen aanrommelen en sporten/hobbies kunnen doen. Over twee jaar wordt het inderdaad makkelijker: mijn oudste van 8 gaat al alleen naar haar clubjes en vermaakt zichzelf verder uitstekend.

Ik heb vanavond na het eten de keukendeur even dichtgetrokken en heb met mijn lievelingsmuziek op de vaatwasser ingeruimd na de kinderen gemeld te hebben dat ik even alleen wou zijn. Ik moest jongste van 4 even streng toespreken. Hij begon nog te huilen en wou een knuffel, maar hij heeft me uiteindelijk niet gestoord. Heerlijk even 10 minuten rust. Ik heb meer van die bijtank momenten nodig als ik met de kinderen ben.

Bedankt voor jullie tips! Tips over hoe een goede coach te vinden zijn welkom!

En toch..

Hoi,
ik snap je helemaal! ook ik voel me soms leeggezogen door de aanwezigheid van de 3 kids. de hele dag praten ze tegen je. zelfs als ik op de wc zit, roepen ze me, arrggghhh.

Toch vind ik niet dat je zo zwart/wit kan stellen dat je moet doen wat jij leuk vindt. Tuurlijk, je bent zelf ook belangrijk,maar je hebt de keuze gemaakt om kinderen te krijgen.
Ik vind dan ook dat je er voor de volle 100% moet zijn voor ze. Dat betekent niet dat je de hele dag in hun dienst bent en moet doen wat zij leuk vinden,absoluut niet.
Maar dat betekent wel dat je jezelf af en toe moet wegcijferen, zeker als ze nog klein zijn.
Je kan nou eenmaal niet fulltime werken, leren en jezelf alleen maar ontplooien als ze nog zo jong zijn. Je moet er voor hen zijn! Je bent hun moeder.

Ik bedoel het niet als verwijt hoor,absoluut niet, maar ik vind het te kort door de bocht om te stellen dat je nu voor jezelf moet kiezen en carriere moet maken. Dan moet je man dus meer bij de kinderen zijn.

Dat is tenminste mijn mening hoor.

Dat bedoel ik

Hoi,
margriet dat bedoel ik. het hoeft niet perse de moeder te zijn, de vader kan er ook heel goed zijn voor de kinderen. Alleen las ik toch in dit verhaal dat vader er weinig is?

Ik vind het knap dat je het kan, alles bij elkaar. Maar als iedereen zich er goed bij voelt en de kinderen komen niets te kort, is dat toch geweldig?

maar als ik lees dat iemand niet graag bij zijn kinderen wil zijn en liever zichzelf ontplooit en zo min mogelijk met de kinderen wil doen,dat klopt dan niet vind ik. Je kinderen moeten ten alle tijden nummer 1 zijn, jij hebt daarvoor gekozen, de kinderen niet.

Nou nou

Heb nu toch het idee het een beetje voor de partner van deze mevrouw op te moeten nemen. Werkt meer dan fulltime, is denk ik vrij logisch als de andere partner niet werkt of zoals in dit geval een studie doet.
Volens je eerste posting is hij net drie dagen met je kinderen naar jouw ouders geweest. Vervolgens mag hij drie dagen per week het ochtend traject doen zodat je om 7.00 uur kunt beginnen met studeren.
Ik heb de indruk dat dit nog lang niet alles is.

Maar je hebt goed duidelijk gemaakt dat je op negatieve reacties niet zit te wachten. Klopt want het helpt jou niet om uit deze situatie te komen, maar het gaat me ook te ver om alles richting de partner te schuiven.

Een paar dingen waar ik aan denk:
1. Je bent op dit moment nog niet toe aan een studie, wacht een half jaartje en los je eigen problemen op. Ga naar die coach en neem er de tijd voor.Misschien lukt dan alles een heel stuk beter en geeft een periode stilstaan met je studie uiteindelijk veel tijdwinst.

of
2. Neem je studie echt serieus, kijk of je voor bijv. 3 dagen in de week NSO kunt vinden. Dit zijn de dagen waarop jij werkt/studeert. Je geeft aan NSO niet leuk te vinden voor je kinderen, maar deze situatie lijkt me ook niet leuk voor ze.

Sorry als dit allemaal een beetje hard klinkt, maar er zijn hier wel kinderen in het spel. Je geeft niet aan dat je je kinderen af en toe achter het behang kunt plakken. ( geloof me bij ons zitten er ook heel wat kinderen achter) Maar je verdraagt ze echt niet en dat is erg zorgelijk.

Probeer een mix te vinden tussen echte aandacht voor je kinderen en tijd dat ze zich zelf moeten kunnen vermaken. Misschien kunnen ze zich beter zelf bezig houden, als er ook momenten zijn dat je er helemaal voor ze bent.

En als laatste: praat met je partner, praat, praat, praat!

Hier geen vader en wel herkenning

Anoniem, ik herken veel in je verhaal. Na een echtscheiding en jaren stomme baantjes tijdens schooltijd omdat dochter toen nog vrij klein was, ben ik in september vorig jaar voor mezelf begonnen. Gelukkig gaat het goed, ik krijg heel leuke en interessante opdrachten, waar ik me helemaal in kan verliezen. Wat een irritatie als dochter (10) dan net een bui heeft dat ze zichzelf niet kan vermaken en voortdurend aan mijn kop komt zeuren. Ik kan haar niet even afschuiven op een partner en af en toe kan ik wel gillen van ellende.
Wat hier helpt, is een tijd af te spreken met haar. Ik weet niet of dat met een vierjarige ook al lukt, maar hier vertel ik dat ik nog een uur (of anderhalf) nodig heb om dingen af te ronden en dat we daarna samen gaan koken/lingo-en/rummicuppen of zoiets. Gaat het goed, dan ben ik er na die tijd ook helemaal voor dochter. Zeurt ze toch steeds door mijn werk heen, dan blijft er dus geen tijd over voor leuke dingen. Dochter kan me inmiddels goed met rust laten. Keerzijde is dat als ik mijn werkkamer uitkom, ze ook alle opgespaarde kletspraat over me uitstort. En dan kan ik ook niet meer rustig naar de wc, ze kletst gewoon door de dichte deur heen.
Naast de dingetjes die we dagelijks samen doen, doen we een paar keer per jaar iets groters, samen naar een musical of een ballet (dochter is gek op ballet, die kan drie uur ademloos stil zitten bij het Zwanenmeer, pffff) of een visje eten op het strand. Dat zijn dagen die ze nog weken koestert. Ze weet ook dat ik met al dat werken het geld verdien voor die leuke uitjes, dus dat maakt het voor haar weer gemakkelijker om me met rust te laten.
Sinds een paar jaar ga ik op vakantie met een alleenstaande ouder vakantie. Niet dat dat iets voor jou is, anoniem, maar je zou wel iets kunnen uitkiezen waar je kinderen een paar uur per dag worden beziggehouden, zodat je zelf een boek kunt lezen. Heerlijk vind ik dat en dochter geniet van de spelletjes die ze met haar nieuwe vriendinnetjes doet. Samen gaan we dan weer naar lokale marktjes of een vlindertuin of iets anders wat we allebei leuk vinden. En ik hoef niet te scheppen in het zand of voortdurend in een zwembad te springen omdat dochter zich anders verveelt.
Ik snap je frustratie, anoniem, en nu nog wel eens denk ik wat ik had kunnen worden als ik geen alleenstaande moeder was geweest. Want naast werken moet ik natuurlijk ook het hele huishouden/was/strijk/ boodschappen/koken enz. alleen doen. Gelukkig merk ik dat hoe ouder dochter wordt, hoe meer haar interesses aansluiten op de mijne. Zat ik vroeger soms half ongelukkig naast de zandbak, nu kan ik regelmatig naast dochter in een tuinstoel zitten met ieder een boek. Dochter wil dan weer wel graag vertellen wat er in haar boek gebeurt, zucht. Maar ze is zo lief

Eens met avalon

Je geeft aan dat je geen zin in de kinderen hebt (meedoen met spelletjes en hungezeur) en je snakt naar tijd voor jezelf, zoals jezelf verliezen in een boek en studeren.
Ik begrijp dat. Je bent geen Crea-Bea en dat ben ik ook niet en ook nooit geweest. Ik heb zelf mijn kinderen al vroeg geleerd om zichzelf te vermaken. Ik kan best wel een keertje meedoen met een spelletje, maar dat gebeurt niet altijd. Zij wisten al heel vroeg dat ze dat zelf best wel kunnen. Toen ze klein waren hadden veel mensen zich erover verbaasd dat mijn kinderen zo vroeg zelfstandig konden spelen. Ook heb ik ze al heel jong geleerd dat moeders ook tijd voor zichzelf nodig heeft. Ook ik moet naast het doen van het huishouden, een interessant boek lezen, een leuke film kijken, eventueel internetten, etc. En uitslapen? Als zij hadden uitgeslapen en hun moeder lag nog op bed konden ze zelf hun tandenpoetsen en wat pakken uit de keuken. Zij wisten waar het brood en het beleg waren. Toen hadden ze al de leeftijd van jouw kinderen. Zij wisten hoe laat ik uit bed kom. Ik heb ze wel zelfstandigheid bijgebracht en rekening houden met elkaar vind ik heel belangrijk. Daar pluk je later ook de vruchten van. En dat is zeker nodig voor een in mijn geval, een alleenstaande moeder met een fulltime baan en die ook eens zelf Monique wil zijn, naast de rollen als "moeder van", "collega" en in jouw geval ook nog "vrouw van".. Ik zou jou juist aanraden om de kinderen te laten overblijven en op de naschoolse opvang te doen. Zij worden daar echt niet zielig van (ze vermaken zich daar ook prima met de andere kinderen) en jij hebt dan nog genoeg tijd voor jouw studie en verdere zelfontplooiing die je hard nodig hebt. Zij hebben niets aan een moeder die haar kinderen als een blok aan haar been ervaart en niets meer voor zichzelf kan doen. Mijn kinderen bleven ook over op school en zaten ook op de naschoolse opvang en zijn er niet slechter van geworden. Integendeel! Nu is mijn oudste 14 en de jongste is 12 en hun mama gaat heerlijk met haar vriendin naar een salsaparty! Ze hebben nu de leeftijd om zelfstandig alleen thuis te blijven. Dat moet toch kunnen na een week hard werken, met de kinderen bezig te houden (communicatie, begeleiden met schoolwerk)? Je moet ook jezelf kunnen zijn!
Jouw man kan toch ook bijspringen? Jullie kunnen eventueel omstebeurt uitslapen, zoals iemand reeds had geopperd. Of laat jouw man eens heerlijk een dag met de kinderen genieten en jij geniet eens een hele dag in de bibliotheek.

Het gaat al stukken beter

Weer een goed gesprek met mijn man gehad. Hij gaf terecht aan dat ik zoveel mogelijk positieve energie moet richten op mijn studie en zo weinig mogelijk negatieve energie op de rest.

Gelukkig is hij een hele leuke vader. Hij vindt het onzettend leuk met de kinderen op stap te gaan en de kinderen zijn ook dol op hem. Hij gaat nu zoveel mogelijk met hen in het weekend weg. In die tijd wijd ik me zoveel mogelijk aan mijn studie. Iedereen blij dus. Het is toch ook niet zielig voor de kinderen dat ze door de week mijn man nauwelijks zien? Dus waarom zou het "zielig" zijn dat ze mij in het weekend minder zien. Ik moet gewoon stoppen me schuldig te voelen. Ze krijgen alles bij elkaar heel veel positieve aandacht op deze manier.

Ik ben ook begonnen elke dag zoveel mogelijk was op te ruimen of te draaien. Hierdoor ben ik er niet meer in het weekend er uren mee bezig maar elke dag ongeveer 20 minuten. Scheelt ook.

Door de week ben ik na schooltijd er dan helemaal voor de kinderen.

Bedankt voor het meedenken!

Hé, zit daar nog ruimte anoniem?

Leuk om nog eens van je te lezen. Dit draadje raakt me, misschien omdat we allemaal in de klem zitten. Al ervaart niet iedereen dat zo, je verhaal raakt wel een snaar. Hoe verdeel je je energie, aandacht en tijd en hoe kan dat in de loop van de tijd veranderen of aangepast worden.

Nog even over dat huishouden in het weekend. Doe je dan nog meer? Dat vind ik namelijk ideale klussen om door de week te doen als de kinderen in huis zijn. Je aandacht wordt er minder totaal door opgeslokt dan bij lezen of studeren, maar tegelijkertijd zien ze dat je bezig bent en kan je een soort half-contact houden. Dat vind ik altijd erg prettig.

Dussehh.. je hebt wel net een hulp maar misschien kun je nog wat meer doorschuiven?